ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาช่วยชี้แนะครับ



คิดว่าพอจะเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้วครับ

สมาธิในทุกระดับชั้น จึงมีส่วนสำคัญในการช่วยที่จะดำรงค์จิตไม่ให้หวั่นไหว
ไปกับผัสสะใดๆทั้งหลาย

ความชำนาญในการเจริญสมาธิ จะมีส่วนช่วยให้การดำรงค์ชีพเป็นไปอย่างสะดวกสบายอย่างยิ่ง
โลกย่อมหมุนไปไม่หยุดนิ่ง
การที่จะบังคับโลกให้หยุดนิ่ง เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
แต่การไม่ไหลคล้อยไปตามโลก เป็นสิ่งที่สามารถกระทำได้

สัมมาสมาธิ ว่าด้วยเรื่องของฌานทั้งสี่
เพราะจิตจำเป็นต้องมีที่พัก

แม้นกระแสน้ำจะไหลกระโชกรุ่นแรงอย่างใดก็ตาม
หากเสาเรือนปักตั้งมั่นเป็นอย่างดีแล้ว
โอกาสที่กระแสน้ำจะพัดพาโครงเรือนให้พังทลายลงไปนั้นเป็นสิ่งที่เป็นไปได้ยาก.

สมาธิในขั้นสูงสุดคือ สัญญาเวทยิตนิโรธ
เป็นความสุขอันเกิดจากการที่สัญญา เวทนา ระงับดับลง.

"ทุกข์เกิดที่ใดให้ดับที่นั้น"

ทุกข์เกิดที่รูป
ทุกข์เกิดที่เวทนา
ทุกข์เกิดที่สัญญา
ทุกข์เกิดที่สังขาร
ทุกข์เกิดที่วิญญาณ

รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ไม่เที่ยงเป็นทุกข์ เป็นอนัตตา
เพราะเข้าไปจับยึดถือซึ่งรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ จึงเป็นเหตุให้เกิดทุกข์

การสลัดทิ้งลงเสียได้ซึ่งรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ
จึงเป็นการดับทุกข์ที่ต้นเหตุอย่างแท้จริง

อนุโมทนาสาธุครับ

สมาธิ หากใช้อย่างถูกทางโดยประกอบเข้ากับปัญญาความเห็นตรงแล้ว สมาธินั้นย่อมเป็นสัมมาสมาธิ ย่อมนำไปสู่ประโยชน์อย่างยิ่ง คุณของสมาธิที่ท่านปล่อยรู้กล่าวถึงผมเห็นด้วยอย่างที่สุดครับ

คุณเข้าใจถูกแล้วครับห้ามผัสสะ หรือกระทบไม่ได้ครับ เราต้องห้ามหลังจากผัสสะโดยใชัํปัญญา หรือไม่เที่ยง เกิดดับ "ประหาร" ก่อนที่จะถึงเวทนา ไม่งั้น ตัณหา อุปาทาน ตามมาทันที

ผมเห็นด้วยกับการปฏิบัติสมาธิ หรือเจริญสมาธิ แต่ต้องประกอบด้วยปัญญานะครับ (สัมมาสมาธิ)
ไม่งั้นก็จะเป็นมิจฉาสมาธิ (ความสงบเฉยๆดับเหตุแห่งทุกข์ไม่ได้)

เริ่มเห็นด้วยแล้วแฮะ

แต่ยังมี "แต่"

"แต่" นี่ล่ะ แสดงความเป็นผู้ทิฏฐิครอบงำอยู่

มีพระสูตรที่พระพุทธองค์ กล่าว เวทนาอันเนื่องมาจากทิฏฐิ อยู่

มีพระสูตรที่พระพุทธองค์ กล่าวถึงทิฏฐิต่าง ๆ มากมายหลายพระสูตร

มรรคทั้งแปด ทุกๆตัวจะเกื้อหนุนซึ่งกันและกัน
ตัวใดตัวหนึ่งถูก ตัวอื่นๆก็ย่อมถูกหมด
ตัวใดตัวหนึ่งผิด ตัวอื่นๆก็ย่อมผิดหมด

ตัวความทุกข์ จะเป็นเครื่องชี้วัดตรวจทานได้เป็นอย่างดี
เพราะความหมายของมรรค คือข้อปฏิบัติเพื่อความดับไม่เหลือแห่งทุกข์...

ฌานหรือสมาธิ ไม่ใช่สิ่งน่ากลัว
แต่ความเพลิดเพลินในสมาธิในฌาน นั้นแหละคือสิ่งที่ควรระมัดระวัง
เพราะความเพลินเพลินอันใด ความเพลินเพลินนั้นแหละคืออุปาทาน
ฌานหรือสมาธิ ไม่ใช่ภพ
แต่ความเข้าไปเพลิดเพลินสยบเมาหมกในสมาธิหรือในฌาน
นั้นแหละคือเหตุปัจจัยที่ทำให้เกิดภพ...

พระพุทธองค์ทรงรู้ชัด ถึงเหตุแห่งการเกิดขึ้นในบรรดาทิฏฐิทั้งหลาย
และพระพุทธองค์ ก็ทรงไม่ยึดมั่นถือมั่นในความรู้ที่พระองค์ทรงรู้นั้น
นี้คือความสง่างามที่เลิศกว่าทิฏฐิใดๆ

เรื่องปฏิจจสมุปบาทรวมอยู่ในเรื่อง
ที่พุทธบริษัทควรทำสังคีติ๑

ดูก่อนท่านผู้มีอายุทั้งหลาย! ธรรมสองอย่าง อันพระผู้มีพระภาคเจ้า ผู้รู้
ผู้เห็น ผู้อรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้ตรัสไว้ดีแล้ว มีอยู่; อันพุทธบริษัททั้งหลาย
(ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา) ทั้งปวงนั่นเทียว พึงทำสังคีติ (คือสอบสวน จนเป็นที่เข้าใจ
ตรงกันทุกคน แล้วช่วยกันสาธยาย เพื่อทรงจำไว้อย่างมั่นคง)ในธรรมสองอย่างนั้น,
ไม่พึงวิวาทกันในธรรมสองอย่างนั้น,โดยประการที่พรหมจรรย์(ศาสนา)นี้ จะพึง
มั่นคง ตั้งอยู่นาน.ข้อนั้นจะพึงเป็นไป เพื่อหิตสุข แก่มหาชนเป็นอันมาก เพื่อ
อนุเคราะห์โลก เพื่อประโยชน์หิตสุข แก่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย. ธรรมสอง
อย่างนั้นเล่าคืออะไร? ธรรมสองอย่างนั้นคือ :-

อายตนกุสลตา -ความเป็นผู้ฉลาดในอายตนะ ๑
ปฏิจจสมุปบาทกุสลตา -ความเป็นผู้ฉลาดในปฏิจจสมุปบาท ๑

ดูก่อนท่านผู้มีอายุทั้งหลาย! เหล่านี้แลคือธรรมสองอย่าง อันพระผู้มี
พระภาคเจ้า ผู้รู้ ผู้เห็น ผู้อรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้ตรัสไว้ดีแล้ว; อันพุทธ
บริษัททั้งหลาย (ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา) ทั้งปวงนั่นเทียว พึงทำสังคีติ (คือ
สอบสวน จนเป็นที่เข้าใจตรงกันทุกคน แล้วช่วยกันสาธยาย เพื่อทรงจำไว้อย่าง
มั่นคง) ในธรรมสองอย่างนั้น, ไม่พึงวิวาทกันในธรรมสองอย่างนั้น, โดยประการที่
พรหมจรรย์ (ศาสนา)นี้ จะพึงมั่นคง ตั้งอยู่นาน. ข้อนั้นจะพึงเป็นไปเพื่อหิตสุข
แก่มหาชนเป็นอันมาก เพื่ออนุเคราะห์โลก เพื่อประโยชน์หิตสุข แก่เทวดาและ
มนุษย์ทั้งหลาย, ดังนี้ แล.

(อตฺถิ โข อาวุโส เตน ภควตา ขานตา ปสฺสตา อรหตา สมฺมาสมฺพุทฺเธน
เทฺว ธมฺมา สมฺมทกฺขาตา ตตฺถ สพฺเพเหว สงฺคายิตพฺพํ น วิวทิตพฺพํ ยถยิทํ พฺรหฺมจริยํ
อทฺธนิยํ อสฺส จิรฏฺฐติกํ ตทสฺส พหุชนหิตาย พหุชนสุขาย โลกานุกมฺปาย อตฺถาย หิตาย
สุขาย เทวมนุสฺสานํ. กตเม เทฺว ธมฺมา? ...อายตนกุสลตา จ ปฏิจฺจสมุปฺปาทกุสลตา จ
....อิเม โข อาวุโส เตน ภควตา ชานตา ปสฺสตา อรหตา สมฺมาสมฺพุทฺเธน เทฺว ธมฺมา
สมฺมทกฺขาตา ตตฺถ สพฺเพเหว สงฺคายิตพฺพํ น วิวทิตพฺพํ ยถยิทํ พฺรหฺมจริย อทฺธนิยํ อสฺส
จริฏฺฐติกํ ตทสฺส พหุชนหิตาย โลกานุกมฺปาย อตฺถาย หิตาย สุขาย เทวมนุสฺสานนฺติ).

ห ม ายเห ตุผู้รวบรวม : ผู้ศึกษาพึงสังเกตจนเข้าใจได้อย่างชัดเจน ว่า
ความฉลาดในอายตนะ ก็คือ ฉลาดในสิ่งที่เป็นที่ตั้งของปฏิจจสมุปบาทนั่นเอง; และเมื่อ
ฉลาดในการควบคุมอายตนะแล้ว ก็สามารถคุมการเกิดแห่งกระแสของปฏิจจสมุปบาท;
นับว่าเนื่องกันอย่างที่จะแยกกันไม่ได้, และเป็นหัวใจของพระพุทธศาสนาในแง่ของการ
ปฏิบัติโดยแท้.

ความสงบเฉยๆก็มิใช่มิจฉสมาธิ

มิจฉาสมาธิ ตั้งใจผิด ได้แก่ จดจ่อ ปักใจ แน่วในกามราคะ ในพยาบาท เป็นต้น

หลังจากนั่งอ่าน ปฏิจจสมุปบาทจากพระโอษฐ์ จบเล่ม อิอิ

เอกอนก็หยิบเอา พุทธประวัติจากพระโอษฐ์ มาอ่านต่อ





ก่อนหน้านี้เอกอนเคนอ่านพุทธประวัติ โดยไม่มีพื้นความเข้าใจในธรรมเพียงพอ
ต้องยอมรับว่า
เคยมองเห็น และเปรียบเทียบ เหมือนมีปริพาชก เดียร์ถี มีอะไรอื่น ๆ มากมาย
ที่ไม่ใช่ พุทธะ มีถูก มีผิด เขาผิด พระพุทธเจ้าถูก
และเราเป็นพุทธ เราอยู่ข้างพระพุทธองค์ ซึ่งสิ่งที่เป็นอื่นผิดหมด
และทำให้เราเห็นว่าเขาคือปริพาชก เขาคือเดียร์ถี เขาคืออะไร อะไรต่อมิอะไร
แต่เราเป็นพุทธ

แต่เมื่อมีพื้นฐานความรู้ทางธรรมที่พอจะสะกดรอยตามภูมิปัญญาพระพุทธองค์ได้บ้าง
เอกอนกลับเห็นว่า
ปริพาชก เดียร์ถี พราหมณ์ เขาก็มีภูมิธรรม มีคุณธรรมที่ปฏิบัติอยู่
ในระดับหนึ่ง แต่สิ่งที่ปิดกั้นมรรคผลไว้ คือ ทิฏฐิ
และก่อนที่พระพุทธองค์จะเป็น ตถาคต ได้
พระองค์ก็เคยเป็นไปในทิฏฐิเหล่านั้นมาก่อน
พระองค์สอนให้ชำระทิฏฐิ เหมือนอย่างที่พระองค์ทรงได้กระทำแล้ว

ไม่มีปริพาชก ไม่มีเดียร์ถี ไม่มีพราหมณ์
มีแต่สัตว์ผู้หลงอยู่ในทิฏฐิ
และเอกอนก็ยังจัดอยู่ในจำพวกสัตว์เหล่านั้นอยู่

ตอนนี้ที่เอกอนอ่านหนังสือ พุทธประวัติจากพระโอษฐ์ แล้ว
เอกอนเห็นอย่างนี้



ชุด ธรรมจากพระโอษฐ์ ที่ท่านพุทธทาสได้รวบรวมไว้
เป็นหนังสือธรรมที่ทรงคุณค่า จริง ๆ

เป็นหนังสือที่ทรงคุณค่ามากครับ

มิจฉาทิฏฐิมี ๖๒ ดังที่พระผู้มีพระภาคเจ้าได้แสดงไว้ ซึ่งล้วนแต่เป็นความสุดโต่งทั้งสิ้น
แล้วอะไรคือทางสายกลาง

มิจฉาทิฏฐิ คือ เห็นผิด มีความเชื่อยังไม่มีปัญญาเห็นตามความเป็นจริงว่าสรรพสิ่ง ไม่เที่ยง เกิดดับ
หลงพอใจ ไม่พอใจ กับสิ่งนั้นหลง โกรธ โลภ ราคะ

ทางสายกลาง คือเห็นสรรพสิ่งตามความเป็นจริงของโลกและชีวิต ไม่หลงพอใจ ไม่พอใจ กับสิ่งนั้นเราก็จะมีความพอดีในชีวิตไม่ไปเสาะแสวงหาให้เกิดปัญหาเพิ่มพูน