...ตัณหา3...นึกได้หายไป1ค่ะ...กามตัณหาค่ะ...ไม่มีทักท้วงเลยค่ะ...
...สงสัยยังไม่มีใครเห็น...อิอิ...ความพอใจในกามคอรูปเสียงกลิ่นรสสัมผัส...
...สิ่งที่น่าพอใจเกิดภวตัณหาเช่นอยากเกิดบนสวรรค์...
...สิ่งไม่น่าพอใจ...ก็เป็นวิภวตัณหาเช่นไม่อยากเกิดเป็นขอทานเป็นต้น...

ฉงฉัย...อาจารย์ไม่ว่างตรวจการบ้าน...

...วันหวยออก...

สัญญาไม่เที่ยง

ถ้าผู้ปฎิบัติมีอารมณ์ของพระไตรลักษณ์ ธรรมที่ปรากฎขึ้นนั้น ก็จะง่ายต่อความเข้าใจ

หายใจเข้าออก จนดูไม่ออกว่าลมหายใจนั้นกำลังเข้าหรือกำลังออก เพราะอำนาจสมาธิแผ่กระจายและแนบแน่นไปทั่ว สมาธิก็ไม่เที่ยง นี่คืออารมณ์พระไตรลักษณ์ หากเราไปมุ่งความสนใจต่อสมาธิที่แผ่กระจายว่าสมาธินั้นเป็นของเรา ก็คืออัตตาหรือความยึดถือ

พอลมหายใจเข้าออกดูไม่ชัด นั่นคือสัญญาไม่เที่ยง เพราะจิตสังขารต้องแปลสภาวะธรรมที่ยึดถืออยู่ สัญญาจึงไม่เที่ยง เพราะถ้าสัญญาเที่ยงต้องรู้สิว่าลมหายใจกำลังเข้า หรือกำลังออก

แต่ถ้าไม่ใช่อารมณ์ของพระไตรลักษณ์ จิตสังขารมันก็จะปรุงแต่งธรรมเป็นนั่นเป็นนี่ไปทั่ว

quote] ฉงฉัย...อาจารย์ไม่ว่างตรวจการบ้าน...    ...วันหวยออก...   [/quote]
ไม่เล่นแล้วค่ะ..หวย
พ้นความมัวเมาจากมัน...แล้วโล่งค่ะ ไม่ต้องรอลุ้น
ก็เหตุนี้...

อ่านบทนี้ทั้งบทแล้วยิ้มๆค่ะ
แก้ตัวไม่ได้เลย...หยุดกึกเหมือนถูกตีหัว
ต้องขอบคุณ...คุณโรสค่ะ ที่คอยเตือน
เข้าใจนะคะ...แต่จิตมันไม่ยอมอยู่กับที่.....
ต้องออกมาบ่นๆตรงนี้...เวลามันมากเกินพอดี..จะได้มีคนเตือน
เหมือนจะไม่ยอมฟัง...
แต่ในทุกๆคำชี้แนะ..ก็พยายามไตร่ตรองอยู่ค่ะ

ขอบคุณค่ะ
คงเพราะความอยากรู้เรื่องใด..มันมาก..เลยหมกหมุ่นเกินไปจริงๆ..
คอยจะยึดตลอด..ยึด..เพราะอยากศึกษา..จนฝืนธรรม..ให้มันหยุด..หยุดให้ดูจะๆ
มันอยากรู้..ไม่หยุด..ทำไงดี
ไม่ใช่เพราะคิดว่ามันเที่ยงนะ...แต่มันลืมว่ามันไม่เที่ยง

ขอบคุณที่ให้ความกระจ่างค่ะ



บางที..ที่เขียนเรื่องราวไว้ตรงนี้
ก็มันสงสัยอ่ะ
ไม่ได้คิดว่า..ที่ลงไว้..ตัวเรามันทำแล้วดียังไง............คิดว่าดีแล้วแต่ยังไม่พ้น น่าอายมากกว่า
เพราะก็พอรู้.......มีดี..ไม่ดี.....ก็ยังไปไหนไม่ได้
แต่ก็ยังอยากรู้ว่า...ที่ทำๆมันเป็นอะไร..เรียกว่ายังไง..เป็นขั้นเป็นตอนยังไง...มันหาจุดตรงนี้
ไปถามใคร..เขาก็ไม่บอก..ไปพูดกับใคร..ก็ไม่ได้
เหตุผล..ที่เขาไม่ให้ยุ่ง..ก็เชื่อนะ..ว่ามันดี
แต่มันอึดอัด..ทนไม่ไหว..ปล่อยไว้เดี๋ยวลามไปสงสัยเรื่องแบบโลกๆ...ยุ่งไปใหญ่
แค่ขอระบาย..ไว้ตรงที่ไม่ลับแบบนี้...(เหมือนโรคจิตเปล่าเนี๊ยะ )
ก็เบื่อนะ..ที่มันไม่หยุดยุ่ง
แต่เผื่อมีคนเข้ามาอธิบายให้กระจ่างที..
จริงๆ..คิดมานานละ..สงสัย..คิดแบบ..จับแล้วปล่อยๆนะ..ไม่เชิงหมกมุ่น
ว่าอะไร,,ทำไม...ที่เหมือนไฟจี้เป็นจุดๆ....บอกไม่ต้องไปสนใจ
ก็เหมือนมันไม่ฟังเลย..เดียวก็จับมาคิดๆ..อยากรู้อยากเห็นไม่จบ..จัดการมันก็ไม่ได้
แต่พอรู้แล้วมันเบ๊า..เบา..................เลิกคิดไปได้เลย
ดีก็ยอมรับ...ไม่ดีก็ยอมรับ....
ไม่มีทั้งดีและไม่ดีก็ยอมรับ..ไม่มีใครบอกก็ยอมรับ
ติดค่ะ...ติดตรงเนี๊ยะ

มีเรื่องให้สงสัยอยู่เรื่อย ..ไม่รู้จบ
เวลานั่งสมาธิ..นับวัน..ทำไมยิ่งไม่เห็นมีลมหายใจเข้าออก...
วันก่อนๆ..จะมีพยายามสูดลมเข้า แต่เพียงเข้าก็หาย..เข้าก็หาย
เริ่มวางใจเป็นบ้างละ..เลยเหมือนตัดความกังวลมั้ง..แต่ก็มีอยู่บ้าง..ห่างๆ..ยังตัดไม่ขาด
โดยเมื่อลมหดมาตรงอก..ก็พยายามมารู้โดยรวมทั้งกาย
แต่ยังใส่เจตนา..ยังไม่เห็นตอนจิตมันเคลื่อนเองจริงๆ
เหมือนขยับไปมาเบาๆ..แล้วมันลงล็อคไปเลย..
แปลกตรงที่ยังได้ยินเสียงภายนอกอยู่..แต่ความคิดเริ่มทิ้งช่วงไปได้พักใหญ่ๆบ้าง..อิ่มกับตรงนั้น

สักครึ่งชม.......เริ่มรู้เวทนา..คิดบ้าง..อื่นๆบ้าง..
เห็นการเกิด...คือลักษณะจิตมันเคลื่อนไปรับอารมณ์แต่ละจุด.....
กายแน่นหนัก...มีแกว่งซ้ายขวาบ้าง...แต่ไม่มาก..แค้เริ่มมันก็ดึงกลับมาตั้งตรง..
ไม่เหนื่อยเหมือนเท่าเดิม..ที่เหวี่ยงทีเกือบครึ่งชม...วนไปมา
มีปิติตัวพองใหญ่.....
และรู้สึกแรงตรงอก..เหมือนหัวใจเต้น..แต่กระตุกแรงจนเหมือนกายมันไหวไปด้วย..วุ๊บๆๆๆๆ
.....วันนี้ไม่มีแบบไฟช๊อต.....มันเหมือนรู้อาการดับตอนมัน..วุ๊บๆๆๆไปด้วย
แต่ตรงนี้..เริ่มไม่สนละ..ดูมันไปเรื่อยๆ
เกิดขึ้น..ตั้งอยู่..ดับไป

สนเรื่องใหม่
เป็นมา3-4ครั้งละ มาแบบตั้งอยู่ไม่นาน..เหมือนแวะมาเยือน
แต่วันนี้ไหงมัน..เริ่มมาแช่อยู่นานขึ้น
คือ..ทุกข์
ทุกข์อะไร..ทุกข์ตรงไหน..มันมาจากไหน
มันทุกข์นะ..ทุกข์มากเลย
ตรวจดูอารมณ์..ตอนนั้นดูสว่างไสวนะ..ขาก็ไม่ปวดทั้งที่ท้ายชม. แล้ว
แต่ทุกข์..หาเหตุไม่ได้..มันมาเป็นระลอกเหมือนปวดท้องเสียนั่นแหละ
หยุดให้พักสักแป๊ป..ก็เริ่มใหม่....ทุกข์ทรมาน..จนน้ำตาซึม
กายมีบิดหนีแบบเบาๆนะ..แต่ก็ไม่รู้จะหนีอะไร..น้ำตาซึมเลย..คิดว่าร้องไห้ออกมาจริงแล้วนะ
ทุกข์มาก..ทุกข์แบบหาตัวตนไม่ได้..มีทุกข์แบบนี้ด้วยเหรอ..ทุกข์อะไร
ทำไมทุกข์เหลือเกิน..เขียนๆอยู่นี่ยังเหมือนน้ำตาจะไหลมาอีก..ยังจำได้..ไม่ลืม
ตอนนั้นจนต้องตั้งใจพิจารณา...มันไม่เที่ยง..มันไม่ใช่ของเรา
แต่คำพิจารณาเหมือนไปแทรกแทรงมันไม่ได้เลย..ต้องปล่อยให้มันเป็นไปอย่างนั่น
เกิดขึ้น..ตั้งอยู่..ดับไป..ตอนไหน..นี้ชัดหมด
แต่ก็รู้ว่าแพ้..ปล่อยไม่ได้เลย..แม้แต่ตอนนี้ยังไม่ลืม..เข็ด..แต่ก็แปลก
ไม่มีอยากออกสมาธิเลย....ตอนนั้น จนเวลาหมด

ระหว่างวัน..ปกติจะมีอาการไฟช๊อตกระจาย..บ่อยๆ
วันนี้เปลี่ยนอีก...มีอาการ..วุ๊บๆๆๆ..เหมือนหัวใจกระตุก..เหมือนกายไหวโครงข้างใน

ไม่เล่นแล้วค่ะ..หวย
พ้นความมัวเมาจากมัน...แล้วโล่งค่ะ ไม่ต้องรอลุ้น
ก็เหตุนี้...

อ่านบทนี้ทั้งบทแล้วยิ้มๆค่ะ
แก้ตัวไม่ได้เลย...หยุดกึกเหมือนถูกตีหัว
ต้องขอบคุณ...คุณโรสค่ะ ที่คอยเตือน
เข้าใจนะคะ...แต่จิตมันไม่ยอมอยู่กับที่.....
ต้องออกมาบ่นๆตรงนี้...เวลามันมากเกินพอดี..จะได้มีคนเตือน
เหมือนจะไม่ยอมฟัง...
แต่ในทุกๆคำชี้แนะ..ก็พยายามไตร่ตรองอยู่ค่ะ

...ถ้าแรงไปโปรดให้อภัย...เพราะจิตมันเร็วตรงคิดเร็วตอบเร็ว...
..บางครั้งต้องหยุดคิดว่า...เสียเวลาเล่าไม่พิจารณาความจริง...
...คิดแต่เรื่องเดิมเก่าๆ วนเวียนช้ำๆเพราะลืมว่าจิตขณะใหม่หมด...
...เหมือนเป็นการระบายความทุกข์...มากกว่าปรึกษาปัญหาที่ติดขัดค่ะ...

...สุขภาพร่างกายแข็งแรงดีอยู่หรือเปล่า...ถ้าโรครุมเร้าก็ไม่ควรหนักทางนั่งสมาธิค่ะ...
...เพราะการนั่งเพื่อทำให้จิตสงบตรงแน่วไม่ส่งออกดิ่งลงภายในสภาวะที่จิตรวมจะไม่มีอย่างอื่น...
...มีเฉพาะจิตรู้เด่นภายใน กาย จิต เวทนา และสภาพธรรมที่จิตรู้จะต่างอันต่างอยู่ตรงที่ตั้ง...
...นี่ค่ะ...อันนี้คือเกิดทุกอย่างของสติปัฏฐานสี่ กายในกาย จิตในจิต เวทนาในเวทนา ธรรมในธรรม...
...ปกติสมาธิสงบนิ่ง...อาการที่ปวดจากน้อยจะมากจะชาแล้วก็จะหมดความรู้สึกพอถอนจิตจะไม่มีอาการ...

คุณ...โรส
ไม่แรงเกินไปเลยค่ะ..ยินดี
บอกไง..ว่าอ่านไปแล้วยิ้มๆ...รู้สึกได้ถึงความหวังดีค่ะ
คิดแบบนั้นอยู่บ้าง..แต่มันคอยแต่หาเรื่องจะทำ..มันยุ่งมากเลย
ก็เลยจับให้มันมาอยู่เป็นที่ หางานให้มันทำ





.......สุขภาพเรื่อยๆค่ะ โรครุมเร้านี่..เจ็บหัว..ปวดท้อง..กระเพาะ..ปวดตาและอื่นๆจิปาถะค่ะ
ยังไม่เจอโรคร้ายแรง แต่ก็ทำให้เกิดความลำบากในการใช้ชีวิตบ้าง
เคยหาหมอ..ตรวจค้นยังไงเขาก็หาโรคไม่ได้..และไม่หาย..หรือบทจะหายก็หายเอง
เข้าๆออกๆอยู่ช่วงหนึ่ง..จนหน่าย..เดี๋ยวนี็ก็ปล่อยไป..เดี๋ยวหนักเดี๋ยวเบา..ก็กินยาบรรเทา
ปล่อยๆไป..มันก็หายเองได้
........เรื่องการนั่งสมาธิ..ก็ออกมาแปลกๆแบบนี้หล่ะค่ะ
เลยเน้นศึกษา..เห็นม๊ะ..เก็บเงียบคนเดียวไม่ได้
เคยคิดว่า..มันไม่ถูกต้อง..ไม่อยู่กะร่องกะรอย..ต้องอย่างนั้น..ต้องอย่างนี้
แต่พอทำตามแบบว่า..มันต้อง..
ก็รู้สึกเหมือนไปฝืนธรรม
มันอึดอัด..แต่ปล่อยแบบนี้..มันเบา..มันสว่างกว่า..มันก็ลงไตรลักษณ์กับความเบื่อหน่ายเหมือนกัน
ที่ยังไม่ค่อยพูดถึง..เพราะมันเหมือนมีอยู่เป็นพื้นอยู่แล้วค่ะ
แต่จะพูดต่อเมื่อมันเริ่มเด่นชัดขึ้นมาในจิตจริงๆ
เมื่อก่อนสงบ..จะเหมือนความคิดมันผุดขึ้น ผุดๆๆๆๆ
แต่เดี๋ยวนี้มันไม่เป็น(ไม่ได้ติดนะคะ).....ลองพยายามคิดขึ้นมา...มันก็คิดไม่ได้ค่ะ
คิดเหมือนมันย้ำลงไปตรงนั้นอยู่แล้ว...แต่อาการมันแปลกๆ..ก็อดสงสัยไม่ได้
ก็นะ...ศึกษาอยู่ค่ะ คลำทาง


มีอะไรชี้แนะด้วยค่ะ

...วิธีกำหนดจิตรักษาโรคทำแบบนี้นะคะ...
...เวลาทำสมาธิกำหนดจิตเพ่งไปตรงนั้น...(เป็นก้อนเนื้อก็รักษาวิธีนี้กำหนดให้มันยุบค่ะ)
...แล้วสั่งให้มันหายเจ็บหายปวดหายอาการนั้น...
...ทำไปเรื่อยๆ..แล้วค่อยมาว่ากันอีกทีสั่งไม่ออกเสียงน๊า...
...ไม่ต่ำกว่า3เดือนขึ้นอยู่กับอาการของโรคที่เป็นกำหนดไม่ได้ค่ะ...

ขอบคุณความเอื้อเฟื้อของคุณโรสค่ะ
ยินดีที่มีโอกาส..ได้สนทนากัน






อยากจะรู้..ก็ให้มันรู้..ให้มันโม้
ก็เหนื่อยอีกละ..เบื่อละ
เลิกเล่น..เอาจริง
พักยกก่อนน๊าาาา

...ยินดีค่ะทำอะไรตามใจก็คือตามกิเลส...
...ตามอัธยาศัยนะคะ...คงโพสต์แก้เหงา...

เริ่มเอาจริงเอาจังกับการปฏิบัติมากขึ้นเพียงไร
อุปสรรคในการใช้ชีวิต..ยิ่งถาโถม
รอบที่แล้วก็แบบนี้
จนต้องถอยออกมาทำแค่..รักษาจิต..คิดว่าเอาอยู่
แต่พอรู้ตัวอีกที..สมาธิก็เสื่อมไปแล้ว

มารอบนี้..ซ้ำรอยเดิม
ก็คอยดูอยู่..มาเรื่อยๆ..เหมือนจะรู้..ว่ามันต้องลงอีหรอบนี้
การเงิน..การงาน..จะเริ่มถอย..ถ้าเริ่มปฏิบัติ
ก็เฉยๆนะ..เรามิได้ทุกข์ร้อนอะไร
ชีวิตจะเปลี่ยน..เราก็ไม่ได้มีความกระวนกระวายอะไร
เราไม่ได้เดือดร้อนทุกข์ใจอะไร..มันไม่มีความหมาย
เรื่องเงินทองของรอบตัว..แม้แต่ร่างกายนี้..
ก็แทบจะไม่ได้ไปคิดบำรุงบำเรอ..มันมากเกินจำเป็น
80%ที่ลดลงจากเดิม..ในการไปสนใจ..ในเรื่องหลงสิ่งลวงๆในทางโลก
ผลของการพยายามปฏิบัติ..มันทำให้ง่ายต่อการ
ใช้คำว่า..เข้าใจ..ในหลายๆเรื่องมากขึ้น

แต่..เมื่อถึงจุดถอยมาจนถึงเกือบสุด
ก็รู้นะ..ว่าจิตมิมีกระเพื่อม..ในส่วนตัว..กลัวว่าจะทุกข์จะลำบาก
แต่..มองคนในครอบครัว..แล้วสงสาร
มันมากระเพื่อมตรงนี้..
วางตรงนี้ไม่ค่อยได้
เริ่มรู้สึกว่า..ทุกข์ตัวนี้..ไม่จับแล้วปล่อย..เริ่มไม่เป็นปกติละสิ

ช่วงนี้ห่างการปฏิบัติไปบ้าง
พอปุบปับเป็นไข้กะทันหัน..เริ่มครั่นเนื้อครั่นตัวก็ขั้นนอนซมในคืนนั้นเลย
ทั้งคุณลูกกะคุณแฟนก็ลงพร้อมกันอีก
เจอทุกขเวทนาอย่างแรง..เห็นแล้วสังเวชตัวเอง
ที่ยังจะคอยจะเอาทุกข์นั้นเป็นของเรา
อดคิดขึ้นมาไม่ได้..
เมื่อคิดว่าขันธ์5ไม่มีในเรา..เราไม่มีในขันธ์5...ทำไมมันยังคอยจะยึด
จึงเป็นโอกาสให้เร่งกำหนด..พยายามให้ต่อเนื่อง..ไม่งั้นสู้ไม่ได้
ตัดสินใจส่งพวกเขาไปซื้อยาอีกวัน..แต่ตัวเราเลี่ยง
เพราะคิดว่ามีสติตั้งรับได้พอสมควร..
ความเจ็บปวดมันมากก็มีกินยาพาราบรรเทาบ้าง
เพราะต้องยืนเป็นหลักในบ้านจะนอนซมไม่ได้
เวลาปวดมาก(ปวดเหมือนร้าวลงในกระดูก)
จะใช้วิธีเดินเร็วๆ...กำหนดรู้ไปตามตรงจุดที่มันเปลี่ยนที่ไปเรื่อยๆ
สติดีพอสมควร..เพราะมันทำได้ดีกว่าปกติเสียอีก
นั่งสมาธิก็กำหนด..มันเบามากเกือบจะทันที
เพิ่งรู้นะเนี๊ยะ..เวลาเจ็บป่วยทางกาย..หลับตาปุ๊บจิตมันทิ้งกายเลย
หมายถึงกายภายนอกนะ..แต่กายภายในรวมความรู้สึกไปโดยรวม
มันเบาหวิวก่อนจะมารวมกันตรงกลางอก
แต่ก็ทำไม่นาน..คราวละ30นาที
ตกเย็นมีลังเลบ้าง..ว่าจะไหวจริงเหรอไม่กินยา..แต่ก็ยังเชื่อมั่นอยู่
รอบดึก..นั่งสมาธิรอบแรก
พอจิตสงบตรงกลางอก..นึกถึงตรงจุดนี้เหมือนเป็นแหล่งพลังงาน
แล้วกำหนดออกไปกว้างๆทั่วทั้งกาย
ทำซ้ำ2-3รอบ
ออกจากสมาธิ..รู้สึกหนาวสั่นก้าวไปจนจะไม่ถึงที่นอนอยู่ละ
จับสั่นห่มผ้า2ชั้น..แต่รู้สึกว่ามันหนาวมาจากข้างในมากกว่า