ภาพอะไรอ่ะ ที่ภาพแย่ๆ ภาพโป๊หรอภาพอะไร จำได้ว่าไม่เคยโพสต์ภาพโป๊เปลือยนะ คิกๆๆ

คุณโรส คุณขับรถไปทำฮาน ไปเที่ยวที่นั่นที่นี่ คุณไม่เคยเห็น ไม่เคยได้ยิน อะไรๆที่แย่ๆเลยหรอขอรับ เห็น ได้ยินแต่สิ่งที่ถูกใจทั้งหมดเลยหรอ คุณโรสอยู่บนดุสิตสวรรค์หรอ คิกๆๆ ป๊าดโท่ ก็โลกมนุษย์ เห็นแล้ว ได้ยินแล้ว จิตใจยังหวั่นไหว ก็แสดงว่า อนัตตา อนัดยาย ไม่ใช่ตัวตนเราเขาหลอกแล้วล่ะ นี่คือการฝึก แต่ก็เข้าใจนะว่าเวบธรรมะเขามีกฎอยู่ แต่ที่จำได้ว่า ไม่เคยโพสต์ภาพโป๊เปลือย



คุณโรสจะหาความชื่นใจจากกรัชกายเท่านั้่นหรือขอรับ แสวงหาเอาเองบ้างไม่ได้ไง คิกๆๆ ไม่รู้จักโตเป็นผู้ใหญ่เสียที

มีคนร้อนตัวอย่างออกนอกหน้า555

ชมได้ไม่ทันข้ามวันเลย หุหุหุ
[/quote]
แล้วที่ตั้งคำถามมาถามน่ะเป็นเด็กมาถามเล่นๆหรือคะ

คุณกรัชกายจะเอาไปทำทำเนียบรุ่น เฟรนชิป วิทบยนิพนธ์ก็ว่ามาสิคะ

เอาไว้จะลอกคำสอนของท่านพุทธทาสมาลงบ้าง จะได้รู้ว่าแม้แต่พระสงฆ์นิกายเดียวกัน
ความคิดอ่านยังไม่เหมือนกัน มันอ่านความเห็นคนอื่นไม่เข้าใจก็มั่วว่าเขาแถ นกแก้วแท้หนอ

ไอ้ที่ว่าพี่โฮมั่ว เพราะพี่โฮไม่เห็นด้วยกับท่านปยุต ถูกต้องมั้ยนกแก้ว

บอกแล้วไงว่าไปนิมนต์หลวงพ่อปยุตมาพูดเอง แล้วจะได้รู้ว่ามั่ว ใครมั่ว มั่วจากอะไร

ศัพย์ของใคร ตัวท่านปยุตเองนั้นแหล่ะ เอาพุทธพจน์ไปแปลตามทิฐิตนเอง
เล่นไปเ้ปลี่ยนแปลงบัญญัติที่พระพุทธองค์ชี้แนะไว้ว่า...ห้ามเปลี่ยนแปลง

นกแก้วไปท่องจำคำแปลของท่านปยุตมา แล้วก็ยึดเอาตัวท่านปยุตเป็นหลัก
พอใครเขาไม่เห็นด้วยก็ว่าเขา.....กรัชกายท่านปยุตไม่ใช่พุทธเจ้าน่ะ...อย่าเคลิ้มซิ
ท่านปยุตเป็นเพียงอาจารย์สอนภาษาและปรัชญาอีกนิดหน่อยเท่านั้นเอง



ใครเขาก็ต้องพูดแบบนี้ ถ้าบอกเป็นธรรมของตัวใครเขาจะฟัง
มันก็ต้องอ้างพุทธองค์กันทั้งนั้น
เพียงแต่สภาพการมันฟ้อง คือท่านเอาพุทธพจน์ไปสร้างให้เกิดคำใหม่ แล้วก็บอกว่าเป็นการแปล
มันเบสิกตื้นๆ ก็รู้อยู่ว่ามันเป็นนามธรรม นามธรรมมันแปลไม่ได้นกแก้วก็ยังดันทุรังพูดซ้ำซาก




ที่นกแก้วเอาโพสมันเป็นบทความของท่านปยุตล้วนๆ ยังแถด้านอีกว่าเป็นคำสอนของพระพุทธเจ้า
สังเกตุดูได้พอใครเขามีปัญหาหรือถามแย้ง นกแก้วกรัชกายจะงงเป็นไก่ตาแตก
แล้วแกล้งพูดเป็นเด็กปัญญาอ่อนทันที พูดไปหัวเราะคิ คิ แค่ก แค่ก น่าสมเพทยิ่งนัก



นกแก้วจะว่าพี่โฮด้นเดาเองพี่โฮก็ไม่ว่า กลับทำให้พี่โฮภูมิใจต่างหาก
นี่แสดงให้เห็นว่า พี่โฮรู้จักคิด รู้ใช้การพิจารณาด้วยตัวเอง.
ถ้าพุทธองค์ยังอยู่ต้องภูมิใจในตัวพี่โฮ ไม่เหมือนนกแก้วรับรองได้โดนเป็นแกงสับนกแน่นวล

...สรุปคือพี่โฮไม่ใช่นกแก้วที่ชอบก่อความรำคาญให้ชาวบ้าน

แนะๆ มีตรงไหนที่กรัชกายว่า ท่านเจ้าคุณประยุทธ์เป็นพระพุทธเจ้า อิอิ ก็ไม่ใช่พระพุทธเจ้าด้วยกันทั้งนั้นแหละ หรือโฮฮับเป็น เป็นไม่เป็น

1. โฮฮับเป็นพระพุทธเจ้า

2. ไม่เป็นพระพุทธเจ้า

3. เป็นพระศรีอริยะเมตไตร

4 เป็นพระโพธิสัตว์

5. อื่นๆ เช่นเป็นเถียรถีย์เป็นต้น

ข้อไหนถูก ตอบสิ




รับแล้วนะว่าด้นเดาเอาเอง คิกๆๆ แนะๆมีภูมิใจด้วย

เอาล่ะ อาศัยคำพูดโฆษณาชวนเชื่อของเถียรถียโฮฮับดังว่านั้น ขอนำเอาบันทึกของผู้เขียน หน้า 1144

http://upic.me/i/ce/bdh2555web.jpg


ให้โฮฮับเป็นต้นอ่านดู


หนังสือนี้เต็มไปด้วยหลักฐานที่มาหรืออ้างอิงคัมภีร์มากมาย จนหลายท่านอาจเห็นว่าเกินจำเป็น การที่ทำเช่นนี้มิใช่เป็นการยึดมั่นติดคัมภีร์ หรือเกาะตำราแน่น โดยถือว่า เมื่อเป็นคัมภีร์แล้ว ต้องถูกต้องตายตัว

เป็นการแน่นอนว่า ในคัมภีร์ที่ล่วงมาเวลามาแสนนาน โดยเฉพาะคัมภีร์รุ่นหลังๆ ย่อมจะมีส่วนที่คลาดเคลื่อนบันทึกผิด เติมพลาดปนอยู่ด้วยบางส่วน แต่กระนั้น คัมภีร์ทั้งหลายก็เป็นหลักฐานสำคัญมาก และความสำคัญนั้นก็ลอดหลั่นกันเป็นระดับๆ ตามฐานะ และยุคสมัยของคัมภีร์เหล่านั้น

ถ้าเราถือว่า ความคิดเห็นของเราสำคัญ เราก็ไม่อาจปฏิเสธความสำคัญของคำอธิบาย และทัศนะในคัมภีร์เหล่านั้น เพราะท่านผู้รวบรวมเรียบเรียงและบันทึกคัมภีร์เหล่านั้น ก็เป็นบุคคล และมักเป็นบุคคลผู้รู้ ซึ่งหลายท่านสามารถเป็นตัวแทนของวงการศึกษาพระพุทธศาสนาสมัยนั้นๆ อีกทั้งอยู่ในยุคที่ใกล้คำสอนเดิมแท้ยิ่งกว่าเรา

การอ้างอิงไว้มาก เป็นการยอมรับความสำคัญ ของสิ่งที่สำคัญ ตามฐานะแหงความสำคัญของสิ่งนั้นๆ ถ้าเป็นคัมภีร์รุ่นหลังๆ ก็เป็นการที่เรายอมรับฟังความคิดเห็นของท่านด้วย เรื่องราวส่วนใดต้องการหลักฐาน ก็เป็นอันได้ให้หลักฐานไว้ ไม่ต้องเถียงกันในแง่นั้นอีก เรื่องราวส่วนใดควรแก่การแสดงทัศนะ ก็ได้เปิดโอกาสแก่ทัศนะที่ได้เคยมีมาแล้ว

พระพุทธศาสนาสอนว่า ไม่ควรปลงใจเชื่อด้วยการอ้างตำรา หรืออย่าเชื่อเพียงเพราะอ้างคัมภีร์ คือ อย่าเชื่อตำรางมไป บางท่านตีความเลยไปว่า พระพุทธศาสนาสอนไม่ให้เชื่อตำรา หรืออย่าเชื่อตำรา

ทางปฏิบัติที่รอบคอบ และไม่ผิด ในการไม่เชื่อตำรา ก็คือ ไม่ให้เป็นการไม่เชื่ออย่างเลื่อนลอย ก่อนจะตัดสินหรือแม้ตัดขาดกับตำรา ควรศึกษาใช้ชัดเจนตลอดก่อนว่า ตำราว่าอย่างไร ดูว่าท่านพูดไว้อย่างไรให้เต็มที่ก่อนแล้ว

ต่อนั้น จีตีความ หรือเห็นต่างออกไปอย่างไร ก็ว่าของเราไป โดยเฉพาะ ท่านผู้เขียนคัมภีร์ทั้งหลายล้วนล่วงลับไปสิ้นแล้ว ท่านเสียเปรียบ ไม่มีโอกาสลุกขึ้นมาแสงความเห็นหรือคอยตามโต้เถียงเรา
เราจึงควรให้โอกาส โดยไปตามค้นหาแล้วพาท่านออกมาพูดเสียให้เต็มที่ เมื่อรับฟังท่านเต็มที่แล้ว เราจะเห็นด้วย หรือไม่เห็นด้วย ก็นับว่าได้ให้ความเป็นธรรมแก่ท่านแล้วพอสควร


ความประสงค์อีกอย่างหนึ่ง ในการแสดงหลักฐานที่มาไว้มากหรือถือเอาคัมภีร์ที่อ้างอิงเป็นหลักเป็นแกนเป็นเนื้อตัวของหนังสือนี้ ก็เพื่อทำให้ให้หนังสือนี้เป็นอิสระจากผู้เขียน และให้ผู้เขียนเอง ก็เป็นอิสระจากหนังสือด้วยเท่าที่เป็นไปได้ ด้วยว่าผู้เขียนจัดทำหนังสือนี้อย่างเป็นนักศึกษาผู้หนึ่ง ทำหน้าที่เป็นผู้ไปสืบค้นรวบรวมเอาเนื้อหาทั้งหลายของพุทธธรรมมาส่ง วางให้แก่ผู้อ่าน ถ้าสิ่งที่นำมาส่งวางให้นั้น เป็นของแท้จริง หยิบมาถูกต้อง ผู้นำมาส่งก็หมดความรับผิดชอบ จะหายตัวไปไหนก็ได้ ผู้ได้รับ ไม่ต้องนึกถึง ไม่ต้องมองที่ผู้นำส่งอีกต่อไป คงยุ่งอยู่กับของที่เขานำมาส่งเท่านั้นว่า จะเอาไปใช้เอาไปทำอะไรอย่างไรต่อไป

แต่ถ้าของส่วนใดยังไม่ใช่ตัวของแท้ที่ถูกต้อง ผู้นำส่ง ก็ยังเปลื้องตัวไม่หมด ยังไม่พ้นความรับผิชอบ โดยนัยนี้ การทำให้งานและตัวเป็นอิสระจากกันได้ จึงเป็นเครื่องวัดความสำเร็จของหนังสือนี้




เท่าที่ทำมาถึงคราวนี้ คงจะยังหวังไม่ได้ว่าจะทำตัวให้เป็นอสิระได้สิ้นเชิง แต่ก็พึงประกาศให้ทราบความมุ่งหมายไว้ ผู้เขียนนำเอาตัวพุทธธรรมมาแสดงแก่ผู้อ่านได้สำเร็จ ก็เหมือนกับได้พาผู้อ่านเข้าไปเฝ้าพระบรมศาสดาเองแล้ว ผู้อ่านก็ไม่ต้องเกี่ยวข้องกับผู้เขียนอีกต่อไป พึงตั้งใจสดับ และพิจารณาพุทธธรรมที่แสดงจากพระโอษฐ์ของพระบรมศาสดาโดยตรง


โดยเหตุที่หนักในด้านหลักฐาน หนังสือนี้ จึงเน้นในด้านหลักการและวิธีปฏิบัติทั่วไป มากกว่าภาคปฏิบัติโดยตรง เพราะรายละเอียดของการปฏิบัติ ขึ้นต่อปัจจัยแวดล้อมที่เกี่ยวข้อง และสิ่งที่จะต้องปฏิบัติเฉพาะกรณี พร้อมทั้งกลวิธีที่เหมาะกัน


อย่างไรก็ตาม หลักการและวิธีปฏิบัติทั่วไปนี่แหละ เป็นแหล่งที่มาแห่งรายละเอียดของการปฏิบัติ ซึ่งเมื่อเข้าใจดีแล้ว ย่อมสามารถคิดกำหนดรายละเอียดเฉพาะกรณีต่างๆ ได้เอง และทั้งมีเครื่องมือสำหรับตรวจสอบความถูกต้องของการปฏิบัติด้วย

หนังสือทางพระพุทธศาสนาที่แต่งกันทั่วๆ ไปจำนวนมาก ที่ไม่ได้แสดงหลักฐานที่มา บางครั้งก็ทำให้ผู้อ่านสับสนหรือถึงกับเข้าใจผิด จับเอาเรื่องในคัมภีร์รุ่นหลัง หรือมติของพระอรรถกถาจารย์ เป็นต้น ว่าเป็นคำสอนเดิมแท้ของพระพุทธเจ้า บางที แม้แต่ผู้แต่งหนังสือเหล่านั้นเอง ก็สับสนหรือเข้าใจผิดอยู่ก่อนแล้ว จึงเป็นข้อพึงระมัดระวังในเรื่องความสับสนเกี่ยวกับหลักฐานที่มานี้


มีตัวอย่างที่น่าสนใจ เช่น บางท่านผู้ศึกษาพระอภิธรรม เข้าใจว่า หลักฏิจจสมุปบาท หรือปัจจยาการ เป็นเรื่องของกระบวนธรรมช่วงยาวคร่อมชีวิตสามชาติ และวางใจว่าความหมายเช่นนี้เป็นไปตามหลักอภิธรรม

แต่ความจริงกลับเป็นไปในทางตรงข้ามว่าฏิจจสมุปบาทแบบอภิธรรมแท้ๆ (หมายถึงพระอภิธรรมปิฎก เป็นเรื่องของความเป็นไปในขณะจิตเดียวเท่านั้น ส่วนที่จะตีคามให้เป็นช่วงยาวครอมสามชาติได้นั้น ทำได้ด้วยอาศัยฏิจจสมุปบาทแนวพระสูตรต่างหาก


ที่กล่าวกันว่า คำอธิบายคร่อมสามชาติเป็นหลักอภิธรรมนั้น ความจริง เป็นคัมภีร์อภิธรรมชั้นอรรถกาถา และฎีกา ซึ่งอธิบายตามแนวการจำแนกความแบบพระสูตร (สุตตันตภาชนีย์) ที่ได้ยกมาแสดงในอภิธรรมปิฎกนั้นนั้นด้วย


เพื่อป้องกันความสับสนและความเข้าใจผิดเกี่ยวกับหลักฐานที่มาอย่างนั้น ในหนังสือนี้ แม้จะอ้างอิงคัมภีร์รุ่นหลังเข้ามาร่วมด้วยมาก แต่ก็ได้ช่วยให้ผู้อ่านสามารถแยกหลักฐานฝ่ายพระบาลี กับ ฝ่ายคัมภีร์รุ่นหลังออกจากกัน โดยระบุแยกไว้ให้ชัดในเนื้อความ แยกคำอธิบายไว้ต่างหากกัน และแสดงหลักฐานที่มากำกับไว้ อย่างใดอย่างหนึ่ง หรือทั้งสองหรือสามอย่าง

เมื่อเน้นในด้านหลักฐาน ก็เป็นธรรมดาอยู่เองที่หนังสือนี้จะหนักไปทางวิชาการ หรืออาจพูดได้ว่า มุ่งแสดงหลักวิชาทางพระพุทธศาสนาโดยตรง คำนึงถึงการอธิบายหลักธรรม มากกว่าจะคำนึงถึงพื้นฐานของผู้อ่าน


ดังนั้น หนังสือพุทธธรรมนี้ จึงเป็นหนังสือสำหรับผู้ที่ศึกษาพระพุทธศาสนาอยู่แล้ว หรือสำหรับผู้ต้องการศึกษาอย่างจริงจัง มุ่งหาความรู้อย่างไม่กลัวความยาก ใจสู้ จะเอาชนะทำความเข้าใจให้จงได้ ไม่ใช่หนังสือสำหรับชวนให้ศึกษาหรือเข้าไปหาผู้อื่น เพื่อชักจูงให้มาสนใจ คือ ถือเอาหลักวิชาเป็นที่ตั้ง มิใช่ถือเอาผู้อ่านเป็นที่ตั้ง แต่กระนั้น ก็มิใช่จะยากเกินกำลังของผู้อ่านทั่วไป ที่มีความใฝ่รู้และตั้งใจจริง จะเข้าใจได้


ในเมื่อหนังสือแสดงหลักวิชา ก็ย่อมมีคำศัพท์วิชาการทางพระพุทธศาสนา คือ ถ้อยคำทางธรรมที่มาจากภาษาบาลีเป็นจำนวนมาก ข้อนี้ ก็เป็นเหตุอีกอย่างหนึ่ง ที่ทำให้หนังสือนี้ยากยิ่งขึ้น สำหรับผู้ไม่คุ้นกับศัพท์ธรรม หรือคำที่มาจากบาลี แต่ก็ไม่เป็นเรื่องจำเป็นที่ไม่ควรหลีกเลี่ยง ในเมื่อต้องการจะรู้หลักกันจริงๆ


อันที่จริง พุทธธรรมนั้น ถ้ารู้แจ้งเข้าใจจริงแล้ว เมื่อพูดชี้แจงอธิบาย แม้จะไม่ใช้ศัพท์ธรรมคำบาลีสักคำเดียว ก็เป็นพุทธธรรม แต่ตรงข้าม ถ้าไม่รู้ไม่เข้าใจ หรือรู้ผิดเข้าใจผิด แม้จะพูดออกมาทุกกคำล้วนศัพท์บาลี ก็หาใช้เป็นพุทธธรรมไม่ กลายเป็นแสดงลัทธิอื่นที่ตนสับสนหลงผิดไปเสีย


อย่างไรก็ตาม สำหรับผู้ที่รู้เข้าใจด้วยกันแล้ว คำศัพท์กลับเป็นเครื่องหมายรู้ ที่ช่วยสื่อถึงสิ่งที่เข้าใจได้โดยสะดวก พูดกันง่าย เข้าใจทันที หรือแม้สำหรับผู้ศึกษาประสงค์จะเข้าใจ หากอดทนเรียนรู้คำศัพท์สักหน่อย คำศัพท์เหล่านั้นแหละ จะเป็นสื่อแหงการสอน ที่ช่วยให้เข้าใจพุทธธรรมได้รวดเร็ว หากจะชี้แจงสั่งสอนกันโดยไม่ใช้คำศัพท์เลย ในที่สุด ก็จะต้องมีศัพท์ธรรมภาษาอื่น ชุดอื่น เกิดขึ้นใหม่อยู่ดี แล้วข้อนั้นอาจจะนำไปสู่ความสับสนยิ่งขึ้น

โดยนัยนี้ คำศัพท์อาจเป็นสื่อนำไปสู่ความเข้าใจพุทธธรรมก็ได้ เป็นกำแพงกั้นไม่ให้เข้าถึงพุทธธรรมก็ได้ เมื่อเข้าใจเช่นนี้แล้ว พึงนำศัพท์ธรรมมาใช้ประโยชน์อย่างรู้เท่าทัน คือรู้เข้าใจ ใช้ถูกต้อง รู้กาลควรใช้ ไม่ควรใช้ ให้สำเร็จประโยชน์ แต่ไม่ยึดติดถือคลั่ง

พุทธธรรมฉบับนี้ ถือหลักฐานทางคัมภีร์เป็นสำคัญ จึงเต็มไปด้วยข้อความที่แปลจากคัมภีร์ภาษาบาลี ทั้งพระไตรปิฎก อรรถกถา ฎีกา และคัมภีร์อื่นๆ


สำหรับพระบาลี คือ ความในพระไตรปิฎกนั้น แม้ว่าจะแปลตรงจากฉบับเดิมที่เป็นภาษาบาลี เพราะเป็นหลักฐานขั้นต้น แต่ก็ได้อาศัย พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับหลวง เป็นที่ปรึกษา ได้รับประโยชน์มิใช่น้อย


ส่วนคัมภีร์ภาษาบาลีรุ่นหลังต่อๆมา ที่แปลเป็นภาษาไทยแล้ว มีเป็นจำนวนน้อย อันใดพออาศัยได้ก็ได้ใช้ปรึกษาบ้าง ประกอบบ้าง ไปตามควร คัมภีร์ใดยังไม่ได้ตีพิมพ์ในประเทศไทย หรืออุปกรณ์การศึกษาค้นคว้า คัมภีร์อย่างใดๆ ยังไม่ได้จัดทำในประเทศไทย ก็ได้อาศัยงานที่พิมพ์ในประเทศอังกฤษบ้าง พม่าบ้าง เป็นส่วนเสริม จึงขอจารึกคุณความเกื้อกูลที่ได้รับจากแหล่งเหล่านั้นไว้ ณ ที่นี้ด้วย

เอาล่ะนะ เป็นอันสรุปได้ว่า เจ้าคุณประยุทธ์ก็ไม่ใช่พระพุทธเจ้า โฮฮับก็ไม่ใช่พระพุทธเจ้า

แต่เมื่อนำทั้งสองท่านสองคนเทียบกันแล้ว เจ้าคุณประยุทธ์ ใช้หลักฐานอ้างอิงทั้งบาลี อรรถกถา ฎีกา ฯลฯ

ส่วนพี่โฮของน้องๆ เดาล้วนๆ โมเมชั่นทั้งเรื่อง คิกๆๆ

เมื่อเป็นดังว่านั้น เรียกว่านอนละเมอดำน้ำ บุ๋งๆๆ พอฟัง

เจริญพวงล่ะแบบนี้

แล้วที่ตั้งคำถามมาถามน่ะเป็นเด็กมาถามเล่นๆหรือคะ

คุณกรัชกายจะเอาไปทำทำเนียบรุ่น เฟรนชิป วิทบยนิพนธ์ก็ว่ามาสิคะ
[/quote]


ก็ใส่ร้ายป้ายสีอยู่นี่




ทักท้วงเข้าหน่อย แน่ะๆ ว่าเราร้อนตัว นี่





ถ้าไม่ระบุชื่อ แล้วออกรับยังงี้ซี่ เรียกว่าร้อนตัวร้อนตน คิกๆๆๆ

เริ่มเลือดเข้าตาแระ กรรมการปล่อยให้ชกได้ยังไงนะ

คุณกรัชกายรู้เยอะแต่ที่เล่นทีจริงตลก
ตอบแต่อะไรก็ไม่รู้ไร้สาระอยู่นั่นค่ะ
อยากรู้แต่ความคิดคนอื่นเนี่ย
กลัวคนรู้ไส้ติ่งหราาาา

ข้าพเจ้าเข้ามาศึกษาธรรม
เจอเว็บลานธรรมจักรโดยบังเอิญ
พอเว็บคนเข้าเยอะมันล่มเจอเว็บบ้านธัมมะ
ก็เลยบังเอิญศึกษาธรรมทั้ง2เว็บนี้มาเรื่อยๆคู่กันค่ะ
นานเข้าเลยเจอคุณกรัชกายที่ค่อนข้างไม่อยู่กับร่องกับรอย

คุณโรสนั่นแหละไม่อยู่กับร่องกับรอย พออารมณ์ดีก็ชมกรัชกายยังงั้นยังงี้ จริงใจไม่ไก่กา อะไรต่ออะไรอีกเพียบ จนกรัชกายเคลิ้มไปชั่วขณะ

แนะๆๆ พอลมไม่ดี ทำไม่ถูกใจก็ว่า ไม่อยู่กับร่องกับรอย พูดเชื่อถือไม่ได้ ถ้าไม่อยู่กับร่องกับรอยแล้วจะให้ไปอยู่ไหนไม่ทราบ จะให้อยู่กับเสื่อกับหมอนหรอ พิลึกคน



ไส้ติ่งไม่มีแล้ว ตัดทิ้งได้สองปีแล้ว แผลเป็นยังเห็นอยู่เลยเนี่ย คิกๆๆ

ธรรมะถ้ารู้เข้าใจแล้ว ไม่รู้จะพูดอะไร

คุณโรสเชื่อไหม ธรรมะก็คือชีวิตนี่แหละ คำสอนของพระบรมศาสดาแม้จะมากมาย ว่าถึง 84000 พระธรรมขันธ์ แต่สรุปรวมแล้วออกจากชีวิตจิตใจนี่ทั้งหมด เชื่อไม่เชื่อ

อุปมาเหมือนเราพูดคำว่า "ต้นไม้" นี่รวมทั้งกิ่ง ก้าน ดอก ไบ เปลือก กะพี้ แก่น ลำต้น ที่ประกอบกันเป็นต้นไม้ต้นหนึ่ง ฉันใด

ถ้าพูด คำสอนของพระพุทธเจ้า (พระพุทธศาสนา) สรุปรวมที่ชีวิตนี่คำเดียว (เทียบคำว่า ต้นไม้)

พุทธธรรมมีหลายแง่หลายมุม ผู้ศึกษาไปติดค้างคำสอนที่มุมใดมุมหนึ่งเข้า ก็ย้ำเน้นที่แง่มุมนั้นร่ำไปออกจากจุดนั้นไม่ได้ เฉกเช่นคนรู้จักแต่ใบของต้นไม้ ก็พูดถึงแต่ใบของมัน ฉันนั้นแล

พอเข้าใจมั้ยขอรับ

ไม่จริงมั้งคุณกรัชกายทีเล่นทีจริงน่ะค่ะ
พอตอบไม่ได้บอกให้ไปแต่งงานตลอด
อย่าให้รู้เชียวมีกี่บ้านจะแฉไม่เลี้ยงเลย
ตอนนี้ถือว่าเจ๊ากันไปก็แล้วกันโอเคไหม

บ้านเดียวก็ยังติดแบงค์อยู่นี่ หากเป็นหนี้แล้วขอให้เป็นหนี้แบงค์เถิด คิกๆๆๆ ดอกเบี้ยที่เกิดเข้ากระเป๋าเจ้าสัว