สมัยเรียน ชอบเล่นเอามากอยู่ หมากรุก ถ้าเป็นเย็นวันศุกร์ เสาร์จะนั่งโขกกันจนสว่างคาตาหลายๆครั้ง
ประโยชน์ที่ได้คือ ได้ฝึกสมาธิแบบมิจฉา และรู้คุณค่าของสมาธิว่ามันทำให้ลืมโลก ลืมตัวตน จนไม่หิว ไม่หลับไม่นอน แต่มันหลง เลยพาลวิเคราะห์รู้ต่อไปอีกว่า สิ่งที่ชาวโลกนิยมว่าเป็นความสุขทั้งหลายนั้นที่แท้ก็คือ สมาธินี่เอง แต่เป็นสมาธิในทางผิด เพราะหลง อย่างเช่นสมาธิในการเล่นไพ่ เล่นหมากฮอร์ ส หมากรุก สมาธิในการตกปลา สมาธิในการดูหนัง ฟังเพลง ทั้งหมดจะสุขมากตอนลืมตัว (ลืมกู)


ปัญหาของชายที่เจริญพุทโธและวางสติไว้กลางหน้าอก ก็คือเจอนิมิตในรูปแบบของมีคนมาสอน สติไม่ทันปัจจุบันอีกนั่นแหละถ้าทันมันจะไม่สังขารปรุงแต่งเป็นเรื่องเป็นราวไปมากอย่างที่พูด มันจะจบตั้งแต่ เห็นหนอ ได้ยินหนอ รู้หนอ คิดหนอ

ก็เขาพุทโธ แล้วจะมาเห็นหนอได้ยังไงเล่าอโศก

ก็เหมือนวิธีของฮโศก ฯลฯ ไม่ตะบอย ตะงอย ฯลฯ แล้วจะมาคิดหนอได้ยังไง

กรัชกายนี่ไม่มีปัญญาคิดพลิกแพลงประยุกต์ใช้เอาเองบ้างเลยนะ

ที่ให้ตัวอย่างมาเป็นหนอเพื่อให้คิดเอาเองได้ว่าถ้าพุทโธมาแล้วจะต้องมาเจริญสติรู้ทันปัจจุบันอารมณ์ควรจะกำหนดพิจารณาอย่างไร เช่นอาจจะนิ่งรู้อยู่เฉยๆ หรือ หาคำบริกรรมอื่นมาช่วยกำกับอย่างเช่น อนัตตา ๆ ๆ ๆตามหลังอารมณ์และความรู้สึกปัจจุบันเหล่านั้นเป็นต้น