ก็อย่างที่บอกกับคุณน้องก่อนหน้าครับ ทำวิชชา ให้เกิดเจริญขึ้นๆ จนรู้เข้าใจชีวิตนี้หรือจะเรียกสังขารก็เอา
อันที่จริงตัวอย่างภาคปฏิบัติที่ลงลึกถึงปัญหาทางจิตเนื่่ยะ ยกตัวอย่างบ่อยๆ

ถ้าถามตรงถึงวิธีที่กรัชกายทำอยู่ปฏิบัติ รู้สึกยังไง เป็นยังไงกำหนด (ว่าในใจ) ยังงั้น รู้สึกกลัว นี่แหละ ต้องกำหนดรู้มันตรงๆตามสภาวะของมัน ที่บอกว่า รู้สึกยังไง กำหนดยังงั้น รู้สึกใช่ไหม กลัว (หนอๆๆๆๆ) ๆๆๆๆๆ

มีบางคนหรือหลายๆคน ตาเถรไปว่ากลัวๆๆๆ มันไม่กลัวไปกันใหญ่หรอ คิกๆๆ

คนพูดยังงี้ แสดงว่าไม่เข้าใจธรรมชาติของจิต จิตมันคิดขณะละเรื่อง วิบๆๆๆ ยกตัวอย่าง เมื่อมันคิดกลัว เรารู้ตัว (ว่าในใจเลย) กลัวหนอๆๆๆๆ การกำหนดกลัวหนอๆๆจะเบียดแทรกความคิดดวงก่อน เมื่อมันถูกแทรกถูกเบียน ด้วยการกำหนดรู้ กลัวหนอๆๆ ....ความคิดกลัว (ขณะก่อน) มันก็ดับ เพราะมันคิดขณะละเรื่อง (แต่่มันอาจวนมากลัวอีกได้นะ ถ้าสติเป็นต้นไม่แข็งแรงพอ จึงต้องกำหนดทุกครั้งทุกขณะที่คิด ตัวกำหนดรู้เท่าทันมันนี่แหละเป็นตัวสติสัมปชัญญะ เป็นต้น ที่ไปตัดวงจรมัน) พอใจคำอธิบายไหมครับ

ทำความเข้าใจตรงนี้ก่อน แล้วถามใหม่ เอางี้แล้วกัน กรัชกายปวารณาตัวต่อคุณปลีกวิเวกถามได้ตามอัธยาศัยอยากถามอะไรถาม


อ้อ คุณปลีกวิเวกทำยังไงครับ

สวัสดีค่ะ เป็นสมาชิกใหม่นะคะ คือเริ่มฝึกนั่งสมาธิได้ประมาณ 2-3 อาทิตย์ได้ค่ะคือไม่ได้นั่งเพื่อให้บรรลุหรือว่าอะไรนะคะคืออยากให้จิตสงบ เท่านั้นแต่ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ก็เริ่มได้ยินเสียงเหมือนพระสวดดังที่ข้างหู ตลอดเวลาตอนแรกนึกว่าหูอื้อแต่มันไม่ใช่ค่ะกระทั่งตอนนี้ก็ยังได้ยินอยู่ คืออยากขอคำแนะนำค่ะว่าจะต้องปฏิบัติอย่างไรต่อไปและเสียงที่ได้ยินอยู่นี่ มันดีหรือไม่ดีคะ

ปล. อยู่ต่างประเทศค่ะจึงมั่นใจว่าไม่ใช่เสียงจากวัดแน่นอน ขอบคุณค่ะ

ไม่ทราบครับ ไม่กลัวผีครับ

ปลีกวิเวกก็ปฏิบัติคล้ายๆกับคุณกรัชกายแหละค่ะ...แต่ถ้าอยู่ในวิสัยที่พิสูจน์ได้จะพิสูจน์ทุกครั้ง เช่น เห็นเงาแว็บๆ หรือได้ยินเสียง..อะไรอย่างนี้จะต้องเข้าไปตรวจสอบแต่ระหว่างเดินไปก็มีกลัวสลับกับต้องพิสูจน์คือระหว่างสติกับความกลัวมันสลับกันเกิดอย่างรวดเร็วเหมือนที่คุณกรัชกายบอก..คิดเหมือนกันว่าถ้าเจอจะทำไงว้า...พอไปถึงไม่มีทุกทีว่างเปล่า..ไม่มีอะไรนี่หว่า...ก็จะอ๋อ!ทุกครั้งว่าใจมันปรุงแต่งไปเอง...ปลีกวิเวกทำอย่างนี้ทุกครั้งความกลัวมันลดลงจริงๆค่ะ..จากกลัวมากเป็นกลัวน้อยลง...

ชีวิตนี้มีทุกข์เป็นสภาวะด้านหนึ่งของมัน หมายความว่า เป็นธรรมดาตามธรรมชาติของชีวิตนั่นเองที่เป็นสังขาร ซึ่งเกิดมีเป็นไปโดยขึ้นต่อเหตุปัจจัยหลากหลาย ไม่เที่ยง ไม่คงที่ ไม่คงทน แปรปรวนเรื่อยไป ไม่มี ไม่เป็นตัวตนของมันเองอย่างแท้จริง เช่น จะให้คงอยู่หรือเป็นไปอย่างที่ใจปรารถนาไม่ได้ ต้องว่ากันไปตามเหตุปัจจัย พูดสั้นๆ นี่ก็คือมันเป็นทุกข์


สภาวทุกข์ของชีวิตพูดรวบรัดด้วยคำว่า ชรา มรณะ หรือ แก่ และตาย หรือ เสื่อมโทรม และแตกสลาย แล้วจากทุกข์ตามสภาวะนี้ ก็ตามมาด้วยทุกข์ที่เป็นความรู้สึกต่างๆ เช่น ความโศกเศร้า ความคับแค้น ความเสียใจ ความพิไรรำพรรณ


การที่จะแก้ปัญหาดับสลายคลายทุกข์ และการที่จะมีความสุขได้ คนก็ต้องมีจิตใจที่มั่นคงในการอยู่กับความจริง เริ่มด้วยจัดการให้ชีวิตของตนลงตัวกันได้กับความทุกข์พื้นฐานนั้น โดยมีปัญญาที่ทำให้จิตเป็นอิสระจากทุกข์พื้นฐานนั้น หรือให้ใจอยู่กับมันได้สบายๆอย่างใดอย่างหนึ่ง ถ้าทำถึงขั้นนั้นไม่ได้ ก็ให้ใจอยู่กับมันด้วยปัญญาที่รู้เท่าทัน วางใจวางท่าที่ถูกต้อง อย่างน้อยก็ยอมรับความจริง สู้หน้า เผชิญหน้าความจริงได้ด้วยปัญญาที่รู้เท่าทันความจริงนั้น


ตราบใด มนุษย์ยังไม่สามารถจัดการกับปัญหาพื้นฐานแห่งชีวิตของตน ยังวางตัววางใจหาที่ลงไม่ได้กับทุกข์ถึงขั้นตัวสภาวะ ตราบนั้น มนุษย์ก็จะยังแก้ปัญหาไม่สำเร็จ ยังหลีกไม่พ้นการตามรังควานของทุกข์ ไม่ว่าจะพบสุขขนาดไหน และจะยังไม่ประสบความสุขที่แท้จริง

ก็ยังไม่เจอกับตัวนี่หน่าถึงพุดได้ จะว่าไปคุนน้องน่ะสงสารสลดเศร้าใจจริงๆนะ คนที่ตกอยู่ภายใต้คำสั่งของความอยุติธรรม ทำในสิ่งที่ฝืนใจตน แต่เพราะกลัวนั่นกลัวนี่ กลัวว่าตนจะได้รับผลกระทบถ้าไม่ทำตามคำสั่งเขา พวกนี้น่าสงสารพี่กรัชกาย เค้าต้องอยู่แบบหวาดผวา นอนฝันร้ายทุกคืน ฝันร้ายกับสิ่งที่พวกเค้าทำ บ้างก็เป็นโรคประสาทหลอน หลอนตอนกลางคืน หลอนว่ามีคนจะฆ่าต้องเอาปืนไว้ใกล้หัวที่นอน เพราะสิ่งที่ตนทำนั้นสยดสยอง ภาพติดตาในสิ่งที่ตนกระทำ ถ้าให้คุณน้องทำตามคำสั่งคนพวกนั้นความอยุติธรรมทั้งหลายคุนน้องคงสติแตกหนีไปบวช คุนน้องขอออกบวชดีกว่า อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าเราตัดทางโลกแล้ว ยังจะตามมาสั่งนั้นสั่งนีไหม

ท่านว่าจะแก้ทุกข์ต้องแก้ให้ลึกถึงตัวสภาวะของมัน (สภาวทุกข์ ซึ่งเป็นพื่้นฐานของชีวิต)

คุณปลีกวิเวกลองพิจารณาบทความนี้ กับ ตัวอย่างสภาวะซึ่งปรากฏในภาคปฏิบัติ ซึ่งก็รวมถึงความหวาดกลัวต่างๆด้วย ดูครับ

กลัวตายมั้ย

ไม่ทราบครับ
ตอนเฉียดตาย ก็เฉยๆ ครับ

ประสบอุบัติหรอเฉียดตาย เล่าให้ฟังบ้างสิครับ

ให้เป็นเรื่องในอดีตไปครับ ไม่มีประโยชน์ครับ

ok อดีตก็อดีต เอาเป็นวันเช่นนั้นไม่กลัวอะไรสักอย่าง

ไม่ครับ กลัวสิ่งใดก็ยอมรับ
แต่คำถาม ไม่ได้ถามสิ่งที่กลัว