มันผิดหลักเห็นชัดๆ



นิพพิทา ไม่ใช่หมายถึงเบื่อหน่ายต่อการการงาน เบื่อหน่ายงาน ไม่ใช่ เขาหมายถึงผู้ปฏิบัติกรรมฐานถูกต้องมาแต่ต้น คือ เห็นการเกิด-ดับของรูปนาม (วิปัสสนาญาณข้อ 1) ทำไปปฏิบัติไปแล้วมาถึงตรงนี้มันเกิดความรู้สึกเบื่อหน่ายต่อสังขาร คือ ร่างกายและจิตใจนี้ หรือรูปนามนี้ หรือชีวิตนี้

ทีนี้มาว่าเบื่อการทำงานทำมาหากินเสีย มันก็แย้งหลักธรรมข้ออื่นๆ เช่น ความขยันหมั่นเพียรในการประกอบสัมมาชีพ เป็นต้น

"การตั้งอารมณ์พระนิพพานที่ถูก ต้องพิจารณาเข้าหาทุกข์ของการทำงานให้มาก โดยเห็นโทษของการมีขันธ์ ๕ เป็นเหตุให้ต้องทำงาน จุดนี้จักทำให้เกิดนิพพิทาญาณในงาน ทำให้ละขันธ์ ๕ ได้ง่าย "

กักกาย...ไปแปล..ว่า..เบื่อหน่ายต่อการทำงาน...เบื่อหน่ายงาน


แต่ผม...กลับเห็นว่า..หมายถึง..เกิดความเบื่อหน่ายจากการพิจารณาเห็นทุกข์จากการทำงาน..ต้องทำงานเพราะมีร่างกายที่เป็นภาระต้องเลี้ยงดู....นี้คือ...เกิดนิพพิทาญาณในงาน..ใช้งานเป็นเหตุให้พิจารณาให้เห็นทุกข์..ไม่ใช่ไปเบื่อหน่ายการทำงาน..



ผมไม่แปลกใจหรอกว่า..ทำไมกักกาย..ถึงแปลไปในแนวนั้น..ก็ยังงี้แหละ..เพราะความเกลียด..ทำให้ไม่เกิดปัญญาพิจารณาเห็นธรรม..

"การตั้งอารมณ์พระนิพพานที่ถูก ต้องพิจารณาเข้าหาทุกข์ของการทำงานให้มาก โดยเห็นโทษของการมีขันธ์ ๕ เป็นเหตุให้ต้องทำงาน จุดนี้จักทำให้เกิดนิพพิทาญาณในงาน ทำให้ละขันธ์ ๕ ได้ง่าย "

กักกาย...ไปแปล..ว่า..เบื่อหน่ายต่อการทำงาน...เบื่อหน่ายงาน


แต่ผม...กลับเห็นว่า..หมายถึง..เกิดความเบื่อหน่ายจากการพิจารณาเห็นทุกข์จากการทำงาน..ต้องทำงานเพราะมีร่างกายที่เป็นภาระต้องเลี้ยงดู....นี้คือ...เกิดนิพพิทาญาณในงาน..ใช้งานเป็นเหตุให้พิจารณาให้เห็นทุกข์..ไม่ใช่ไปเบื่อหน่ายการทำงาน..



ผมไม่แปลกใจหรอกว่า..ทำไมกักกาย..ถึงแปลไปในแนวนั้น..ก็ยังงี้แหละ..เพราะความเกลียด..ทำให้ไม่เกิดปัญญาพิจารณาเห็นธรรม..

:b32:

คำพระสอน..

"ทุกอย่างให้ลงธรรมดา เนื่องด้วยการรักษาศรัทธาเป็นสิ่งจำเป็นของพุทธศาสนา ความศรัทธามีมากแค่ไหน ความเจริญก็มีมากแค่นั้น ในขณะเดียวกันความเสื่อมศรัทธามีมากแค่ไหน ความตกต่ำก็จักมีมากขึ้นแค่นั้นเหมือนกัน จักต้องยอมรับว่าในสังคม ไม่มีใครที่จักสามารถอยู่โดดเดี่ยวคนเดียวได้ เป็นสังคมที่จักต้องพึ่งพาอาศัยกันและกัน เหมือนกับจิตและร่างกาย ซึ่งจำเป็นต้องอาศัยซึ่งกันและกันอยู่ ร่างกายถ้าปราศจากจิตสั่งการก็ทำอะไรไม่ได้ จิตที่อาศัยร่างกายจักทำบุญทำบาป ก็อาศัยร่างกายนี้แหละทำได้ พิจารณาธรรมเหล่านี้เข้าไว้ จักได้รู้จักคำว่ามัชฌิมาระหว่างจิตกับกาย และมัชฌิมากับสังคมภายนอกด้วย"

อยากรู้..เพราะอยากจะไปกราบ

หรือว่า..อยากรู้...จะได้รู้ว่าจะวิจารณ์ดีมั้ย.....ชื่อนี้วิจารณ์ได้..ชื่อนั้นไม่วิจารณ์...ยังงั้นหรือ?


จะไม่พิจารณาหรือว่าที่ท่านพูดใว้นั้น..เป็นธรรมหรือไม่อย่างไร?...

แนะนำว่า.หากพิจารณาแล้วไม่เห็นว่าเป็นธรรมะอะไรเลย..ก็ให้ผ่านไป...

อาการของคนที่มีสมาธิขณะหลับ....ต่างกับคนหลับไม่มีสมาธิ..ยังงัยหรือ?..

เห็นว่า ตย. ที่กักกายยกมา..กักกายคิดว่าเขามีสมาธิขณะหลับ...ก็เลยอยากรู้..ว่ากักกายรู้จริงป้าว?

งั้นกลับมาที่..ที่ควรก็แล้วกัน..



ว่าไป..ว่าไป..

ผมก็นั่งตามลมหายใจพุทโธไป

วันแรกๆก็ไม่เป็นอะไร พอวันที่สามนั่งไปซักพักประมาณสิบนาทีเริ่มมีอาการเหวี่ยงแบบเหวี่ยงหมุนจน เวียนหัวจึงนั่งต่อไม่ได้ลืมตาขึ้นมานั่งดูพระรูปอื่น

เป็นอย่างนี้อยู่เกือบตลอด กลับมาที่กุฏิก่อนจะจำวัดก็นั่งก็เป็นอีก

จนมาถามพระพี่เลี้ยงท่านบอกเหมือนจิตกำลังจะได้เข้าสู่ความสงบให้ผ่านจุดนี้ไปให้ได้ แต่มันก็ได้แบบแปปๆแล้วก็หมุนอีกหมุนอีก

จนลาสิกขามาก็เริ่มมาหาอ่านเองจนได้อ่านบันทึกกรรมฐานของเจ้าพระคุณสมเด็จพระสังฆราช ให้พิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรม

คราวนี้ก็ทำตามหนังสือ หายใจตอนแรกก็ยาว ก็ตามไปซักพัก เริ่มพิจารณาตามสติปัฐฐาน คราวนี้หมุนเร็วเลยหมุนแรงมากจนรู้สึกจะอาเจียนเลย

ผมก็พิจารณาว่าเป็นทุกขเวทนา ก็ดีขึ้นแปปก็หมุนอีกเรื่อยๆ จนตอนนี้ยังแก้ไม่ได้เลยครับ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ล่าสุดเมื่อคืนหมุนจนจะอ้วกจนถอนสมาธิออกมา ยังมีอาการเวียนหัวจะอ้วกมาอีกซักสิบห้านาทีค่อยดีขึ้น

คำถามครับ

1. ผมควรแก้ปัญหานี้ยังไงดี ฝืนนั่งไปเรื่อยๆจนหายหรือต้องกำหนดอะไรยังไง

2. จุดมุ่งหมายจริงๆ คือวิปัสสนากรรมฐานคืออะไรครับ ไม่ได้โอ้อวดว่าตัวเองเก่งนะครับ พอดีผมเรียนแพทย์เลยเข้าใจพวกสรีระร่างกายมนุษย์อยู่แล้ว เมื่อมาเรียนรู้ทางธรรมพิจารณาตามขันธ์ 5 ก็เข้าใจว่ามันไม่ได้มีตัวตนจริงๆของเรา เหมือนเท่าที่อ่านการฝึกวิปัสสนาทำให้เราเข้าใจว่าทุกอย่างมีเกิดดับของมัน เป็นธรรมดา ไม่ให้เรายึดติด แต่ถ้าผมอ่านแล้วเข้าใจแล้วจะทำไปเพื่ออะไร หรือว่าให้จิตเราแข็งแกร่ง จะได้มีสติรู้เท่าทันทุกการกระทำ หลังสึกออกมาทุกวันนี้ เวลาจะโกรธใครก็เหมือนมีสติมาห้ามทัน แต่ก็ยังมีหลุดบ้าง ซึ่งก่อนหน้านี้จะตอบโต้แทบจะทันทีเพราะเป็นคนใจร้อน

งั้นกลับมาที่..ที่ควรก็แล้วกัน..



ว่าไป..ว่าไป..

เรื่องศีลเห็นๆกบยังไม่เข้าใจ จะไปเข้าเรื่องสมาธิซึ่งเป็นนามธรรมนั้นไม่มีทางเลยจริงๆ

วางภาพไตรสิกขาให้ดู

ศีล

สมาธิ

ปัญญา

เอาหน่อยน่า..หลับในสมาธิ..ต่างจากหลับแบบไม่มีสมาธิยังงัย?

ผมก็นั่งตามลมหายใจพุทโธไป

วันแรกๆก็ไม่เป็นอะไร พอวันที่สามนั่งไปซักพักประมาณสิบนาทีเริ่มมีอาการเหวี่ยงแบบเหวี่ยงหมุนจน เวียนหัวจึงนั่งต่อไม่ได้ลืมตาขึ้นมานั่งดูพระรูปอื่น

เป็นอย่างนี้อยู่เกือบตลอด กลับมาที่กุฏิก่อนจะจำวัดก็นั่งก็เป็นอีก

จนมาถามพระพี่เลี้ยงท่านบอกเหมือนจิตกำลังจะได้เข้าสู่ความสงบให้ผ่านจุดนี้ไปให้ได้ แต่มันก็ได้แบบแปปๆแล้วก็หมุนอีกหมุนอีก

จนลาสิกขามาก็เริ่มมาหาอ่านเองจนได้อ่านบันทึกกรรมฐานของเจ้าพระคุณสมเด็จพระสังฆราช ให้พิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรม

คราวนี้ก็ทำตามหนังสือ หายใจตอนแรกก็ยาว ก็ตามไปซักพัก เริ่มพิจารณาตามสติปัฐฐาน คราวนี้หมุนเร็วเลยหมุนแรงมากจนรู้สึกจะอาเจียนเลย

ผมก็พิจารณาว่าเป็นทุกขเวทนา ก็ดีขึ้นแปปก็หมุนอีกเรื่อยๆ จนตอนนี้ยังแก้ไม่ได้เลยครับ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ล่าสุดเมื่อคืนหมุนจนจะอ้วกจนถอนสมาธิออกมา ยังมีอาการเวียนหัวจะอ้วกมาอีกซักสิบห้านาทีค่อยดีขึ้น

คำถามครับ

1. ผมควรแก้ปัญหานี้ยังไงดี ฝืนนั่งไปเรื่อยๆจนหายหรือต้องกำหนดอะไรยังไง

2. จุดมุ่งหมายจริงๆ คือวิปัสสนากรรมฐานคืออะไรครับ ไม่ได้โอ้อวดว่าตัวเองเก่งนะครับ พอดีผมเรียนแพทย์เลยเข้าใจพวกสรีระร่างกายมนุษย์อยู่แล้ว เมื่อมาเรียนรู้ทางธรรมพิจารณาตามขันธ์ 5 ก็เข้าใจว่ามันไม่ได้มีตัวตนจริงๆของเรา เหมือนเท่าที่อ่านการฝึกวิปัสสนาทำให้เราเข้าใจว่าทุกอย่างมีเกิดดับของมัน เป็นธรรมดา ไม่ให้เรายึดติด แต่ถ้าผมอ่านแล้วเข้าใจแล้วจะทำไปเพื่ออะไร หรือว่าให้จิตเราแข็งแกร่ง จะได้มีสติรู้เท่าทันทุกการกระทำ หลังสึกออกมาทุกวันนี้ เวลาจะโกรธใครก็เหมือนมีสติมาห้ามทัน แต่ก็ยังมีหลุดบ้าง ซึ่งก่อนหน้านี้จะตอบโต้แทบจะทันทีเพราะเป็นคนใจร้อน