พระอริยสงฆ์ถึงแม้ท่านจะอยู่เหนือศีลแต่ท่านก็ยังสำรวมอยู่ในศีล

อะไรวะ กินแรงเพื่อนนี่หว่าาาาา

เอิ้ก...เอิ้ก...เอิ้ก...

มันจะเป็นไรไปครับถ้าเป็นการแสดงธรรม แต่ไม่ใช่เวลาเขามีเหตุผลมาแย้ง
ท่านเล่นเฉไฉ แสดงอาการปิดบังซ่อนเร้น โดยใช้คำพูดเหมือนการดูถูก
เพื่อให้อีกฝ่ายยอมสยบครับ

แล้วไอ้มโนกรรมนี่ มันผิดศีลข้อไหนครับ เรากำลังพูดถึงเรื่องศีลกันอยู่นะครับ
กรุณาอย่าดันทุรังครับ มันเสียเวลา

ท่านลองกลับไปดูความเห็นต้นๆของท่านซิครับว่าท่านพูดอะไรไว้บ้าง
ความสำคัญมันอยู่ที่ท่านบอกปัญญา มันใช่ปัญญาหรือเปล่า ดูแล้วลักษณะการอธิบาย
เหมือนกับท่องจำมา
ผมถามเลยครับ พิจารณาด้วยปัญญาท่านช่วยอธิบายส่วนนี้ให้ฟังหน่อยได้มั้ยครับ
ผมจะบอกให้จริงๆแล้วในส่วนนี้ ตัวที่ท่านบอกว่าปัญญาๆมันมีชื่อเรียกเฉพาะครับ
กรุณาบอกหน่อยได้มั้ยครับ จะได้เข้าใจคำที่ท่านชอบพูดว่าปัญญาๆ

อธิบายให้มันกระจ่างหน่อยครับ เห็นท่านเคยพูดเรื่องปฏิจจ์ฯกับเรื่องอิทัปปัจยตา
ท่านทำได้ด้วยหรือครับว่ามีผัสสะ แต่ไม่เวทนา ท่านแหกกฎเกณท์ของอิทัปปัจยตากับปฏิจจ์
ไปได้อย่างไรครับ

เอาอย่างท่านว่าถ้ามันดับได้จริงก็ดีครับ ผมกลัวแต่ว่า ความหลงมันครอบจน
มองกิเลสไม่ออกแค่นั้นครับ

แล้วเรื่องที่ยกมาเรื่องอยากเห็นจิตเนี่ย กรุณาอย่าทำเนียนมันคนละเรื่อง
ประเด็นมันอยู่ที่ท่านบอกว่า ท่านสามารถบอกถึงลักษณะสภาวะได้
ผมเลยให้ท่านบอกลักษณะของจิต

ผมต้องการเหตุผลที่มันเกี่ยวกับเรื่องที่ผมถามครับ
ผมไม่อยากได้ สำนวนโวหารหรอกครับ มันก็แค่วิธีการกลบเกลื่อน

ก็ท่านบอกเองว่า อุปมาได้ ตกลงผมฟังไม่รู้เรื่องหรือท่านพูดไม่รู้เรื่องครับ

แล้วประโยคที่ว่า"ใบไม้ในกำมือ" มันก็เป็นทำนองเดียวกับ "ลองทำดูหรือยัง"
ท่านว่ามันสมควรพูดหรือครับ

ตลกดีครับ ที่เถียงกันมาตั้งนานไม่ใช่ คำว่า วิปัสสนากับคำว่าปัญญาของท่านหรือครับ

ธรรมทุกอย่างมันจบลงที่ไตรลักษณ์ แม้กระทั้งตัวไตรลักษณ์เอง
ธรรมเก่าดับไปธรรมใหม่ย่อมเกิดมา
ไตรลักษณ์เป็นสภาวะ การเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไปรวมสามสิ่งนี้เรียกว่า สภาวะแห่งไตรลักษณ์
แต่แยกไตรลักษณ์ออกเป็นส่วนย่อย เรียกสภาวะการเกิด การตั้งอยู่และดับไป ธรรมทุกอย่างที่เกิด
ขึ้นที่จิตหรือนาม เขาเรียกสภาวะ

ไตรลักษณ์เป็นธรรมชาติอย่างหนึ่ง แต่ไม่ได้ร่วมถึงทุกอย่างในธรรมชาติ
ไตรลักษณ์เป็นสภาวะหรือนามมันเกิดขึ้นที่จิตของตนเอง ไม่เกี่ยวกับสิ่งอื่น

พูดเรื่องพระไตรลักษณ์ เป็นความเสมอกันของสิ่งทั้งหลายทั้งปวง คือ ตั้งอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้ หาตัวตนไม่ได้ และไม่มีใครเป็นเจ้าของ หรือทุกขัง อนิจจัง อนัตตา สิ่งเดียวที่เที่ยงคือพระนิพพาน

ฮานะ มี สัญญา กับ อาจารย์

ไม่มี อะไร กับ อะไร
ลงนรก ก็เป็น สิ่งที่ดีที่สุด

ลงนรก..เป็นสิ่งดีที่สุด...นี้ก็ฮานะ

ก็ไปทำตามนี้นะสิ ถึงหาปัญญาไม่เจอซักที ...

ไม่มีพื้นฐานแล้วไปอ่านตำราหมอคงจะไม่รู้เรื่องมั้งครับ ไปฟังอาจารย์หมอบรรยายก่อนดีกว่ามั้ย?

การอ่านพระไตรปิฏกเป็นการศึกษาให้รู้จักพระธรรมคำสั่งสอน ถ้าเอาปัญญาของปุถุชนไปคิดตาม ถึงจะเรียกว่าผิด สิ่งที่ปุถุชนทำได้ตอนอ่านพระไตรปิฏก ก็คือ อ่านให้จบ อ่านให้รู้ว่ามีอะไรบันทึกไว้บ้าง ห้ามคิดตาม เพราะปุถุชนยังไม่มีความจริงอะไรที่จะเอาไปคิดเรื่องความจริงทีี่แท้จริงได้

ผิดบุคคลผิดธรรม หมายถึง การปฏิบัติ ไม่ได้หมายถึงการศึกษาเรียนรู้ เช่น ปุถุชนไปเอาวิธีการปฏิบัติของพระโสดาบันเพื่อที่จะบรรลุอรหันต์ไปปฏิบัติ แบบนี้ไม่ถูกธรรม เป็นปุถุชนต้องก้าวข้ามฝั่งให้ได้เป็นโสดาบันก่อน หรือ ปฏิบัติมรรคเบื้องล่างก่อน จึงจะไปปฏิบัติอรหันตมรรค

ผมไม่ได้ว่า ธรรมวินัย หรือ พระพุทธเจ้าว่า ผมไม่ได้ไปเอาแต่คำใครเขาว่ามา ... รู้ตาม เห็นตาม เป็นวิสัยของสาวก ... เดรัจฉานคิดไม่ได้เหมือนคน เพราะไม่มีโสภณจิต ฝึกคนเองเกินกว่าสัญชาติญานไม่ได้ แต่คนฝึกได้ คนประเสริฐได้ด้วยการฝึก

มันก็ถูกของท่าน ... แต่ไม่ถูกตามความเป็นจริงที่แท้จริง ไม่ถูกต้องตามธรรมวินัย ไม่มีในคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

พระพุทธองค์ตรัสไว้ว่า ปุถุชนคือผู้ไม่ได้สดับฯ กับสาวกคือผู้ที่ได้สดับฯ แล้ว ปัญญาเกิดแล้ว จากนั้นให้ปฏบัติ วิปัสสนาภาวนา คือ เจริญปัญญา

บทนี้แปลง่ายๆ ว่า อุบายในการสลัดออกจากขันธ์ ๕

ผมเสพ อนิจสัญญา ทุกขสัญญา อนัตสัญญา เพราะอาศัยสิ่งที่เรียนรู้มาที่เก็บเอาไว้ในสัญญา ที่ว่าอะไรๆ ก็ไม่เที่ยงฯ

รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ หรือ ขันธ์ ๕ เป็นลำดับการเกิดปกติของกองทุกข์ คือ เมื่อเกิดตาเห็นรูป เกิดเป็นเวทนา เวทนานั้นก็จะถูกเก็บเป็นสัญญา สัญญาที่เกิดจากเวทนานั้นก็จะกลายมาเป็นสังขาร กลายเป็นความรู้ได้หมายจำ ... ท่านแสดงตามเหตุปัจจัย ไม่ได้เอามาเรียงกันโดยไม่มีที่มาที่ไป ไม่ได้ให้ไปแยกออกมาเป็นตัวๆ

แก้ไขเพิ่มธรามธรรมวินัยนี่บาปหนักนะครับ ที่จะทำกันได้ ก็คือ หาฉบับที่เก่าแก่ที่สุดมาเทียบว่า สูตรใหนถูกแก้ไข สูตรใหนหายไป สูตรใหนเพิ่มเข้ามา

ทิฐิเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้เกิดสังกัปปะ สังกัปปะเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้เกิดวาจา วาจาเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้เกิดกัมันตะ กัมมันตะเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้เกิดอาชีวะ อาชีวะเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้เกิดวายามะ วายามะเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้เกิดสติ สติเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้เกิดสมาธิ .... พระพุทธองค์แสดงการเกิดตามเหตุปัจจัยตามนี้

ตัวคำ เป็นเรื่องของการสื่อสาร แต่คนเรามีลักษณะ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นความจริง

สมาธิที่เราใช้ประกอบกับการทำกิจกรรมปกติของคนเราทั่วไป เป็นสมาธิที่เกิดตามธรรมชาติ หรือเรียกง่ายๆ ว่า ความตั้งใจทั่วไป ... เมื่อมีปัญญา รู้จักความจริงของโลกและชีวิต ความตั้งใจทำส่ิงที่ผิดก็จะลดน้อยลงจนไม่มีในที่สุด เมื่อปกติ ไม่คิดผิดทำผิด เพราะไม่เห็นผิด จิตปกติก็ไม่เกิดความฟุ้งซ่าน ไม่ทุกข์ร้อน ใจก็สงบเป็นสมาธิ เมื่อไม่ฟุ่งซ่าน ตั้งใจทำอะไรก็จะจดจ่อกับสิ่งที่ทำได้นาน เมื่อกลับไปฝึกฝนเพิ่มเติมปัญญา ปัญญาก็เกิดได้มากขึ้น เรียกว่า สมาธิหนุนปัญญา

ก็ปัญญาที่ผมได้สดับฯ มานี่แหละ ดับทุกข์ได้

เพราะไม่มีใครหน้าในรู้ว่าสิ่งที่ได้ยินได้ฟังมาเป็นความจริงหรือเปล่า ผู้ที่จะรู้ได้ว่า อะไรถูก อะไรผิด คือ ผู้ที่มีเฉลยในมือแล้ว เพราะฉะนั้น ท่านจึงกล่าวว่า อย่าเชื่อจนกว่าจะได้ทดลองด้วยตนเองจนเห็นผล

ถ้าได้ฟังมาจากผู้ที่ไม่ได้รู้ความจริง ถึงจะพยายามปฏิบัติอย่างไร ก็ไม่มีทางเห็นผล เพราะเป็นวิธีที่ผิด ต่อเมื่อได้ฟังคำจากสัตตบุรุษ จึงจะสามารถปฏิบัติจนเห็นผลได้ เพราะเป็นวิธีที่ถูก

แต่ในเมื่อไม่มีเครื่องมืออะไรที่จะไปวัดว่า สิ่งที่ได้ยินได้ฟังมา คือความจริงหรือเปล่า? เพราะฉะนั้น การได้พบสัตตบุรุษ การได้ฟังธรรมของสัตตบุรุษ จนประกอบด้วยธรรมของสัตตบุรุษ จึงเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยากมาก เป็นวิสัยของบุญและบาป ... สัตว์ที่ถึงฝั่ง มีดวงตาเห็นธรรม จึงมีอยู่น้อย

การปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม คือ ทำให้ถูกต้องตามเหตุปัจจัย เพราะธรรมชาติ เหตุตรงผลไม่เคยมีผิดเพี้ยน สุดทางของการหลุดพ้น (โพธิธรรม) คือ โพชงค์ มรรคนั้นเป็นบาทฐานขององค์ธรรมทุกๆ ประการในโพธิปักฯ

ปุถุชนศึกษาปฏิบัติธรรม ตามขั้นตอน ตั้งแต่ โสดาปัตติมรรค (ทางปฏิบัติเพื่อบรรลุโสดาปัตติผล) คือ การศึกษาพื้นฐานความจริงของโลกและชีวิต จากนั้นก็ฝึกสร้างปัญญาสัมมาทิฐิ

ธรรมเป็นผู้แต่งตั้ง

ถึงให้ไปศึกษาพระวินัยใหม่ ศึกษาเรื่องพุทธประวัติด้วยก็จะดี

ธรรมชาตินี่ก็เล่นตลกนะ ... ปุถุชนจริงๆ ไม่มีเครื่องมืออะไรที่จะเอาไปวัดว่า ใครเป็นสัตตบุรุษหรอก ในธรรมวินัยท่านก็วางแนวให้สังเกตุอยู่เหมือนกัน แต่ปุถุชนสะสมความเห็น ไม่รู้ความจริง เป็นปกติวิสัย จะรู้ตามได้นั้นยังยาก ... เพราะฉะนั้น เรื่องนี้ ยกไว้เป็นเรื่องของบุญบาปสถานเดียว ... พอจะรู้แล้วหรือยังละครับว่า ทำไมศาสนาพุทธถึงได้เสื่อมหลังจากการสิ้นไปของพระศาสดา ทำไมศานาพุทธถึงอายุได้สั้นนัก ทำไมท่านให้รู้ตามไม่ให้คิดตาม และทำไมชาวพุทธถึงได้มีน้อยนัก ...

ผู้ใดเห็นธรรมผู้นั้นเห็นพระตถาคต ผู้ใดเห็นพระตถาคตผู้นั้นเห็นธรรม

ท่านเริ่มตีรวนแล้วนะครับรู้ตัวหรือเปล่า เอางี้ครับ ท่านไปตีความคำว่า
อธิให้ได้แล้วจะเข้าใจ
ไม่เอาบอกเลยดีกว่าเสียเวลา สมมุติว่า ปริญญาเอกเป็น อธิ นะครับ
แล้วเราต้องเรียนอะไรมาบ้าง กว่าจะถึงปริญญาเอกครับ

อันนี้ก็ตีรวน ส่วนคำอธิบายเหมือนอันแรกครับ

ผมว่าท่านเริ่มจะสับสนกับความเห็นตัวเองแล้วนะครับ
แล้วการที่ท่านบอกว่า ย้อนไปพิจารณาธรรมของพระพุทธเจ้า มันต่างกับที่ท่านบอกตรงไหน
ประเด็นของผมคืออ่านแล้วทำตาม เพื่อให้เกิดปัญญา ถ้าไม่เข้าใจย้อนไปดูความเห็นแรก

พูดไปเรื่อย พอไปไม่ได้ก็ยกภาษาลิเกมาพูด ทำไมสัตว์คิดไม่ได้ครับ
พูดผิดพูดใหม่นะครับ สิ่งที่สัตว์ไม่มีก็คือปัญญาครับ คนประเสริฐได้เพราะ
มีปัญญา ส่วนไอ้โสภณจิตอะไรเนี่ย ความกตัญญูรู้คุณเป็นโสภณจิตหรือเปล่า
หรือความกตัญญูมีได้เพาะคน สุนัขไม่มี

แบบนั้นหรอครับ แล้วทำไมพวกมหาเปรียญ เจ้าอาวาส
ทำไมยังทำผิดกันเต็มบ้านเต็มเมือง

ปุถุชนคือผู้ที่ไม่สดับและผู้ที่สดับแต่ไม่ทำตามครับ

จำได้เปล่าว่าท่านเคยบอกในทำนองว่า "ธรรมใครธรรมมัน "
ธรรมที่ท่านพูด มันเป็นธรรมของ อริยยะหรือเสขะ

ไตรลักษณ์ เขาให้ดูที่ตัวเราครับ ดูสภาวะที่เกิดขึ้น ซึ่งก็เป็นสภาวะของเราไม่เกี่ยวกับคนอื่น
เรื่องเกิด แก่เจ็บตายเป็นความจริง ก็จริงแต่มันยังไม่เกิด ดูไตรลักษณ์ไม่ได้
มันเป็นเรื่องการปลงเพื่อทำสมาธิ ไม่เกี่ยวกับไตรลักษณ์

ท่านลองเอาของผมไปพิจารณาครับ การได้รับผัสสะในปัจจุบันเช่นได้ยินเสียง
สติก็อยู่ที่เสียง ต่อมาได้กลิ่น สติก็มาอยูที่กลิ่น เมื่อปัจจุบันเป็นกลิ่น ต้องมีสติ
ไม่ให้หวลไปอยู่ที่เสียง เพราะมันเป็นอดีต ถ้าทำอย่างต่องเนื่องทันต่อผัสสะที่เข้ามา
แบบนี้ครับ เรียกสมาธิหรือจิตตั้งมั่น

ดับได้จริงก็ดีครับ ความหลงมันดับไปด้วยหรือครับ ดับเรื่องเก่าเกิดเรื่องใหม่
ท่านจะเรียกว่าดับก็ตามใจ สมุติครับ ท่านมีแฟนแล้วแฟนหักอกท่าน
ท่านก็มาพิจารณาว่าสักวันแฟนต้องแก่ สักวันแฟนต้องตายท่านรู้สึกสบายใจขึ้น
ต่อมาคุณเห็นแฟนคุณไปเดินกับชายอื่น ความทุกข์ที่หายไปหายไปจริงหรือเปล่า
แฟนตายหรือยัง แก่หรือยังมิหน่ำซ้ำมีแฟนใหม่มาเย้ย
ถามหน่อยทุกข์ใหม่ทุกข์เก่าท่านดูออกหรือเปล่าครับ เรื่องต่างๆมันเป็นจริงอย่างที่เราคิดมั้ย

ที่ว่าทุกข์เพิ่มขึ้นมันก็มาจาก การกระทำของท่านเอง
คือทุกข์ว่าสิ่งที่คิดไว้ไม่เป็นความจริงผิดหวังมั้ยครับ
แล้วมันดับได้จริงหรือครับ