ร่างกายของตถาคตสบายขึ้นก็เพราะในเวลาที่ตถาคตเข้าเจโตสมาธิอันไม่มีนิมิต เพราะไม่ใส่ใจนิมิตทุกอย่าง และเพราะดับเวทนาบางอย่างได้เท่านั้น

ข้อความจากพระไตรปิฏก ฉบับ มหาจุฬาลงกรณ์ เล่มที่ 10 หน้าที่ 110

การไม่ใส่ใจในนิมิต ก็คือการไม่คิดถึง ไม่ตรึกตรอง ไม่คิดทบทวนซ้ำๆ บ่อยๆ ในนิมิตนั้น นิมิตก็ดับไปเป็นธรรมดา

ไม่ตรึก...ในนิมิต..เพราะรู้ว่านี้นิมิต..ไม่ได้มีความหมายอะไร...

กะ..ไม่ตรึกในนิมิต...เพราะว่าตั้งใจว่าไม่ตรึก...

ทั้งสองอย่างข้างต้น...นิมิตก็ดับไปเหมือนๆกัน..

แต่

อันแรก...ไม่ตรึกเพราะปัญญา
อันที่สอง...ไม่ตรึกเพราะไปยึดกับการไม่ตรึก