อุทเทส....ไม่พิสดาร
นิทเทส >>>> วิภังค์>>>>>จำแนกออก>>>พิสดาร

ที่ท่านว่า เพราะปล่อยวางเมื่อเจออารมณ์มากระทบจิต +
หากเมื่อไม่มีอารมณ์มากระทบจิต
จิตนี้มีสภาพอย่างไร มีอะไรเป็นที่ตั้งอยู่ หรือไม่มีที่ตั้งอยู่ หรืออย่างไร
เจริญพร…ไม่มีสภาวะใดที่จิตไม่เกิดอารมณ์มากระทบ ไม่ว่าจะดี ร้าย หรือเฉยๆธรรมดาๆก็เป็นอารมณ์ที่เข้ามากระทบทั้งสิ้น

การที่จะไม่ซ้อนรู้นี้จะไม่เกิดขึ้น เพราะการปล่อยวางเมื่อเจออารมณ์มากระทบจิต +
การปล่อยวางนี้ ปล่อยวางอย่างไร อย่างใดเล่าจึงเรียกว่า ปล่อยวางแล้ว
อธิบายให้ชัด ในทางของท่าน ด้วยนะครับ

วิธีการปล่อยวางอาตมาได้เขียนไว้แล้ว เชิญโยมดูทางเรปบน ส่วนผลของการปล่อยวางแล้วคือ
ไม่มีการซ้อนดู ซ้อนรู้ ไม่มีการเข้าไปทำอะไรกับสภาวะธรรมโดยสิ้นเชิง อยู่นอกเหนือการทำงานของขันธ์ 5 คือมีอารมณ์มากระทบตัวแต่ไม่มีตัวไปรับหรือกระทบอารมณ์ อารมณ์ดี ร้าย สุข ทุกข์ รับรู้ผ่าน วิญญาณขันธ์ แต่อยู่นอกเหนือสภาพการรับรู้ทุกอย่าง จึงเป็นสภาพไร้ สภาพว่างจากตัวตนที่ไปกระทบอารมณ์โดยแท้จริง

รู้สักแต่ว่ารู้ เห็นสักแต่ว่าเห็น ไร้ความปรุงแต่ง+
ในทางของท่าน รู้อย่างไร เห็นอย่างไร จึงชื่อว่ารู้สักแต่ว่ารู้ เห็นสักแต่ว่าเห็น
ตรงนี้ขอชัดๆนะครับ
เมื่อวิญญาณขันธ์รับรู้อารมณ์เข้ามา เมื่อโยมไม่มีตัวคอยรู้หรือซ้อนรู้เสียแล้ว สิ่งที่วิญญาณขันธ์โยมไปรู้ก็ยังคงรู้อยู่แต่ไม่มีคิดต่อยอดจากรู้นั้นและเมื่อวิญญาณขันธ์เก่าดับไปสิ่งที่เรารู้ก็ดับโดยทันทีและเมื่อวิญญาณขันธ์ใหม่รับเข้ามาก็จะมีรู้ใหม่เกิดขึ้นแต่เมื่อไม่ได้สนใจไม่ได้ซ้อนในสิ่งที่วิญญาณขันธ์รู้มา จึงนอกเหนือรู้นอกเหนือเห็น สรุปคือการทำงานของขันธ์ 5 ยังคงมีตามปกติ มีอารมณ์ใจแต่ไม่มีตัวใจไปสนใจหรือรับอารมณ์ ยามเมื่อไม่ได้ใช้งานจึงเสมือนอยู่ในสภาพไร้ตัวไร้ตนในความรู้สึกต่างๆ แต่เมื่อต้องการจะใช้งานหรือทำงานก็จะดำริรู้นั้นมาใช้ได้ และเมื่อใช้เสร็จก็สามารถวางรู้นั้นได้อย่างฉับพลัน เช่นกัน ขอเจริญพร….

นมัสการอาจารย์ทั้งหลาย แหมถูกใจประโยคของพระพุทธเจ้าที่ท่านเจ้าคุณเช่นนั้นโพสต์มากระแทกกลางกระม่อม "พระพุทธองค์แสดงแก่ ท่านอานนท์ เหมือนค่อยๆ ตักน้ำออกจากตุ่ม การใส่ใจในความว่าง ก็จะประจักษ์ขึ้นมา" น้ำทุกข์น้ำสุขมันหมดตุ่ม.. ทุกข์หายเหลือสุข สุขยังไงก็ยังไม่ว่างก็วุ่นวายกับสุขจมสุขอยู่อย่างนั้น ไม่ไปไหน แต่พอตักสุขออกจนหมด มันก็เหลือแต่ตุ่ม..ไม่ทุกข์ไม่สุข...จิตไม่มีภาระ สาธุครับ.

ไม่มีอะไรจะตอบเลยครับ
ถามกะ พระคุณเจ้า จขกท. ละกันนะครับ
ท่านตอบได้กระจ่างชัดดีมากครับ

ข้อที่พูดว่า นิพพานที่นี่และเดี๋ยวนี้ เป็นสำนวนพูดให้เกิดความสนใจ นิพพานมีเมื่อจิตว่างจากกิเลส นี่มีหลักมีเกณฑ์ คือเป็นนิพพานตัวอย่าง คำว่า "นิพพาน" ที่เกี่ยวกันอยู่กับจิตนั้นก็คือ จิตนั้นมันว่างจากกิเลส นี้พูดและยืนยันว่า พูด และจะพูดต่อไปว่า นิพพานตัวอย่างมีเมื่อจิตว่างจากกิเลส เป็นความดับแห่งกิเลส นี่เป็นนิพพานถ้าดับชั่วคราวก็เป็นนิพพานชั่วคราว เรียกว่า ตทังคนิพพาน หรือสมยวิมุตติ นิพพานที่นี่และเดี๋ยวนี้ ขอให้คอยสังเกต เมื่อจิตว่างจากกิเลสโดยเหตุใดๆ ก็ตาม แต่มันยังไม่ใช่นิพพานสมบูรณ์ หรือตลอดกาลหรือนิรันดร นิพพานชั่วขณะ เรียกว่า ตัวอย่างก็ได้ เมื่อใดจิตว่างจากกิเลสน่ะ รีบรู้จักเสียเร็วๆ คอยเฝ้าดูจิตเมื่อไม่ปรุงเป็นกิเลส เป็นจิตเยือกเย็น เป็นนิพพานเพื่อจะได้เป็นตัวอย่าง แล้วจะได้ชอบใจ แล้วจะได้เป็นอุปนิสัยแก่พระนิพพานอันสูงสุด คือ นิพพานเต็มรูปแบบ.
เราสนใจนิพพาน ตัวอย่างเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตประจำวันนี้ เพื่อทำให้คนไม่ต้องปวดหัว ไม่ต้องเป็นโรคประสาท ไว้เรื่อยๆ จะเป็นปัจจัยแก่พระนิพพานอันแท้จริงหรือสูงสุด ที่ว่าอยู่ที่นี่ เดี๋ยวนี้ นิพพานตัวอย่างนั้นพูดจริง แล้วก็พูดต่อไปอีกด้วย พระนิพพานนี้แปลว่า เย็น เมื่อใดเป็นจิตเย็น เย็นอกเย็นใจละก็เมื่อนั้น เป็นนิพพาน แต่คำวา เย็น คำนี้ ก็พิเศษอีกแหละ กลัวว่า ผู้ถามคนนี้คงฟังไม่ถูก ผู้ถามรู้จักแต่เย็นที่คู่กับร้อน ถ้าร้อนก็ต้องเปิดพัดลม ถ้าเย็นถ้าหนาวก็ต้องห่มผ้า แต่มีความเย็น อีกชนิดหนึ่ง ซึ่งมีเมื่อไม่เย็นไม่ร้อน เมื่อไม่เย็นไม่ร้อนชนิดนี้จะเกิดความเย็นชนิดหนึ่งซึ่งเป็นนิพพาน เมื่อไม่รบกวนด้วยความเย็นหรือความร้อนในโลกนี้ มันก็มีความเย็นอย่างโลกุตตระ เป็นนิพพาน ที่ใช้สอนกันในเบื้องต้นว่า เย็นคู่กับร้อน สุขคู่กับทุกข์ สุขที่คู่กับทุกข์ก็ยังเป็นทุกข์เย็นทั้งที่คู่กับร้อนมันก็ยังเป็นทุกข์ ต้องปัดทิ้งไปให้หมดทั้งสุข ทั้งทุกข์ ทั้งอะไรทุกๆ คู่ จึงจะเป็นนิพพาน, กล่าวว่า จิตเย็นเป็นนิพพาน คือเย็นต่อเมื่อไม่มีทั้งร้อนและทั้งเย็นในความหมายของโลกๆ เอ้า มีอะไรอีก.

คัดบางตอนจากหนังสือดอกโมกข์ ฉบับพิเศษ พุทธทาสวจนา พิมพ์ครั้งแรก พ.ศ. ๒๕๓๙

ขออนุญาติครับ
จากความว่านี้

เจริญพร…ไม่มีสภาวะใดที่จิตไม่เกิดอารมณ์มากระทบ ไม่ว่าจะดี ร้าย หรือเฉยๆธรรมดาๆก็เป็นอารมณ์ที่เข้ามากระทบทั้งสิ้น
เพราะท่านแยก หมายเอาว่าจิตอันหนึ่ง อารมณ์อันหนึ่ง ดังนี้
ท่านจึงตั้งไว้ด้วย ซึ่งจิตก็อันหนึ่ง อารมณ์ก็อันหนึ่ง

วิธีการปล่อยวางอาตมาได้เขียนไว้แล้ว เชิญโยมดูทางเรปบน ส่วนผลของการปล่อยวางแล้วคือ
ไม่มีการซ้อนดู ซ้อนรู้ ไม่มีการเข้าไปทำอะไรกับสภาวะธรรมโดยสิ้นเชิง อยู่นอกเหนือการทำงานของขันธ์ 5 คือมีอารมณ์มากระทบตัวแต่ไม่มีตัวไปรับหรือกระทบอารมณ์ อารมณ์ดี ร้าย สุข ทุกข์ รับรู้ผ่าน วิญญาณขันธ์ แต่อยู่นอกเหนือสภาพการรับรู้ทุกอย่าง จึงเป็นสภาพไร้ สภาพว่างจากตัวตนที่ไปกระทบอารมณ์โดยแท้จริง

เพราะตั้งใจหมายเอาว่า การซ้อนดู ซ้อนรู้ เป็นการปรุงแต่ง ดังนี้
เพราะตั้งใจหมายเอาว่า ไม่มีการซ้อนดู ซ้อนรู้ เป็นการไม่ปรุงแต่ง ดังนี้


ท่านจึงกล่าวว่า
อยู่นอกเหนือสภาพการรับรู้ทุกอย่าง จึงเป็นสภาพไร้ สภาพว่างจากตัวตน
ที่ไปกระทบอารมณ์โดยแท้จริง

เพราะท่านแยกมันออกจากกันต่างหาก โดยหมายเอาว่า นี้เป็นอย่างนี้ นั้นเป็นอย่างนั้น
จึงเป็นสภาพว่างที่ตั้งอยู่ต่างหาก จากความเป็นความจริง
จะกล่าวว่า เป็นว่างที่บริสุทธิ์ ได้อย่างไร

เมื่อวิญญาณขันธ์รับรู้อารมณ์เข้ามา เมื่อโยมไม่มีตัวคอยรู้หรือซ้อนรู้เสียแล้ว สิ่งที่วิญญาณขันธ์โยมไปรู้ก็ยังคงรู้อยู่แต่ไม่มีคิดต่อยอดจากรู้นั้นและเมื่อวิญญาณขันธ์เก่าดับไปสิ่งที่เรารู้ก็ดับโดยทันทีและเมื่อวิญญาณขันธ์ใหม่รับเข้ามาก็จะมีรู้ใหม่เกิดขึ้นแต่เมื่อไม่ได้สนใจไม่ได้ซ้อนในสิ่งที่วิญญาณขันธ์รู้มา จึงนอกเหนือรู้นอกเหนือเห็น สรุปคือการทำงานของขันธ์ 5 ยังคงมีตามปกติ มีอารมณ์ใจแต่ไม่มีตัวใจไปสนใจหรือรับอารมณ์ ยามเมื่อไม่ได้ใช้งานจึงเสมือนอยู่ในสภาพไร้ตัวไร้ตนในความรู้สึกต่างๆ แต่เมื่อต้องการจะใช้งานหรือทำงานก็จะดำริรู้นั้นมาใช้ได้ และเมื่อใช้เสร็จก็สามารถวางรู้นั้นได้อย่างฉับพลัน เช่นกัน ขอเจริญพร…

เพราะตั้งใจหมายเอาว่า เมื่อวิญญาณขันธ์ ก็อันหนึ่ง อารมณ์ก็อันหนึ่ง ดังนี้
เพราะตั้งใจหมายเอาว่า เมื่อไม่ได้สนใจไม่ได้ซ้อน จึงนอกเหนือรู้นอกเหนือเห็น ดังนี้
เพราะตั้งใจหมายเอาว่า อารมณ์ใจก็อันหนึ่ง ใจก็อันหนึ่ง
ดังนี้ จึงเกิดการแยก เกิดวิธีการ มีความพึงพอใจเป็นมูล เกิดกระทำทางใจเป็นแดนเกิด
อันเป็นความตั้งอยู่ จะกล่าวว่า เป็นว่างที่บริสุทธิ์ ได้อย่างไร

หากหมายเอาความว่า รู้สักแต่ว่ารู้ เห็นสักแต่ว่าเห็น
ให้เป็นไปเพื่อปล่อยวางในวิถีทาง แนวทางปฏิบัติของท่านที่กล่าวไว้
การปล่อยวางแบบวิถีทางของท่าน คือการซ้อนความไม่รู้ความจริงของสิ่งปรากฏอยู่
ซึ่งอยู่ต่อหน้าต่อท่านนั้นเอง
ลองพิจารณาดูเอาครับ ว่าอะไร

การทิ้งตัวรู้แบบนั้นที่ท่านว่ามา ก็เพราะท่านไปแยกตัวรู้ กับสิ่งที่ถูกรู้ ให้ขาดออกจากกันต่างหาก
จึงปรากฏสภาพว่างที่ตั้งอยู่ต่างหากจากความจริงที่ปรากฏอยู่
เพราะความไม่รู้ชัดในสิ่งที่ปรากฏอยู่ ธรรมชาติอันละเอียดกว่ามีอยู่ ลองพิจารณาดูครับ

เพราะการการทิ้งตัวรู้ ของท่านในวิถีปฏิบัติของท่านแบบนั้น ทำให้ท่านพลาดจากสภาวะตาม
ความเป็นจริงของสิ่งที่ปรากฏอยู่ เพราะความปรุงแต่ง
จึงตั้งใจหมายเอาว่า นี้คือการทิ้งรู้

หมดความปรุงแต่ง จึงเป็นรู้สักแต่ว่ารู้ เห็นสักแต่ว่าเห็น

ขอบคุณครับ หากมีตรงไหนไม่จริงอย่างไรชี้แจงด้วยครับ

ผมเห็นด้วยกับหลักการของท่าน ในต้นกระทู้
แต่การปฏิบัติที่ท่านว่า กระผมว่ามันแปลก
และตอบคำถามหลายอย่างของผมไม่ได้

การไม่รับรู้อะไร ก็เหมือนเวลานอนหลับ
จิตไม่รับรู้อะไร เราหลับวันละ 8 ชั่วโมง มานานหลายสิบปีกัน
ถ้าการไม่รับรู้อะไรแล้วเป็นการว่างจากตัวตน กระผมว่าเราทุกคนของจะต้องดีขึ้นๆทุกวันๆ
เพราะทุกวันๆเราได้ฝึกว่างจากการรับรู้ตั้งวันละ 8 ชั่วโมงโดยประมาณ



กระผมว่า ที่ท่านว่ามาว่า
" การปล่อยเลยไม่ต้องเอาจิตไปคอยรับรู้อะไร จะรู้ก็ชั่งมันไม่รู้ก็ชั่งมัน"
มันไม่ต่างไปจากการใช้ชีวิตประจำวันปกติของผู้คนและสัตว์ตรงไหนเลย
เพราะทุกวันเราก็รับรู้อะไรบ้าง ไม่รับรู้อะไรบ้าง
เช่นบางทีเรานั่งคุยกันในร้านที่คนเยอะๆ เขาก็พูดกันจอแจ
แต่ทำไมพอเราคุยกับเพื่อนเรา เรากลับไม่สามารถรับรู้เสียงอื่นๆในร้านได้
ทั้งๆที่คลิ่นเสียงก็มาตามอากาศ ไม่ได้หายไปไหน คนอื่นๆเขาก็พูดกันตลอดเวลา

อีกประเด็น ผมสงสัยว่า ถ้าเรากล่าวว่าการไม่รับรู้อะไร ช่วยทำให้คนดีขึ้น
ถ้างั้นคนตาบอด คนหูหนวก จะต้องมีคุณธรรมสูงกว่าคนปกติ
เพราะไม่้มีกิเลสทางตา ไม่มีกิเลสทางหู
สมมุติว่า ถ้าผมมีอำนาจวอเศษณ์ และผมมอบตาให้เขา มอบหูให้เขา
ผมเชื่อว่าเขาก้จะกิเลสเช่นเดียวกับคนทั่วไปในที่สุด

การห้ามการรับรู้เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
เช่นการห้ามตาไม่ให้เห้นรูป ห้ามหูไม่ให้ได้ยินเสียงนั้น เป็นไปไม่ได้เลย
กระบวนการรับรู้ของเรา มันเกิดขึ้นจากการประจวบกันของเหตุปัจจัยที่พร้อม
ถ้ามีเสียง หูเราปกติ หูเราต้องได้ยิน
แล้วหากเราเป็นปกติดี ขันธ์ทั้งหลายของเราย่อมต้องปรุงแต่งเป็นความรู้ เป้นข้อมูล เป็นอารมณ์ขึ้นมา ธรรมชาติของจิตก็เนื่องด้วยขันธ์อยู่แล้ว ก็ไม่ะ้นที่จะต้องรับรู้ผลผลิตที่เกิดจากการปรุงแต่งของขันะืทั้งหลายของเรา

มีคำพูดประโยคนี้ ที่น่าคิด ที่หลวงปู่ดูลย์ อตุโล พูดไว้
มีคนถามท่านว่า "หลวงปู่ยังมีโกรธอยู่ไหม" ท่านบอกว่า "มี แต่ไม่เอา"

คำว่า "มี แต่ไม่เอา" นี่แหละ ที่เป็นความลับที่ไม่ลับ
คือกระบวนการปรุงแต่งย่อมเป็นไปคามปกติของขันธ์ ท่านถึงพูดว่า "มี"

แต่เพราะจิตของท่านมีปัญญาถึง 11 อย่าง (เป้นอย่างน้อย)
ในกรณีนี้ การที่ท่านพูดว่า "แต่ไม่เอา"
ซึ่งมันก้คือผลงานของปัญญาตัวที่ชื่อ " สังขารุเปกขาญาณ"
คือ ปัญญาที่อุเบกขาต่อสังขาร วางเฉยต่อการปรุงแต่ง ท่านจึงพูดว่า "ไม่เอา"

แต่ที่ท่านสุทธิจิตกล่าวมาว่า "กิเลสต่างๆเริ่มไปจากตัวที่ไปรับรู้อารมณ์ทั้งสิ้น"
คล้ายๆท่านจะบอกว่า "ถ้าไม่รับรู้ ย่อมไม่เกิดกิเลส" ซึ่งผมค่อนข้างแปลกใจ
และเชื่อว่า กรณีที่จิตจะไม่รับรู้อะไร ก็มีที่ผมพอนึกออกคือตกภวังค์
อย่างเวลาหลับสนิทที่ไม่ฝัน หรือเป้นเจ้าชายนิทรา ซึ่งจิตไม่อยู่สภาวะของการรับรู้อารมณ์

ถ้าการไม่รับรู้อารมณ์ทำให้หลุดพ้นได้
พวกเจ้าชายนิทรา หรือพวกนอนเก่งๆ และบางทีเทวดาบางชั้นที่จะต้องนิพพานแน่ๆ
เพราะสงบนิ่งอยู่อย่างไร้อารมณ์ ตามตำราว่า บางทีก้บอกว่าสามารถสงบนิ่งอยู่อย่างนั้นเป้นกัปเป้นกัลย์นะ
ไม่เคยได้ยินว่าสงบแล้ววันหนึ่งหลุดพ้นขึ้นมา

ฝากโศลกของเว่ยหลาง

เว่ยหลางไม่มีวิธีและเครื่องมือ
ที่จะกั้นเสียจากความนึกคิดทั้งมวล
อารมณ์ต่างๆย่อมกลุ้มรุมจิตของข้าพเจ้าอยู่เสมอ
และข้าพเจ้าสงสัยว่าต้นโพธิ์จะงอกงามได้อย่างไร

ผนวกกับอีกโศลกที่หลายคนน่าจะเคยได้ยินได้อ่าน

ไม่มีต้นโพธิ์
ทั้งไม่มีกระจกเงาอันใสสะอาด
เมื่อทุกสิ่งว่างเปล่าแล้ว
ฝุ่นจะลงจับกับอะไร

ทั้งสองโศลกเป็นการกล่าวถึงการว่างจากตัวตน
หากแต่โศลกบนได้บอกไว้ชัดเจนว่าขันธ์ 5 ก็ทำงานของมันอยู่
ท่านรู้ เห็นการทำงานของมัน แต่ไม่ถือเอาเป็นตัวเป็นตน
รู้ว่าเป็นสมมุติสัจจะ จึงไม่ยึดในสมมุติสัจจะที่เห็นว่าเป็นตัวเป็นตน

มันก็น่าฉงนสนเท่ห์อยู่เหมือนกัน

เรื่องที่ว่า โกรธ มี แต่ไม่เอา

กับการที่ไม่โกรธเลย

โกรธ แต่ ทราบแล้วเปลี่ยน

กับอีกแบบคือ ไม่มีโกรธ

อันไหน คือ พระอรหันต์กันแน่

มาดูเรื่อง ผัสสะ และเวทนา

เวทนา 5 (การเสวยอารมณ์ — feeling)
1. สุข (ความสุข ความสบายทางกาย — bodily pleasure or happiness)
2. ทุกข์ (ความทุกข์ ความไม่สบาย เจ็บปวดทางกาย — bodily pain; discomfort)
3. โสมนัส (ความแช่มชื่นสบายใจ, สุขใจ — mental happiness; joy)
4. โทมนัส (ความเสียใจ, ทุกข์ใจ — mental pain; displeasure; grief)
5. อุเบกขา (ความรู้สึกเฉยๆ — indifference)


ผัสสะ แล้วเวทนา ทันที
ผัสสะ แล้วทุกข์ใจ ทันทีถ้าใจมีโทสะ

มันมีช่วงให้ไม่เอา โทสะ หรือไม่

เจริญพร.. เพราะไม่เกิดการกระทำใดๆซ้อนจิตซ้อนใจเลยจึงเกิดเป็นสภาพว่างที่บริสุทธิ์ แม้ในเชิงกล่าวอาตมากล่าวว่าทิ้งแต่ในทางปฏิบัติจริงแล้วไม่มีการเข้าไปคอยทิ้งหรือเจริญแต่อย่างใดแต่คือการปล่อยให้ทุกสิ่งเกิดเองและเป็นเอง แต่ว่าทุกสิ่งอยู่ในอนิจจังซึ่งยึดไม่ติดจับกันไม่อยู่มันทิ้งตัวมันเองตลอดเวลาอาตมาจึงกล่าวว่าทิ้งเพื่อให้เป็นที่ง่ายต่อการเข้าใจ เพราะปล่อยวางจนไม่เหลือความเป็นตัวเป็นตนจึงไม่มี ในตอนอยู่ระหว่างสภาวะขัดเกลานั้นไม่มีการตั้งหมายอะไรทั้งสิ้นเป็นการปล่อยให้ทุกสิ่งเป็นตามที่มันเป็นทั้งสิ้น แต่ขั้นตอนที่แยกได้คือขั้นหลังจากจิตปล่อยวางจนไม่หลงติดในความเป็นจิตเสียแล้วจึงสามารถมองเห็นทุกสิ่งที่อยู่ข้างในได้อย่างชัดเจน เสมือนบุคคลที่อยู่บนพื้นดินไม่สามารถมองสภาพรอบข้างได้กว้างขวางเท่าคนที่มองอยู่ในมุมสูงฉันท์ใดบุคคลที่ไม่ยึดติดในความเป็นจิตเองย่อมมองเห็นจิตได้อย่างกว้างขวางกว่าฉันนั้นความเป็นตัวตนจึงค่อยๆลดลง ถูกอย่างที่โยมกล่าวว่า เมื่อปล่อยตัวรู้จึงพลาดจากการปรุงแต่ง แต่ถ้าไม่ทิ้งรู้
เมื่อวิญญาณ์ขันธ์รับรู้มา โยมเข้าไปซ้อนรู้นั้น เวทนาใหม่เกิด(พอใจ ไม่พอใจ) สัญญาจำได้หมายรู้เกิด สังขารใหม่ปรุงต่อไปก็เกิด กิเลสตัณหาอุปทาน ที่มีอยู่ก็จะขึ้นมาทำงาน
แต่เมื่อโยมไม่ซ้อนรู้
วิญญาณขันธ์รับรู้เข้ามา ไม่มีตัวเจตนาไปซ้อน เวทนาใหม่ไม่เกิด สัญญาใหม่ไม่เกิด นึกคิดปรุงแต่งใหม่ไม่เกิด กิเลสตัณหาอุปทานในปัจจุบันจิตไม่เกิด หากจะมีก็เหลือแต่เชื้อตัณหาอุปทานที่เคยตอกย้ำไว้ เมื่อไม่มีการตอกย้ำเพิ่มย่อยคลายลงเอง ตัวตนอันเกิดจากตัณหาอุปทานก็คลายลง
ขันธ์5นั้นมีทั้งส่วนที่เป็นเหตุ และส่วนที่เป็นผล ขันธ์ 5 ในส่วนที่เป็นเหตุจะทำงานผ่านวิญญาณขันธ์ของส่วนเหตุ แต่เมื่อขันธ์5 ในส่วนที่เป็นเหตุทำงานแต่ไม่มีขันธ์5ในส่วนที่เป็นผลเสียแล้วอันเนื่องจากการปล่อยวางไม่ซ้อนสภาวะธรรมให้ทุกอย่างดำเนินไปตามที่มันเป็นเสียแล้ว ความเห็นความหมาย นึกคิดปรุงแต่งอันเป็นเหตุเกิดตัวตนย่อมไม่มี
สรุปคือการทำงานขันธ์5ส่วนเหตุยังคงมีอยู่ทุกอย่างแต่ไม่มีตัวขันธ์ 5 ที่เป็นตัวเจตนากรรมอันเป็นเหตุสร้างตัวสร้าง ขึ้นมาทำงาน

หมายเหตุ### สุดท้ายนี้อาตมาขอจบการตอบกระทู้แต่เพียงเท่านี้ เพราะแรกหมายว่าจะแนะนำวิธีการปฏิบัติอีกวิธีหนึ่งที่น่าสนใจ แต่นานเข้ามีคนจำนวนมากไม่เห็นด้วย เพื่อเป็นการป้องกันกรรมที่จะเกิดแก่ทุกฝ่าย อาตมาจึงขอยุติการตอบกระทู้นี้แต่เพียงเท่านี้
ในความเห็นของอาตมา สัจธรรมมีอยู่อย่างเดียวหมายถึงความไม่ยึดติด ความปราศจากตัวตนสิ่งปรุงแต่งใดๆ แต่วิธีการเข้าถึงความไม่ยึดติดนั้นมีหลายทางจึงไม่ควรกล่าวหาวิธีใดผิดหรือถูกก่อนจะได้ศึกษาจนรู้ถ่องแท้
สุดท้ายนี้ หากสิ่งที่อาตมาเขียนไว้ ได้ทำให้โยมพอใจบ้าง ไม่พอใจบ้าง ถูกบ้าง ผิดบ้าง จะด้วยเจตนาอย่างไรก็ตาม อาตมาขออโหสิกรรมแก่บรรดาโยมที่อ่านด้วยเถิด ส่วนกรรมใดอันเกิดจากโยมที่เข้ามาอ่านทุกท่านอาตมายกโทษ อโหสิกรรมให้ สาธุๆๆ เจริญพร…

กระผมก็เช่นกันครับ