ผิดครับ เพราะแสดงสิ่งที่พระพุทธองค์ไม่ได้แสดงครับ

บาปไหม ไม่ล่วงอกุศลกรรมบถ 10 ไม่บาปครับ

อย่าเดาเลยว่าตอนที่ฟัง จิตเป็นอย่างไร
ไปไตร่ตรองสิ่งที่รู้สิ่งที่เข้าใจนะคุณ
ว่า สมบูรณ์ด้วยพยัญชนะ และอรรถหรือไม่
เอาคำกล่าวคำสอนของป้าจินต์ออกไปไกลๆ
เรียนรู้จากคำพระศาสดานะคุณ ^ ^

ไม่คิดเดาใจเลยค่ะแค่บอกว่าจิตมันไม่นิ่งฟังตลอด
ต้องรู้จักจิตตนว่ามันดิ้นไปทางไหนบ้างตามความจริง
เพราะธัมมะทั้ง6ทางที่กำลังมี+กำลังเกิดดับต่อหน้าค่ะ
รู้เหตุปัจจัยที่กำลังมีเท่านั้น ที่ไม่ปรากฏคือคิด ไม่มีจริงๆ
อ่านแล้วรู้ตามแต่ไม่ใช่สิ่งที่จิตตนเองกำลังมีตายแล้วลืมหมด
จะอ่านเรื่องราวใดๆหรือคำใดความหมายใดต้องเข้าใจสิ่งที่กำลังมี
แล้วจะรู้ว่าแค่คำว่าไม่มีแล้วเกิดมีแล้วก็หามีไม่คือสิ่งที่กำลังมีเดี๋ยวนี้ค่ะ

นี่คือผลจากการฟัง ป้าจินต์
เหมือนนั่งดูเปลวเทียน เท่านั้นเอง

ไม่ได้รู้เหตุรู้ปัจจัยหรอก เพียงมโน อย่างเลื่อนลอยครับ

อัตตาหิ อัตโนนาโถ

ตน(นั้นแหละ)เป็นที่พึ่งของตน

เห็นหลายๆคน..ชอบความไม่มีตัวตน...

แม้ตน..ยังพึ่งตนเองไม่ได้เลย..แล้วพาลมาทิ้งตนซะแล้ว...

ยังไม่เห็นตน..แล้วจะเอาอะไรไปทิ้ง..

ที่ทิ้ง...ก็เป็นได้แค่คิดว่าทิ้ง.....เท่านั้น...เรียกว่า...ฝันไปเอง

ก่อนจะทิ้งตน...ก็เป็นที่พึ่งของตนให้ได้ก่อน...

พึ่งตนได้..นี้....ต้องอรหันตมรรค..เลยนะ..ไม่ใช่แค่..โสดา..สกทาคามี..อนาคามี
ทิ้งตนได้..ก็เข้าผล

คนที่คิดว่า..ตนพึ่งตนเองได้แล้ว..อาจโวยวาย..

[๑๘๘] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเสด็จเข้าไปสู่ป่าอันธวัน ประทับ ณ
พุทธอาสน์ที่พระราหุลปูลาดถวาย ที่ควงต้นไม้แห่งหนึ่ง ฝ่ายท่านพระราหุลถวาย
อภิวาทพระผู้มีพระภาคแล้ว นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้วพระผู้มีพระภาค
จึงตรัสถามว่า ดูกรราหุล เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน จักษุเที่ยงหรือไม่
เที่ยง ท่านพระราหุลกราบทูลว่า ไม่เที่ยง พระเจ้าข้า ฯ
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า ฯ
รา. เป็นทุกข์ พระเจ้าข้า ฯ
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือ
หนอที่จะตามเห็นสิ่งนั้นว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา ฯ
รา. ไม่ควรเห็นอย่างนั้น พระเจ้าข้า ฯ
พ. รูปเที่ยงหรือไม่เที่ยง ฯ
รา. ไม่เที่ยง พระเจ้าข้า ฯ
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า ฯ
รา. เป็นทุกข์ พระเจ้าข้า ฯ
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือ
หนอที่จะตามเห็นสิ่งนั้นว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา ฯ
รา. ไม่ควรเห็นอย่างนั้น พระเจ้าข้า ฯ
พ. จักษุวิญญาณ... จักษุสัมผัส... เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ
ที่เกิดขึ้นเพราะจักษุสัมผัสเป็นปัจจัย เที่ยงหรือไม่เที่ยง ฯ
รา. ไม่เที่ยง พระเจ้าข้า ฯ
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า ฯ
รา. เป็นทุกข์ พระเจ้าข้า ฯ
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือ
หนอที่จะตามเห็นสิ่งนั้นว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา ฯ
รา. ไม่ควรเห็นอย่างนั้น พระเจ้าข้า ฯลฯ
พ. ใจเที่ยงหรือไม่เที่ยง ฯ
รา. ไม่เที่ยง พระเจ้าข้า ฯ
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า ฯ
รา. เป็นทุกข์ พระเจ้าข้า ฯ
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือ
หนอที่จะตามเห็นสิ่งนั้นว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา ฯ
รา. ไม่ควรเห็นอย่างนั้น พระเจ้าข้า ฯ
พ. ธรรมารมณ์เที่ยงหรือไม่เที่ยง ฯ
รา. ไม่เที่ยง พระเจ้าข้า ฯ
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า ฯ
รา. เป็นทุกข์ พระเจ้าข้า ฯ
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือ
หนอที่จะตามเห็นสิ่งนั้นว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา ฯ
รา. ไม่ควรเห็นอย่างนั้น พระเจ้าข้า ฯ
พ. มโนวิญญาณเที่ยงหรือไม่เที่ยง ฯ
รา. ไม่เที่ยง พระเจ้าข้า ฯ
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า ฯ
รา. เป็นทุกข์ พระเจ้าข้า ฯ
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือ
หนอที่จะตามเห็นสิ่งนั้นว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา ฯ
รา. ไม่ควรเห็นอย่างนั้น พระเจ้าข้า ฯ
พ. มโนสัมผัสเที่ยงหรือไม่เที่ยง ฯ
รา. ไม่เที่ยง พระเจ้าข้า ฯ
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า ฯ
รา. เป็นทุกข์ พระเจ้าข้า ฯ
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือ
หนอที่จะตามเห็นสิ่งนั้นว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา ฯ
รา. ไม่ควรเห็นอย่างนั้น พระเจ้าข้า ฯ
พ. เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ที่เกิดขึ้นเพราะ มโนสัมผัสเป็น
ปัจจัย เที่ยงหรือไม่เที่ยง ฯ
รา. ไม่เที่ยง พระเจ้าข้า ฯ
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า ฯ
รา. เป็นทุกข์ พระเจ้าข้า ฯ
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือ
หนอที่จะตามเห็นสิ่งนั้นว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา ฯ
รา. ไม่ควรเห็นอย่างนั้น พระเจ้าข้า ฯ
พ. ดูกรราหุล อริยสาวกผู้ได้สดับแล้ว เห็นอยู่อย่างนี้ ย่อมเบื่อ
หน่ายทั้งในจักษุ ทั้งในรูป ทั้งในจักษุวิญญาณ ทั้งในจักษุสัมผัส ทั้งใน
เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ที่เกิดขึ้นเพราะจักษุสัมผัส เป็นปัจจัย ฯลฯ
ย่อมเบื่อหน่ายทั้งในใจ ทั้งในธรรมารมณ์ ทั้งในมโนวิญญาณ ทั้งในมโนสัมผัส
ทั้งในเวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ที่เกิดขึ้นเพราะ มโนสัมผัส
เป็นปัจจัย เมื่อเบื่อหน่าย ย่อมคลายกำหนัด เพราะคลายกำหนัด จิตย่อมหลุด
พ้น เมื่อจิตหลุดพ้นแล้ว ย่อมมีญาณหยั่งรู้ว่า หลุดพ้นแล้ว รู้ชัดว่า ชาติ
สิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำ ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความ
เป็นอย่างนี้มิได้มี พระผู้มีพระภาคตรัสพระสูตรนี้จบลงแล้ว ท่านพระราหุลชื่นชม
ยินดีพระภาษิตของพระผู้มีพระภาค อนึ่ง เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสไวยากรณภาษิต
นี้อยู่ จิตของท่านพระราหุลหลุดพ้นแล้วจากอาสวะ ไม่ถือมั่นด้วยอุปาทาน ฝ่าย
เทวดาหลายพันก็เกิดธรรมจักษุอันปราศจากธุลี ปราศจากมลทินว่า สิ่งใดสิ่งหนึ่ง
มีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นทั้งมวลล้วนมีความดับไปเป็นธรรมดา ฯ

บอกเค๊าไม่ให้เดาแต่เป็นคุณเช่นนั้นน๊าที่เดาไม่ถูก
ข้าพเจ้าถึงเฉพาะธัมมะที่ข้าพเจ้ามีคิดออกไหมล่ะ
ไม่ใช่เหตุปัจจัยของคุณรู้ปัญญาชาติก่อนๆที่เค๊ามีหรือ

สมถะ - วิปัสสนา



ยุคนัทธวรรค ยุคนัทธกถา


[๕๓๔] ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้

สมัยหนึ่ง ท่านพระอานนท์อยู่ ณ โฆสิตาราม ใกล้พระนครโกสัมพี
ณ ที่นั้นแล ท่านพระอานนท์เรียกภิกษุทั้งหลายมาว่า

ดูกรอาวุโสทั้งหลาย ภิกษุเหล่านั้นรับคำท่านพระอานนท์แล้ว
ท่านพระอานนท์ได้กล่าวว่า

ดูกรอาวุโสทั้งหลาย ก็ภิกษุหรือภิกษุณีรูปใดรูปหนึ่ง
พยากรณ์อรหัตในสำนักเรา ด้วยมรรค ๔ ทั้งหมด
หรือด้วยมรรคเหล่านั้นมรรคใดมรรคหนึ่ง มรรค ๔ เป็นไฉน ฯ


ดูกรอาวุโสทั้งหลาย ภิกษุในศาสนานี้
ย่อมเจริญวิปัสสนาอันมีสมถะเป็นเบื้องต้น

เมื่อภิกษุนั้นเจริญวิปัสสนาอันมีสมถะเป็นเบื้องต้นอยู่ มรรคย่อมเกิด
ภิกษุนั้นเสพ เจริญ ทำให้มากซึ่งมรรคนั้น

เมื่อภิกษุนั้นเสพ เจริญทำให้มากซึ่งมรรคนั้นอยู่
ย่อมละสังโยชน์ได้ อนุสัยย่อมสิ้นไป ฯ


อีกประการหนึ่ง ภิกษุเจริญสมถะมีวิปัสสนาเป็นเบื้องต้น

เมื่อภิกษุนั้นเจริญสมถะมีวิปัสสนาเป็นเบื้องต้นอยู่ มรรคย่อมเกิดขึ้น
ภิกษุนั้นเสพ เจริญทำให้มากซึ่งมรรคนั้น
เมื่อภิกษุนั้นเสพ เจริญ ทำให้มากซึ่งมรรคนั้นอยู่
ย่อมละสังโยชน์ได้ อนุสัยย่อมสิ้นไป ฯ


อีกประการหนึ่ง ภิกษุเจริญสมถะและวิปัสสนาคู่กันไป

เมื่อภิกษุนั้น เจริญสมถะและวิปัสสนาคู่กันไป มรรคย่อมเกิด
ภิกษุนั้นเสพ เจริญ ทำให้มากซึ่งมรรคนั้น
เมื่อภิกษุนั้นเสพ เจริญทำให้มากซึ่งมรรคนั้นอยู่
ย่อมละสังโยชน์ได้ อนุสัยย่อมสิ้นไป ฯ



อีกประการหนึ่ง ภิกษุมีใจนึกถึงโอภาสอันเป็นธรรมถูกอุทธัจจะกั้นไว้
สมัยนั้น จิตย่อมตั้งมั่นสงบอยู่ภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ตั้งมั่นอยู่
มรรคย่อมเกิดแก่ภิกษุนั้น

ภิกษุนั้นเสพ เจริญ ทำให้มากซึ่งมรรคนั้น
เมื่อภิกษุนั้นเสพ เจริญ ทำให้มากซึ่งมรรคนั้นอยู่
ย่อมละสังโยชน์ได้ อนุสัยย่อมสิ้นไป

ดูกรอาวุโสทั้งหลาย ก็ภิกษุหรือภิกษุณีรูปใดรูปหนึ่ง
พยากรณ์อรหัตในสำนักเรา ด้วยมรรค ๔ นี้ทั้งหมด
หรือด้วยมรรคเหล่านั้นมรรคใดมรรคหนึ่ง ฯ



[๕๓๕] ภิกษุเจริญวิปัสสนามีสมถะเป็นเบื้องต้นอย่างไร ฯ

ความที่จิตมีอารมณ์เดียวไม่ฟุ้งซ่าน
ด้วยสามารถแห่งเนกขัมมะเป็นสมาธิ




วิปัสสนา
ด้วยอรรถว่าพิจารณาเห็นธรรมที่เกิดในสมาธินั้น

โดยความเป็นสภาพไม่เที่ยง

โดยความเป็นทุกข์

โดยความเป็นอนัตตา

ด้วยประการดังนี้


สมถะจึงมีก่อน วิปัสสนามีภายหลัง
เพราะเหตุนั้น ท่านจึงกล่าวว่า เจริญวิปัสสนามีสมถะเป็นเบื้องต้น ฯ

wink
พึ่งปัญญาของตนด้วยการตั้งใจฟังคือ
ศรัทธา ความเลื่อมใส ผ่องใสของจิตเกิดทุกขณะที่เข้าใจความจริงเพราะระลึกคำของพระพุทธเจ้า
ศีล ความเป็นปกติรู้ตามปกติที่กำลังลืมตาตื่น ไม่ง่วง ไม่หลับ ยินดีพอใจฟังแล้วฟังอีก
สุตะ มีความเพียรในการฟังเพื่อขัดเกลากิเลส กำจัดความไม่รู้ รู้ตรงสิ่งที่กำลังปรากฏ
จาคะ สละความไม่รู้ทุกขณะ และละคลายความยึดมั่นถือมั่นในตัวตน ทุกขณะที่ความจริงปรากฏ
ปัญญา ความเข้าใจความจริงทุกขณะไม่มีตัวตนคือจิต+เจตสิก+รูปไม่ต้องท่องเป็นเองจึงจะเป็นปัญญา
https://www.youtube.com/watch?v=TL8E6TY0ozY

ปัญญา เกิดแล้วก็ดับ
ศรัทธา เกิดแล้วก็ดับ
ความเลื่อมใสเกิดแล้วก็ดับ
ความผ่องใสเกิดแล้วก็ดับ
ความเข้าใจเกิดแล้วก็ดับ
การระลึกเกิดแล้วก็ดับ
..... ^ ^ พึ่งสิ่งที่เกิดแล้วก็ดับได้หรือครับ ทุกอย่างเป็นธัมมะ เกิดแล้วก็ดับ ^ ^
ถ้าละ กิเลสได้จากการเห็นความเกิดความดับ เพราะทุกอย่างเป็นธัมมะ
ก็ ละ ธัมมะเหล่านั้นด้วย มันช่วยอะไรไม่ได้
ความเข้าใจ มันก็เกิดแล้วก็ดับ
ไม่มีอะไรให้ขัดเกลา ไม่มีอะไรต้องสละ ไม่มีอะไรต้องคลาย มันเกิดแล้วก็ดับ ...ทุกอย่างเป็นธัมมะ ^ ^

พึ่งปัญญาของตนโดยการฟังคำของพระพุทธเจ้า
ฟังพระพุทธพจน์เข้าใจคือการพึ่งพระรัตนตรัย
ไม่รู้ละไม่รู้ไม่ได้น๊า ดับแล้วแต่สะสมอยู่ในจิต
ตายแล้วก็ไปไหนไปด้วยยังไม่พ้นกลับมาเกิด

ปัญญา เกิดแล้วดับ
ฟัง ก็เกิดแล้วดับ
ดับแล้วสะสม ด้วยอีกแน่ะ มันดับจริงรึเปล่า หรือดับหลอกๆ ^ ^
ทุกอย่างเป็นธัมมะ น้าาาา : ))