ทุกอย่างมีแล้วกำลังเกิดดับตามเหตุตามปัจจัย(ขาดแค่ปัญญาคือไม่ฟังไงคะ)
พระพุทธเจ้าสอนความจริงของสิ่งที่มีแล้ว
ทรงบอกเล่าความจริงให้เข้าใจถูกตาม
ความเข้าใจถูกเกิดตอนกำลังฟังไง
พอหยุดฟังคิดต่อเองตามเห็นไง
แล้วจะทำยังไงมันเห็นแล้ว
และดับแล้วผิดแล้วด้วย
ถ้าไม่เริ่มฟังตายเปล่า
ไม่รู้ทั้งหมดแล้ว
ตนมีอวิชชา
แล้วด้วย

เขาถาม ไปไหนมา ? ตอบ 3 วา 2 ศอก

เอกัคคตา (เขียน เอกัคตา ก็ได้) ความมีอารมณ์เป็นอันเดียว คือ ความมีจิตต์แน่วแน่อยู่ในอารมณ์อันเดียว ได้แก่ สมาธิ

ตัวอย่าง เอกัคตาจิต คือ ซึ่งจิตที่มีสมาธิ




ตย.เต็มๆเคยนำมาเป็น ตย.บ่อยๆ

นั่นแลสมาธิจิต ซึ่งต้องปฏิบัติต้องลงมือทำ

พูดคำของพระพุทธเจ้าด้วยความไม่รู้โทษมากนะคะ
สมาธิแปลว่าจิตตั้งมั่นคงตรงทาง
จิตเกิดดับทีละ1ขณะ
เกิดดับทีละ1ทาง
ไม่ปนกันด้วย
กุศลและอกุศลไม่เกิดพร้อมกันใน1ขณะจิต
เดี๋ยวนี้เลยกำลังมีจิตกะพริบตาแล้วไม่ทันตรง1ทางแปลว่ามีอวิชชา
เอกัคตาเจตสิกคือชื่อของสมาธิที่เกิดกับจิตทุกขณะทั้งกุศลและอกุศลเลยขณะไหนเดี๋ยวนี้ไม่รู้คืออกุศล
จิตเกิดดับทุกขณะไม่ขาดเอกัคตาเจตสิกเลยค่ะการกล่าวตามคำตถาคตเคารพพระธรรมสูงสุดทราบไหม

อริยบุคคล 3 แบบ มี 1. กายสักขี (อันนี้ไม่รู้ ) 2. ทิฏฐิปัตตะ (หลุดพ้นด้วยความเห็นชอบ) 3. สัทธา (หลุดพ้นเพราะเชื่อในปัญญาการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า )

จะถามว่าอริยบุคคลแบบไหนดีที่สุดพระพุทธเจ้าตรัสว่าไม่ใช่จะบอกได้โดยง่ายเพราะแต่ละแบบ มีทั้ง โสดาบัน สกิทาคามี อนาคามี อรหันต์

กล่าวธรรมเพื่อพ้นทุกข์ กล่าวธรรมที่เป็นธรรม ไม่ต้องกลัวจะเผลอไปปรามาสพระอริยะท่าน จะทำให้คุณวิเศษในตนเสื่อมได้นะครับ

ผู้กล่าว...กล่าวตามความเป็นจริงให้เห็นโทษภัยค่ะ
คนฟังต่างหากคิดอะไรคะ...รู้ตัวไหมว่าไม่รู้ความจริงที่กายใจตน
กล่าวกลางๆเพ่งโทษติเตียนโพนทะนาดังๆให้เข้าใจถูกต้องตามคำตถาคต
ผู้ที่เกิดโทสะขุ่นใจรับว่าตนผิดหรือคะหรือเถียงแทนคนผิดก็ไม่ใช่อกุศลของผู้กล่าว
เพราะผู้กล่าวระบุเพศตามธรรมวินัยไม่ได้ระบุชื่อหรือตัวตนนี่คะใครผิดเกิดโทสะเองนะคะ
ผู้กล่าวไม่ได้เดือดร้อนเพราะกล่าวตามความเข้าใจที่ฟังและไตร่ตรองเข้าใจสิ่งที่กำลังมีไม่ได้ล้อเล่นค่ะ
ไม่มีใครเลยสักคนมีแต่2แบบนี้คือผู้รู้ตามเป็นจริงและผู้หลงผิดเลือกได้ไหมว่าจะเป็นผู้รู้หรือผู้หลงถ้าไม่ฟัง

ุคุณโรสบ่นเรื่องอะไร จับต้นชนปลายไม่ถูก จริงๆนะ

จิต เจตสิก รูป เกิดพร้อมกันดับพร้อมกันไม่ใช่หรอครับ

ธาตุรู้ก็ธาตุ รู้ จิตก็จิต จิตเกิดเพราะมีราคะ โทสะ โมหะ จิตสิ้นราคะ โทสะ โมหะ ก็ จิตวิมุติ
ตายก็ปริพนิพพาน