กบว่าเท่ห์ไหม

เท่ห์ดี..ครับผม

อยากได้...แต่ทายไม่ถูก...ทำไงดี

ส่งที่อยู่หลังไมค์มาเดี๋ยวจัดให้(ได้มาตอนบวช)มีรอยจารหลวงปู่สรวงด้วยล่ะ

ความเท่ห์นี่แหละสำคัญนัก

พูดแบบนี้ เหมือนเอาลิงผสมกับปลา กลายเป็นมัจฉาณุยังไงยังงั้น

กฎอิทัปปัจจยตา มันเป็นกฎแห่งธรรมชาติทั้งมวล ไม่ว่าสิ่งมีชีวิตหรือไม่มีชีวิต
ต้องอยู่ภายใต้กฎนี้ มันเป็นหลักของเหตุผลครับ
ส่วนเรื่องปฏิจสมุบาทและกฎแห่งไตรลักษณ์ เป็นเรื่องกายใจของมนุษย์

แล้วที่คุณบอกว่า ต้องใช่กฎไตรลักษณ์มาทำลายวงปฏิจฯ ก็นี่ไงมันบ่งบอกถึง
ความมีอยู่หรือไม่มีอยู่ของ วิชชา ไม่ใช่ความมีอยู่หรือไม่ของ อวิชชา
เปรียบให้ดู วิชชามีไตรลักษณ์ อวิชาไม่มีไตรลักษณ์

มันใช่ซะที่ไหนล่ะมัจฉาณุจ๋า ธรรมชาติภายนอกมันใช่คำว่าเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไปได้ซะที่ไหน
ธรรมชาติหรือธาตุภายนอก มันไม่ได้ดับไปเพียงแต่มันแปลเปลี่ยนสภาพไปตามเหตุปัจจัย

ธรรมชาติภายนอกถูกควบคุมด้วย หลัก อิทัปปัจจยตา
ส่วนภายในควบคุมด้วย ไตรลักษณ์ อิทัปปัจจยตาและวงปฏิจฯ
ในความเป็นจริงวงปฏิจฯที่ครบวงไม่สามารถเกิดขึ้นพร้อมกับไตรลักษณ์ได้

ที่สำคัญครับ ที่คุณบอกร่างกายกับจิตถูกควบคุมด้วยไตรลักษณ์ อิทัปฯและปฏิจฯ
มันไม่ใช่ครับ ไอ้ร่างกายที่คุณว่าต้องเรียกว่า รูปและ ต้องเป็นสภาวะจักขุวิญญาณ
ถึงจะเข้ากับไตรลักษณ์ ร่างกายที่ว่ามันขึ้นกับอิทัปฯ

มนุษย์ถือกำเนิดขึ้นมาด้วยวิบากเป็นปัจจัยของสังขาร
วิบากตัวนี้ก็คือสังขารขันธ์


มันจะไปหลงแหล่งอะไรครับ ธาตุหรือธรรมชาติ มันก็อยูของมันดีๆ
เพียงแตใจเราไปยึดมั่น ถือมั่นเข้ามา

อย่าพยายามเอาบัญญัติมาใส่เลยมันรกกระทู้เปล่าๆ การสนทนาให้ถึงกึ๋นถึงตับ
มันต้องขูดขน แล่เนื้อเอาไขมันออก ฉะนั้นอย่าเนียนด้วยการเอาศัพย์มาเพิ่ม
มันเสียเวลา

ไม่ต้องคิดมากเอาแค่ ถ้าไม่มีวิชชา ไอ้คำว่า อวิชชามันจะมีมั้ย

สุภาษิตใครหรา ปลื้มล่ะสิ!!!!!!!!!!

มัจฉาณุเนี้ยฟังไม่ได้ศัพย์ ดันเอาไปกระเดียด แถมกระเดียดเข้าบ้านตัวเองด้วย
ผมบอกว่าในความเป็นจริง วงปฏิจฯของปุถุชน สภาวะที่เรียกว่าอวิชชามันไม่มี
และในวงปฏิจฯของปุถุชน ทั้งวงถูกควบคุมด้วยความยึดมั่นถือมั่น
ไม่รู้ว่ามัจฉาณุ สรุปมาได้งัยว่าผมกล่าวว่า อวิชาคือความยึดมั่นถือมั่น
แล้วสัพเพ ธัมมามันเป็นตับ ส่วนสัพเพสังขารามันเป็นขนอันนี้ไปตีความเอง
เพราะใจดีเปิดทางให้เดินที่ไหน หาว่ายอมรับทุกที ทำคุณบูชาโทษ เซ็งจ๋า!

เป็นเพราะตัวเองอุปาทานกับตัวหลง ก็เลยคิดว่ามันเป็นในส่วนอวิชา
ที่แท้มันเป็นกิเลสต่างๆที่เก็บดองเอาไว้ในสังขารขันธ์ในชาติปัจจุบัน
(อดไม่ได้ที่จะเมตตาจริง ๆ)

เล่นอธิบายเป็นบทลิเกแบบนี้ไม่รู้ตัวคนพูดเองจะเข้าใจหรือเปล่า
มันจะไปดับอวิชาอะไร ในอวิชามีอะไรให้ดับหรือ เพราะตัวเองไปมั่วเอาอะไรก็ไม่รู้
มาปรุงแต่งทาปากเขียนคิ้วแล้วก็เรียกมันว่าอวิชา ขำจัง
พูดแบบไม่ดราม่า มันต้องเอาเครื่องมือมาดับ เครื่องมือในที่นี้คือวิชชา

เอาเป็นว่าประเด็นเรื่องอุปาทาน ของผมคือความหลง ของคุณคือความยึดมั่นถือมั่น
และอวิชาของคุณคือความหลง ของผมเป็นสภาวะที่ไม่มีวิชชาในปุถุชน
เอาตามนี้ ขี้เกียจเถียงแล้ว นี้อย่าว่าแต่ตับหรือกึ๋นเลย มันเลยไปจนถึงไส้ติ่งแล้ว
อีกหน่อยออกทางก้นแล้วย้อนข้นปากแน่...ขำ

พูดอยู่ได้เป็นความหลง ๆๆๆๆๆๆๆ พระพุทธเจ้าทรงชี้แนะนำทางให้แล้ว
อุตสาห์มาบอกว่ามีสภาวะวิชชาอยู่ ถ้ายังหลงอยู่ก็ไปขอให้พระเจ้านำทางเถอะ

ความหมายของมันคือ
ถ้าเป็นดราม่า คุณพูดจาเฉไฉครับ
แนวแอคชั่น แถจริงๆนะแก
แนวคอมมานดี แม่ ปลาไหล

คุณจะบอกว่า หลวงปู่กล่าวอะไรมันเรื่องของคุณครับ
ผมไม่กล้าแสดงความเห็นที่เป็นธรรมของหลวงปู่ครับ

แต่ถ้าเป็นธรรมของ ท่านขำว่ะ ก็พอไหว แต่ฉากหนังเอ็กไม่เอาน่ะ

ประเด็นมันอยู่ที่ คุณจางบางแกว่า หลงไม่ใช่อวิชา
คุณจับจุดตรงประเด็นนี้แล้ว ก็ย้อนกลับไปอ่านความเห็นก่อนของผมที่เกี่ยวข้อง
กับหัวประเด็น เท่านั้นแหล่ะ ขี้เกียจพูดซ้ำมันมีอาการเหมือนจะต้องสวนทวาร

ยอมรับอะไรของคุณ ไอ้นี้มันลักษณะ3คนยลตามช่อง
คุยเรื่องของคุณจางบางแต่ดันมาสรุปที่ผม ผมว่าคุณสับสน
ประสาทส่วนปลายแล้วล่ะ

ง่ายๆนะทุกชาติ ทุกศาสนา ก่อนที่พุทธเจ้าจะตรัสรู้
เขาก็เป็นของเขาแบบนี้ บางศาสนาเขาก็รู้เรื่องในสิ่งที่พระพุทธเจ้า
แต่ทำไมเขากลับไม่ศรัทธา ไม่ใช่คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้
เขาชอบของเขาที่จะมีอัตตาคงอยู่ อยากไปอยู่กับพระเจ้าของเขา
หรือบางคนไม่อยากไปนิพาน แต่อยากไปสวรรค์ มันเป็นไปตามปกติ
ความศรัทธา แบบนี้คุณว่าพวกเหล่านี้มีแต่อวิชาหรือครับ

มันเป็นเพียงพระพุทธเจ้ามีช่องหาใหม่มาให้ จะรับหรือไม่เป็นอีกเรื่อง
ถ้าใครรับที่จะเอาแนวทางเดียวกับพระพุทธเจ้า มันก็ต้องรู้และทำในสิ่ง
ที่พระพุทธเจ้ารู้และบอก หลักการมันแกนี้
ใครยอมรับพระพุทธเจ้าแล้ว ถ้าใครรู้ว่าพระพุทธเจ้ารู้อะไร แต่ตัวเองยังไม่รู้
ในสิ่งที่พระพุทธเจ้ารู้นี่ถึงเรียกว่ามีอวิชา

แต่ถ้าตัวเองไม่รู้เลยว่า พระพุทธเจ้ารู้เรื่องอะไร แบบนี้ไม่เรียกอวิชาครับ
หรือแม้กระทั้ง พระพุทธเจ้ายังไม่รู้มันก็ไม่ใช่อวิชาครับ

พระพุทธองค์ทรงค้นพบและนำมาสั่งสอนแล้วว่า...........
ทั้งวิชชา อวิชชา และ ไตรลักษณ์มีมาแต่เดิมแล้วเพียงแต่ใครจะมีปัญญาเห็นตามได้ตอนไหนเท่านั้นเองค่ะ

ในเมื่อตอนนี้คุณยังมีแต่อวิชชาเต็มเพียบจึงไม่อาจเห็นไตรลักษณ์ได้
ทำให้ไม่สามารถนำความเข้าใจในตรลักษณ์มาใช้ทำลายอวิชชาได้จึงไม่เห็นว่าวิชชานั้นก็มีมาแต่เดิมแล้วเช่นกัน

แสดงว่าสติปัญญาของคุณยังไม่รวดเร็วพอที่จะเห็นความเกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไปอันเป็นเหตุปัจจัยสืบเนื่องกันอยู่นั้น ทำให้ไม่สามารถเข้าใจในไตรลักษณ์ของธรรมชาติภายนอกที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลาได้

แท้จริงแล้วการเปลี่ยนสภาพของกายและจิตก็อยู่ภายใต้กฎไตรลักษณ์เช่นกันนั่นเอง
ร่างกายก็เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา จิตก็เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เพียงแต่ว่าคุณจะเห็นมันไม่ได้หรือยังเท่านั้นเอง

วงจรปฏิจสมุปบาทที่ครบวงหรือไม่ครบวงก็ตามย่อมอยู่ภายใต้กฎไตรลักษณ์เสมอ
การสืบเนื่องของเหตุปัจจัยในปฏิจสมุปบาทตามหลักอิทัปปัจยตานั้นก็ยังอยู่ภายใต้กฎไตรลักษณ์อีกเช่นกัน
ไม่เช่นนั้นแล้วก็จะนำความเข้าใจในไตรลักษณ์มาทำลายวงจรปฏิจสมุปบาทไม่ได้เลย

ดังที่ได้อธิบายให้เห็นชัดเจนแล้วว่า......

วงจรปฏิจสมุปบาทอยู่ภายใต้กฎอิทัปปัจยตา
กฎอิทัปปัจยตาหรือกฎธรรมชาตินั้นจะอยู่ภายใต้กฎไตรลักษณ์อีกทีหนึ่ง
การทำให้วงจรปฏิจสมุปบาทขาดหรือดับลงได้จึงต้องใช้ความเข้าใจในไตลักษณ์มาทำลาย

แล้วคุณก็ยังเข้าใจสับสนอยู่นั่นเอง........มนุษย์หรือสัตว์ในภพภูมิใดก็ตามต่างถือกำเนิดมาด้วยอวิชชาเป็นปัจจัยให้เกิดสัขารกรรมไม่ใช่วิบากค่ะ

สังขารขันธ์เป็นสังขารวิบากเพราะว่ามีสังขารกรรม(สังขารที่ต่อจากอวิชชาในปฏิจสมุปบาท)ปรุงแต่งมาจนสำเร็จรูปแล้วต่างหากละคะ

เรื่องนี้ท่านพระอาจารย์มั่นได้อธิบายไว้อย่างกระจ่างแจ้งแล้วหากว่าคุณศึกษาทำความเข้าใจให้ดีก็จะหายสับสนได้

ไม่ใช่พูดวกไปวนมาหาทางลงกันไม่ได้อยู่อย่างนี้แต่ก็ยังหลงผิดคิดว่าตนเข้าใจถูกต้องตรงทางแล้วอยู่นั่นเอง

แต่ถ้ามั่นใจว่าคำอธิบายของท่านพระอาจารย์มั่นนั้นยังไม่ถูกต้องตรงตามความเป็นจริงก็ขอให้แสดงเหตุผลหักล้างมาให้เห็นกันอย่างชัดเจนด้วยเถิด

ดิฉันขอชี้แจงอีกครั้งหนึ่งว่าหากไม่มีความหลงเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็จะไม่มีปัจจัยอะไรให้ไปยึดมั่นถือมั่นในสิ่งใดได้อีก แต่เพราะว่าอวิชชาคือความหลงยังไม่ถูกทำลายจึงเป็นปัจจัยให้ไปยึดมั่นถือมั่นกับธรรมชาติภายในและธรรมชาติภายนอกอยู่อย่างนั้น

ดังที่ได้อธิบายมาก่อนหน้านี้แล้วค่ะ ^^

การสนทนาทั้งหมดเป็นบัญญัติล้วนๆ อยู่แล้วค่ะ ^^
หากความเข้าใจในปรมัตถ์ถึงที่สุดแล้วย่อมสามารถเห็นได้ว่าบัญญัติก็คือปรมัตถ์นั่นเอง

ความรกหูรกตาเป็นเพียงความคิดปรุงแต่งฟุ้งซ่านเพราะหลงไปกับบัญญัติเต็มๆ
จึงไม่สามารถมองเห็นสภาวะปรมัตถ์ในบัญญัติต่างๆ ได้ดังนี้ค่ะ