ขั้นตอนต่อไป จะว่าตายแล้วไม่เกิดแน่ลงไปทีเดียว ก็ยังไม่ได้ จะเป็นอุจเฉททิฏฐิไป

จะว่าตายแล้วเกิดแน่ลงไปทีเดียว ก็ยังไม่ได้ จะเป็นสัสสตทิฏฐิไป

เอาเป็นว่า เช่นนั้นตาย (จากเรื่องที่พูดแต่ไม่รู้นั่น) จะเกิดหรือไม่ ก็แล้วแต่เหตุปัจจัยพร้อมมูลไหม ถ้ามีเหตุพร้อมก็เกิด หมดเหตุให้เกิดก็ไม่เกิด เหมือนเม็ดมะม่วงถ้ายังมีเยื่อมียางเรานำลงดินดีๆ มีอุณหภูมิที่เหมาะกับมัน มีน้ำมีปุ๋ยก็เพาะขึ้น ปลูกขึ้นฉะนั้น

ก่อนเที่ยง เปิดลาน
อ่านมาถึง กระทู้นี้
อ่านแล้วดีใจ กรัชกายอวยพร ถึงสิ่งที่อันเป็นที่ปราถนาสูงสุด

ตายก็ไม่ใช่ เกิดก็ไม่ใช่
ตายจาก เรื่องที่พูดแต่ไม่รู้ ยิ่งดี
เพราะรู้เรื่องที่พูดแล้วไม่ตาย

กรัชกาย .... เข้าใจไหม ก็ นั่ง งง อีก

s004
ไปศึกษาพระสูตรให้ดี ก็จะหาย งง

วนกลับมาที่เดิมอีกแระ เช่นนั้น ไหนก๊อบตรงที่ว่ามาหน่อยสิเอ้า อยากเห็นจริงๆ พับผ่าเถอะ คิกๆๆ

ไม่ได้วน
ปัญหาจริงๆ ของกรัชกาย คือสิ่งนี้

กรัชกายผูกติดความรู้ ต่อสิ่งไม่สมบูรณ์
ไม่สมบูรณ์อย่างไร
ไม่สมบูรณ์ เพราะไม่ได้เกิดจากความรู้ความเข้าใจ จริงๆ

ที่รู้ เพราะ
กรัชกาย แยกแยะ ระหว่างสติ กับสัญญาไม่ได้....

สภาวะที่เป็นสติ จริงๆเป็นอย่างไร กรัชกายยังไม่อาจสำเหนียกประจักษ์ได้จริงๆ

หากอาศัยความรู้ที่บันทึกไว้ครึ่งๆกลางๆ ตามสิ่งที่กรัชกาย ถือไว้กอดไว้
ก็ไม่อาจนำพาให้กรัชกาย เข้าใจ สภาพของสติที่แท้จริงได้
คงได้ แต่คำศัพท์ เท่านั้น

อ้าวรำพึงรำพัน

สติกึ่งหนึ่ง สัญญากึ่งหนึ่ง นะ 555555
ขันธ์ ใหม่ ไม่รู้อาจารย์กรัชกาย หรือกรัชกาย จะบัญญัติคำว่า อะไรดี
ให้ เป็น "สมมติ"

ไม่มีสาระเหมือนเดิม แบกพระสูตรต่อไป

แบกไว้ด้วยดีไง
ถึงรู้ว่า อะไรเป็นสติ อะไรเป็นสัญญา
ไม่ใช่ครึ่งๆ ดั่งที่กรัชกาย ไม่รู้จักอีกทั้งไม่เข้าไปศึกษา

เอาเช่นนั้นว่าไปบ้าง เอา สติ สัญญา ว่าไป

บอกไปแล้วไง ในกระทู้เก่า กลับไปอ่าน หรือต้องให้ก๊อปแปะ

อะเไรกระทู้ไหน ไปเอามาสิ