คุณนี่ มันเป็นบุคคลิกเฉพาะตัวคุณเลยนะ ลักษณะอาการที่แสดงออกมา ถึงแม้จะเป็นทางตัวหนังสือก็ตาม

คุณเป็นคนถามมา แต่วลัยพรไม่รู้จักคำเรียก ก็ไปหามา ก็เลยรู้ว่า สิ่งที่เป็นอยู่ มันมีคำเรียก รู้แค่นั้น เพราะมันก็แค่คำเรียก การกระทำ สำคัญกว่า

รู้แค่คำเรียก แต่ทำไม่ได้ มันก็แค่นั้นเอง


ส่วนที่คุณบอกว่า แค่คิดว่า วิเวก ก็ไม่วิเวกแล้ว อันนี้ มันก็เป็นเรื่องปกติของคุณ เพราะคุณคิดเอาเอง วลัยพรไม่ได้เป็นคนคิด

เพราะคุณรู้แค่ในแบบของคุณ ที่อาจจะเกิดขึ้นกับตัวคุณเองหรือที่เคยได้อ่าน ได้ฟังมา

วันใด คุณมีสภาวะ สัมมาสมาธิเกิด นั่นแหละ คุณถึงจะเข้าใจในสภาวะต่างๆเหล่านี้ ที่คุณนำมาพูดว่านั่น ว่านี่น่ะ

เอ้า ลองเอาวิเวก มาให้อ่านน๊ะจ๊ะ

ป้า ป้ายังไม่ตกกระแสธรรมเลยป้ารู้มั้ยที่ป้าเป็นอยู่ คนที่เขาถ้าตกกระแสธรรมจริงๆแล้ว ถ้าสังคมสิ่งแวดล้อม ไม่บีบคั้นจริงๆเขาจะไม่มีคู่ครองครับ เพราะเขามองเห็น การมีคู่ครองเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด มองเห็นวัฎฎะมันน่ากลัว มันน่ากลัวยิ่งกว่าอะไรซะอีกครับ เพราะอะไรป้าคงรู้เนาะ ตอนนี้ป้าก็น่าจะรู้แล้วละมั้ง เพราะขี้เต่ามันเหม็น หรือยังไม่รู้ เพราะสิ่งที่ป้าไปเอามานะ มันถุงขี้ทั้งนั้น แต่สิ่งที่ป้ารู้อยู่นี้ มันเป็นการเรียน การปฎิบัติเท่านั้นเอง ยังเข้าไม่ถึงธรรมมะจริงๆ ยอมรับเถอะครับ แล้วตั้งต้นใหม่ดีๆๆจะได้ไม่หลงทาง (โยนิโสที่ป้าว่านั้นแหละครับโยให้มันลึกสุดทาง ไม่ใช่แต่ว่ามันเป็นเช่นนั้นเองแบบนั้นมันลูกสาวพยามารครับ)โดยเฉพาะผู้หญิงนะครับมันต้องให้หนักกว่าผู้ชาย มันมีอะไรอีกเยอะ ผู้หญิงนะมันมีต่อมอยู่ต่อมหนึ่งซี้งเขาเรียกอะไรกันก็ไม่รู้ ต่อมนี้แหละอันตราย เข้าไปดูศิลของภิกษุณีให้มากๆ แต่ตอนนี้ป้า มีครอบครัวแล้ว เรื่องมันก็ยิ่งยุ่งไปใหญ่เลย ตัวใครตัวมันแล้วกัน ก็เตือนกันไว้แค่นี้ก็แล้วกัน

โถ่เอ๊ย แค่สมาธิเด็กๆ ไม่ได้ดูถูกนะ แต่พูดตามความเป็นจริง

ที่นำมาน่ะ เป็นการฝึกพื้นฐานที่ต้องทำ คือ สมาธิ พอทำได้แล้ว ปรับอินทรีย์ สัมมาสมาธิจึงเกิดขึ้นได้

อ่ะเอาไปอ่าน เบื่ออธิบาย เลือกอ่านเอาเองนะ เพราะ วลัยพร เป็นคนชอบบันทึก และอาจจะมีประโยชน์กับคนอื่นๆ อย่างน้อยๆ จะได้ไม่หลง เหมือนที่วลัยพรเคยหลง คือโง่กับกิเลสของตัวเอง


ส่วนใครอ่านแล้ว รู้สึกนึกคิดอะไร ยังไง นั่นคือเหตุที่มีต่อกันอยู่ มันมีแค่นั้นเอง



http://walailoo2010.wordpress.com/2012/ ... %E0%B8%99/


ไม่ได้นั่งเทียนเขียน แต่เขียนจากสภาวะของตัวเอง เขียนอยู่ทุกๆวัน

คนที่คุณนำมายกตัวอย่างนั้น

เขายังอายุ 14 เขาปฏิบัติ เขายังไม่ได้มีความรู้ทางธรรมอะไรมากนัก

แต่สิ่งที่ สภาพแวดล้อมพาไป คือ นำเขาไปสู่ วิเวก

ดังนั้นเมื่อเขา เจอสภาวะ ไม่แปลกที่เมื่อเขาพยายามเล่า
เขาจะยังแสดงเหมือนคนที่เข้าใจธรรมครึ่ง ๆ กลาง ๆ
เพราะเขาไม่ได้เข้าใจ

แต่เขาถึงธรรม ด้วย วิเวก เป็นปัจจัยพาไป

ความรู้ไม่ได้บ่งบอกอะไร

แต่ จิต นั่นล่ะ จะบอกเองว่าจิตเดินทางไปสู่จุดนั้นได้อย่างไร ...

คุณหมายถึงผู้เขียนบทความนี้เหร๋อ ..

หนังสือธรรมประทีป ๙ ธรรมะภาคปฏิบัติ โดย อ.ไชยทรง จันทรอารีย์

http://dhama9.exteen.com/20091105/entry

วันเป็นวันหยุดกันรึเปล่าเนี้ย....

อ้อ นั่นล่ะคือสิ่งที่แสดงว่าตลอดเวลานั้นคุณมีแต่พฤติกรรมจิตที่ยังไม่ วิเวก เรยไง
จิตมันฟุ้งไปในธรรมอยู่ตลอดเวลา

ขอเสริมนะครับ ท่านนี้เขาเข้าถึงธรรมมากแล้วด้วย เพียงแต่เขาขาดสุตตะเท่านั้นเอง

สุญญตวิโมกข์

เมื่อได้ปฏิบัติสัมมาสมาธิจนถึงฌานที่ ๔ แล้ว จิตมีพลังสามารถแยกตัวออกจากอารมณ์ และอาการของจิตที่เนื่องด้วยอารมณ์ได้อย่างสิ้นเชิงและเป็นคนละส่วน จนสามารถปฏิเสธ อารมณ์และอาการของจิตที่เนื่องด้วยอารมณ์ทั้งปวงว่า ไม่เที่ยง(อนิจฺจํ)เป็นทุกข์(ทุกฺขํ)ไม่ใช่สภาพเดิมของตนเอง(อนตฺตา)โดยปราศจากความสงสัย

อารมณ์และอาการของจิตที่เนื่องด้วยอารมณ์ ก็ดับไปหมดสิ้น คงมีแต่สภาวะของจิตที่รู้อยู่ว่าว่างจากอารมณ์ และไม่มีนิมิตหมายอันใดเหลืออยู่ ที่จะทำให้ยึดถืออารมณ์และอาการของจิตที่เนื่องด้วยอารมณ์ ว่าเป็นสภาพเดิมของตนเอง(อัตตา)อีกต่อไป,เท่านั้น

ทั้งนี้มิได้หมายความว่า จิตหายไปหรือไม่มีตัวตนแต่ประการใด สภาวะดังกล่าวนี้ จะต้องเกิดขึ้นจากความพากเพียรฝึกฝนปฏิบัติสัมมาสมาธิ เพื่อให้จิตบรรลุถึงฌานที่ ๔ มิใช่นึกเอาเองลอยๆ ก็จะบรรลุถึงสภาวะเช่นนี้ได้(จิตไม่เคยดับตายหายสูญไปไหนเลย)

เราเรียกสภาวะที่จิตว่างจากอารมณ์ทั้งปวงว่า สุญญตา

และเรียกจิตว่าพ้นจากการถูกอารมณ์ปรุงแต่งเป็น วิโมกข์ คือ

๑.อนิมิตตวิโมกข์ พ้นจากนิมิตหมายที่เห็นว่าอารมณ์เที่ยง

๒.อัปปณิหิตวิโมกข์ พ้นจากการเข้าไปมีที่ตั้งว่าอารมณ์เป็นสุข

๓.สุญญตวิโมกข์ พ้นจากการเห็นว่าอารมณ์เป็นอัตตา

จิตที่บรรลุถึงสภาวะสุญญตานี้ เป็นสภาพเดิมของตนเองที่มีพลัง เป็นจิตที่ควรแก่การงาน (กมฺมนิโย จิตฺตํ) ต่างๆ และเป็นสภาพที่ไม่มีการดับตายหายสูญไปไหน กล่าวคือ รู้อยู่ทุกกาลสมัย ประตูทุคติย่อมปิดตายสำหรับผู้ปฏิบัติและรักษาไว้ได้ จึงดีกว่าผู้ที่สนใจสร้างแต่ถาวรวัตถุหลายร้อยเท่า

สติของผู้ปฏิบัติสัมมาสมาธิย่อมมั่นคง ว่องไว และไม่หลงลืมอะไรง่ายๆ สภาพหลงๆ ลืมๆ ในวัยสูงอายุย่อมไม่ปรากฏ ผู้ที่กำลังศึกษาเล่าเรียนอยู่ ก็จะมีความทรงจำในวิชาความรู้ได้ดีอย่างยิ่ง

ผู้ที่อ่านตำรามาอย่างเดียว ย่อมคิดเอาเองว่า สภาวะสุญญตานี้ว่างๆ ไม่มีตัวตน-สัตว์-บุคคล-เรา-เขา อยู่เลย ผู้ที่นึกคิดเองเช่นนี้ ย่อมไม่รู้จักสภาพเดิมของตนเองเพราะขาดความเฉลียวใจ

อุปมาดั่งการใช้คนโง่ ให้เข้าไปตรวจดูห้องโถงห้องหนึ่ง ที่ไม่มีใครอยู่ที่นั่นในขณะนั้น ว่ามีคนอยู่หรือไม่ คนโง่คนนั้น ก็ย่อมบอกผู้ใช้ให้เข้าไปดู อย่างหน้าตาเฉยว่า ไม่มีคนอยู่ในห้องโถงเลยสักคน คนที่โง่ด้วยกัน ก็พากันเชื่อว่าเป็นความจริง แต่ผู้มีสติปัญญา ย่อมไม่เชื่อคำบอกเล่าอันนั้น เพราะคนเข้าไปดูนั้นลืมนับตัวเองว่า ตัวเองก็คือคนที่อยู่ในห้องโถงด้วยเหมือนกัน ข้อนี้ฉันใด

จิตที่บรรลุถึงสภาวะสุญญตาแล้ว โดยเฉพาะในขณะที่ดำรงอยู่ในสภาวะนี้เท่านั้นที่ไม่แสดงความติดข้องอารมณ์ เพราะมีพลังสลัดอารมณ์ต่างๆออกหมดชั่วขณะ แต่ถ้าสภาวะเช่นนี้เสื่อมไปเสีย จิตดวงนี้แหละ ที่เป็นสัตว์-บุคคล ที่ติดข้องอยู่ในอารมณ์ ดังนั้น จิตผู้บรรลุสภาวะสุญญตานี้แหละ ยังเป็นสัตว์-บุคคล เพราะเป็นเพียงฌานที่ ๔ เท่านั้

ด้วยเหตุนี้ ผู้ที่อ่านตำรามาอย่างเดียว แล้วคิดเอาเองว่า ไม่มีสัตว์-บุคคล-ตัวตน-เรา-เขา จึงลืมนับตัวเองว่า เป็นสัตว์-บุคคล และกลายเป็นผู้ที่เห็นผิดจากความเป็นจริงไป ข้อนี้ก็ฉันนั้น

นั่นคือ จิต ก็คือ สัตว์บุคคล จนกว่าจะย่างเข้าสู่นิโรธ

กล่าวตามข้อเท็จจริงแล้ว สภาวะของจิตที่ติดข้องอารมณ์ทั้งปวงที่ทยอยเข้ามากระทบโดยลำดับนั้น เป็นสภาวะที่ได้สั่งสมมาตลอดเวลาในอดีตอันยาวนานแล้ว ถ้าไม่พากเพียรรักษาสภาวะสุญญตานี้ไว้ จิตย่อมปรุงแต่งไปตามอารมณ์เหล่านั้นอย่างไม่มีปัญหา ดังนั้น จึงต้องพากเพียรปฏิบัติสัมมาสมาธิให้ชำนาญ เพื่อจำทางเดินของจิต ให้เข้าสมาธิถึงสุญญตวิหารให้ได้อย่างแม่นยำ

จิตที่บรรลุถึงสภาวะสุญญตา แยกตัวออกจากอารมณ์ทั้งปวงด้วยอำนาจสัมมาสมาธิ จัดเป็น เจโตวิมุตติ คือ เข้าสู่เขตติดต่อระหว่างโลกียะกับโลกุตตระ (ซึ่งฝ่ายพระอภิธรรม เรียกว่า โคตรภู)

ถ้าหากปฏิบัติต่อไปอีกด้วยความพากเพียรและเต็มไปด้วยสติสัมปชัญญะแล้ว สัมมาสังกัปปะซึ่งเป็นมรรคองค์สุดท้าย ก็ย่อมทำหน้าที่ปล่อยวางอารมณ์และอาการของจิตที่เนื่องด้วยอารมณ์ ที่เข้ามากระทบเฉพาะหน้าตามลำดับ จัดเป็น ปัญญาวิมุตติ ในพระศาสนา



คัดลอกจากธรรมประทีป ๙ ธรรมะภาคปฏิบัติ อ.ไชยทรง จันทรอารีย์ หน้า ๑๓๖-๑๓๙


http://dhama9.exteen.com/20091110/entry

ทั้งหมด ไม่ว่าคุณแสดงหรือพูดอะไรมา นั่นคือเหตุของคุณ ที่คุณมีอยู่และเป็นอยู่

วลัยพรคิดว่า ไม่จำเป็นต้องพูดหรืออธิบายอะไรอีกต่อไป

ฝากเพลงสบายๆอย่าเป็นหมือนพี่แจ้นะครับhttp://www.youtube.com/watch?v=CsCU9CxIAps