คราบบ...ผม...

คำว่า..ขอ...คำ ๆเดียว...อาจมีความหมายที่ต่างกันได้..ขึ้นอยู่กับ..คุณภาพของผู้ขอ

ในคนที่อัตคัตขัดสน...คำว่า..ขอ...นี้..ต้องมีผู้ให้..มีการหยิบยื่นให้

ในคนที่มีแล้ว..หรือคิดว่าจะมีได้...คำว่าขอ...กลายเป็น..การอธิฐาน...การตั้งใจมั่น..ไป..เช่น...ขอเอาพระรัตนตรัยเป็นสรณะ..เป็นต้น..

ไม่มีอะไรหรอกคุณกบ มันเป็นปัจจตัง

เพียงให้ข้อคิด สำหรับคนที่คิดว่า ได้อะไรหรือเป็นอะไรน่ะ เพียงบอกให้รู้ว่า คนที่มีสติ สัมปชัญญะ เป็นที่พึ่งของตนเองแล้ว เขาย่อมไม่มาร้องขออะไรอีกแล้ว

เพราะรู้ชัดแล้วว่า กิจที่ควรทำนั้นคืออะไร การร้องขอจึงไม่มีการปรากฏขึ้น ในใจนั้นอีกต่อไป

ตั้งแต่เด็กผมก็ได้แต่ขอให้ตัวเองและครอบครัวมีความสุข ร่ำรวยๆ โตขึ้นให้ได้เป็นเจ้าคนนายคน....
แต่ตั้งแต่หลายปีมานี้ ผมขอเพียงอย่างเดียวแน่วแน่ตลอดมาคือ....."ผมขอให้ผมได้บรรลุธรรม สำเร็จพระอรหันต์ ในพุทธสมัยของพระพุทธเจ้าโคดมนี้"

เขาคุยเล่นๆ อย่าพาไปเครียดๆ คนที่มีสติ สัมปชัญญะ เป็นที่พึ่งของตนเองแล้ว เขาย่อมมองออกว่าสิ่งใดเล่น สิ่งใดจริง เขาย่อมแยกแยะประเด็นออกและไม่นำมารวมกันจนสับสน

เพราะรู้ชัดแล้วว่า สิ่งที่ควรทำนั้นคืออะไร เหมาะสมหรือไม่ ความสับสน ทำการใดอย่างเลื่อนลอยไร้สติยั้งคิดจึงไม่มีการปรากฏขึ้น ในใจนั้นอีกต่อไป