:b12:

เรื่องรู้ทันและเห็นการเกิดดับนั้นมันต้องเกิดขึ้นกับผู้ปฏิบัติจริง จึงจะเกิดญาณปัญญารู้ตามความเป็นจริง โฮฮับมาบอกว่าไม่สามารถเห็นการเกิดดับได้นั้นเป็นการรู้ไม่จริงของโฮฮับอีกเช่นกัน แสดงว่าโฮฮับไม่เคยศึกษาเรื่องของญาณ 16 อย่างจริงจัง

:b12:

สันตติบังอนิจจัง อิริยาบถ 4 บังทุกขัง ฆนะบังอนัตตา
เมื่อสติปัญญาได้รับการฝึกฝนอบรมจนคมกล้า จะรู้ทันเห็นทันสันตติ จนเห็นช่วงสืบต่อของสันตติท่านเรียกญาณปัญญาตอนนี้ว่า
อุทัพยะญาณ=ปัญญาเห็นการเกิดดับ
ผ่านตอนนี้ไปก็จะเกิดภังคญาณ ปัญญาเห็นแต่การดับไปๆ แต่เพียงอย่างเดียวไม่มีอื่น
กบเคยรู้บ้างละยังสิ่งเหล่านี้[/b]

จะแก้อาการปวดเมื่อย ปวดขา เวลานั่งสมาธิได้ยังไงครับ

ผมเองนั่งสมาธิได้ 4-5 ปี แล้วๆตอนนี้จิตนิ่ง สงบพอสมควรแล้ว แต่พักหลังมารู้สึกว่าเวทนามันค่อนข้างรุนแรงๆ ท่านผู้รู้ก็บอกว่าให้ดูมันเฉยๆ ผมก็ทำตามคำแนะนำ แต่ก็สู้เวทนามันไม่ได้ อยากได้คำแนะนำดีๆ จากท่านผู้รู้บ้างครับ

ญาน๑๖เป็นเรื่องของพระแขกที่แต่งตำรานอกลู่นอกธรรมเกินกว่าที่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติ

และได้อธิบายไปแล้วว่า ญานหมายถึงรู้ไม่ใช่เห็น

อาการเกิดดับของธรรมปรมัตถ์ไม่สามารถเห็นได้เพราะถูกสันตติบดบังไว้

ผู้มัปัญญาแล้ว ที่ไม่สามารถเห็นการเกิดดับ ไม่ได้หมายความว่า ไม่มีสภาวะเกิดดับ
แต่เป็นเพราะสันตติจึงไม่สามารถเห็นการเกิดดับ




ฮา ฮาพอเห็นผมเอาเรื่องสันตติมาพูด อโสกะรีบเปิดตำรามาพูด ก็รู้ๆอยู่ว่าไม่รู้เรื่อง

สันตติบังอนิจจัง อิริยาบถ 4 บังทุกขัง ฆนะบังอนัตตา....ซะที่ไหนกัน

สันตติบดบัง อนิจลักษณะ ไม่ใช่บดบังอนัจจัง
อิริยาบดบดบัง ทุกขลักษณะ ไม่ใช่บดบังทุกขัง
ฆนะบดบังอนัตลักษณะ ไม่ใช่บดบังอนัตตา

บอกไว้ในความเห็นก่อนหน้าแล้วว่า อนิจจังกับอนิจลักษณะ....เป็นคนละอย่างกัน
ทุกขังกับทุกขลักษณะเป็นคนละอย่างกัน
อนัตตากับอนัตลักษณะเป็นคนละอย่างกัน
เป็นเพราะอโสกะไม่รู้เรื่องแต่ต้น จึงไปก๊อปปี้ในตำรามาพูด แต่ดันก๊อปผิดเพราะความไม่รู้เรื่อง

ตกนรกหมกไหม้แล้วโฮับ
เพราะบังอาจไปประมาทจ้วงจาบพระพุทธโฆษาจารย์ ผู้มีทั้งเมตตาและกรุณาต่อชาวโลก

แสดงว่าโฮฮับไม่เคารพพระธรรมในเรื่องของญาณ 16 และคงไม่เชื่อคัมภีร์วิสุทธิมรรคที่พระป่าจำนวนมากท่านเคารพนับถือและใช้เป็นคู่มือประพฤติธรรม

สันตินั้นบังตาคนไม่มีสมาธิและญาณเท่านั้น
หากปฎิบัติภาวนาเข้มข้นจริงจัง และสติปัญญาไม่วิปลาศอย่างโฮฮับ ย่อมเห็นการเกิดดับหรืออนิจจัง ทุกขัง อนัตตาชัดเจนเอง

โฮฮับมามัวเล่นกับตัวหนังสือและแง่มุมของบัญญัติเรื่องอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
แล้วมาทำเท่ว่าตนเองเป็นผู้รู้มากรู้ถูกต้อง

งั้นลองอธิบายมาดีๆซิ อนิจจะลักษณะกับ อนิจจังมันต่างกันยังไงในแง่ของสาระธรรม ทุกขังและอนัตตาด้วย

ที่สำคัญอย่าพยายามทำธรรมะที่เป็นของง่ายให้เป็นของยากที่ลึกลับซับซ้อนด้วยแง่มุมของบัญญัติอย่างนี้เลย จะทำให้คนรุ่นใหม่ เด็ก เยาวชนเบื่อหน่าย หนีห่างจากพุทธธรรม

บัณฑิตที่แท้จริงต้องทำยากให้เป็นง่าย ไม่ใช่ทำง่ายให้เป็นยากอย่างที่โฮฮับกำลังทำอยู่นี้หรอกนะ

บาปกรรมๆๆๆๆ

:b13:


ไม่มีปัญญาจะตอบก็บอกมาตรงๆนะโฮฮับ ไม่ต้องมาทำเฉโก อมภูมิ เลี่ยงบาลี

ถ้าอโสกะเข้าใจคำพูดของอโสกะเอง ที่ว่า"ทำของง่ายให้เป็นยาก"
โสกะย่อมจะต้องรู้ได้เองโดยไม่ต้องให้คนอื่นอธิบายให้ฟัง

สรุปก็คือ.....โม้ไปเรื่อยนัั้นเอง

ยังไม่มีสาระเรื่อง อนิจจังกับอนิจจะลักขณะ หรืออนิจจะลักษณะ มาอธิบายได้อีก

ไม่รู้ อธิบายไม่เป็นก็บอกมาตรงๆนะโฮฮับ จะได้เรียนเชิญท่านผู้รู้มาอธิบายให้เข้าใจ

:b13:
อนิจจัง=ไม่เที่ยง เมื่อไม่เที่ยงจึงต้องปรวนแปรเปลี่ยนแปลงไปอยู่ตลอดเวลา เป็นคำ คู่และตรงกันข้ามกันกับ นิจจัง=เที่ยง ไม่เปลี่ยนแปลง

อนิจจะลักขณะ= สภาพที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา เช่นลมหายใจเข้ากับลมหายใจออก เป็นอนิจจัง แสดงอนิจจะลักขณะ

ลมหายใจเป็น....กาย

ความสั่นยาวของลมหายใจเป็น....กายสังขาร

ส่วนอนิจจังเป็นธรรมนิยาม อิทัปปจยตา

ช่วงหลังๆนี้มีอาการผิดปกติกับตัวเองค่ะ คือมีอาการขนลุกตลอดเวลา โดยเฉพาะตอนนั่งสมาธิเป็นหนักมาก ขออนุญาต เล่าเป็นข้อๆดังนี้นะคะ
อาการที่เกิด
1.บ่อยครั้งขนลุกบริเวณขาซ้าย
เป็นบ่อยค่ะอาการนี้ (เป็นมานาน)

2.อาการขนหัวลุก เสียวท้ายทอยมาก เริ่มมาเป็นช่วงหลังๆมานี่เองค่ะ เกิดชัดครั้งแรก ตอนไปร่วมพิธีไหว้ครูที่นึง เป็นพิธีใหญ่พอสมควร พอเริ่มพิธี เท่านั้นเองก็ขนหัวลุกซู่ ลุกจนเสียวต้นคอ และบริเวณท้ายทอยมาก พอซักพัก นั่งร้องไห้แบบไม่ทราบสาเหตุค่ะ ร้องแบบสะอึกสะอื้น งงตัวเองนะคะว่า ร้องไห้ทำไม อายก็อายค่ะ แต่ฝืนตัวเองไม่ได้เลย อยู่ในพิธี เป็นอยู่แบบนี้ ทั้งขนหัวลุกและร้องไห้ 3 - 4 รอบสลับกันไปจนจบพิธีอาการก็หายค่ะ นี่คือครั้งแรกค่ะ

แต่ที่จะถามต่อคือ มาช่วง นี้ 3-4 วัน ก่อนที่จะโพสถามนี่ อาการกลับมาค่ะ แต่หนักและถี่แรงกว่าปกติ คือเริ่มต้นจากอยู่ๆ ก็ขนลุกน้อยๆทั้งตัวบ้าง ขนลุกบริเวณขาซ้ายบ้าง เป็นอย่างงี้ทั้งวันค่ะ (ปกตินานๆทีแต่ครั้งนี้เป็นตลอดวัน)

แต่ที่หนักสุด พอมานั่งสมาธิ (ปกตินั่งสมาธิเกือบทุกวันไม่เคยมีอาการขนหัวลุกหรือเสียวต้นคอเลย) อยู่ๆคราวนี้พอเริ่มนั่งเริ่มกำหนด ไม่ถึงนาที อาการขนหัวลุก เสียวต้นคอ -ท้ายทอย มาหนักมาก กำหนดอย่างอื่นไม่ได้เลย เลยกำหนดไปที่อาการนี้ คือ ขนลุกหนอ เสียวท้ายทอยหนอ อยู่แบบนี้ พอหายซักพัก ก็ไปกำหนดท้องพองยุบ หรือกำหนดตามจิตเราที่ไปกระทบปกติ เดี๋ยวอาการขนหัวลุกก็มาแทรกอีก เป็นอย่างนี้สลับไป สังเกตุตัวเองว่า หลังจากนั้นเป็นต้นมา เวลาใช้ชีวิตปกติก็ขนลุกตลอดเวลา ทั้งวัน แต่ไม่แรง พอวันที่ 2 นั่งสมาธิใหม่ก็ขนหัวลุกอีก อาการจะแรงช่วงนั่งสมาธิค่ะ กังวลมาก ไม่รู้ไปทำไรผิดเข้ารึเปล่า ใครรู้ช่วยบอก หรือแก้อาการทีค่ะ

อนิจจา อนิจจัง โฮฮับเป็นเอามากแล้ว มีชีวิตฟุ้งเฟ้อเลื่อนลอยไปกับตัวหนังสือจนลืมความเป็นจริงที่อยู่ตรงหน้าเสียแล้ว
คู่กับความไม่เที่ยงก็คือความเที่ยงแท้แน่นอนไม่เปลี่ยนแปลง คนธรรมดาเขารู้กันทั่วศัพท์บัญญัติ 2 ตัวนี้

รู้มากแต่รู้มั่วเลยไม่ยอมรับความเที่ยงหรือสัจจะ

เคยได้สวดมนต์แปลบ้างไหมเนี๊ยะ

ชีวิตังเมอะนิยตัง = ชีวิตของเราเป็นของไม่เที่ยง
มรณังเมนิยตัง = ความตายของเราเป็นของเที่ยง
วตะ = ควรที่จะสังเวช

ลมหายใจเข้าออกแสดงความเกิด ดับ หรือความไม่เที่ยงหรืออนิจจัง อยู่ตลอดเวลา เรื่องง่ายๆแค่นี้ยังไม่เข้าใจ มองไม่เห็น พิจารณาไม่ออกแถมยังมาเล่นมั่วกับบัญญัติไปเรื่องกาย เรื่องธรรมนิยามอะไรไปโน้น มั่วตัวจริงและวิปลาศเป็นอย่างที่โฮฮับกำลังเป็นนี่แหละ โปรดพิจารณาตัวเอง