ตัวอย่างของขยะใจที่ใกล้ตัวเราชาวลานธรรมจักรทั้งหลาย ก็คือกระทู้จำนวนมากมายหลายหมวดหมู่หลายสิบหน้าหลายร้อยกระทู้ที่แสดงอยู่
กระทู้ใดที่อยู่หน้า 1 ก็เปรียบกับปัจจุบันอารมณ์ ขยะใหม่ ขยะ ปัจจุบัน เลยหน้า 1 ไปเปรียบกับอดีตอารมณ์ เป็นขยะเก่า อดีตถูกคุ้ยขึ้นมาเป็นปัจจุบัน ปัจจุบันถูกดันลงไปเป็นอดีต สลับสับไปมาอยู่อย่างนี้ จนเป็นกิจกรรมที่ทำให้ลานธรรมจักรทรงสภาพอยู่ได้ หมุนเวียนไปเป็นวัฏฏะ ชีวิตคนและสัตว์โลกทั้งหลายก็คล้ายๆกันนี้

การทำสมถะภาวนา ก็เหมือนการไม่ยอมเปิดเข้ามาดูกระทู้ในลานธรรมจักร ความปรุงแต่งในลานธรรมจักรจึงไม่เกิดขึ้นในใจเจ้าของ วันหลังห้ามหักความคิดถึงไม่ได้ก็เข้ามาใหม่อีก นี่มีผลเหมือนกับการปิดถังขยะไว้ไม่สนใจชั่วคราว แต่ถ้าปิดไว้นานเกินไปก็อาจทิ้งถังขยะใจนี้ทั้งใบไปได้เช่นกัน (เจโตวิมุติ)

[u]การทำวิปัสสนาภาวนา ก็เหมือนการเปิดเข้ามาดูกระทู้ สัมผัสรับรู้ทำความเข้าใจกระทู้ต่างๆ จนเห็นความซ้ำซาก จำเจชัดเจนแล้วเกิดเห็นทุกข์ เกิดความเบื่อหน่าย อยากหลีกเร้นไปทำความเพียรเพื่อความหลุดพ้นจริงๆ จนสามารถวางลานธรรมจักรทิ้งไปจากใจได้ (อาจอย่างคุณ "ผู้อยู่ในความมืด") แล้วจึงเป็นอิสระจากความ วุ่นวาย ความรู้มาก ความหลากหลายของความคิดเห็น กิเลส ตัณหา อัตตา มานะ โทสะ ปฏิฆะ จริตของผู้คน และเรื่องราวต่างๆของลานธรรมจักรทั้งดีและร้าย ถึงตรงนี้แล้วย่อมจะไม่ถอยหลังกลับมาอีกเลย นี้มีผลเหมือนกับทุบทิ้งถังขยะใจทั้งใบไม่ใยดี (ปัญญาวิมุติ)[/u]

จะทิ้งใว้นานเท่าไร...ขยะนั้น...ไม่มีทางหายไปเอง...แน่นอน

จะสร้างภาพด้วยฤทธิ...รึ...จะสร้างภาพด้วยปัญญาตรึกนึกคิด

แต่จะเบื่อหน่าย...คลายกำหนัดได้...ล้วนเข้าใจด้วยปัญญา

คุณกบดูทำท่าว่าเข้าใจนัยยะของการชำระขยะใจ เพื่อให้เป็นไปตามโอวาทปาติโมกข์ข้อที่ 3 นะครับ
สาธุ อนุโมทนาครับ

ขยะใหม่ใคร ๆ ก็ปัดทิ้งกันชุลมุนวุ่นวาย...

แต่ขยะเก่า...หาคนเก็บออกเป็น...ยากเต็มที

ในนี้...มีใครเห็นแววบ้าง..

ถามไป....ก็เห็นเป็นแต่ท่าปัดขยะใหม่...ทุกครั้ง

ถามต่อ...ก็ว่าไม่เก็บขยะใหม่ก็พอแล้ว

บอกให้...ก็มองไม่ออก

แค่นี้ก็รู้แล้วว่าอยู่ตรงไหน...

เพียรชอบ 4 สถาน...สำคัญทั้ง 4 ข้อ...ต้องทำทั้ง 4 อย่าง

หลวงตาว่าต้องขุดคุ้ยหากิเลสออกมาฆ่า...เรา ๆ ก็ฟังมาเหมือน ๆ กัน

แต่ก็ฟังไปงั้น ๆ ...

ทีนี้ก็ควรจะรู้แล้วว่า..เรา ๆ อยู่กันตรงไหน...

สาธุกับคุณกบที่เจริญก้าวหน้าไปมากแล้วจริงๆ

มีคำถามที่สะกิดใจว่า
"แต่ขยะเก่า...หาคนเก็บออกเป็น...ยากเต็มที

ในนี้...มีใครเห็นแววบ้าง.."

สัมมาวายามะ*****สัมมัปธาน 4******โอวาทปาติโมกข์ 3*****ล้วนมีความสัมพันธ์เกี่ยวเนื่องกันอย่างลึกซึ้ง แต่ทั้ง 3 กลุ่มล้วนมารวมลงที่ "การชำระจิตของตนให้ขาวรอบ"

ในกระบวนการของการเจริญสติปัฏฐาน 4 นั้นพิจารณาดูให้ดีนะครับ เป็นกระบวนการที่ทั้งป้องกันขยะใหม่ และคุ้ยทำลายทิ้งเสียซึ่้งขยะเก่าไปพร้อมๆกัน แต่ค่อนข้างไปในทางชำระขยะเก่าเสียเป็นส่วนใหญ่เพราะเมื่อพิจารณาถึงประเด็นสำคัญหรือหัวใจของสติปัฏฐาน 4 คือ "วิเนยยะโลเก อภิชฌา โทมนัสสัง" อันหมายความว่าเอาออกเสียให้ได้ซึ่งความยินดียินร้ายในโลก อันความยินดียินร้ายในโลกนั้นส่วนใหญ่จะมาจากขยะเก่า คืออุปาทานและสัญญาทั้งหลายที่คอยมากระทุ้งปรุงแต่งจิตอันสกปรกเพราะถูก "อัตตา"หรือ "สักกายทิฐิ" ครอบครองอยู่ ให้เกิดกรรมใหม่สืบเนื่องต่อกันไปอยู่ตลอดเวลา
สรุปตรงนี้ว่า "ผู้ที่รู้และเจริญสติปัฏฐานอยู่ทั้งหมดนั่นแหละคือผู้ที่กำลัง เก็บขยะเก่าออกครับ"
ความเห็นเป็นเช่นนี้ครับ

ถูก....การพิจารณากาย..เวทนา..จิต..ธรรม...ก็คือการเอาขยะออก

ขยะสด ๆ ใหม่ ๆ ...มันก็เอามาพิจารณาง่าย...

ขยะเมื่อวานก่อน..ก็อาจยังพอนึกถึงได้

ขยะเมื่อเดือนที่แล้วละ...ปีที่แล้วละ....โอกาสนึกขึ้นได้เกือบเป็นศูนย์

ดังนั้น..เราต้องมั่นเก็บขยะรายวัน

วันหนึ่ง ๆ ก่อนจะนอน....ก็ให้นึกว่ามีขยะตัวไหนที่เรายังไม่เก็บ

เมื่อเห็นแล้ว...ก็เก็บซะ....อย่าพลัดวันประกันพรุ่ง

ขยะต้องเก็บเป็นชิ้น...พิจารณาก็พิจารณาเป็นเรื่อง ๆ

ดีที่สุดคือ...เก็บมันทันทีที่เห็น

เก็บเสร็จหรือไม่เสร็จ.....ดูได้ที่ตรง...วาง

วาง....แล้วมันจะเบา...จะโล่ง...ไม่ต้องให้ใครมาเป็นพยาน

ไม่ต้องไปหาข้อความในตำรา....เพื่อมาบอกว่า...อาการแบบนี้นะ...วางแล้ว

การเกี่ยวพันตัวเองกับผู้ใผ่ธรรม มีแต่ผลดี เพราะรอบๆตัวเรามีแต่คนสนใจธรรมและตั้งใจปฏิบัติกันทุกคน การที่เรารู้ธรรม ไม่มีรู้น้อยรู้มาก ธรรมเมื่อรู้แล้วจะเหมือนกัน(ญาณอาจจะไม่เสมอกัน) แต่ที่จะน้อยจะมากก็คือความเพียรนั่นเอง

อาจเป็นเพราะ "ยิ่งปริยัติแต่หย่อนปฏิบัติ" จึงทำให้วินิจฉัยพลาด

การ"ฆ่าคนที่คอยยึดๆ วางๆ ให้ตายซะ" นี้เป็นเพียงแค่สถานีที่ 1 ของสถานีทั้ง 4 เป็นสถานีแรกที่ผู้หวังปารถนาความเป็นชาวพุทธแท้ ชาวพุทธที่สมบูรณ์ควรไปให้ถึงในปัจจุบันชาตินี้ ยังไม่ใช่ระดับ "อรหันตมรรค์" (ออระหันตมัน) ซึ่งสมมุติบัญญัติที่ถูกต้องควรเป็นคำว่า "อรหัตมรรค"

เรื่องของการเดินทางไปให้ถึงสถานีที่ 1 นี้เป็นเรื่องที่ต้องคุย ต้องถกเถียง วิตกวิจารณ์ วิจัยกันให้มากๆ เพราะเป็นงานที่ผู้ต้องการเป็นชาวพุทธแท้ต้องขวันขวายและกระทำให้ได้จริงๆ ไม่เป็นเรื่องพ้นวิสัยแต่ประการใดนะครับ

"ผู้รู้" กับ "ผู้ ยึดๆ ปล่อยๆ วางๆ" เป็นคนละคนกันเลยนะครับ

ผู้รู้ เขาจะมีหน้าที่ "รู้" อย่างเดียว แต่ "ผู้ ยึดๆ ปล่อยๆ วางๆ"นั่นเขาจะทำหน้าที่เป็น "ผู้ปรุง"

ต้องนั่งลงสำรวมกายใจ หลับตา เอาสติกับปัญญามาตั้งดูตั้งสังเกตปัจจุบันอารมณ์ให้ดี ถ้าสติสมาธิคมกล้า ปัญญาถึง จึงจะแยกแยะนามธรรมทั้ง 2 ตัวนี้ออกจากกันได้ สังเกตให้ดีๆนะครับ

พระนางวิสาขา....ถึงสถานีที่ 1 ตั้งแต่ 7 ขวบ

อยู่จนแก่ชรา....ค้า ๆ ขาย ๆ ...มีลูกมีหลานเต็มบ้านเต็มเมือง....

ปรุงหรือไม่ปรุง

หมดความปรุงแต่ง..จริง ๆ ..ก็อรหันตผลนั้นแหละ..

ผู้ปล่อย ๆ วาง ๆ มี 2 คน คนพี่จะตายก่อน อย่างเช่นที่นางวิสาขาเป็น แต่ ยังคงเหลือผู้ปล่อย ๆ วาง ๆ คนน้อง

เอาคนพี่ให้ตายให้ได้ก่อนอย่างนางวิสาขา ก็ สวยแล้วสำหรับชาตินี้

เรื่องของสังโยชน์ 10 ผู้อาวุโสระดับ 18 ของลานธรรมจักร อย่างท่าน กบ ไม่น่าจะมีอะไรติดขัดเลยน๊า....?

อะไรกันนี้...ผู้ปล่อย ๆ วาง ๆ ...มีคนพี่คนน้อง...ไปจำใครเขามานี้...ปวดหัว

จิตนาการสุดล้ำลึกนี้...วางใว้บ้างก็ดีนะ...

เอ้อ ในที่สุดกบก็ไม่รู้และไม่เข้าใจความละเอียดของธรรมตามที่บอกใบ้มานี้จริงๆ คงเป็นเพราะปริยัติมากปฏิบัติน้อยไปหน่อยละกระมัง เดี๋ยวอีกสักพักจะเฉลยให้ฟังนะ ถ้าคุณกบ ระดับ 18 ยังค้นหาคำตอบไม่ได้