ให้ทายใจอย่างนึง ดันไปเดาอีกอย่างนึง สิน่า

ความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย ความดับทุกข์โดยสิ้นเชิง
นี้แล นิพพานัง ปรมัง สุขัง นิพพานัง ปรมัง สุญญัง

ในส่วนของ สัพเพ ธัมมา อนัตตาติ นี้
ที่พอจะทราบความได้ ก็มี

ผู้มีอายุ ธรรมทั้งปวง มีฉันทะ (ความพอใจ) เป็นมูล, มีการทำไว้ในใจเป็นแดนเกิด,
มีผัสสะ(ความกระทบ) เป็นต้นเหตุให้เกิด, มีเวทนา(ความรู้สึกอารมณ์สุข ทุกข์ ไม่ทุกข์ไม่สุข)
เป็นที่รวม,มีสมาธิเป็นประมุข, มีสติเป็นใหญ่, มีปัญญาเป็นยอดเยี่ยม, มีวิมุติ(ความหลุดพ้น)
เป็นสาระ หยั่งลงสู่อมตะ มีนิพพานเป็นปริโยสาน"

เย ธมฺมา เหตุปฺปภวา.......ธรรมเหล่าใด เกิดแต่เหตุ
เตสํ เหตุ ตถาคโต..........พระตถาคต กล่าวเหตุแห่งธรรมเหล่านั้น
เตสญฺจ โย นิโรโธ จ.......และความดับของธรรมเหล่านั้น
เอวํ วาที มหาสมโณ........พระมหาสมณะมีวาทะอย่างนี้

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ธรรมชาติที่ไม่เกิด ไม่เป็น ไม่มีใครทำ ไม่มีอะไรปรุงแต่ง มีอยู่
ถ้าไม่มีธรรมชาติที่ไม่เกิด ไม่เป็น ไม่มีใครทำ ไม่มีอะไรปรุงแต่ง
ความพ้นไปจากธรรมชาติที่เกิด ที่เป็น ที่มีใครทำ ที่มีอะไรปรุงแต่ง ก็จะปรากฏไม่ได้
เพราะเหตุที่มีธรรมชาติที่ไม่เกิด ไม่เป็น ไม่มีใครทำ ไม่มีอะไรปรุงแต่ง
ความพ้นไปจากธรรมชาติที่เกิด ที่เป็น ที่มีใครทำ ที่มีอะไรปรุงแต่ง จึงปรากฏได้."

อนัตตาสูตร
พระนครสาวัตถี. ท่านพระราธะได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ ผู้เจริญ
ที่เรียกว่า อนัตตา อนัตตา ดังนี้ อะไรหนอเป็นอนัตตา? พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า
ดูกรราธะ รูปเป็นอนัตตา เวทนาเป็นอนัตตา สัญญาเป็นอนัตตา สังขารเป็นอนัตตา
วิญญาณเป็นอนัตตา ดูกรราธะ อริยสาวกผู้ได้สดับแล้ว เห็นอยู่อย่างนี้ ฯลฯ
กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี.


สัพเพ สังขารา ทุกขา สัพเพ สังขารา อนิจจา สัพเพ ธัมมา อนัตตา
อันนี้เป็นข้อความรวม ไม่ได้แสดงแยก สัพเพ ธัมมา อนัตตา ออกมาต่างหาก
ทรงแสดงความจริงของขันธ์5

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย อายตนะนั้นมีอยู่ ดิน น้ำ ไฟ ลม อากาสานัญจายตนะ
วิญญาณัญจายตนะ อากิญจัญญายตนะ เนวสัญญานาสัญญายตนะ โลกนี้
โลกหน้า พระจันทร์ และพระอาทิตย์ทั้งสอง ย่อมไม่มีในอายตนะนั้น
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราย่อมไม่กล่าวซึ่งอายตนะนั้นว่า เป็นการมา เป็นการไป
เป็นการตั้งอยู่ เป็นการจุติ เป็นการอุบัติ อายตนะนั้นหาที่ตั้งอาศัยมิได้
มิได้เป็นไป หาอารมณ์มิได้ นี้แลเป็นที่สุดแห่งทุกข์

ดังนี้
เมื่อถึงซึ่ง ความดับไม่เหลือแห่งทุกข์ ย่อมพ้นไปจากธรรมชาติที่เกิด
ที่เป็น ที่มีใครทำ ที่มีอะไรปรุงแต่ง ความดับไม่เหลือนี้ จึงพ้นเหตุเกิด

ผมจึงมีความเห็นว่า นิพพานไม่มีความปรากฏว่าอัตตา ไม่มีความปรากฏว่าอนัตตา


ส่วน นิพพานัง ปรมัง สุญญัง
ที่พอจะทราบความได้ก็มี

พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสถามว่า ดูก่อนอานนท์ สารีบุตร
พาเอาศีลขันธ์ สมาธิขันธ์ ปัญญาขันธ์ วิมุตติขันธ์ หรือวิมุตติ-
ญาณทัสสนขันธ์ปรินิพพานไปด้วยหรือ.
ท่านพระอานนท์กราบทูลว่า หามิได้ พระเจ้าข้า ท่านพระสารีบุตร
มิได้พาศีลขันธ์ปรินิพพานไปด้วย ฯลฯ มิได้พาวิมุตติญาณ-
ทัสสนขันธ์ปรินิพพานไปด้วย. ก็แต่ว่าท่านพระสารีบุตรเป็นผู้กล่าว
สอนให้รู้ชัดแสดงให้เห็นแจ้ง เป็นต้น

ดูกรอานนท์ ภิกษุในศาสนานี้ ย่อมเจริญสัมมาทิฐิ อันอาศัยวิเวก
อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธ น้อมไปเพื่อความสละคืน ย่อมเจริญสัมมาสังกัปปะ ...
ย่อมเจริญสัมมาวาจา ... ย่อมเจริญสัมมากัมมันตะ ... ย่อมเจริญสัมมาอาชีวะ ...
ย่อมเจริญสัมมาวายามะ ... ย่อมเจริญสัมมาสติ ... ย่อมเจริญสัมมาสมาธิ อัน
อาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธ น้อมไปเพื่อความสละคืน ฯ

ความจริง ... กรุงเทพฯ เนื้อที่กว้างขวาง ใหญ่โต น้ำไม่ท่วม (บางที่) คนดีดีเยอะ
สมมุติ ... .. กรุงเทพฯ เล็กกว่าขวด เราก็เอากรุงเทพฯ มาใส่ในขวดได้จิงเปล่า

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย อายตนะนั้นมีอยู่ ดิน น้ำ ไฟ ลม อากาสานัญจายตนะ
วิญญาณัญจายตนะ อากิญจัญญายตนะ เนวสัญญานาสัญญายตนะ โลกนี้
โลกหน้า พระจันทร์ และพระอาทิตย์ทั้งสอง ย่อมไม่มีในอายตนะนั้น
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราย่อมไม่กล่าวซึ่งอายตนะนั้นว่า เป็นการมา เป็นการไป
เป็นการตั้งอยู่ เป็นการจุติ เป็นการอุบัติ อายตนะนั้นหาที่ตั้งอาศัยมิได้
มิได้เป็นไป หาอารมณ์มิได้ นี้แลเป็นที่สุดแห่งทุกข์


แต่นิพพานนั้น เป็นแค่ นามธรรม ...............ซึ่งไม่รู้อารมณ์
ปรากฏ อยู่ท้ายๆ พระไตรปิฏก

รูป คือ สภาพ หรือ สภาวะธรรม ที่ไม่รู้อารมณ์
นาม คือ สภาพ หรือ สภาวะธรรม ที่รู้อารมณ์ (ยกเว้นนิพพาน ซึ่งเป็นนามธรรม ที่ไม่รู้อารมณ์)

และ ธรรมทั้งหลายทั้งปวง เป็นอนัตตา

ก็ได้แค่ตีความ เพราะกลัวสิ่งที่มีอยู่จริง

คำก็บอกโต้งๆ ชัดๆ ก็ตีๆๆๆ ความกัน มา นามรูป รูปนามอะไรกัน เลอะเทอะ ๆลๆจนเรื่องโลกุตระ กลายเป็นของ ต่ำกันไปแล้ว ปริพาชกทั้งหลาย
สงสัยบรรลุทำนิพพานให้แจ้งกันหมดแล้วกระมัง

ยังมีพระสูตรที่แทงใจ อีก

โทสะมีโทษมาก เป็นไฟเผาผลาญตัวเอง การกล่าววาจาผรุสวาท ไม่มีประโยชน์อันใด เป็นไปเพื่อเบียดเบียนผู้อื่นบ้าง เบียดเบียนตัวเองบ้าง ผู้ใดคิดว่าเขาด่าเรา เขาว่าเรา เวรของผู้นั้นย่อมไม่สงบรำงับ


รูปขันธ์ นามขันธ์นี้ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของของเรา เขาจะด่าจะว่าก็ด่าว่าแต่รูปขันธ์ นามขันธ์ หาได้ด่าเราไม่
บุคคลเมื่อไม่ยึดว่ารูปขันธ์นามขันธ์เป็นเราเป็นของเรา เมื่อเห็นว่า เบญจขันธ์นี้เป็นสุญญตาธรรม
บุคคลนั้นย่อมเป็นผู้ยิ่งด้วยขันติ

ต่อ(มุขเดิม)
สิ่งใดเป็นทุกข์สิ่งนั้นเป็นอนัตตา
สิ่งใดเป็นสุข สิ่งนั้น เป็นอะไร

ถ้านิพพานเป็นสุขยิ่ง นิพพานเป็นทุกข์หรือ

สิ่งใดไม่เที่ยงสิ่งนั้นเป็นทุกข์
สิ่งใดเป็นทุกข์สิ่งนั้นเป็นอนัตตา