เข้าประเด็นคำถามเลย ที่ว่า ตัวเองรู้แจ้งนะ รู้อะไร

ต่อให้บอกกรัชกาย กรัชกายก็ไม่สามารถคาดเดานามธรรมผู้อื่นได้ เพราะมันเป็นเรื่องเฉพาะตน ถ้าคุนน้องบอกว่าคุนน้องมีศรัทราต่อพระรัตนตรัยกรัชกายก็ไม่สามารถรับรู้ได้ เพราะไม่มีมิเตอร์ปรอทวัดนามธรรมผู้อื่น
คุนน้องรู้ใน อริยะสัจสี่ คุนน้องรู้การเจริญสติปัฏฐาน4ด้วยปัญญาของตน คุนน้องรู้วิธีปฏิบัติเพื่อให้ถึงพร้อมด้วยมรรค นั่นคืออริยะมรรคมีองค์8เพื่อเป็นเหตุให้หลุดพ้นจากความทุกข์ คุนน้องรู้ในขันธ์5ที่เป็นธรรมชาติของกายใจมนุษย์ และคุนน้องรู้ วงจรปฏิจสมุปปบาทสายที่ก่อให้เกิดอุปทานต้นเหตุแห่งกองทุกข์ คุนน้องเห็นไตรลักษณ์ สภาวะที่ปรากฏสามลักษณะ คุนน้องรู้และสามารถต่อยอดไปได้เหมือนคนที่ไม่ต้องกลัวว่าจะหลงทาง รู้เส้นทางทุกเส้นโดยที่ไม่จำเป็นต้องเปิดแผนที่อ่านว่าจะต้องไปไหนไปเริ่มจุดไดก่อน เพราะคุนน้องรู้และรวมลบงที่จุดเดียวกายใจตนนี่แหละ เข้าใจไหมหละกระต่ายน้อยกรัชกาย

...คุณน้องมักจะมีสำเนียงการสนทนาทำให้พี่เอกอนนึกถึงใครบางคนเสมอ ...



ยังระลึกถึง...เสมอ

ถามก็ไม่ตอบ เอาๆๆเป็นว่า อยากเป็นอะไรก็เป็นไปเถอะ

เจริญธรรม

น่านนนนนนน โผล่มาล่ะ
การทำอะไรบ้าๆ บอๆ ที่ยกมา เป็นการทำจิตตภาวนา

พอๆ กรัชกาย ......

อ้าวเรียกว่าอะไร ไม่เรียกจิตตภาวนา

พูดเหตุผลกันบ้างสิครับ อย่าเอาแต่ตีรวนแวะไปแขวะ มา กรัชกายชอบคนมีเหตุผลนะ อ้าวจริงๆ ทำเป็นเล่นไป

การพัฒนาจิต ไม่ให้จิตไหลเลื่อนไปพัวพันกับอารมณ์ทั้งหลาย ด้วยอำนาจความปรุงแต่ง จาก อกุศล กุศล
นั่นล่ะจิตตภาวนา

คนที่เห็นชีวิต เป็นชีวิตสำเร็จ ชีวิตกระดาษ จะคิดอย่างนี้ คือเห็นชีวิตเป็นแผ่นๆ เป็นท่อนๆ เนื่องจากอ่านพระสูตรแล้วนำมาที่ชีวิตคนชีวิตตนไม่เป็น ปาดโธ่ ไม่ได้เข้าใจการพัฒนาเสียเลย อ้าวจริงๆ คิกๆ เช่นนั้นเอ้ย เอ้ย

เพียงเท่านี้ ทำได้ก็เพียงพอ
ไม่ต้องไปทำอย่างอื่นให้บ้าๆ บอๆ

วกเขามาเรื่องทำอีก ทำไง

อยากรู้จริงๆ รึ

เพียรถามมาเป็นปีแล้ว แต่ก็ถามไปงั้นแหละ ก็รู้ๆอยู่เช่นนั้นใช้วิธีอ้อนวอนธรรมทำนองว่า จงมาๆๆ อิเมโจได๋ ๆ สติ ปัญญา เป็นต้น จงมาๆ จงมาเป็นของข้า ฯ ณ บัดเดียวนี้

ถ้าถามไปงั้นแหละ ก็ ไม่ต้องตอบ

เพราะรู้ว่า ไม่ตอบ คือตอบไม่ได้ ไม่ถึงเวลา เลยพูดดักไว้ก่อน เพื่อเปิดช่องให้เช่นนั้นลอดไป

บอกไปแล้วไง
ไม่อาจพรรณาเป็นคำพูดได้หมด
แต่หากจะ เอาคร่าวๆ

ธรรมะ หากปรากฏโดยความเป็นอย่างนั้น หรือโดยความมีลักษณะอย่างนั้น ก็จะเรียกว่า สภาวะธรรม
คนเราก็นับเอาว่า เป็นสังขตธรรม

ธรรมะ ที่ไม่ถึงความมีลักษณะ ไม่ถึงความปรากฏ คนเราก็นับว่า เป็นอสังขตธรรม

ธรรมะ จึงครอบคลุม สังขตธรรม อสังขตธรรม