ฝังหยกน้อยเรียบร้อยไปแล้ว
นี่แหละรู้ว่าตายแล้วเกิดชัวร์ๆ
เพราะไม่อยู่ในอัตภาพสมควร
เป็นดิรัจฉานหรือเดรัจฉานเนี่ย
ที่เห็นปรากฏในนิมิตว่าสัตว์มาก
วิบากกรรมผลกรรมไม่ดีทำให้เกิด

แค่เลี้ยงนกก็ทะเลาะกันเป็นเรื่องราว

ไปต้องฝัง ตำพริกแกงกินก็หมดเรื่อง คิกๆๆ

แม่ชีโรสไม่มีพรหมวิหารสี่เลยสักนิด อยู่ดีไม่ว่าดีเพียงเพราะอยากได้คำดร่าม่าอนุโมทนา
ถึงกับไปเจ้ากี้เจ้าการวิบากกรรมของสัตว์โลก
รู้เปล่าสุดท้ายมันเกิดกองทุกข์ขึ้นในใจแล้ว แต่ผมว่าแม่ชีคงไม่รู้หรอก
นั้นก็เพราะความติดดีติดเด่น

พระถังซ่ำจั๋งเคยสอนเห้งเจียไว้ว่า กัมมุนา วัตตี โลโก อมิตตพุทธ
แปลความว่า...
สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม เหตุนี้จึงไม่ควรเอาความอยากได้ใคร่ดีของตน
เข้าไปยุ่งเกี่ยว

ความไม่ดีของจิตตน
ที่ไม่ดีแล้วที่เพ่งโทษ
ติดดีน๊าถึงจะเริ่มดี
ไม่ใช่ไม่มีดีติดใจ
อย่างที่โฮฮับมี
ยกตนข่มตน
ถึงจะดีได้

เอาละเว้ย เอาละวา!!! บอกก่อนอย่าเข้าใจว่าแม่ชีโรสเมากัญชานะครับ
ชีโรสแกกำลังเคลิ้มเพราะอาการติดดีครับ

http://www.youtube.com/watch?v=Mp2_HMOKRgY

ละชั่ว ทำดี ทำจิตใจให้ผ่องใส
ละชั่วไม่ได้ก็ไม่ถึงดีใจก็ขุ่นมัว

อย่าหลงเพลินจนลืมกลับบ้านกลับช่อง เดี๋ยวลูกหลานเป็นห่วง

อยู่คนเดียวน๊า
จิตท่องเที่ยว
ผ่านอายตนะ6
คนเดียวไม่มีใคร
ตนเที่ยวทำมาเองทั้งนั้น

...

คุณโรสได้พยายามอุ้มชูเขาแล้วล่ะ

ซึ่งการเลี้ยงลูกนกที่ตกลงมา ให้อยู่รอดสำเร็จ ไม่ใช่เรื่องง่าย

ขอบพระคุณที่เป็นกำลังใจค่ะ

ไม่ใช่เรื่องง่าย..จริงๆ..
ลูกค้างคาว..ก็ยาก
ลูกหนู..ก็ยาก



ลูกนกแข็งแรงแล้ว...ก็อย่าไปยึดว่าเป็นของเรา..นะขอรับ

อิอิ..

คงจะเหมือนที่ท่านกบเตือนเรื่องให้อาหาร
กลางคืนคงอืดท้องเช้ามาเปิดดูซึมลง
พาไปหาหมอระหว่างทางป้อนน้ำ
ไม่ถึงร้านหมอเลยก็ทิ้งร่างค่ะ
อยู่กะเราแค่1วันเค้าร่าเริง
ได้ให้ฟังธรรมด้วย
ดูหยกน้อยมีความสุข
ไม่คิดว่าจะจากไปเร็วค่ะ

ผูกพันกับนกวันหนึ่ง แล้วนกมาตายยังขนาดนี้ ถ้ามีผัวผูกพันร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาครึ่งค่อนชีวิต แล้วผัวมาตายไปจะขาดไหน (พูดตรงๆขออภัย)

อ่านแล้วพิจารณาดู

"ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความทุกข์เป็นความจริงประการหนึ่งที่ชีวิตทุกชีวิตจะต้องประสบไม่มากก็น้อย ความทุกข์ที่กล่าวนี้ มีอะไรบ้าง ภิกษุทั้งหลาย ความเกิดเป็นความทุกข์ ความแก่ ความเจ็บ ความตายก็เป็นทุกข์ ความแห้งใจ หรือความโศก ความพิไรรำพันจนน้ำตานองหน้า ความทุกข์กาย ความทุกข์ใจ ความคับแค้นใจ ความพลัดพรากจากบุคคลหรือสิ่งของอันเป็นที่รัก ความต้องประสบกับบุคคลหรือสิ่งของอันไม่เป็นที่รัก ปรารถนาอะไร มิได้ดังใจหมาย ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นความทุกข์ ที่บุคคลต้องประสบทั้งสิ้น เมื่อกล่าวโดยสรุป การยึดมั่นในขันธ์ ๕ ด้วยตัณหาอุปาทานนั่นเอง เป็นความทุกข์อันยิ่งใหญ่"


แต่สมช.ลานแห่งนี้ ยังหาขันธ์ ๕ กันเป็นวรรคเป็นเวร หาไปหามา หามาหาไป บอกว่าอยู่ในคน

แปลกพูดถึงสมมติบัญญัติปรมัตถ์กันเป็นต่อยหอย แต่ก็ยังแยกสมมติบัญญัติปรมัตถ์ไม่ออก จริงไม่จริง โฮฮับ

ที่เรียกกันว่า "คน" เป็นบัญญัติเรียกกัน สมมติชื่อเรียกเพื่อหมายรู้สื่อสารกันเข้าใจในโลกในสังคม

แต่เมื่อว่า โดยปรมัตถ์แล้ว "คน" ไม่มี มีแต่รูปกับนาม (รูปนาม = ขันธ์ ๕) รึจะเถียง

ที่เรียกกันว่า "นก" นี่ก็บัญญัติเรียกกัน สมมติเรียกกัน ไม่เชื่อชองชี้ไปสิ ตรงไหน นก

แก้ให้ขาดไหนเป็นขนาดไหน

ทุกอย่างเป็นธัมมะเพียงรำลึกถึงความสุขไม่ได้ทุกข์น๊า
เวลามีการสนทนาก็ต้องให้ความสำคัญกับการสนทนา
อ่านดูสิให้ความสำคัญกับเวลาและชีวิตที่อยู่ตรงหน้า
ไม่ใช่บังเอิญเพราะทุกอย่างถูกกำหนดมาตามกรรม
นกก็ทำกรรมดีมาถึงประสบทุกข์แต่ก็ได้รับการช่วย
ดีที่สุดเท่าที่จะดีได้หยกน้อยสิ้นเพราะถึงแก่กรรม
วันนึงก็จะถึงวันที่หมดวาระในชาตินี้ทุกคนเลยค่ะ
ความเมตตาไม่ใช่ความรักปลงธรรมสังเวทน๊า
ทุกอย่างไม่เที่ยงเป็นทุกข์เป็นอนัตตาเป็นธัมมะ