ครูบาอาจารย์เคยสอนว่า....เกิดเป็นคน...พบพระพุทธศาสนา..แล้วยังมีศรัทธาในพระศาสนาด้วย..ท่านว่า...บารมีเต็มแล้ว

คือ...เต็มพอที่จะถึงนิพพานได้

แล้วทำไมเราจึงคิดว่าบารมีไม่พอ?

verb to เดา...คือ...หลง...อาจเป็นเพราะ...โพธิสัตว์ที่ตนสนิทชิดเชื้อ....ยังไม่เป็นพระพุทธเจ้า

แก้ได้มั้ย? .....ก็ต้องขอบอกว่า...แก้ได้ เพียงแค่ตั้งใจใหม่...อย่างแรก..ตั้งใจว่า..ความปรารถณาเก่า ๆทั้งหลาย...ขอยกเลิก....จะไปนิพพานตามพระสมณโคดตบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า...ชาตินี้..นี่แหละ

นี้แบบสาวกภูมินะ....แล้วผู้ปรารถณาโพธิญาณละ...ผู้ปรารถณาความเป็นปัจเจกพุทธเจ้าละ...

เป็นความอยาก...เป็นความหลง..รึเปล่า?

เป็น...ละได้ก็เป็นอรหันตแบบสาวกหมดทุกข์ไป...อย่างหลวงปู่มั่น...หลวงปู่เสาร์...เป็นต้น

หากไม่ละ....ก็คงต้องดำเนินไปตามแรงปรารถณาอันนั้นไป

จำได้เลา ๆ ทำนองว่า.."อานนท์...อย่าโทษกามเลย...ตถาคตก็เกิดจากกาม"

ดังนั้น...ไม่ว่าจะทำอะไรหากมองในภาพกว้าง ๆแล้ว....มันไม่มีถูกมีผิดแท้ในตัวของมัน...

ถูกผิด..ก้อแค่...ถูกใจเราหรือไม่ถูกใจเรา...เท่านั้น

ความเห็นส่วนตัว
ถูกผิดไม่มี มีแต่กรรม

คุณกบ ที่ว่าจำได้เลา ๆ ว่า.."อานนท์...อย่าโทษกามเลย...ตถาคตก็เกิดจากกาม"
มีที่มามั้ย ช่วยนำมาอ้างอิงด้วยครับ