[ขอถามต่อ ว่า
"อะไรเป็นเหตุปัจจัยให้เกิด อาสวะ ครับ

วันก่อน ดิฉันมีอาการอย่างหนึ่งที่ไม่รู้จัก ว่าคืออะไร ดิฉันจึงอยากจะมาเรียนถามนะค่ะ

เนื่องจากวันก่อน ดิฉันป่วย กายเหนื่อยล้าสะสมมาหลายวัน ตอนเช้าก็ยังปกติดี คือกายป่วยแต่จิตไม่ป่วย ก็ยังทำอะไรได้ปกติ พอตอนสายๆ จิตเห็นความวุ่นวายในโลก เกิดอาการเหนื่อยหน่ายในจิต แต่ก็ำทำตัวปกติ แต่เมื่ออาการทางจิตเกิดหน่ายมากๆ..อยู่มันก็เกิดอาการดับค่ะ คือ มันไม่รู้สึกอะไรในจิต คือนิ่งเฉย ไม่ว่างเปล่า มันเป็นอาการนิ่ง เหมือนว่า เราได้ตายไปแล้วแต่ยังต้องไหลไปกับกระแสโลก

พอเห็นอาการแปลกๆ ดิฉันก็อยากหลุดจากอาการนี้ เลยหาหนังสือมาธรรมที่ชอบมาอ่าน จนมันก็ไม่ติด ไม่เอา จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นเอาหนังสือกำลังภายในที่กำลังติดตามกำลังสนุกขึ้นมาอ่านแทน แต่จิตมันก็กลับไม่ติดไม่เอา..คือมันจะอยู่กับอารมณ์ดับ เหมือนไม่รู้สึก แต่มีสติทุกอย่าง เหมือนเรามีแต่ร่างกาย ทำอะไรได้ปกติ ไม่มีอาการรู้สึกลอยๆ มีสติครบ แค่รู้ว่ามันไม่รู้สึกอะไร จะรู้สึกว่ามันเกิดอาการเหมือนคนตายที่ไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น ทั้งๆที่เรายังลืมตาอยู่ ยังต้องทำงานและใช้ชีวิตประจำวัน อยู่

เมื่อพยายามจะให็หลุดจากอาการนี้ มันก็ไม่หลุด เลยบอกตัวเองว่าช่างมัน ก็เลยปล่อยไป เป็นอาการนี้ตั้งแต่บ่ายจนไปถึงนอน ที่หลุดได้เพราะต้องสวดมนต์ก่อนนอน เลยได้หลุดอาการนี้ออกมา อาการนี้เขาเรียกว่าอะไรค่ะ ดิฉันเข้าอรูปหรือค่ะ อรูปดิฉันรู้จัก อยู่มีไม่กี่อย่างคือ ความว่างที่ไม่มีสิ้นสุด กับการที่ไม่จำอะไรเลย สามารถตัดให้ไม่จำมันได้คือสั่งให้มันลืมก็ลืมได้ กับอีกอย่างคืออาการลอยๆ เหมือนว่างๆไม่มีที่สิ้นสุด เว้งว้างนะค่ะ อาการที่ว่าดิฉันไม่รู้จัก จึงมาถามว่า มันคืออาการอะไรค่ะ กราบขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ

[ขอถามต่อ ว่า
"อะไรเป็นเหตุปัจจัยให้เกิด อาสวะ ครับ

สวัสดีครับพี่ขนมจีบซาลาเปา
ก่อนหน้านี้ที่ผมพูดเรื่องของขันธ์ 5 เพื่อจะบอกว่าที่พี่เห็นพี่รู้นั้นถูกต้องแล้วครับที่เห็นว่ามันแยกกันคนละส่วนคนละอย่าง...
ส่วนความเห็นข้างบนนี้ผมขออธิบายอย่างนี้ครับว่า อันธรรมดาแห่งของหยาบย่อมมองเห็นได้ง่ายกว่าของละเอียด...ดังนั้นจึงเป็นการประมาทเกินไปที่เราจะมองข้ามการพิจารณาอาการอย่างหยาบแล้วไล่เข้าไปสู่อย่างละเอียดเรื่อยๆ เพราะอวิชชาตัวละเอียดสุดนั้นมันหลบฉากอยู่หลังตัวอวิชชาตัวหยาบนั่นเองครับ อีกทั้งการก้าวข้ามความหยาบแล้วไปละเอียดเลยนั้นไม่ใช่วิสัยที่จะทำได้ครับ แม้แต่พระพุทธเจ้าเองพระองค์ก็ทำไม่ได้นะครับ
ขอบคุณครับ

เพียงไม่พอใจกับความวุ่นวาย จึงทิ้งอารมณ์หนึ่งไปจับยึดเอาอีกอารมณ์หนึ่งแทน ครับ
แล้วก็มีความรู้สึกว่า พอใจกับความไม่ต้องวุ่นวาย นั้น
พอได้สวดมนต์ไหว้พระก่อนนอน ด้วยความที่เคยได้รับความสงบจากการสวดมนต์ไหว้พระก่อนนอน จิตจึงปล่อยจากอารมณ์นั้นมาอาศัยอารมณ์นี้ครับ
อาการเช่นนี้ เป็นเพราะมีอุปาทานความยึดมั่นถือมั่นอยู่ครับ

เพราะฉะนั้น เพิ่มความเพียรในการปฏิบัติจิตภาวนา ทำสมาธิเพื่อทำให้มีกำลัง และทำปัญญาให้มีกำลังในการพิจารณาการเปลี่ยนแปลง การไปการมาของจิตให้เห็นตามเป็นจริง
เมื่อนั้น จิตจะเชื่องและว่องไวควรแก่งานในการละวางปัญหาในโลกได้

เจริญธรรม

ขอถามผู้รู้ทุกท่านหน่อยนะครับ ว่า
"อะไรเป็นเหตุปัจจัยให้เกิด อวิชชา ครับ

สวัสดีครับพี่ฝึกจิต
เรื่องที่พี่สงสัยและถามนั้น...มันเป็นเรื่องที่พ้นวิสัยของสาวกครับ เป็นพุทธวิสัย..พระพุทธเจ้าเท่านั้นครับที่รู้
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับคุณ nongkong
ผมคิดว่าคุณคงอ่านแล้วตีความผิดไปนะครับ ผมไม่ได้บอกว่าพระพุทธเจ้าละอวิชชาไม่ได้เพราะถ้าพระองค์ละไม่ได้พระองค์จะเป็นพระพุทธเจ้าได้อย่างไร...ผมเพียงบอกว่าแม้แต่พระพุทธเจ้าท่านก็เริ่มพิจารณาจากหยาบแล้วเข้าสู่ความละเอียดเรื่อยๆ ดังเช่นมหาสติปัฏฐานที่ยกเอาความหยาบขึ้นต้นก่อนคือ กาย เวทนา จิตและธรรม เป็นต้นครับ
ขอบคุณครับ

อวิชชาครับ

ก่อนหน้านี้ไม่มีอะไร....นอกจากจิต

จิตเดิมแท้ประภัสสร...

แล้ว...จิตหนึ่งคิดว่า..มีอะไรนอกจากจิตแล้วจะเป็นอย่างไร....นี้อวิชชาจรมา...

..........................................
อวิชชา...เป็นปัจจัย...สังขารจึงมี....ก็ด้วยเหตุนี้

คุ้นๆนะครับ คล้ายหลวงปูดุลย์ตอบเลย ครับท่าน

แล้วทำมั้ยอยู่ๆจิตที่ประภัสสร ถึงได้มีความคิด............ อะไรเป็น เหตุ ปัจจัย ให้จิตคิดเช่นนั้น ละครับ

แล้วทำมั้ยอยู่ๆจิตที่ประภัสสร ถึงได้มีความคิด............ อะไรเป็น เหตุ ปัจจัย ให้จิตคิดเช่นนั้น ละครับ