พระพุทธพจน์ ๑๖
สามีภรรยา ที่เป็นผู้มีศรัทธา รู้ความต้องการของผู้ขอ
รักษาศีล เลี้ยงชีพโดยชอบ เป็นสามีภรรยาที่พูดคำหวานต่อกัน
ย่อมมีความเจริญ อยู่ด้วยกันอย่างผาสุข
ศัตรูของคู่สามีภรรยาเช่นนี้ย่อมผิดหวัง ผู้ยังเสพกาม
ที่มีศีลและพรตเสมอกัน เมื่อประพฤติชอบ
ในโลกนี้ละโลกนี้ไป ย่อมบันเทิงสุขในเทวโลก

(อัง.จตุก.๕๓)

พระพุทธพจน์ ๑๗

สุข ๔ ประการที่คฤหัสถ์ผู้เสพกามควรได้รับตามกาลสมัย
คือ สุขเกิดขากการมีทรัพย์ ๑
สุขเกิดแต่การใช้จ่ายทรัพย์ที่บริโภค ๑
สุขเกิดแต่การไม่ต้องเป็นหนี้ ๑
สุขเกิดแต่การประกอบการงานที่ปราจาคโทษ ๑

(อัง.จตุก.๖๒)

พระพุทธพจน์ ๑๘

คฤหัสถ์ในตระกูลผู้สามารถ ครั้นสะสมโภคสมบัติได้
อย่างนี้แล้ว พึงแบ่งโภคสมบัติออกเป็น ๔ สว่น
เขาย่อมผูกมิตรไว้ได้ คือ พึงใช้สอยทรัพย์ส่วนหนึ่ง
พึงประกอบการงานด้วยสองส่วน
พึงเก็บส่วนที่สี่ไว้ที่สี่ไว้จักมีไว้ในยามมีอันตราย.

(ที.ปาฏิ.๑๙๗)

พระพุทธพจน์ ๑๙

หยาดน้ำต้างบนยอดหญ้า เมื่ออาทิตย์ขึ้นมาย่อมแห้งกายไปเร็ว
ไม่ตั้งอยู่นาน ฉันใด ชีวิตของมนุษย์ทั้หลาย
ก็เปรียบเหมือนหยาดน้ำค้าง ฉันนั้น
ชีวิตของมนุษย์ทั้งหลายน้อย นิดหน่อย รวดเร็ว มีทุกข์มาก
มีความคับแต้นทาก พึงถูกต้องได้ด้วยปัญญา ควรกระทำกุศล
ควรประพฤติพรหมจรรย์ เพราะสัตว์ที่เกิดมาแล้วไม่ตายไม่มี

(อัง.สัตตก.๗๑)

พระพุทธพจน์ ๒๐

ชีวิตสัตว์ทั้งหลายในโลกนี้ ไม่มีเครื่องหมาย
ไม่มีใครรู้(ว่าจะตายเมื่อไร) ทั้งลำบาก ทั้งน้อย
ทั้งประกอบด้วยความทุกข์

(ขุ.สุตต.๓๘๐)

พระพุทธพจน์ ๒๑

สัตว์ทั้งปวงย่อมหวาดหวั่น ต่ออาชญา ย่อมหวาดกลัว
ต่อความตาย เมื่อบุคคลนึกเปรียบเทียบกับตนฉะนี้แล้ว
จึงไม่ควรฆ่า(สัตว์อื่น)ด้วยตนเอง หรือใช้ให้ผู้อื่นฆ่า

(ขุ.ธัม.๒๐)

พระพุทธพจน์ ๒๒

ผู้มีปัญญา เมื่อเห็นสุขอันไพบูลย์ ก็พึงสละสุขพอประมาณเสีย
ผู้ปรารถนาสุขเพื่อตน ด้วยการก่อทุกข์ให้แก่ผู้อื่น
ชื่อว่าเป็นผู้เกี่ยวข้องด้วยเวร ย่อมไม่พ้นจากเวรไปได้

(ขุ.ธัม.๓๑)

พระพุทธพจน์ ๒๓

คนพาลย่อมเดือดร้อนกังวลว่า บุตรของเราสมบัติของเรา
(แม้)ตนของตนยังไม่มี (คือไม่มีความเป็นตัวของตัวเอง)
แล้วบุตรและทรัพย์สมบัติจักมีได้อย่างไร

(ขุ.อุ.๕๕)

พระพุทธพจน์ ๒๔

อริยสาวกผู้ใด เจริญด้วยศรัทธา ศีล สุตะ จาคะ
และปัญญา ทั้งสองฝ่าย อริยสาวกผู้นั่น
เป็นสัตบุรุษมีปรีชาเห็นประจักษ์ ชื่อว่าย่อมถือเอา
สาระแก่งตนในโลกนี้ไว้ได้

(อัง.ปัญจ.๖๓)

พระพุทธพจน์ ๒๕

บัณฑิตผู้ไม่ประมาทแล้ว ย่อมได้รับประโยชน์ทั้งสองส่วน คือ
ประโยชน์ในปัจจุบันและประโยชน์ในสัมปรายภพ และบรรลุถึง
ประโยชน์ทั้งสิงนั้น ท่านจึงเรียกว่าบัณฑิต.

(อัง.ปัญจ.๔๓)

พระพุทธพจน์ ๒๖

ธรรม ๔ ประการนี้ เป็นไปเพื่อประโยชน์และความสุข
ในภายหน้าแก่กุลบุตร คือ
๑. ความถึงพร้อมด้วยศรัทธา
๒. ความถึงพร้อมด้วยศีล
๓.ความถึงพร้อมด้วยการสละบริจาค
๔. ความถึงพร้อมด้วยปัญญา

(อัง.อัฏฐก.๑๔๔)

พระพุทธพจน์ ๒๗

มีคนอยู่ ๔ จำพวก คือพวกหนึ่งไม่ปฏิบัติ
เพื่อประโยชน์ตนและเพื่อประโยชน์ผู้อื่น
พวกหนึ่งปฏิบัติเพื่อประโยชน์ผู้อื่น แต่ไม่ปฏิบัติเพื่อประโยชน์ตน
แต่ไม่ปฏิบัติเพื่อประโยชน์ผู้อื่น
พวกหนึ่งปฏิบัติทั้งปฏิบัติทั่งเพื่อประโยชน์ตนและเพื่อประโยชน์ผู้อื่น
คนทั้ง ๔ จำพวกนี้
พวกที่ ๒ ดีกว่าพวกที่ ๑
พวกที่ ๓ ดีกว่าพวกที่ื๒ และที่ ๑
พวกที่ ๔ เป็นดีที่สุด

(อัง.จตุก. ๙๕)

พระพุทธพจน์ ๒๘

บุคคลที่ท่องเที่ยวไปหากไม่ได้เพื่อนที่ดี (อย่างน้อยก็)
เท่ากับความดีของตนแล้ว ท่องเที่ยวไปตนเดียวดีกว่า
เพราะความเป็นมิตรนั้น หาไม่ได้ในคนพาล

(ขุ.ธัม.๑๕)

พระพุทธพจน์ ๒๙

บัณฑิตผู้รู้จักมอตร ๔ จำพวก เหล่านี้คือ
มิตรมีอุปการะ ๑ มิตรร่วมสุขร่วมทุกข์ ๑
มิตรแนะประโยชน์ ๑ มิตรมีความรักใคร่ ๑
ว่าเป็นมิตรแท้ ฉะนี้แล้ว พึงเข้าไปคบหา โดความเคารพ
เหมือนมารดากับบุตร ฉะนั้น

(ที.ปาฏิ.๑๙๗)

พระพุทธพจน์ ๓๐

บัณฑิตผู้รู้จักมิตร ๔ จำพวกเหล่านี้ คือ มิตรปอกลอก ๑
มิตรดีแต่พูด ๑ มิตรหัวประจบ ๑ มิตรชักชวนแต่ในทางฉิบหาย ๑
ว่าไม่ใช่มิตรแท้พึงเว้นเสียให้ห่างไกล
เหมือนคนเดินทางเว้นทางที่มีภัยเฉพาะหน้า ฉะนั้น

(ที.ปาฏิ.๑๙๑)