กรัชกายนี่คิดว่าตนเก่งเหนือใคร ถึงได้กล้าประมาทสัจจธรรม มาขำความจริงของชีวิต คือ เกิด - ดับ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา สาระแห่งธรรมที่พระพุทธเจ้าทรงสอนมารวมลงตรงนี้ ยังเห็นเป็นเรื่องขำไปได้ นักวิชาการที่หลงรู้ ลืมตาย มักจะพากันเป็นอย่างนี้เสียมาก บางครั้งบางทีเจอหลวงปู่ครูบาบ้านนอก ไม่เก่งตำรา ตอบคำถามไม่ตรงกับตัณหา อัตตาของตนเอง ก็หลงไปประมาทจ้วงจาบท่านด้วยอหังการ มนังการสำคัญว่าฉันรู้บัญญัติมากกว่าหลวงพ่อหลวงปู่ ดูๆแล้วน่าสังเวชสลดใจ

หารู้ไม่ว่าความรู้ทางทฤษฎีที่มากมายเหล่านั้นมันจะท่วมทับหัว หู ตา ให้พร่ามัว ลืมตัวลืมตน เป็นคนหลง สร้างทางลงอบายให้กับตน วกวนหลงปลื้มอยู่ในบัญญัติ อันมิอาจช่วยอะไรได้เลยตอนใกล้จะตาย จิตสุดท้ายจะหลุดจากร่าง

คิกๆๆ ท่านอโศกนี่เข้าใจอะไรยากพอสมควรทีเดียว กรัชกายขำอโศก ขำตรงที่ว่า พูดเป็นเป็นคุ้งเป็นแควว่าชีวิตเกิด-ดับ เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ว่าไป แต่ชีวิตมันเกิดดับแสดงความเป็นสามัญของมันอย่างนั้นต่อหน้าต่อตาแต่อโศกหารู้ไม่ นี่ขำตรงนี้ขอรับ คือพูดไปก่อนรู้

รู้ได้แบบเดาเอาของกรัชกายนั้นนะมันใช้ได้ที่ไหน

เดาคิดเอาไปตามหลักทฤษฎี ประสบการณ์จริงจะมีสักนิดก็หาไม่

อโศกะ เผชิญหน้ากับความเกิดดับภายในมาตั้งแต่ตอนหนุ่มๆแล้วครับ กรัชกาย

ปฏิบัติยังไง จึงได้เผชิญหน้าเผชิญตากับเกิด-ดับ แล้วอาการเกิด-ดับ มันยังไงครับ แล้วอะไรครับเกิด-ดับ