อย่างที่ยกตัวอย่างมาเขาไม่เรียกวิบากกรรมหรอกจ้ะ

วิบากคือผลของเหตุปัจจัยที่รู้ผ่านอายตนะ6ใช่หรือไม่
เห็นเป็นผลของกรรม
ได้ยินเป็นผลของกรรม
ได้กลิ่นเป็นผลของกรรม
รู้รสเป็นผลของกรรม
รู้สึกกระทบสัมผัสเป็นผลของกรรม

แล้วการนั่งหลับตามีจักขุปสาทะไหมคะตอบแทนเลยไม่มีก็แค่นั่งแล้วก็คิดปรุงแต่งกิเลสชัดๆ

สภาวะที่เข้าสู่ภวังค์แบบมีสติรู้ตัวทั่วพร้อมน่ะโปร่งโล่งเบาเย็นสบายไม่ต้องคิดอะไรให้ปวดหมองน๊า

จากนั้นก็จะมีภาพ ....สัตว์ แมลง ที่เราเคยทำร้ายเคยทำให้เค้าตาย หรือเจ็บลอยมาให้เห็น คือ แปลกใจว่า บางเรื่องเป็นเรื่องที่นานมาก บางเรื่องเป็นเรื่องสมัยเด็กๆอยู่ด้วยซ้ำ ซึ่งบางทีนึกถึงยังนึกไม่ออกเลย เพราะนานมาก

โฮฮับพูดขัดกันอยู่ในตัว

เอานะ เอาที่โฮฮับชอบพูดบ่อยๆ นะ

"โพธิปกฺขิยธรรม" โฮฮับว่าไปสิเป็นอะไร

คุณโรสเสียเวลาเปล่า นั่นล่ะ คือ ผล (วิบาก) ของกรรม (กิเลส กรรม วิบาก = วัฏฏะ 3)

กรรม (การกระทำ) 3 อย่าง คือ กายกรรม (ทำทางกาย) วจีกรรม (ทำทางวาจา) มโนกรรม (ทำทางใจ = เจตนา)

ทางกาย ทางวาจา พอเห็นอยู่ แต่ทางใจนี่ละเอียดเห็นยาก แต่สำคัญที่สุด เป็นต้นเรื่องของกายกรรม วจีกรรม

กุสลาธัมมา/อกุสลาธัมมา/อัพยากตาธัมมา
เป็นผู้ที่ฉลาดในขันธ์ในธาตุในอายตนะ6ไหม
กุศลกรรม=จิต+กุศลเจตสิก+รูป
อกุศลกรรม=จิต+อกุศลเจตสิก+รูป
มีอัตตา=จิตวิปลาศ+สัญญาวิปลาศ+ทิฐิวิปลาศ
จำผิดว่ามีตัวตนสัญญาเดิมจึงปรากฎนิมิตให้คิดผิดไปเรื่อยๆ

กุสลาธัมมา/อกุสลาธัมมา/อัพยากตาธัมมา

ภวังคจิต เป็นชื่อเรียกสภาวะของจิตซึ่งอยู่ในสภาพไม่รับอารมณ์ เช่นคนนอนหลับสนิท หรือถูกวางยาสลบ
หรือหมดสติไม่รู้สึกตัว หรือขณะที่จิตอยู่ช่วงรอยต่อของความเกิดความดับไปกับอารมณ์

จะไม่กล่าวว่าภวังคจิตมีความเกิดดับตลอดเวลา แต่จะกล่าวว่าภวังคจิตมีความทรงตัวไม่รับอารมณ์เท่านั้น
แต่จะกล่าวการเกิดการดับของจิต>เกิดดับไปทีละอารมณ์

จิตโดยสภาวะไม่มีการเกิดการดับ มีแต่การเคลื่อนไปในอารมณ์ทั้งหลาย
การทรงอยู่
การเคลื่อนไป
การเข้าถึงรู้อารมณ์

:)) ภวังคจิต จะกล่าวได้ว่า เป็นสภาวะจิตเดิมของอัตตา หรือของสัตว์โลกที่มีอนุสัยต่างๆนอนเนื่องอยู่ก็ได้

จิตไม่ใช่ตัวรับรู้อารมณ์ ตัวรับรู้อารมณ์ท่านเรียกว่า ธาตุรู้....นั้นก็กายใจนั้นเอง
กายเป็นผู้รับความรู้สึก(อายตนะภายนอก)
ส่วนใจเป็นผู้รู้ความรู้สึก ..อารมณ์

ไม่ใช่การไม่รับอารมณ์ แต่จริงแล้วในขณะนั้นกายใจไม่รับรู้องค์ธรรมในปฏิจจสมุปบาท คือ วิญญาน
เมื่อวิญญานในปฏิจจฯทำหน้าทีไม่ได้ ......นามรูป ผัสสะฯลฯ ย่อมเกิดไม่ได้ อารมณ์ย่อมไม่มีไปโดยปริยาย

"กายใจไม่รับรู้องค์ธรรมในปฏิจจสมุปบาท
อารมณ์ย่อมไม่มี"
นั่นล่ะ ไม่รับอารมณ์ โฮฮับจะเขียนทำไมให้ยอกย้อน ^ ^

โฮฮับ...รู้จักสักกายทิฏฐิแค่ไหน ^ ^

มันไม่ใช่การยอกย้อน เพียงแต่เช่นนั้นขาดสมาธิแยกแยะความเป็นเหตุและผล(เหตุปัจจัย)
"ธรรมมันเกิดแต่เหตุ" ในที่นี้กายใจไม่รับรู้วิญญานในปฏิจจฯ...วิญญานเป็นเป็นเหตุ
เมื่อขาดซึ่งเหตุปัจจัย ผลของวิญญานก็คือ....อารมณ์ย่อมเกิดไม่ได้

คุณเช่นนั้นพิจารณาให้ดีว่า การไม่เกิดกับการไม่รับ มันแตกต่างกันมั้ย
จะศึกษาธรรมมันต้องใช้บัญญัติให้ถูกต้องตามธรรม ไม่เช่นนั้นผู้รู้เขาจะแย้งเอาได้ครับ



ทั้งหมดทั้งมวลจิตเกิดจาก อวิชชาและการปรุงแต่ง
ปุถุชนไม่รู้ว่าสภาวธรรมที่เรียกว่าจิตนั้น เกิดจากการยึดหมั่นจนทำให้เกิดการปรุงแต่งว่า
สภาวะที่เกิดขึ้นนั้นเป็นตัวเป็นตน ด้วยเหตุนี้จึงบอกว่า จิตเดิมเป็นอัตตาหรือจิตเคลื่อนตัวไปรู้อารมณ์และบอกว่ามีการทรงตัวอยู่.....

ที่พูดมาเป็นลักษณะที่ตรงข้ามกับจิต จิตไม่ใช่ตัวตน เพราะหลงเข้าใจผิดว่าจิตเป็นตัวตน
จึงทำให้เกิดขันธ์ห้าขึ้น สิ่งที่เป็นอัตตาหรือตัวตนก็คือ...ผลแห่งขันธ์ห้าหรือกองทุกข์ ไม่ใช่จิต

จิตเคลื่อนตัวไม่ได้เพราะองค์ธรรมประกอบจิต
เกิดขึ้นแล้วดับไป(ทันทีทันใด)

จิตไม่ใช่ผู้รู้อารมณ์เพราะจิตนั้นแหล่ะคือ อารมณ์ เมื่อมันเป็นตัวเดียวกันย่อมรู้ตัวเองไม่ได้

นี่คือเหตุผลที่บอกว่าคุณเช่นนั้นพูดแต่ความเป็น"สักกายทิฐิ"
สักกายทิฐิสังโยชน์คือต้นเหตุที่ทำให้เกิดความหลงว่า จิตเป็นตัวเป็นตนและอื่นตามที่อธิบายมา

ภวังคจิต จะกล่าวได้ว่า เป็นสภาวะจิตเดิมของอัตตา หรือของสัตว์โลกที่มีอนุสัยต่างๆนอนเนื่องอยู่ก็ได้

...... [๑๕๕] พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า ดูกรอานนท์ ปุถุชนในโลกนี้ ผู้ไม่ได้สดับ ไม่ได้
เห็นพระอริยะ ไม่ฉลาดในธรรมของพระอริยะ ไม่ได้รับแนะนำในธรรมของพระอริยะ ไม่เห็น
สัตบุรุษ ไม่ฉลาดในธรรมของสัตบุรุษ ไม่ได้รับแนะนำในธรรมของสัตบุรุษ มีจิตอันสักกายทิฏฐิ
กลุ้มรุมแล้ว อันสักกายทิฏฐิครอบงำแล้วอยู่ และเมื่อสักกายทิฏฐิเกิดขึ้นแล้ว ย่อมไม่รู้อุบาย
เป็นเครื่องสลัดออกเสียได้ตามความเป็นจริง สักกายทิฏฐินั้นก็เป็นของมีกำลัง อันปุถุชนนั้น
บรรเทาไม่ได้แล้ว ชื่อว่าเป็นโอรัมภาคิยสังโยชน์ ปุถุชนนั้นมีจิตอันวิจิกิจฉากลุ้มรุมแล้ว อัน
วิจิกิจฉาครอบงำแล้วอยู่ และเมื่อวิจิกิจฉาเกิดขึ้นแล้ว ย่อมไม่รู้อุบายเป็นเครื่องสลัดออกเสียได้
ตามความเป็นจริง วิจิกิจฉานั้นก็เป็นของมีกำลัง อันปุถุชนนั้นบรรเทาไม่ได้แล้ว ชื่อว่าเป็น
โอรัมภาคิยสังโยชน์. ปุถุชนนั้นมีจิตอันสีลัพพตปรามาสกลุ้มรุมแล้ว อันสีลัพพตปรามาส
ครอบงำแล้วอยู่ และเมื่อสีลัพพตปรามาสเกิดขึ้นแล้ว ย่อมไม่รู้อุบายเป็นเครื่องสลัดออกเสีย
ได้ตามความเป็นจริง สีลัพพตปรามาสนั้นก็เป็นของมีกำลัง อันปุถุชนนั้นบรรเทาไม่ได้แล้วชื่อว่า
เป็นโอรัมภาคิยสังโยชน์ ปุถุชนนั้นมีจิตอันกามราคะกลุ้มรุมแล้ว อันกามราคะครอบงำแล้วอยู่
และเมื่อกามราคะเกิดขึ้นแล้ว ย่อมไม่รู้อุบายเป็นเครื่องสลัดออกเสียได้ตามความเป็นจริง กาม
ราคะนั้นก็เป็นของมีกำลัง อันปุถุชนนั้นบรรเทาไม่ได้แล้ว ชื่อว่าเป็นโอรัมภาคิยสังโยชน์. ปุถุชน
นั้นมีจิตอันพยาบาทกลุ้มรุมแล้ว อันพยาบาทครอบงำแล้วอยู่ และเมื่อพยาบาทเกิดขึ้นแล้ว
ย่อมไม่รู้อุบายเป็นเครื่องสลัดออกเสียได้ตามความเป็นจริง พยาบาทนั้นก็เป็นของมีกำลัง อัน
ปุถุชนนั้นบรรเทาไม่ได้แล้ว ชื่อว่าโอรัมภาคิยสังโยชน์.

โฮฮับ กาย รับรู้วิญญาณได้หรือ?

จิต คืออารมณ์ จริงหรือโฮฮับ?
อารมณ์ คือจิตหรือโฮฮับ ?

ขันธุ์ 5 ที่โฮฮับเข้าใจ คือกายกับใจ รึเปล่า?