อนุโมทนาค่ะ

จิตที่เป็นอุเบกขา ด้วยปัญญา สักแต่ว่ารู้ เป็นหัวใจของพระพุทธศาสนา

พระพุทธองค์ ทรงบำเพ็ญ บารมีทั้ง 10 จนถึงขนาด ปรมัตถบารมี และในพระชาติสุดท้าย
ทรงทำให้ปัญญาบารมีเต็มเปี่ยม จึงตรัสรู้ เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

อนุโมทนาในคำตอบค่ะ (คุนน้องก็แอบลุ้นว่าสัตบุรุษท่านนั้นที่เคยชี้แนะคุนน้องจะมาให้คำตอบคุนน้องไหม)
คุนน้องยังสงสัย จิตที่เป็นอุเบกขา จิตที่เป็นอุเบกขาประกอบด้วยปัญญา จะเป็นคุณลักษณะแตกต่างกับจิตที่เป็นอุเบกขาไม่ประกอบด้วยปัญญาอย่างไร?

จิตที่เป็นอุเบกขา เพียงด้วยสมาธิขันธ์ เป็นอุเบกขาที่ยังกำเริบได้ด้วยอำนาจของกิเลส
จิตที่อบรมยิ่งขึ้นไปทำความเห็นแจ้งในความจริงของสภาวะธรรมตามเป็นจริง จาก จิตที่เป็นอุเบกขาด้วยสมาธิขันธ์ จิตจะปล่อยวาง พ้นจากอำนาจของกิเลสครอบงำจิตครับ

อนุโมทนาค่ะ
แล้วจิตที่เป็นอุเบกขา แบบว่า นิ่งเฉย วางเฉย ไม่โต้ตอบผัสสะ เป็นอุเบกขาหรือไม่เจ้าค่ะ?

เป็นไปไม่ได้ครับ
ผัสสะ เป็นเหตุให้เกิด กรรมบ้าง กิริยาบ้างครับ

จิตเป็นอุเบกขา สักว่ารู้
คือจิตไม่คิดปรุงแต่งเพิ่มเติมไปนำเอาสิ่งที่รู้นั้นมาเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ หรือยึดถือเอาด้วยความอยาก ไม่อยากจากการรู้นั้นๆ ครับ

เมื่อจิตสักว่ารู้ในลักษณะอย่างนั้น ก็ยังต้องอาศัยผัสสะอยู่ดีครับ
จิตที่ไม่ตอบโต้ผัสสะเลย คือจิตที่ละธาตุขันธ์ด้วย อนุปาทิเสสนิพพานธาตุแล้วครับ

ตาเห็นรูป จมูกได้กลิ่น ลิ้นได้รส หูได้ยินเสียง นั้นเป็นวิญญาณ สัมผัสการรับรู้ทั้งหมดที่เป็นคือธรรมารมณ์ มีอวิชชา มีอุปทาน วิบากกรรม ปรุงแต่งเป็นกายกรรม วจีกรรม มโนกรรมสัมผัสการรับรู้ทั้งหมดที่เป็นคือธรรมารมณ์ ลึกลงไปคือให้รู้ทันเรื่องที่เกิดในวิญญาณ เห็นวิญญาณเป็นเรื่องของทุกข์

การปฏิบัติธรรมภาวนา ด้วยความเพียรมีสติอยู่กับลมหายใจเข้าออก เราต้องผ่านเวทนาของกายเพียรรักษาจิตให้อยู่กับลมหายใจ ผ่านเวทนาอารมณ์ ด้วยความเพียรมีสติรักษาจิต อะไรเกิดขึ้นมาก็สติรักษาจิตปฏิเสธไปก่อน ให้จิตมีสติอยู่กับลมหายใจ เจ็บปวดก็ชั่งมัน เจ็บปวดมากๆ มันก็ชา พอหายชา จิตก็ผ่านเวทนาด้วยขันติอดทนเหมือนจิตได้สมาธิ กายก็จะตั้งตรงของเขาเอง ความเป็นตัวตนของกายก็หายไป ไม่มีอะไรเข้ารบกวนจิต จิตก็เป็นเอกัตคตาจิต นิ่งอยู่เฉย เมื่อน้อมจิตเอาขันธ์ห้ามาพิจารณาด้วยพระไตรลักษณ์ เพื่อให้เกิดปัญญาวิมุติเรียบเรียงเหตุผลคลี่คลายความยืดถือที่จิตหลงยึดเอาไว้ พิจารณาถึงกรรม กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม ก็จะยิ่งเห็นความผิดพลาดของตัวเอง ด้วยเป็นผู้เผลอสติไม่เท่าทันธรรมารมณ์ พิจารณาอุปทานที่จิตหลงยึดอยู่ในชาติในภพ จึงต้องเพียรมีสติรักษาจิตด้วยปัญญาของตนพาจิตตนพ้นทุกข์

อนุโมทนาค่ะ
คุนน้องจะปฏิบัติตามที่ท่านบอกนะเจ้าค่ะ

ละชั่ว ทำแต่ดี เพียรชำระจิตของตนให้ขาวรอบ เป็นสรุปคำสอนและทางเดินของพุทธศาสนา หาใช่หัวใจของพระพุทธศาสนาที่แท้จริงไม่

หัวใจของพุทธศาสนาหรือหัวใจการค้นพบของพระพุทธเจ้าคือ อริยสัจ 4
1.ทุกข์ สภาวะที่ต้องแบกรับ เป็นผล พึงกำหนดรู้
2.สมุทัย เหตุเกิดทุกข์ เป็นเหตุ พึงละ
3.นิโรธ ความดับทุกข์ เป็นผล พึงทำให้แจ้ง
4.มรรค ทางปฏิบัติเพื่อการค้นพบและดับเหตุทุกข์ พึงเจริญ

มีทั้งหลักทฤษฎีและวิธีการปฏิบัติอยู่ในอริยสัจ 4นี้พร้อมครบสมบูรณ์ยิ่งแล้วถ้าใครมีสติปัญญาเฉียบแหลมพิจารณา

สรุปเป็นภาษาง่ายๆ หัวใจพระพุทธศาสนาคือ "เหตุและผล"
สองคำเท่านี้แหละ

"เหตุมี ผลมี"

"เหตุดับ ผลดับ"

รู้เรื่องธาตุ 4 ขันธ์ 5 อายตนะ 12 ปรมัตถธรรม เป็น รู้กว้าง

รู้เรื่อง สติปัฏฐาน 4 เปนรู้เทคนิคปฏิบัติ

รู้ปัจจุบันอารมณ์ เป็นรู้ลัด วิปัสสนาภาวนา

ความรู้น้องคง เข้าทางอยูแล้ว มีแต่ต้องเร่งแจวเร่งพาย อย่าให้ใครมาหลอกให้ไปติดมากมายในบัญญัติธรรมที่แสนวิเศษพิสดารอื่นอีก

หัวใจของพระศาสนานั้น ไม่ว่าจะตอบตรงไหนก็ถูกต้องทั้งหมด จะชี้ชัดตรงแป๊ะเลยคงไม่มี
อุปมาเหมือนเถาวัลย์ ไม่ว่าจะจับที่โคน จับที่กลาง จับที่ยอด จะกระเทือนถึงกันหมด
แต่ถ้าจะให้หาให้ได้ว่าตรงไหนเป็นที่สุดก็พอจะตอบได้นั่นคือ ความพ้นทุกข์อย่างสิ้นเชิง
ไม่กลับมาเกิดอีก