สวดซิ....

เงินทอง..ผมไม่แอ๊ป

บางคนแอ๊ป...ขอไม่มีเงิน..แต่ขอไปที่ชาติหน้า..

ถ้าคิดว่าจะสวดเพราะความดื้อรั้นก็จงโง่ต่อไปนะกบตามสบายเลย. ส่วนเรื่องการอธิฐานของผม. ทุกวันนี้ยังตั้งใจต่อไปให้มากอย่าได้มีเลยเงินทองไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้า ขอเพียงมีพุทธปัญญาก็เพียงพอแล้วกับชีวิตในสังสารวัฎ.

มีเพิ่ม...ชาตินี้..ด้วย..

กบเอ๋ยกบ ผมไม่ใช่เด็กมาเล่นขายของนะ ผมมาไกลกว่ากบจะเข้าใจได้นะ

หากบอกว่า..ไปลึกกว่าที่คิด...

จะเชื่อมากกว่า..

อย่างน้อยผมก็ไม่ท่อง. เงินจงมาๆๆๆๆ55

ปุถุชน..ทำมาหากินสุจริตนี้..ไม่ลงนรก

แต่..อไรยะ....จิบเหล้าแล้วกล่าวตู่....แถมพูดเท็จ..นี้...ไม่รู้ขึ้นหรือลง...

http://www.geocities.ws/tmchote/tpd-mcu/tpd22.htm

5555

เหนื่อยที่ไปค้นตำราหาจนเจอเรื่องที่จะข่ม และเอาชนะ bigtoo ได้หรือครับคุณกบ

ชาตินี้มีโอกาสได้ถกเถียงกันเต็มที่ คงจะได้โอกาสดีมีนิพพิทาญาณเบื่อหน่ายคลายจางละวาง อภัย ให้อโหสิกันได้เสียทีนะครับ

ขอบคุณอโสกะที่เป็นห่วง...

ถ้ามีใครมาเต่ะตูด..อไรยะ...นี้แทน..ผมก็จะเฉยละ...ไม่ต้องทำงาน..สบายจะตายไป...

นั้นไม่ใช่เรื่องจะข่มได้เลยที่กบยกมา. นั้นเป็นธรรมดาของการมีชีวิตอยู่บนเส้นทางธรรมจำเป็นต้องมีสิ่งเหล่านั้น. แต่การที่จะตัดจะละอะไรมันเป็นคนละฐานะ ขัดเจนอยู่แล้วที่พระองค์ตรัสไว้ ไม่มีใครจะมีสติที่จะรักษาอะไรได้ครบตามที่พระองค์สอน. นอกจากอรหันต์.

คนที่แสดงธรรมในฝ่ายดีอย่างเดียว ยังเป็นผู้ที่ยังเข้าไม่ถึงความจริงเป็นเพียงผู้ที่ท่องตำรา. และท่องแบบไร้ปัญญา. เงินจงมาๆๆๆจึงเกิดแก่ผู้นั้น พระองค์ทรงรู้ความยิ่งและหย่อนของอินทรีย์. จึงแสดงตามฐานะและอฐานะว่าฐานะใดลดละเลิกอะไรได้จริง. ไม่ใช่ตีขุมเอาจนอริยะเป็นหุ่นยนต์. ยังโง่อีกเยอะที่ไม่ยอมดูพระสูตรอื่นๆ. ประกอบ. อกุศลกรรมบท 10 กิเลากรรม4อย่างที่อริยเลิกได้. ทางเสื่อม6ประการเป็นไฉน? ศิลว่าด้วยเจตนา กลิ่นดิบ และอื่นๆอีก.

และคนที่ยังหลงอยู่ ไม่มีทางวินิจฉัยพระสูตรได้ตรง. ถ้าวินิจฉัยพระสูตรได้ตรงคงไม่ท่องอะไรเพ้อเจ้อ. เงินจงมาๆๆๆแน่นอน เพราะนั่นเรื่องง่ายๆยังเละอยู่เลย จะมาวินิจฉัยอะไรที่ลึกซึ้งได้เกี่ยวกับชีวิตที่มีความหลากหลาย. นอกจากผู้นั้นจะมีประสบการณ์ที่โชกโชน เราไม่ได้มาคุยกันในเรื่องความดีเพื่อเข้าถึงชั้นสวรรค์เข้าถึงเทพนิกายชั้นต่างๆ. เราคุยกันถึงการข้ามโคตรภูมิปุถุชนจึงต้องมีความเห็นถูกและตรงนะครับ. แต่ถ้าจะเอาสวรรค์ชั้นฟ้า ผมไม่ต้องมาคุยหรอก. ท่านๆทั้งหลายในที่นี้ก็ล้วนแต่มีโอกาสได้สวรรค์เป็นที่ไปทั้งนั้น เพราะคนที่มีนรกเป็นที่ไปเขาไม่สนใจเรื่องแบบนี้หรอกครับ

กรรมของใคร วิบากของใครก็รับกันไปเองแหละ จะมีใครมาช่วยเตะตูด

"อะไรยะ" ให้ใครได้ ไม่พอใจ มีพยาบาทนิวรณ์เกิดขึ้นกับใครก็ต้องไปเตะเอาเองถ้าระงับไม่อยู่ขุดถอนไม่ได้เพราะไม่แยบคายไม่รู้วิธี

สังโยชน์ที่ ๕ เรียกว่า ปฏิฆะ- ความรู้สึกไม่ชอบใจ หงุดหงิด กระทบกระทั่งแห่ง
จิต จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟก็ได้, หรือแม้แต่โกรธอยู่เล็กน้อย หงุดหงิด หงุดหงิด
นิดๆ อยู่ในใจก็ได้ เรียกว่า ปฏิฆะทั้งนั้น แหละคือ ความโกรธ ทั้งนั้นแหละ ความ
กระทบกระทั่งแห่งจิต คือจิตไม่ชอบใจ, จิตดิ้นรนด้วยสิ่งที่มากระทบกระทั่ง เรียก
ว่า ปฏิฆะ บางทีไม่มีเหตุผลอะไรก็เกิดปฏิฆะขึ้นมาได้ด้วยความคิดที่ผิดๆ ความจำ
แต่หนหลังนานแล้วก็เอามาคิดนึกให้จิตเกิดปฏิฆะ กระทบกระทั่งอย่างนี้ก็ได้. ที่เป็น
ปัญหาโดยมากมันเป็นอย่างนั้น มันเป็นเรื่องของสัญญาในอดีต เอามาคิดให้กระทบ
กระทั่งในจิตใจ ให้มันมากกว่าที่จะมีเรื่องจริงเฉพาะหน้าเข้ามากระทบ, ถึงเรื่อง
จริงเข้ามาเฉพาะหน้ากระทบ มันก็เป็นปฏิฆะเหมือนกัน; แต่ดูมันจะหายไปเร็วกว่า
ที่ว่าจะไปเอาเรื่องเก่าๆ ในอดีตในความจำมาคิดมานึกแล้วเกิดปฏิฆะ. แล้วเราก็อยู่
ด้วยความปฏิฆะ ไม่พอใจได้ง่าย, เดี๋ยวก็ด่าฝน, เดี๋ยวก็ด่าแดด, เดี๋ยวก็ด่าลม, เดี๋ยว
ก็ไม่พอใจอะไรๆ ที่มันเข้ามาเกี่ยวข้องมาถูกต้อง; นี้มันปฏิฆะ อยู่ที่กรุงเทพฯ คงจะ
ปฏิฆะด้วยยุงมากกว่าที่นี่, ไม่มีความปกติแห่งจิต มันปฏิฆะมันหงุดหงิด หงุดหงิด,
ถ้ามีจิตใจสูงพอ มันก็ไม่ต้องเป็น

เดี๋ยวนี้มันมีความเห็นแก่ตน พอไม่ได้อย่างตนต้องการมันก็ปฏิฆะ, แล้วมันโกรธ
หรือปฏิฆะมากกว่าความเป็นจริง เรามักจะโกรธอะไรมากเกินกว่าความเป็นจริง;
เช่น ยุงกัดนิดเดียวมันโกรธตั้ง ๑๐ เท่า ๑๐๐๐ เท่า เหมือนกับเป็นเรื่องใหญ่
เรื่องโต นี่มันเป็นสัญชาตญาณอันหนึ่ง มีการกระทบกระทั่งแห่งจิต เพราะมี
สัญชาตญาณตัวตน ไม่อยากให้อะไรมาลบหลู่ ดูหมิ่นตน, ไม่อยากให้มากระทบ
กระทั่งตน, ไม่อยากให้มาทำความเจ็บปวด แม้แต่รำคาญให้แก่ตน; แมลงวันหรือ
แมลงหวี่มาตอมที่ตา ก็โมโหโทโสเป็นยักษ์เป็นมาร, ถึงขนาดเป็นยักษ์เป็นมารก็ได้
นะ แมลงหวี่มาตอมที่ตา คิดดูให้ดีว่า ปฏิฆะนี่ก็ไม่ใช่ของเล่น มันเป็นของที่ทำลาย
ความสงบสุขความเยือกเย็นแห่งจิต.

หลังจากที่เราได้เรียนรู้เรื่องของมิเตอร์หรือเครื่องมือที่จะช่วยชี้วัดความก้าวหน้าในการปฏิบัติธรรมมากันพอสมควรแล้ว คงถึงเวลาที่เราจะได้รู้จักมิเตอร์วัดความก้าวหน้าในการปฏิบัติธรรมตัวที่ละเอียดขึ้นไปอีกนะครับ

ความโลภ เป็นเครื่องมือประเภทที่ 2 ที่ใช้วัดความก้าวหน้าในการปฏิบัติธรรมได้ดีแต่ต้องใช้ความสังเกตหรือปัญญาสัมมาสังกัปปะที่ละเอียดอ่อนมากยิ่งขึ้น จะวัดตัวเองหรือผู้คนที่เราพบเห็นคบค้าสมาคมด้วยก็ได้

โลภะมิเตอร์ นี้ถ้าใช้ตอนไปตักอาหารบุฟเฟ่ต์ หรือตอนตักอาหารในวัดป่าทั้งหลายที่เขากินในภาชนะเดียวเหมือนบาตร เช่นกินข้าวในกาละมัง

ถ้าเราตั้งความสังเกตจิตให้ดีเราจะเห็นตัวโลภะที่ยังเหลือค้างในจิตใจโผล่ขึ้นมาชัดมาก โดยดูจากปริมาณและชนิดของอาหารที่ตักมาทั้งของเราและผู้อื่น
ลองสังเกตกันดูก่อนนะครับแล้วค่อยมาสนทนากันต่อไป