กิเลสตัณหา..มันโผล่หน้ามาแล้ว..อโสกะกลับจะมุดดินลงไปหมายทำลายกิเลส..

ความกลัวตาย...ความไม่อยากตาย..ความอยากให้อาการเหล่านี้หายไป...ปรากฏขึ้นมาแล้ว...อโสกะกลับมาบังคับให้จิตมานิ่งๆสังเกตุเฉยๆ..ให้มันดับไปเอง..ซะนี้..นี้แหละที่ผมว่าอโสกะทำ..มันเป็นสมถะ...

ถ้าอโสกะจะพลิกคำพูดนิดหน่อย...ให้ตรงใจกักกาย...โชว์ปัญญานิดหน่อย...เผื่อกักกายจะชมอโสกะบ้าง...ก็ต้องพลิกแพลงคำตอบเดิมน้านแหละ..มาเป็นว่า...
"อ้อนี้เราทุกข์เพราะอยากให้อาการที่เราไม่ต้องการนี้หายไป...ทุกข์เพราะเราไม่ต้องการอาการที่เป็น...ทุกข์เพราะเราไม่ได้อย่างที่ใจต้องการ...เราทุกข์เพราะเราอยากเองแท้ๆ..เอาละ..เราไม่อยากแล้วละ...มันจะเป็นอะไรก็แล้วแต่มัน...ชั่งมัน...แค่นี้เราก็ไม่ทุกข์แล้ว...ปล่อยมันไป.".


ใช้ปัญญาสมถะนิดหน่อย...กักกายก็รักอโสกะแล้วละทีนี้.. [/quote]


นั่นแหละโฮ่แล้ว

นั่นแหละโฮ่แล้ว [/quote]

ที่กรัชกายว่านั้นมันคือ "วิปัสสนึก" ทั้งเพเพราะใช้ความคิดนึกเอาตามหลักของเหตุผล

"มันอาจจะอิ่มใจด้วยเหตุผล แต่มันจะไม่อิ่มจริงโดยธรรม"

จงอย่าได้นึกประมาทวิธีปฏิบัติแบบนิ่งรู้นิ่งสังเกตเชียวนะ
เพราะสิ่งที่จะเกิดขึ้นให้รู้ให้เห็นหลังการนิ่งรู้นิ่งสังเกตนั้นมันเป็นปรมัตถธรรมล้วนๆ ซ่อนอยู่เบื้องหลัง ที่สำคัญคือเมื่อนิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์อยู่เช่นนั้น ปัจจุบันที่เป็นตัวสมุทัยจะโผล่แสดงตัวออกมาโดยแฝงอยู่หลังความยินดียินร้าย สังเกตให้ดีๆ อันนี้แหละคือการต่อสู้จริงๆของธรรมกับอธรรม
ของปัญญาสัมมาทิฏฐิ กับ ตัณหาอุปาทาน มิจฉาทิฏฐิ
สิ่งที่ท่านต้องการดังสรุปไว้ในสติปัฏฐาน 4 ก็เพียง เอายินดียินร้ายออกให้ได้ทุกครั้งไปที่มีผัสสะและอารมณ์ธรรม

พูดความจริงจากสภาวะจริงๆที่พึงเกิดจริงอย่างนี้ไม่ทราบว่ากรัชกายจะพอมีสติปัญญา นึกพิจารณาเทียบธรรมทันหรือไม่หนอ หรือไม่รูเรื่องเลย

กบต้องสังเกตให้ดีๆ

กิเลสตัณหาโผล่ รู้ว่ากิเลสตัณหาโผล่ นิ่งรู้นิ่งสังเกตไว้

สักพักความกลัวตาย...ความไม่อยากตาย..ความอยากให้อาการเหล่านี้หายไป...ปรากฏขึ้นมาแล้ว.ก็ให้รู้ทันปัจจุบันของทุกอารมณ์นั้นๆ

เราจะเห็นปฏิกิริยาและอาการตอบโต้ของสมุทัยที่มีอยู่ในจิต
ปรวนแปร เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆด้วยมายาการของมันที่พยายามจะให้เราเลิกละจากการภาวนา หรือสนองตอบความยินดียินร้ายของมัน จากกระบวนการที่จะเกิตามมาเป็นลูกโซ่เหล่านี้ หากไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ ไม่ช้าเราจะได้เห็นการดับสงบไปของอารมณ์นั้นๆ

สมถะกับวิปัสสนาเขาอิงอาศัยกันไปโดยธรรม

ที่พูดอธิบายกบอาจะเห็นคล้ายสมถะแต่มันเป็นวิปัสสนาสรุปท้ายตอนที่เห็นมันดับไป

คำพูดมันดูสั้นแต่ปฏิบัติการณ์มีรายละเอียดที่ยากจะบรรยาย
ให้รู้ซ่อนอยู่ด้วย ลงมือทำ พบของจริงแล้วจะรู้สิ่งที่โดยมา

การนั่งเฉยๆ มีแต่เพียงความนิ่งรู้นิ่งสังเกตผัสสะ อารมณ์ ความรู้สึก นึกคิดทั้งหลายอยู่นั้นมันเป็นกระบวนการของวิปัสสนาภาวนาโดยธรรม ปัญญาความรู้เห็นธรรม เข้าใจธรรมตามความเป็นจริงเขาเกิดเองเป็นเองอยู่ในกระบวนการนั้น

ฝากมาให้กบ+กรัช พิจารณา

https://m.youtube.com/watch?v=tfczjSO3ANo

พูดอยู่นั่นแหละ สมถะ วิปัสสนา

ท่านอโศกยังไม่รู้จักเลยว่าธรรมะนี่มันคืออะไรเริ่มต้นจากตรงไหน เออ

นี่ๆทั้งสมถะ ทั้งวิปัสสนามันก็ธรรมด้วยกันนั่นแหละ ไม่ต้องไปพูดแนบหรอกว่ามันอิงอาศัยกันโดยธรรม กลัวจะไม่เป็นธรรมหรอ

จะบอกให้ สมถะ ก็ดี วิปัสสนาก็ดี มันก็ธรรมด้วยกันนั่นแหละเออ

บอกไม่เชื่อว่าให้ไปเริ่มต้นใหม่ ที่ทอดกฐิน ทอดผ้าป่า ทำบุญตักบาตร ถวายสังฆทาน ไหว้พระ สวดมนต์ ปล่อยนก ปล่อยปลาไปก่อน ฯลฯ เวลายังเหลือก็ไปเรียนเสียให้แน่ใจ

สมถะกับวิปัสสนา...ต้องคู่กัน...นั้นไม่เถียงคับ...

ทั้งคู่..ต้องมี..ต้องทำ...

ทำเพื่ออะไร...?

ไม่ใช่ทำเพื่อได้ทำ....แต่ทำเพื่อให้เกิดความรู้สึก...รู้สึกตามธรรมนั้นจริงๆ...จึงเรียกว่าเป็นญาณ...วิปัสสนาญาณเป็นผลจากวิปัสสนากรรมฐาน...

ความรู้สึกตามธรรมนั้นๆ..จริงๆ....เริ่มตั้งแต่...ความรู้สึกในไตรลักษณ์....รู้สึกในความดับไป...รู้สึกถึงภัยของวัฎฎะสงสาร..ฯลฯ...เป็นผล...เกิดเองเมื่อทุกอย่างพร้อมสมบูรณ์...เราจะไปบังคับให้มันเกิดตอนนั้นตอนนี้ก็ไม่ได้...ที่เราทำได้..ก็แค่ส่วนของกรรมฐาน...

ผล...ถึงจะแสดงว่า...ทำมาถูก...

ผลจริง..รึไม่จริง...ดูการได้มา...และที่กำลังปรากฎอยู่ในมือของผู้นั้น....ก็รู้ได้ว่า..ทำมาถูกทางรึไม่ถูกทาง...คับ

มันก็แค่นี้....ไม่มีอะไรมาก...เลย

อัดกระโดงคางท่านอโศกกับกบนอกกะลาอีกคนละทีสิ



ทั้งสมถะ ทั้งวิปัสสนา ไม่ใช่พูดเอา มันต้องทำ เข้าใจไหม ทำ,ปฏิบัติน่า ทำแล้วนั่นแหละจึงจะรู้ว่ามันเป็นอันหยัง เออ

ใช่แล้ว....ไม่ใช่พูดเอา...ไม่ใช่จำตำราเยอะๆ...จำศัพท์แสงโน้นนั้นนี้...แต่ศีลตัวเดียวเอาไม่รอด..

เขาทำกันมาตั้งนานแล้วหละลุง

ลุงทำเป็นหรือเปล่าล่ะ?

ยังไม่เห็นทำอะไรเลย เห็นแต่โหนสมถะ วิปัสสนา คิกๆๆ

ถ้าจะเปรียบนะ ก็เหมือนลูกมีพ่อเป็นผู้มีอิทธิพล อ้างเพื่อข่มขู่ผู้อื่น

เอาที่เขาทำจริงๆมาให้ดู ก็ร้อง อึ

ซัดปลายคางท่านอโศกอีกสักทีเถอะ




จิตมีทั้งกุศล อกุศล (ฝ่ายดี-ฝ่ายร้าย) ซึ่งมันสู้มันต้านกันอยู่ทุกขณะจิตแล้วโยงถึงร่างกายด้วย (เพราะกายกับใจสัมพันธ์กัน)

ผู้ที่ชอบอ้างศัพท์แสงฝ่ายดีฝ่ายเดียว นั่นๆแสดงว่าไม่เข้าใจสภาพนามธรรมแล้ว พูดเอาแต่ได้

ท่านอโศกน่าจะเข้าใจที่กรัชกายพูดแน่ๆเลย จึงหายไป ก็บอกแล้ว บอกนานแล้ว