ขอความเจริญในธรรมจงมีแก่ผู้ใค่รหลุดพ้น
มรรคมีองค์ 8 ข้อ8 ซึ่งเป็นองค์สุดท้ายได้แก่สัมมาสมาธิ เป็นมรรคองค์รองรับมรรคอื่นๆเนื่องจากการห้ำหั่นกับกิเลส เมื่อมีอาวุธครบมือแล้ว ส่วนสำคัญต้องมีกำลัง สัมมาสมาธิจึงมีความสำคัญอย่างยิ่ง รวมถึงใช้ในการกำจัดนิวรณ์ ซึ่งเป็นเครื่องขวางกั้นการจะเข้าถึงมรรค โดยมีสัมมาสมาธิระดับอัปปนา
ของปฐมฌานเป็นบาทของมรรค ดังนั้นฌานจึงมีความสำคัญที่ผู้ปฎิบัติจะขาดเสียมิได้ แต่ต้องแยกระหว่างฌานที่เกิดจากสมถกรรมฐาน กับฌาน(ลักขณูณิปฌาน)ที่เกิดจากวิปัสนากรรมฐาน เนื่องจากมีความแตกต่างของระดับปัญญา(ความเห็นตามความเป็นจริง) สำหรับเรื่องของสมาธิมีรายละเอียดปลีกย่อยมาก องค์ของสมาธิ เช่น องค์ของปฐมฌาน ประกอบด้วยวิตก วิจาร ปิติ สุข และเอกัตคตา นั้น
สภาพที่เป็นเวทนาคือ ปิติ สุข และเอกัตคตา เกิดปรากฎในเรือนกาย หากพิจารณาจากความเป็นจริง
เกี่ยวพันเนื่องด้วยกระแสประสาท ระบบประสาทโดยเฉพาะระบบประสาทที่ควบคุมอารมณ์ ปรากฎการณ์ของปิติ สุข จึงมีความสัมพันธ์กับตำแหน่ง บนเรือนกาย(ตำแหน่งจุดรวมกระแสประสาท) ดังเราจะสังเกตได้ว่าขณะกำลังภาวนาจะใช้คำภาวนา หรือรู้สึกลมหายใจเข้าออก ก็ตามมื่อภาวนาเบาๆถึงจุดหนึ่งจะมีอาการตกจากที่สูง(ปฎิบัติให่มๆ) หรือจิตดิ่งลงมาที่กลางหน้าอกหรือท้องนั่นแสดงให้ทราบถึงตำแห่งในร่างกายที่สัมพันธ์กับสมาธิ แต่การที่ไม่เคยมีการกล่าวถึงก็เพราะว่าการปฎบัติมีหลายแนวทางจึงเสนอเฉพาะที่เป็นหลักการรวม(เฉพาะองค์ของสมาธิเท่านั้น) หากผู้ปฎิบัติตามรู้สภาวะธรรมที่เป็นธรรมชาติแล้วก็พบกับความสัมพันธ์ดังกล่าว การที่นำเรื่องนี้มาโพสต์ ถึงแม้จะไม่ตรงกับจุดมุ่งหมายของการปฎิบัติ
แต่ก็เป็นความรู้ประกอบ รู้ไว้ใช่ว่าใส่บ่าแบกหาม นอกจากนี้หากเข้าถึงสมาธิระดับต่างๆแล้วจะเข้าใจนัยยะที่พระพุทธองค์ได้กล่าวถึงสมาธิระดับต่างๆว่ามีสภาวะที่เกิดตรงกับที่กล่าวไว้ ซึ่งจะได้กล่าวไว้ในโอกาสต่อไป

ขอความเจริญในธรรมมีแก่ผู้ใคร่ความหลุดพ้น
สภาวะธรรมของจักรวาลซึ่งเป็นภาพใหญ่ หากสังเกตให้ดีจะสัมพันะธ์กับร่างกายของเราซึ่งเป็นจักวาลย่อย
การก่อเกิดของจักรวาลจะเริ่มจากสภาพความแตกต่างของตำแหน่ง 2 ตำแหน่ง จึงเกิดการเคลื่อนและหมุนวนเกิดสภาวะการรวมตัว(ความเป็นหนึ่ง) และเมื่ออัดตัวถึงจุดหนึ่งจะมีการแตกกระจายตัว ซึ่งหากการทำสมาธิมีการเพ่งมากก็จะเกิดแรงผลักให้จิตเสียสมดุล การปฎิบัตจึงมุ่งเน้นการไม่เอาตัวตนเข้าไปสร้างเงื่อนใขกับสภาวะธรรม สำหรับการปฎิบัติที่เป็นสัมมาสมาฺธิโดยมีความสมดุลของสัมปชัญญะและสมาธิ ในการพิจารณารูปนาม ความความเกิดดับที่เกิดขึ้นจะคลายสังขารตั้งแต่หยาบที่สุดคือนิวรณ์ จนกระทั่งละเอียดยิ่งขึ้น จิตจะเริ่มสงบระงับจากขณิกสมาธิ อุปจารสมาธิจิตจะเริ่มรวมตัวดิ่งลง จนกระทั่งถึงระดับหนึ่งจะเกิดความเกิดดับที่เร็วมากซึ่งแตกต่างจากที่เคยพบ 2-3 ขณะ จิตเคลื่ิอนสู่สมาธิ(ปฐมฌาน)ที่มีความแนบแน่นตำแหน่งเหนือสะดือ จิตทรงตัวอยู่องค์ธรรมที่ประกอบได้แก่ วิตก วิจาร ปิติ สุข และเอกัตคตา ผู้ปฏิบัติพึงระลึกรู้ในองค์ธรรมคือ ปิติ สุข ซึงสมาธิระดับนี้ปิติจะมีกำลังมากกว่าสุขและเอกัตคตา ซึ่งยังหยาบอยู่ สมาธิระดับนี้บางขณะยังมีความนึกคิดเกิดบ้างแต่น้อย เมื่อพละเกิดความสมดุลอีกครั้งจะมีความเกิดดับเร็วพิเศษ 2-3 ขณะจิตจะเคลื่อนสู่หทัยวัตถุเกิดความแนบแน่นเป็นหนึ่งที่ตำแหน่งหัวใจวิตก วิจาร ดับสนิทไร้การนึกคิดทั้งปวง ปิิติ สุข และเอกัตคตาปรากฎชัดนิ่งลึกในภายใน แสงสว่างสีเหลือง กระจายออกจากใจ เป็นที่สังเกตว่าสมาธิระดับปฐมฌานและทุติยฌานนี้จะเป็นสมาธิที่รวมตัว

ขอความเจริญในธรรมมีแก่ผู้ใคร่ความหลุดพ้น
เมื่อสมาธิระดับทุติยฌานปรากฎชัดแล้ว ผู้ปฎิบัติจะรู้ถึงปิติและสุขที่ปรากฎ การรู้สภาวะของเวทนาดังกล่าว
จะรู้รวมๆโดยไม่เลือก ต่อจากนั้นจะสังเกตและพบว่าระดับของปิติจะละเอียดยิ่งขึ้นเป็นสภาพสุขที่ชัดเจนยิ่งขึ้น สภาวะของแสงสว่างสีเหลืองจะเริ่มเปลี่ยนเป็นแสงสีขาว สภาวะของจิตจะนิ่งสงบมากขึ้นจนกระทั่งมีความเกิดดับที่รวดเร็ว 2-3 ขณะ จิตเคลื่อนสู่ตำแหน่งกลางหน้าอกเป็นสุขอย่างที่พระอริยะเจ้าสรรเสริญ จึงลุถึงตติยฌาน

ขอความเจริญในธรรมมีแก่ผู้ใคร่ความหลุดพ้น
สมาธิในระดับฌานที่ 3 มีลักษณะการกระจายตัว เป็นสมาธิที่ผู้ปฎิบัติที่เข้าถึงแล้ว มีความติดใจเนื่องจากเป็นความสุขที่ละเอียดอ่อนที่ไม่เคยพบมาก่อน และผู้เข้าถึงมักใช้เป็นวิหารธรรม แต่อย่างไรก็ตามผู้ปฎิบัติวิปัสสนาย่อมรู้ชัดถึงการเปลี่ยนแปลงเกิดดับไม่สามารถยึดถือเป็นที่พึ่ำงได้ และเมื่อรู้ถึงสภาพสุขที่เปลี่ยนแปลงไปแต่ละขณะ เมื่อพละ 5 สมดุล เกิดความเกิดดับพิเศษรวดเร็ว 2-3 ขณะ จิตเคลื่อนสู่ตำแหน่งที่ลึกที่สุด พร้อมแสงสีขาวดับลง จึงเป็นสภาวะที่แสงไม่มีสี สุขก็ดับลง ลมหายใจก็เบาดับลงจนไม่รู้สึกถึงลมหายใจเข้าออก เกิดอุเบกขา ไม่มีทุกข์และสุข จิตลุถึงฌานที่ 4 (สมาธิแบบรวมตัว)

ขอความเจริญในธรรมมีแก่ผู้ใคร่ความหลุดพ้น

เมื่อผู้ปฎิบัติรู้สภาพของรูปนามที่เกิดดับตามความป็นจริง สังขารขันธ์คลายตั้งแต่หยาบจนถึงละเอียด มรรคมีองค์ 8 ถึงความเป็นสัมโพชฌงค์ โดยเฉพาะสัมมาสมาธิตั้งแต่ปฐมฌานเป็นบาท สมดุลกับปัญญา มรรคญาณเข้าประหารกิเลสตามด้วยผลญาณ และจิตอิสระเข้าสู่นิพพาน ไม่มีความเกิดดับ

โสดาบันปฎิมรรค มีสมาธิตั้งแต่ปฐมฌานขึ้นไปเป็นบาท
สกทาคามีมรรค มีสมาธิตั้งแต่ทุติยฌานขึ้นไปเป็นบาท
อนาคามีมรรค มีสมาธิตั้งแต่ตติยฌานขึ้นไปเป็นบาท
อรหันตมรรค มีสมาธิตั้งแต่จตุตฌานขึ้นไปเป็นบาท

ฌานจึงมีความสำคัญที่ผู้ปฎิบัติจะขาดเสียมิได้ แต่ต้องแยกระหว่างฌานที่เกิดจากสมถกรรมฐาน กับฌาน(ลักขณูณิปฌาน)ที่เกิดจากวิปัสนากรรมฐาน เนื่องจากมีความแตกต่างของระดับปัญญา(ความเห็นตามความเป็นจริง)

ขอความเจริญในธรรมมีแก่ผู้ใคร่ความหลุดพ้น
สำหรับสมาธิระดับที่สูงกว่ารูปฌานที่ 4 (รวมศูนย์)คืออรูปฌาน (การกระจายของนาม) ผู้ปฏิบัติวิปัสสนาที่มีลักขณูนิปฌานเป็นอารมณ์เมื่อถึงฌานที่ 4 ซึ่งมีอารมณ์เป็นอุเบกขา ลมหายใจละเอียดจนรู้สึกเหมือนไม่หายใจ ผู้ปฎิบัติจะรู้ถึงอารมณ์อุเบกขาเป็นขณะ ๆ ขณะเดียวกันที่หัวใจ(หทัยวัตถุ)จะมีแรงครอบคลุมหนาแน่น(เหตุ) แรงนี้ที่ทำให้เกิดอารมณ์อุเบกขา(ผล) เมื่อรู้ถึงความรู้สึกแรงครอบคลุมที่หัวใจ และความรู้สึกอุเบกขา เมื่อสภาวธรรมส่วนใดส่วนหนึ่งดับไป อีกส่วนหนึ่งก็ดับตาม (เหตุดับผลดับ) จิตก็เคลื่อนสู่ความเป็นกลางระหว่างรูปฌานและอรูปฌาน จุดนี้จะมีความสมดุลสูงสุดทั้งสติ สมาธิและสัมปชัญญะ หากเลยจุดนี้ไปสมาธิจะเข้าสู่อรูปฌานจะมีการกระจายตัวของความรู้สึกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด หากเป็นการปฎิบัติสมถกรรมฐาน จะมีอากาศเป็นอารมณ์ (อากาสานัญจายตนฌาน)และวิญญาณเป็นอารมณ์(วิญญาณัญจยาตนฌาน) แต่สำหรับผู้ปฏิบัติวิปัสสนาจะกำหนดรู้ในสภาวะอารมณ์ที่ไม่มีที่สิ้นสุดโดยจะไม่กำหนดรูป

ท่านช่างเป็นผู้ที่มีความละเอียด จริง ๆ

ขอความเจริญในธรรมมีแก่ผู้ใคร่ความหลุดพ้น
การปฏิบัติที่เป็นวิปัสสนาระดับสมาธิจะเป็นเช่นเดียวกับสมถะ ต่างกันที่ความคงตัวของสมาธิ และวิปัสสนาใช้ปรมัตถ์อารมณ์เป็นฐานรู้ สำหรับสมาธิในส่วนที่ลึกลงอีก จะมีลักษณะรวมตัวหนาแน่นทั้งส่วนที่เป็นอารมณ์ และแรงที่คลอบงำที่มโน ความรู้สึกจะดิ่งลึกล้ำลึก มืดมิด ไร้แสง ความรู้สึกรับรู้แทบไม่มี รู้ก็เหมือนไม่รู้ หายใจไม่ค่อยได้(หายใจทางจมูกไม่ได้) เมื่อรู้ในสภาวะที่ไม่ค่อยจะรู้ เกิดและดับไป จิตจะย้อยกลับมาที่จุดตั้งต้นคือขณิกสมาธิอีกครั้งหนึ่ง เปรียบเสมือนวงกลม ณ ปลายสุดจะมาเชื่อมต่อจุดเริ่มต้น การปฎิบัติในขั้นนี้จะเริ่มหมุนวน และแคบเข้ามา จากสมาธิลักษณะรวมศูนย์ เป็นกระจาย และรวม และกระจายสลับกันไป สุดท้ายจะย่อสมาธิและเหลือเพียง 2 คือ รวมกับกระจาย เป็นที่น่าสังเกตสมาธิที่ผ่านจุดที่ลึกที่สุดของสมาธิคืออยู่กับภวังค์ ต่อจากภวังค์เมื่อย้อนสู่ขณิกสมาธิ ความจริงบางอย่างจะเผยตัวออกมาเป็นการคลายข้อมูลที่สะสมไว้ในภวังคจิต(ภพ) ความรู้สึกที่คลายออกจะสัมพันธ์กับภาพที่ปรากฏ ในอดีตที่ยาวนานเคยสะสมเจตนาอะไรไว้ ก็จะเผยภพชาติที่เคยมีเคยเป็นออกมา เรื่องนี้เป็นวิทยาศาตร์ ปัจจุบันเป็นที่ยอมรับในกันในโลกตะวันตกที่พยายามทำให้บุคคลเข้าไปถึงภวังค์เพื่อแก้ปมทางจิต

จริง ๆ เมื่อวานเอกอนตอบกระทู้ยาวกว่านี้
คือ
ท่านมัวไปทำอะไรอยู่ที่ไหนซะตั้งนาน เพิ่งจะมาโผล่เอาตอนนี้
แต่ก็ลบทิ้ง เพราะเกรงว่าท่านอ่านแล้วจะ คิดว่าเอกอนมายวนท่าน

ข้อความที่ยกมาข้างบนเป็น คำถามที่เอกอนเคยถามไว้เมื่อสองปีก่อน
ที่เอกอนเข้ามาในลานสนทนาธรรม เพราะเอกอนมีหลายอย่างเกี่ยวกับการปฏิบัติ
ที่สงสัยอยู่ และก็ติดตามอ่านหนังสือมามาก ก็ยังไม่เคยเจอใครที่จะพูดถึงสิ่งที่เอกอนสงสัยสักที

จนเมื่อสิ่งนี้เลือนไปจากใจแล้ว
กลับ ปรากฎท่านขึ้นมาชี้แจง

ขอบคุณค่ะ

ขอความเจริญในธรรมมีแก่ผู้ใคร่ความหลุดพ้น
การปฎิบัติก่อนจะออกจากทุกข์ จะต้องย้อนกลับ ณ จุดเริ่มต้นของสรรพสิ่งก่อน คือการรวมและกระจายของแรง ซึ่งเกิดขึ้นในระบบสุริยะจักรวาลภายนอกและจักรวาลในร่างกายของเรา หากไม่ติดการรวม และไม่ติดการกระจาย ณ ท่ามกลางจุดหนึ่ง จิตจะพลิกสู่สภาวะดวงตาเห็นธรรม ผู้บำเพ็ญตบะมาในอดีตอาจทำได้ 2 วิธีคือ กำหนดรู้ในรูปนาม(หลุดพ้นด้วยแรงเฉื่อย) อีกพวกมักเป็นนักบวชที่พิจารณาธรรมที่ไม่ติดในสองส่วน (หลุดพ้นด้วยแรงเหวี่ยง)ซึ่งมักจะพบสภาวธรรมแบบที่ eragon_ joe เจอคือสมาธิหมุน แต่เนื่องจากเราไม่รู้เรื่องของอดีต แต่ทราบว่าปัจจุบันเราเกิดสภาพเช่นนี้ เมื่อรู้ที่มาของเหตุก็สามารถรู้วิธีที่จะออกจากทุกข์ได้เช่นเดียวกัน แต่ต้องมีกัลยาณมิตรที่เห็นทาง และรู้ถึงวิธีการการปรับอินทรีย์

อื้มมมม...

ไหง๋มาจ่อคิวก่อนเรา หว๋า

สงสัยคงเดินสายปลุกเสกวัตถุมงคลได้แล้วกระมัง