สัญญาพาไปไม่พ้นภพทั้งสามหรอก เพราะสัญญาต้องอาศัยขันธ์อื่น ๆ

ได้มาแต่ความเพียรในการสำรวม กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม
เมื่อสังขารค่อย ๆ ระงับลง ก็รู้เองว่า สังขารมันบังปัญญา

ปัญญาแบบมนุษย์ยุคหินไง ปัญญาแบบก่อนที่ภาษาจะเกิด



ปัญญาที่จะหยั่งความลึกของเหวด้วยการหย่อนหินลงไปแล้วรอฟังเสียงหินกระทบพื้น

ปัญญาที่ศึกษาลงไปใน รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัสทางกาย สัมผัสทางใจ

มันเป็นการเข้าถึงได้ โดยที่ไม่ต้องคิดว่ามันคืออะไร แค่สัมผัสและรู้สึก

อยากรู้จักขันธ์ห้า
ก็จะสอนให้

ขันธ์หนึ่ง ธรรมขันธ์
ขันธ์สอง รูปขันธ์ นามขันธ์
ขันธ์สาม ศีลขันธ์ สมาธิขันธ์ ปัญญาขันธ์
ขันธ์สี่ เวทนาขันธ์ สัญญาขันธ์ สังขารขันธ์ วิญญาณขันธ์
ขันธ์ห้า รูปขันธ์ เวทนาขันธ์ สัญญาขันธ์ สังขารขันธ์ วิญญาณขันธ์

แล้วไปหา สัจจธรรม ของขันธ์เหล่านี้ดู

ถ้ายังหาสัจจะธรรมไม่เป็น
ก็ยกตัวอย่างให้ดู สักหนึ่งตัวอย่าง


จุนทสูตร : ว่าด้วยการปรินิพพานของพระสารีบุตร

[๗๓๖] พระผู้มีพระภาคตรัสถามว่า ดูกรอานนท์ สารีบุตรพาเอาศีลขันธ์ สมาธิขันธ์ปัญญาขันธ์ วิมุตติขันธ์ หรือวิมุตติญาณทัสสนขันธ์ ปรินิพพานไปด้วยหรือ?

อ่านท่อนนี้แล้วหวาดเสียวนิด ๆ เพราะคำว่า "ท่านกล่าวถึง" ไม่รู้ว่าท่านไหน
แต่เมื่อเห็น "พระธรรมวินัย" ค่อยยังชั่ว

นี่ท่านกำลังตีความพระสัพพัญญู ของพระพุทธเจ้า อยู่ใช่มั๊ย



ท่านช่วยอธิบาย ลักษณะต่าง ๆ ของ โมหะ ได้หรือไม่ และโลภะ ด้วย

พระพุทธองค์สอนธรรมอันเป็นไปเพื่อมรรคผลนิพพาน
และหนึ่งในธรรมที่พระพุทธองค์สอนก็คือ อินทรีย์ห้า



สงสัยต้องเรียบเรียงใหม่
การพ้นทุกข์ ไม่ใช่ การไม่ทุกข์
การพ้นทุกข์ คำนี้ เอามาจากคำที่พระพุทธองค์ใช้
การไม่ทุกข์ คำนี้ เอามาจากคำที่ผู้ปฏิบัติหลายคนมักนำมาพูดถึง สิ่งที่ตัวเองได้รับจากการปฏิบัติตามแนวทางของตน
ซึ่งท่านต้องกลับไปทบทวน พิจารณาเอง ว่าท่านมักใช้คำไหนอยู่



ขันธ์ห้า



ดับได้ ก็ได้
แต่ที่ถามคือ พ้นทุกข์โดยสิ้นเชิงได้หรือไม่



พระสูตรที่กล่าวอธิบายในเรื่อง จิต กล่าวไว้ละเอียดและครอบคลุม
ท่านลองไปค้นมาอ่านดูสิ่ ไม่กี่หน้าเอง อ่านให้ครบทุก ๆ วรรคของพระสูตร

แล้วลองดูว่าท่าน พอจะทำความรู้ตาม ทำความเข้าใจตามในการเกิดขึ้นของจิต
ความไม่เกิดขึ้นของจิต ได้ หรือ ไม่

แล้วท่านก็ลองเอาความเข้าใจที่ได้ มาเปรียบเทียบกับความเห็นข้างต้นของท่านดู

ลองทำดู

สัจจะ หรือ ความจริง ที่ท่านต้องการเข้าถึงคืออะไรละครับ?

จัดลงพระสูตรพระวินัยที่ใหนได้บ้างละครับ? แล้วอะไรเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้เกิดสังขารหรือความคิดปรุงแต่ง?
... ใครเขาว่ามาละนี่
ไม่ใช่ แต่สื่อความตรงไปตรงมา จากธรรมวินัย ธรรมจักษุ หรือ โสดาปัตติมรรค ว่าด้วยความเห็นตรง เห็นจริง แปลว่า เห็นตรงกับความเป็นจริงของโลกและชีวิต หรือ รู้เห็นความจริงที่แท้จริง

พ่อพระยะสะได้ฟังธรรมหรือฟังความจริงจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็เกิดมีดวงตาเห็นธรรม ไม่ได้ไปทำอะไรให้พิศดาร แต่มาจากการได้รู้ตามท่านผู้รู้
โลภะ แปลง่ายๆ ว่า พอใจ หรือ ดึงเข้าหาตัว โทสะ แปลง่ายๆ ว่า ไม่พอใจ ผลักออกจากตัว โมหะ หรือ หลงไปตามอำนาจของความพอใจไม่พอใจ เพราะรู้ไม่เท่าทัน
อินทรีย์ ๕ ในโพธิปักฯ มีอิทธิบาท ๔ เป็นเหตุเป็นปัจจัย อิทธิบาท ๔ มี สัมมปทาน ๔ เป็นเหตุเป็นปัจจัย สัมมปทาน ๔ มี สติปัฏฐาน ๔ เป็นเหตุเป็นปัจจัย สติปัฏฐาน ๔ มี มรรค ๘ เป็นเหตุเป็นปัจจัย มรรค ๘ มี ความจริงในสัญญาหรือวิชชาเป็นเหตุเป็นปัจจัย

องค์ธรรมในโพธิปักฯ ก็เกิดตามเหตุปัจจัย ไม่ได้เกิดมาลอยๆ ไม่ได้ให้แยกออกมาเป็นตัวๆ
มันคำเขาว่า ไม่ใช่คำพระพุทธเจ้าว่า ท่านตรัสสอนการดับทุกข์ ดับได้จริงๆ ท่านสื่อสารตรงไปตรงมา ไม่ต้องตีความ

พวกที่ปฏิบัติผิดทาง เข้าใจว่าฉันพ้นแล้ว แต่ดับทุกข์ภายในไม่ได้ โกหกตัวเองก็ไม่ได้ ระงับได้เฉพาะปลายเหตุท่านนั้น เพราะมันยังคิดอยู่ ก็เลยสรุปไปอย่างนั้น พระพุทธองค์ตรัสสอนว่า ธรรมใดเกิดแต่เหตุ เมื่อเหตุดับไป แม้จะคิด มันก็ไม่มีอะไรให้คิด เพราะมันไม่มีเชื้อแล้ว

ขันธ์ ๕ ของปุถุชน ประกอบมาจากความพอใจไม่พอใจและความหลง (เวทนา) จะเอามาตัดสินความจริงที่พระพุทธองค์ตรัสรู้ได้ใหมล่ะ?
อวิชชาไม่ได้ดับเหมือนหลอดไฟดับนะ มันค่อยๆ ลดลงไป ดับหมดไม่มีส่วนเหลือ ก็คือ อรหันตผล ในระดับที่ลดลงมา ความทุกข์ค่อยๆ หมดไปเป็นลำดับ แต่จะดับโดยสิ้นเชิงในขณะวิปัสสนา เพราะจิตในขณะนั้น จะไม่มีอกุศลเกิดขึ้นเลย

ถึงบรรลุอรหันต์ แต่ยังไม่ดับขันนธ์ฯ ก็ยังเหลือทุกข์ทางกายอยู่ ดับหมดจริงๆ ก็คือการดับขันธ์ปรินิพพาน
แล้วจะกลับไปทบทวนดู

อ่านปฏิสัมภิทามรรค ระวังหน่อยนะครับ เพราะที่ท่านยกมา ตีความผิดไป ๒ ตอนแล้ว ในเล่มนี้เกือบจะเป็น pure since ไม่มีตัวอย่างประกอบ ยิ่งถ้าไปถามพวกที่ยังไม่มีดวงตาเห็นธรรม จะพาหลงได้ง่าย เพราะจะเป็นการเอาความเห็นไปตัดสินความจริง

วิทยาศาสตร์ก็ศึกษา การปรากฎ
เท่าที่จะมีเครื่องมือช่วยให้เข้าไปศึกษาได้

เป็นการศึกษาผ่านเครื่องมือ รู้ผ่านเครื่องมือ รู้ผ่านตัวกลางที่ใช้ในการรู้

ข้อมูลทางวิทยาศาสตร์ทั้งหมด ไม่ใช่ pure since
แต่เป็น pure since ของการสังเกตผ่านตัวกลาง
และผ่านตัวกลางแบบเป็นทอด ๆ

pure since เช่นนี้ เอกอนไม่เคยเห็นว่าจะเอามาเปรียบกับสัพพัญญูพระพุทธองค์ได้
"ฌาณแบบรวดเดียว"

ได้ทุกพระสูตรนั้นล่ะ ทั้งเล่มเลย

ท่านเห็น โลภะ กะ โมหะ ที่เป็นเหตุให้สังขารปรากฎรึเปล่า



ไม่ต้องมีใครว่ามาหรอก เมื่อปรากฎขันธ์ห้า
เมื่อเกิดผัสสะ ย่อมเกิดเวทนา
หรือว่า ท่านถูกหยิก แล้วท่านไม่เกิดเวทนาที่กาย
เมื่อท่านรับรู้เวทนาที่กาย แล้วท่านไม่รับรู้เวทนาที่ใจ
เมื่อท่านรับรู้เวทนาที่ใจ แล้วท่านไม่รับรู้อารมณ์
สัญญาที่เข้ามาแต่ละช่วง มันไม่ใช่อันเดียวรวด

ก็แค่ผัสสะ และ รู้สึก แค่นี้ล่ะ ก็จำแนกออกมาได้
อ่านพระธรรม ก็เข้าใจ ไปตามที่เห็นได้นี่ล่ะ



เพราะ ใจหลงไปในความทุกข์ จึงอยากให้ทุกข์มันพ้นไป ใช่ โลภะ หรือไม่
เชื่อตามโดยที่ยังไม่ทันได้รู้ความจริง เป็น โมหะ หรือไม่

พระพุทธองค์สอนสาวก ไม่ได้ให้เกิดการรู้ตาม เชื่อตามอย่างนี้
ท่านสอนการเจริญ อินทรีย์ห้า

ซึ่งเป็นเรื่องที่ซึมซาบอยู่กับชีวิตประจำวันอยู่แล้ว
เช่น ลูกที่มีความเคารพ ศรัทธาในบิดา-มารดา
ก็จะแสดงความเคารพ เชื่อฟัง

ธรรมพื้น ๆ ที่แทรกซึมอยู่ในวัฒนธรรมของความเป็นชนชาวพุทธส่วนใหญ่ อยู่แล้ว



อะไรคือ เชื้อ ที่ท่านกล่าวถึง



ไม่คุ้นว่าพระพุทธองค์กล่าวถึง การดับโดยสิ้นเชิง อย่างนี้

เวลาที่ท่านเจอผู้หญิง ท่านใช้อะไรวัดว่าท่านรักผู้หญิง และท่านใช้อะไรตัดสินว่าท่านจะลองเข้าไปจีบ
เข้าไปคบหากับผู้หญิงคนนี้ อะไรเป็นเหตุิให้คบกันได้ยืดยาว
และอะไรจะเป็นเหตุให้ต้องเลิกลา

เวลาที่ผู้ปฏิบัติได้พบคำสอนของพระพุทธองค์ เขารู้ได้ด้วยใจ ว่าเขาจะศรัทธาในพระองค์ พระธรรมที่พระองค์ทรงสอน และพระสงฆ์ในศาสนาของพระองค์ เหตุที่ทำให้ผู้ปฏิบัติไม่มีใจเป็นอื่น
ก็เพราะเขาได้รับรู้ด้วยใจแล้ว ว่าทางนี้ใช่
พระศาสดา พระธรรมของพระศาสดา พระสงฆ์แห่งศาสนาของพระศาสดา
ก็ด้วยศรัทธาที่เข้ามี
คือ ศรัทธา ไม่ใช่ แค่ความเชื่อ

ต้องให้พ่อกับแม่บอกเรามั๊ย ว่าท่านรักเรา
ต้องให้พ่อกับแม่บอกเราทุกวันมั๊ย ว่าท่านรักเรา
ต้องให้พ่อกับแม่อธิบายทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านทำมั๊ย ว่าท่านรักเรา

เราจึงจะรู้จัก ความรัก
ทั้งในแง่ ผู้รัก ความรักที่ปรากฎ และผู้ที่ถูกรัก

มันเป็น ความรู้ที่แทรกซึมอยู่กับความเป็นไปทั้งหมดทั้งมวล
และมันก็มีความเป็นเช่นนั้น ความรู้ที่แสดงตัวชัดเจนที่สุดแล้ว
ก่อนที่จะมีสิ่งอื่น มาทำให้ ผัสสะ ในลักษณะนี้ ถูกเบี่ยงเบนไป

มันไม่ได้ซับซ้อน

ก็แค่เห็น ความสับสนอันเกิดจาก การเข้ามาแทรก

ก็เห็นสิ่งที่แทรกเข้ามาที่ชักนำไปสู่ อารมณ์ต่าง ๆ ที่ท่านกล่าว

และผลต่าง ๆ อันไหลไปตามอารมณ์

ก็เห็นเองอย่างนี้ ต้องอาศัยปัญญาใคร

ถ้าสัปบุรุษในชั้นต้น คือ พ่อ-แม่ คือ ครูบาอาจารย์ที่โรงเรียน
คือสิ่งแวดล้อมต่าง ๆ ในสังคม ไล่มาเรื่อย

ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยพบเจอ สัปบุรุษ

แต่เพราะ เราไม่เคยเห็นความเป็นสัปบุรุษ ในความเป็นเช่นนั้นเอง
และเพราะ สายตาที่จะเห็นสัปบุรุษ ยังไม่ปรากฎในใจเรา

พระอัสสชิ ไม่ได้บอกกว่าตนนั้นคือ สัปบุรุษ
แ่ต่ พระสารีบุตร เข้าไปหาและสนทนาถามธรรมกับพระอัสสชิ เพราะเห็นอะไร แล้วรู้สึกอย่างไร

ไม่ต้องใช้ความคิด นำไปซะทุกเรื่อง ทุกอย่าง

ในเมื่อโลกทั้งใบ 360 องศานี้ มีอะไรตั้งมากมายที่
ที่นำพาเราไปในทางอันเป็นกุศล โดยที่เราไม่ต้องใช้ความคิดนำตลอด
แค่ใช้ความรู้สึกที่ นิ่ง สงบ สันติ สว่าง สดใส นำพาไป

ที่ต้องมีกระบวนการ มีความคิด มีต่าง ๆ นานา เข้ามาชักนำ
นั้นต้องถามว่า เพราะสิ่งนั้นไม่มี สิ่งนั้นไม่สมเหตุสมผล สิ่งนั้นมันพิศดาร
หรือ เพราะทักษะในทางนั้น ไม่ได้ปรากฎกับเรา

ทักษะหลาย ๆ อย่าง ล้วนมีพัฒนาการมาจากทักษะพื้น ๆ และเป็นทักษะอันนำพาไปในทางกุลศล
ทำไมจึงปรากฎได้ ในผู้อื่น แต่ไม่ปรากฎในเรา

เพราะ สัจจะมันเป็นอย่างนั้น หรือ เพราะอายตนะของเขา หรือ เพราะอายตนะของเรา

ดับทุกข์ ได้ ไม่ต้องใช้ สัญญาใหม่เข้าประกบก็ได้

แค่มี ศรัทธา อาบ ฉาบใจ ก็ดับทุกข์ได้
แค่เป็นผู้ที่มีความเชื่อในกรรม และเชื่อในการกระทำ
ใจมุ่งมั่นลงสู่ วิริยะ ก็ดับทุกข์ได้ เพราะ วิริยะ อันมีในตน อันตนได้เพียรกระทำกุศล ก็ดับทุกข์ได้

ดับทุกข์ได้หมดแหละ และก็ค่อย ๆ ทำอวิชาให้เบาบางตามคำพูดของท่าน sup ได้เช่นเดียวกัน

การเปลี่ยนอารมณ์ เป็นทักษะระดับที่นักจิตวิทยา
หรือแม้แต่ ศิลาณี ก็แนะนำได้ สอนให้ทำได้ ปฏิบัติตามได้

แต่ ทักษะระดับ สัจจะ ที่ปรากฎก็มีแต่พระสัพพัญญูของพระพุทธเจ้าเท่านั้น
ที่จะฝึกสัตว์ให้รู้ตามได้

นิพพาน ในความเข้าใจของท่าน sup เป็นเช่นไร

หรือ นิพพาน ที่สัปปบุรุษบอกกล่าวต่อท่านนั้น เป็นเช่นไร

เป็นการทรงอยู่ในสภาพไหน อย่างไร ด้วยปัจจัยใด

คำถามนี้ ถ้าท่านไม่ตอบ ก็แสดงว่าท่านไม่มั่นใจในนิพพานตามแนวทางของท่านว่าเป็นสิ่งที่เป็นความจริง

my-way เขียน:
แต่การปฎิบัตินาๆประการในพระศาสนา ก็เพื่อถึงสัจจะ

Supareak Mulpong เขียน
สัจจะ หรือ ความจริง ที่ท่านต้องการเข้าถึงคืออะไรละครับ?



ตอบ นิพพาน ไง

pure = บริสุทธิ์
since = วิชาการ หรือ ความรู้

pure since จึงแปลว่า เป็นข้อมูลข้อเท็จจริงล้วนๆ เป็นการสรุปรวมรวมมาเฉพาะความรู้ ไม่มีการยกตัวอย่างประกอบ มีแต่เนื้อ ไม่มีน้ำ

สังขาร หรือ ความคิดปรุงแต่ง มีสัญญาความจำเป็นฐานในการคิด การระงับสังขารที่เหตุ คือ การดับสัญญาที่เกิดมาจากเวทนา หรือ สัญญาที่มาจากความเห็น การสำรวมกาย วาจา ใจ หรือ ศีล เป็นการทำที่ปลายเหตุ ไม่ใช่แก้ที่ต้นเหตุ

ปุถุชน มีสังขารหรือความคิดปรุงแต่งมาจาก อวิชชา หรือมาจาก โลภะ โทสะ โมหะ (ความเห็น) อริยะ มีสังขารมาจากวิชชา หรือ อโลภะ อโทสะ อโมหะ (ความจริง)
มีกองขันธ์อยู่ อย่างไร มันยังต้องมี สัญญา สังขาร วิญญาน อยู่ แลัวท่านจะเลือกให้ความเห็นสั่งท่าน หรือจะเอาความจริงมาเป็นตัวสั่งละครับ
เข้าถึงได้ โดยที่ไม่ต้องคิดว่ามันคืออะไร แค่สัมผัสและรู้สึก ... มันไม่มีในธรรมวินัยนะ ไม่มีเหตปัจจัยรองรับ อยู่ดีๆ จะรู้เองไม่ได้ รู้สึกเองก็ไม่ได้ มันออกแนวพรายกระซิบ หรือโดนดลใจ หรือเป็นเพียงความเคยชินที่ละเอียด... ของเราเอง เราต้องกำหนดรู้ กำหนดเห็น หรือ สั่งได้ ไม่ใช่อยู่ดีๆ ก็ลอยมา
หลงในทุกข์จนอยากพ้นทุกข์ไม่มี ถ้าหลงไปแล้วกู่ไม่กลับ แต่ถ้าเกิดความคิดอยากออกจากทุกข์เป็น ฉันทะ ไม่ใช่ โลภะ
พระพุทธองค์ตรัสไว้ว่า ถ้าได้ทดลองจนเห็นผลด้วยตนเองแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นต้องเชื่อใครในคำสอนของพระศาสดา ตัวผมเองหลังจากได้สดับฯ ไม่ได้เชื่อเลย แต่กลับมาทบทวนธรรมวินัย ๗ เดือน เมื่อเห็นว่า สิ่งที่ได้สดับ ไม่ขัดพระสูตรพระวินัย จนได้ศึกษาอภิธรรมโดยย่อ จึงได้ทดลองปฏิบัติ ถึงรู้ว่า ด้วยอุบายเช่นนี้ ความพอใจ ไม่พอใจ และความหลงดับลงไปได้ ... แล้วผมต้องเชื่อใครอีกใหมละ
ไปเอามาจากใหนอีกละ
การเจริญอินทรีย์ ต้องไปทำที่เหตุ เหมือนการปลูกข้าว ชาวนาไม่ได้ทำเม็ดข้าว หรือต้นข้าวนะ ชาวนาดูเรื่องน้ำ เรื่องดิน
เหตุปัจจโย ... เมื่อเหตุของอกุศลไม่มีเกิดขึ้นมาประกอบกับจิตปัจจุบัน ความคิดที่เป็นอกุศลสักนิด จึงไม่มี เชื้อที่ว่า คือ โลภะ โทสะ โมหะ หรือ ความพอใจไม่พอใจและความหลง
เอาแสงสว่างดับความมืด เอาความรู้ดับความไม่รู้ เอาวิชชาดับอวิชชา ... พอคุ้นๆ บ้างหรือยัง
กรรมปัจจัย
ก็ใจปุถุชนมาจากความเห็น หรือมาจาก อวิชชา หรือ ความไม่รู้ ... เมื่อไปตัดสินว่า ทางนี้ใช่ ... มันจึงเป็นได้แค่ความเชื่อเท่านั้น
สัปบุรุษ หมายถึง ผู้ที่รู้สัจจะธรรม หรือ รู้ความจริงที่แท้จริงของธรรมชาติ ที่สำคัญคือ รู้เรื่องทุกข์ กับการดับทุกข์ และได้ปฏิบัติจนสามารถดับได้ด้วยตนเองมาแล้ว
บอกไปแล้วใครจะเชื่อ
เห็นความจริง แต่ก่อนที่ท่านจะได้มาพบความจริง ท่านก็หลงมาอยู่ไม่รู้กี่ชาติ ปฏบัติมาหลายสำนัก ชาตินี้ท่านได้พบความจริง เพราะกรรมปัจจัย ความรู้สึกที่บอกว่าใช่ ท่านผ่านมาหลายชาติแล้ว เพราะฉะนั้น ความรู้สึกปุถุชน เอามาตัดสินอะไรไม่ได้
มันได้แค่หลบทุกข์เท่านั้นแหละ พระพุทธองค์ตรัสไว้ชัดว่า ทางเอก ทางเดียว คือ วิปัสสนา ถึงจะดับทุกข์ได้ ไม่มีทางอื่น
นิพพาน .. สิ้นเชื้อเกิด เหมือนเทียนหมดใส้หมดเชื้อไฟ ไฟหายไปที่ใหน นิพพานไปที่นั้น

สัจจะธรรม หรือ ความจริงของธรรมชาติ ตกลงท่านว่ามันคือ นิพพานหรือครับ? .. เอ้า แล้วทำอย่างไรจะเข้าถึงนิพพานได้ละครับ?

ถามท่านซุปฯ...
ท่านซุปฯก็ตอบว่า...


เขาถาม..เพื่อให้ดูจิตใจตน...แต่ท่านกลับไปดูหลักการตำรา...

เอ๋...

เห็นเงิน 500 บาทตกข้างทาง..แล้วความคิดมันไปทางไหน?...คิดหาทางคืนเจ้าของเขามั้ย

เห็นเงิน 5,000 บาทตกข้างทาง..แล้วความคิดมันไปทางไหน?......คิดหาทางคืนเจ้าของเขามั้ย..

เห็นเงิน 5,000,000 บาทตกข้างทาง..แล้วความคิดมันไปทางไหน?....ยังคิดหาทางคืนเจ้าของเขาอยู่เหมือนเดิมมั้ย...ดูใจซิ..ยิบ ๆ แยบ ๆ....หาว่าเป็นกรรมของเขาแต่มันบุญของเรารึเปล่า...คิดหาเหตุผลหาเรื่องเก็บใว้ใช้เองหรือเปล่า???..