ข้ามไปแล้ว....แล้วต้องไปปล่อยอะไรอีก

ข้ามไปแล้ว...ก็อรหันตผล

อย่างหยาบ...ก็ข้ามความเป็นความตาย
อย่างกลาง...ก็ข้ามตัณหาอุปาทาน
อย่างละเอียด...ก็ข้ามจิตอวิชชา

ข้ามไปหมดแล้วจะมีอะไรเหลือให้ต้องปล่อย

สวัสดีครับพี่กบนอกกะลา
งั้นเพียงพระโสดาบันท่านก็ข้ามสักกายทิฏฐิได้แล้วแถมยังข้ามได้ถึงสังโยชน์ 3 ทำไมยังมีกิจให้ท่านต้องละอีกล่ะครับ?
ขอบคุณครับ

โสดา..ข้ามได้แต่ของหยาบ....ยังไม่ข้ามสักกายทิฏฐิอันที่ละเอียดกว่า

ราคะ..ปฏิฆะ...จึงยังมี

เพราะมีเรา....ของดีจึงอยากได้...ของไม่ดีก็ไม่อยากเอา...นี้ราคะมีเพราะมีเรา

เพราะมีเรา....เราถึงเคือง...มันว่าเรา...มันหย่ามเกียร์ติเรา...นี้ปฏิฆะมีเพราะมีเรา

สักกายทิฏฐิอย่างหยาบกับอย่างละเอียด ทั้งสองอย่างนี้ไม่ใช่สักกายทิฏฐิในสังโยชน์เดียวกันหรือ เหตุใดพระพุทธองค์จึงไม่ได้ระบุลงไปอย่างชัดเจนว่าพระโสดาท่านข้ามสักกายทิฏฐิได้เพียงส่วนที่หยาบ แต่พระองค์ตรัสเพียงว่าพระโสดาท่านก้าวข้ามสังโชยน์ในเบื้องต่ำ 3 อย่างได้แล้ว จึงเป็นผู้ปิดอบายได้แล้ว ความเสื่อมอันมีทุกคติย่อมไม่มีในพระโสดาบันกันครับ...ถามเพิ่มอีกนิดนะครับ สักกายทิฏฐิกับอัตตานี้มีความหมายเหมือนกันหรือกว้างยาวเท่ากันหรือไม่ครับ?
ขอบคุณครับ

หากว่ากันตามตัวหนังสือแล้ว....ก็จริงอย่างนั้น

แต่ผมถามท่านตามความรู้สึก...คุณลูกพระป่ารู้สึกอย่างไรกับที่ผมว่าอย่างนี้



รู้สึกอย่างไร...ก็ว่าไปตามความรู้สึก....ซื่อสัตย์กับความรู้สึก....ไม่ต้องกลัวผิด

จะกว้างลึกยาวแคบเท่าไรเป็นเรื่องหลักภาษา...ของตรงหน้าเราคือเรื่องของเรา

ธรรมะเป็นของสด...

ถูก ๆ ผิด ๆ เป็นเรื่องธรรมดา.....เวลามันจะสอนเราเอง...

หลวงพ่อชา เคยเตือนว่า อย่าปฏิบัติธรรม เพื่อให้ถึง อะไร หรือ ให้ได้ อะไร แต่ให้ปฏิบัติธรรม เพื่อ ละ เสียให้สิ้น

ประมาณนี้ละมั่งครับ เดียวจะติดสมมุติกัน เพียรสร้างเหตุแห่งการดับไม่เหลือแห่งทุกข์ไปเรื่อยๆ เมื่อปัจจัยส่งเสริมพร้อม เดี่ยวมันก็มาเอง

ถ้าว่ากันตามความรู้สึกของผมที่ได้พิจารณาดูแล้ว สักกายทิฏฐินั้นผมเห็นว่าคือความถือตัวถือตนอย่างยิ่ง ขยายความได้ว่า คือความเห็นว่ากายนี้คือเรา เราคือกายนี้ กายนี้เจ็บเราก็เจ็บ กายนี้แก่เราก็แก่ กายนี้ตายเราก็ตายไปด้วย และมีทิฏฐิมานะอันยิ่งยวด คือ ใครจะมาดุด่าว่ากล่าวตักเตือนสั่งสอน เอารัดเอาเปรียบ นินทาว่าร้าย ไม่ว่าจริงหรือไม่จริงก็เดือดร้อนเป็นฟืนเป็นไฟ ถือเอาศักดิ์ศรีของเราของเขายิ่งกว่าถือเอาธรรมเป็นสำคัญ...ดังนั้นเมื่อข้ามสักกายทิฏฐิได้จึงข้ามได้เพียงความถือตัวถือตนอย่างยิ่งเท่านั้น ถ้าจะก้าวข้ามอัตตาหรือหรือความหลงในรูปได้ก็ต้องก้าวข้ามสังโยชน์ในเบื้องต่ำทั้ง 5 มีกามคุณเป็นที่สุดครับ ข้ามกามคุณได้นั่นแหละครับถึงเรียกได้ว่า ปล่อยวางรูปนามหรือขันธ์ 5 ได้อย่างสิ้นเชิง เป็นผู้ไม่เกิดอีกต่อไป ผิดถูกโปรดพิจารณาด้วยครับ ขอให้พิจารณาธรรมโดยธรรม
ขอบคุณครับ

จะใช้คำใดแทนสิ่งนั้น....ก็ไม่เป็นปัณหา...อารมณ์เดียวกัน...ผลก็อันเดียวกัน

คุนกล่าวประโยคนี้ แปลว่าคุนยังไม่เข้าใจว่า คนที่ละสักกายทิฏฐิหรือก้าวข้ามสังโยชน์เบื้องต่ำ 3ประการได้ จะมีเหตุมีผล มีมานะทิฏฐิคือเอาความคิดของตนเป็นที่ตั้งโดยมีสัมมาทิฏฐิผิดก็ว่าไปตามผิด ถูกก็ว่าไปตามถูก แต่ถ้ามีคนมากล่าวหาว่าตนผิดโดยที่ตนเองนั้นคิดว่าตนไม่ผิด ก็จะถือตนถือตัวว่าไม่ผิดต่อให้เอามีดมาปาดคอก็ไม่ยอมว่าตนผิด นี่คือ มานะทิฏฐิขั้นละเอียด คุนยึดญัญญัติเกินไปไม่ได้ลงมือปฏิบัติจริงจัง เลยไม่เข้าใจ

เห็นยัง ผลของการปฏิบัติ เพื่อ อยากได้ อยากมี จะละสักกายทิฏฐิ แล้วใครละที่อยาก

สวัสดีครับพี่กบนอกกะลา
ผมมักสังเกตหรือรู้สึกถึงอะไรที่แปลกๆได้ไวเสมอ ดังที่ผมสังเกตเห็นสังขาร วิญญาณ ในปฏิจฯ ที่มีซ้ำกันในรูปนามของวงปฏิจฯ....ในสังโยชน์ผมก็สังเกตเห็นสักกายทิฏฐิที่เมื่อก้าวข้ามพ้นแล้วทำไมยังมีปฏิฆะ ทำไมยังมีกามราคะได้อยู่ จึงพิจารณาลงที่สักกายทิฏฐิกับอัตตา ก็ได้ความว่าอัตตานี้มีความลึกซึ้งกว้างและลึกยิ่งกว่าสักกายทิฏฐิมาก ดังนั้นถึงข้ามสักกายทิฏฐิได้แล้วแต่อุปทานในอัตตาทั้งหลายก็ยังมีอยู่นั่นเอง...อันนี้เป็นภูมิรู้ดั้งเดิมของผม ซึ่งผมเห็นว่ามันต่างจากหลายๆท่านอยู่จึงได้ถามเพื่อแลกเปลี่ยนธรรมกัน ส่วนจะผิดจะถูกก็พิจารณากันไปตามธรรมครับ หวังว่าพี่คงจะเข้าใจและไม่ขุ่มเคืองผมนะครับ
ขบคุณครับ

สวัสดีครับคุณ nongkong
ผมยอมรับครับว่าผมไม่เข้าใจอารมณ์ของทิฏฐิมานะขั้นละเอียดเช่นที่คุณว่ามา...เลยจะขอถามสักหน่อยนะครับว่า เมื่อสักกายทิฏฐิก็ละได้แล้ว ขันธ์ 5 ก็ปล่อยวางแล้ว ความเห็นว่าเราว่าเขาก็ไม่มีแล้ว...แล้วจะเอาทิฏฐิมานะมาจากไหนกันอีกล่ะครับ?

ขอบุณครับ

ตอนนี้คุณคิดว่าคุณละสักกายทิฏฐิได้หรือยัง หรือมีแต่ความคิดว่าอยากละสักกายทิฏฐิ สักการทิฏฐิไม่สามารถละได้หมด ตราบไดที่ยังละสังโยชน์ไม่ได้หมดทั้ง 10 ก็ยังปล่อยวางขันธ์5ไม่ได้ แต่การละสักกายทิฏฐิ คือ การ ค่อยๆละ ค่อยๆเป็นค่อยๆไปโดยการ เจริญสติปัฏฐาน 4เห็นรูป นาม นี้ไม่เที่ยง หลังจากนั้น อารมณ์ของคนที่ละสักกายทิฏฐิก็คือ อยากกับไม่อยาก ละได้มากหรือน้อยขึ้นอยู่กับ อินทรย์ของแต่ละบุคคล ดิฉันเข้าใจแบบนี้เจ้าค่ะ เพราะมันเป็นรุปธรรมที่เกิดขึ้นกับกายและใจของดิฉัน แล้วตัวมานะทิฏฐิสังโยชน์ตัวที่ 7 อย่าคิดว่าจะละได้ง่ายๆนะเจ้าค่ะ พูดง่ายแต่เวลาทำมันทำยาก ละขันธ์5ได้ มันก็ต้องละสังโยชน์ 10อย่างให้ได้ ถึงจะเป็นอรหันต์ หยุดการ เวียนว่าย ตาย เกิด