คุณนี้ตลกดีนะครับ พูดจาน้อมแน้มเหมือนเด็กที่นมพึ่งแตกพาน
คำพูดแบบนี้ถ้าเป็นผู้ใหญ่พูดเข้าทำนอง ผิดแล้วพูดแก้เกี้ยวครับ

แล้วที่บอกว่าออกอาการที่คุณว่า มันเป็นไงหรือครับ
เป็นอาการเหมือนเต่าหดหัว ที่คุณไปจีบปากฉอเลอะออดอ้อนแก้ตัว
กับคุณกะลาใช่ไมครับ

อย่าคิดไปเองซิครับว่าคนอื่นจะเคือง ก็แค่โดนว่าเป็นเกย์ไม่เห็นเสียหายตรงไหน
แต่ที่น่าจะเคืองมันต้องโดนชาวบ้านเขาว่า ...
เป็นเต่าหดหัว จนต้องเอาไม้แยงตูดครับ

มันแปลกดีครับ เขาพูดแยงก้นเต่า มันจะกี่ร้อยครั้งมันก็เป็นก้นเต่า
มันเป็นคุณที่คิดวิตถารเอง ดันคิดเคลิ้มไปได้ว่า ก้นเต่าเป็นก้นคุณ
เพราๆบ้างก็ดีนะครับเรื่องพรรณนี้ มันจะดึงจิตคุณลงต่ำ

มาบอกอะไรผมครับ มันเป็นคุณสองคนที่พูดเอง ไอ้เต่าหดหัวเนี่ยน่ะ
คุณก็ปะลองยุทธกันไปซิครับ เต่ามันอยู่ของมันดีๆคุณไปเอ่ยถึงมันก่อนทำไม
ตัวเองพูดเอง ดันมาโยนให้คนอื่น อายมั้ยครับ

แยงก้นเต่ามันสกปรกมันต่ำตรงไหนครับ ผมว่าผมสุภาพแล้วน่ะ
ขนาดเรียกตูดเต่า เป็นก้นเต่า มันเป็นคุณเองที่คิดสกปรก วิตถารจินตนาการก้นเต่า
เป็นก้นตัวเอง ความจริงย่อมเป็นความจริง เมื่อเต่ามันหดหัว จะให้มันโผล่หัว
ก็ต้องเอาไม้แยงก้นมัน ไม่ใช่แยงก้นคุณ


มันเป็นจิตใจคุณไม่ใช่จิตใจผม คุณมันคิดแต่เรื่องลามก ก็เลยปรุงแต่งเรื่งนี้
ให้มันลามกไปตามจิตคุณ

ส่วนจิตผมคิดแต่เรื่องเต่า เรื่องสำนวนสุภาษิตไทยที่ผมเคยศึกษามาจาก
ครูบาอาจารย์ที่เป็นฆราวาสและเป็นพระ มันจะเป็นเรื่องลามกไปได้อย่างไร
แล้วเรื่องเต่าหดหัวก็เป็นสำนวนไทยที่มีอยู่จริง ไม่ใช่พึ่งแต่งขึ้นมา
เรื่องที่ผมพูดมันเป็น วาจาสุจริต แต่ของคุณแค่จะบอกว่าเป็นวาจาทุจริต
มันยังน้อยไป ต้องเรียกว่า...วาจาลามก จกกาเป็ด

อีกอย่างครับกับคำที่ปลอบผมน่ะที่ว่า "นิดๆหน่อยๆ
แล้วก็แล้วกันไป อย่าคิดมาก" กรุณาจำคำของคุณไว้ด้วยนะครับ
ยามเมื่อต้องมาสนทนากับผมนะครับ จิตมันจะได้ไม่กระเจิงไปซะก่อน

มันเกี่ยวกับประเด็นนี้มั้ยครับ มันคนละเรื่องแล้วครับ
ประเด็นมันอยู่ที่ มันมีประโยคคำพูดว่า"เต่าหดหัวอยู่ในกระดอง"จริง
ผมก็เอามันมาขยายความให้เข้าใจมากขึ้น แต่คุณไม่เข้าใจดันไปคิดสองแง่สองง่าม

รู้เรื่องผมจริงหรือครับ รู้แล้วทำไมหาว่าผมเคือง คิดมากล่ะครับ
แบบนี้รู้ไม่จริงหรอกครับ อีกอย่างก่อนที่จะให้ผมไปกระทู้คุณกรุณา
พูดจาให้มันอยู่ในประเด็นซะก่อนก็ดีครับ คุยอะไรมันต้องมีเหตุผล
มีที่มาที่ไป ไม่ใช่นึกคิดจินตนาการอะไร หรือใช้ความอยากในจิตใต้สำนึก
ออกมาคุย แบบนี้มันไม่ใช่คุยธรรมหรอกครับ

หรือเป็นเพราะคุณ เข้ามาชวนคนคุยเพราะความเหงา ขาดเพื่อน ขาดคนเอาใจ
จะคุยอะไรก็ได้ขอแค่หายเหงา น่าสงสารนะครับ

ธรรมที่โฮฮับเข้าใจอะไรหว่า เคยถามก็ไม่ตอบสักที ธรรมะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ท่องเป็นนกขุนทองไปได้ อะไรธรรมไหนบอกหน่อยดิ

‎มาดู ปฏิจจสมุปบาท ในรูปแบบ อริยสัจจ4 กันครับ


เริ่มด้วย ทุกขอริยสัจ4
ภิกษุ ท. ! ทุกขอริยสัจ เป็นอย่างไรเล่า ? แม้ความเกิด ก็เป็นทุกข์, แม้ความแก่ ก็เป็นทุกข์, แม้ความตาย ก็เป็นทุกข์, แม้โสกะปริเทวะ-ทุกขะโทมนัสอุปายาสทั้งหลาย ก็เป็นทุกข์, การประสบกับสิ่งไม่เป็นที่รัก เป็นทุกข์, ความพลัดพรากจากสิ่งเป็นที่รัก เป็นทุกข์, ปรารถนาสิ่งใดแล้วไม่ได้สิ่งนั้น นั่นก็เป็นทุกข์ : กล่าวโดยย่อ ปัญจุปาทานขันธ์ทั้งหลาย เป็นทุกข์.ภิกษุ ท. ! นี้เรากล่าวว่า ทุกขอริยสัจ.

มั่วอีกแล้วฝึกจิต เตือนแล้วก็ไม่เชื่อ ทุกขอริยสัจสี่ มันเกี่ยวอะไรกับปฏิจสมุปบาท
ในปฏิจสมุปบาท มันเป็นอวิชา เป็นความไม่รู้ อริยสัจจสี่

พูดมาได้ไงว่า"ปฏิจสมุปบาทในรูปแบบอริยสัจสี่"
มันมั่วตั้งแต่หัวข้อกระทู้แล้ว

ท่านเองก็ต้องเห็น ปฏิจสมุปบาทในรูปแบบอริยสัจสี่ ให้ได้นะครับ

บทที่ว่าก่อนตรัส ทุกขอรินสัจ4 เป็นอย่างไรเล่า นะท่านโฮ

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ธรรมดาอันเราแสดงแล้วว่า "เหล่านี้ คืออริยสัจทั้ง ๔"
ดังนี้ เป็นธรรมอันสมณพราหมณ์ผู้รู้ทั้งหลายข่มขี่ไม่ได้ ทำให้เราเศร้าหมองไม่ได้ ติเตียน
ไม่ได้ คัดง้างไม่ได้. ข้อนี้ เป็นธรรมที่เรากล่าวแล้วอย่างนี้ เราอาศัยซึ่งอะไรเล่า จึง
กล่าวแล้วอย่างนี้? ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะอาศัยซึ่งธาตุทั้งหลาย ๖ ประการ
การก้าวลงสู่ครรภ์ ย่อมมี; เมื่อการก้าวลงสู่ครรภ์ มีอยู่, นามรูป ย่อมมี; เพราะ
มีนามรูปเป็นปัจจัย จึงมีสฬายตนะ; เพราะมีสฬายตนะเป็นปัจจัย จึงมีผัสสะ;เพราะมีผัสสะเป็นปัจจัย จึงมีเวทนา. ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เราย่อมบัญญัติว่า
"นี้ เป็นความทุกข์" ดังนี้; ว่า "นี้ เป็นทุกขสมุทัย" ดังนี้; ว่า “นี้ เป็น
ทุกขนิโรธ” ดังนี้; ว่า นี้ เป็นทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา" ดังนี้; แก่สัตว์
ผู้สามารถเสวยเวทนาอยู่.

ต่อด้วย ทุกขสมุทยอริยสัจ

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ทุกขสมุทยอริยสัจ เป็นอย่างไรเล่า? เพราะมี
อวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขารทั้งหลาย; เพราะมีสังขารเป็นปัจจัย จึงมีวิญญาณ;
เพราะมีวิญญาณเป็นปัจจัย จึงมีนามรูป; เพราะมีนามรูปเป็นปัจจัย จึงมีสฬายตนะ;
เพราะมีสฬายตนะเป็นปัจจัย จึงมีผัสสะ; เพราะมีผัสสะเป็นปัจจัย จึงมีเวทนา;
เพราะมีเวทนาเป็นปัจจัย จึงมีตัณหา; เพราะมีตัณหาเป็นปัจจัย จึงมีอุปาทาน;
เพราะมีอุปาทานเป็นปัจจัย จึงมีภพ; เพราะมีภพเป็นปัจจัย จึงมีชาติ; เพราะมีชาติ
เป็นปัจจัย, ชรามรณะ โสกะปริเทวะทุกขะโทมนัสอุปายาสทั้งหลาย จึงเกิดขึ้นครบถ้วน:
ความเกิดขึ้นพร้อมแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้. ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย!
นี้เรากล่าวว่าทุกขสมุทยอริยสัจ.

ผมแถม บทนี้ให้ท่านโฮ นะครับ เอาไปพิจารณา

หรือป่าวก็ตามใจนะ

พระพุทธองค์ท่านกล่าวตั้งแต่ ชรามรณะ ฯลฯ ชาติ ...ตลอดสาย เหมือนกันกับ สังขารทั้งหลาย จนมาถึง

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ก็สังขารทั้งหลาย เป็นอย่างไรเล่า? ดูก่อนภิกษุ
ทั้งหลาย! สังขารทั้งหลาย ๓ อย่างเหล่านี้ คือ กายสังขาร วจีสังขาร จิตตสังขาร : ดูก่อน
ภิกษุทั้งหลาย! เหล่านี้เรียกว่า สังขารทั้งหลาย. ความก่อขึ้นพร้อมแห่งสังขาร ย่อมมี
เพราะความก่อขึ้นพร้อมแห่งอวิชชา ;ความดับไม่เหลือแห่งสังขาร ย่อมมีเพราะ
ความดับไม่เหลือแห่งอวิชชา ; มรรคอันประกอบด้วยองค์แปดอันประเสริฐนั่นเอง
เป็นปฏิปทาให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งสังขาร, ได้แก่สิ่งเหล่านี้คือ ความเห็นชอบ ความ
ดำริชอบ การพูดจาชอบ การทำการงานชอบ การเลี้ยงชีวิตชอบ ความพากเพียรชอบ
ความระลึกชอบ ความตั้งใจมั่นชอบ;
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ในกาลใดแล อริยสาวก ย่อมมารู้ทั่วถึงซึ่งธรรม
อันเป็นปัจจัย (ปัจจัยธรรมดา)ว่าเป็นอย่างนี้ๆ; มารู้ทั่วถึงซึ่งเหตุแห่งธรรมอันเป็น
ปัจจัย ว่าเป็นอย่างนี้ๆ; มารู้ทั่วถึงซึ่งความดับไม่เหลือแห่งธรรมอันเป็นปัจจัย ว่าเป็น
อย่างนี้ๆ; มารู้ทั่วถึงซึ่งข้อปฏิบัติเครื่องทำสัตว์ให้ลุถึงความดับไม่เหลือแห่งธรรมอันเป็น
ปัจจัย ว่าเป็นอย่างนี้ๆ, ดังนี้; ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ในกาลนั้น เราเรียกอริยสาวกนั้น
ว่า "ผู้สมบูรณ์แล้วด้วยทิฏฐิ" ดังนี้บ้าง; ว่า "ผู้สมบูรณ์แล้วด้วยทัสสนะ"ดังนี้บ้าง;
ว่า "ผู้มาถึงพระสัทธรรมนี้แล้ว" ดังนี้บ้าง; ว่า "ได้เห็นพระสัทธรรมนี้"ดังนี้บ้าง;
ว่า "ผู้ประกอบแล้วด้วยญาณอันเป็นเสขะ" ดังนี้บ้าง; ว่า "ผู้ประกอบแล้วด้วยวิชชา
อันเป็นเสขะ" ดังนี้บ้าง; ว่า "ผู้ถึงซึ่งกระแสแห่งธรรมแล้ว" ดังนี้บ้าง; ว่า
"ผู้ประเสริฐ มีปัญญาเครื่องชำแรกกิเลส" ดังนี้บ้าง; ว่า "ยืนอยู่จดประตูแห่งอมตะ"
ดังนี้บ้าง, ดังนี้ แล.

แล้วไงพระพุทธองค์ทรงบอกหรือว่า ทุกข์อริยสัจสี่เป็นแบบปฏิจสมุปบาท
อ่านพระธรรมไม่รู้เรื่องก็โพสส่งเดช

จะบอกให้ อริยสัจจ์สี่มันตรงข้ามกับปฏิจสมุบาทโดยสิ้นเชิง
เพราะบุคคลไม่รู้ความมีอยู่ของอริยสัจจ์สี่ จึงทำให้เกิดวงปปฏิจสมุปบาท
หรือวัฏสงสาร เมื่อได้รู้ได้ปฏิบัติในเรื่องอริยสัจจ์สี่แล้วเรียกว่าวิชชา วิชชาหรืออริยสัจจ์
ย่อมไปตัดวงจรปฏิจสมุบาทให้ขาด ไม่เกิดวัฏสงสารอีกต่อไป

จำได้น่ะว่าเคยสอนว่า พระธรรมหรือพุทธพจน์ต้องดูว่า
พระพุทธเจ้ากำลังสอนใคร อย่าคิดเองเออเอง
เรื่องนี้คุณก็เคยถูกคุณโกวิทแนะนำแล้วไม่ใช่หรือ ไม่รู้จักสำเหนียก

มีสติแล้วพิจารณาดูว่า พระพุทธเจ้ากำลังสอนสาวกที่ยังมีอวิชา ยังไม่รู้เรื่องทุกข์อริยสัจจ์
ท่านชี้แนะให้สาวกรู้เรื่องทุกข์อริยสัจจ์ เพื่อมาดับหรือมาตัดวงจรปฏิจจสมุบาท

จำให้ขึ้นใจเลยว่า สิ่งที่เกี่ยวข้องกับปฏิจสมุบาทมันคือ...
อวิชา ความไม่รู้ในทุกข์อริยสัจจ์สี่ มันไม่ใช่ทุกข์อริยสัจจ์สี่ เพราะทุกข์อริยสัจจ์สี่
เป็นวิชชาไม่ใช่อวิชา เข้าใจมั้ย

ทุกขสมุทยอริยสัจจ์ คืออะไรรู้หรือเปล่า มันคือวิชชา การรู้ถึงเหตุแห่งทุกข์
พระพุทธองค์ทรงบอกให้เอาทุกขสมุทัย มาดับอวิชาซึ่งในอวิชามันมีความไม่รู้ทุกข์สมุทัย

แยกแยะให้มันถูกฝึกจิต การธรรมมันต้องพิจารณาด้วย ไม่ใช่อ่านตามคำศัพท์

จะบอกให้พระธรรมบทนี้ สิ่งที่เกี่ยวข้องกับวงปฏิจสมุบาท อวิชา คุณเห็นมั้ย
และในอวิชามันมีความไม่รู้ทุกขสมุทัยอยู่

ส่วนทุกขสมุทัยที่พระพุทธเจ้าบอกมันอยู่วงนอกไม่เกี่ยวข้อง
กับปฏิจฯ แต่ทุกขสมุทัยเป็นส่วนหนึ่งที่ใช้ดับวงปฏิจฯ

แยกแยะความแตกต่างให้ดีระหว่าง ความไม่รู้ทุกขสมุทัย กับทุกขสมุทัย
ตัวหนึ่งเป็นอวิชชา อีกตัวเป็นวิชชา

มันเละตั้งแต่ต้นแล้ว ยิ่งเอามือไปกวนมันก็ยิ่งเละ ฝึกจิตเอ๋ยฝึกจิต

ไม่เป็นไรหรอกท่าน ดูๆคลำกันไปนะ

เรื่อง ทุกขนิโรธอริยสัจ

ภิกษุ ท. ! ทุกขนิโรธอริยสัจ เป็นอย่างไรเล่า ? เพราะความจางคลายดับไปโดยไม่เหลือแห่งอวิชชานั้นนั่นเทียว. จึงมีความดับแห่งสังขาร ;เพราะมีความดับแห่งสังขาร จึงมีความดับแห่งวิญญาณ ; เพราะมีความดับแห่งวิญญาณ จึงมีความดับแห่งนามรูป ; เพราะมีความดับแห่งนามรูป จึงมีความดับแห่งสฬายตนะ ; เพราะมีความดับแห่งสฬายตนะ จึงมีความดับแห่งผัสสะ ;เพราะมีความดับแห่งผัสสะ จึงมีความดับแห่งเวทนา ; เพราะมีความดับแห่งเวทนา จึงมีความดับแห่งตัณหา ; เพราะมีความดับแห่งตัณหา จึงมีความดับแห่งอุปาทาน ; เพราะมีความดับแห่งอุปาทาน จึงมีความดับแห่งภพ ; เพราะมีความดับแห่งภพ จึงความดับแห่งชาติ ; เพราะมีความดับแห่งชาตินั่นแล ชรามรณะ โสกะปริเทวะทุกขะโทมนัสอุปายาสทั้งหลาย จึงดับสิ้น : ความดับ
ลงแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้. ภิกษุ ท. ! นี้เรากล่าวว่า
ทุกขนิโรธอริยสัจ.

เรื่อง ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ (มรรค8)

ภิกษุ ท. ! ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ เป็นอย่างไรเล่า ?
มรรคอันประเสริฐ ประกอบด้วยองค์ ๘ ประการ นี้นั่นเอง กล่าวคือ สัมมาทิฏฐิ
สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ
สัมมาสมาธิ. ภิกษุ ท. ! นี้เรากล่าวว่า ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ.

ภิกษุ ท. ! ข้อที่ว่า “ธรรมอันเราแสดงแล้วว่า ‘เหล่านี้ คืออริยสัจ
ทั้งหลาย ๔ ประการ’ ดังนี้ เป็นธรรมอันสมณพราหมณ์ผู้รู้ทั้งหลายข่มขี่ไม่ได้
ทำให้เศร้าหมองไม่ได้ ติเตียนไม่ได้ คัดง้างไม่ได้” ดังนี้อันใด อันเรากล่าว
แล้ว ; ข้อนั้น เรากล่าวหมายถึงข้อความดังกล่าวมานี้ แล.
- ติก. อํ. ๒๐/๒๒๕/๕๐๑.
‎
[๒๙๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกข้อหนึ่ง ภิกษุพิจารณาเห็นธรรมในธรรม คืออริยสัจ ๔อยู่ ภิกษุพิจารณาเห็นธรรมในธรรมคืออริยสัจ ๔ อยู่ อย่างไรเล่า ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อม
รู้ชัดตามเป็นจริงว่า นี้ทุกข์ นี้ทุกขสมุทัย นี้ทุกขนิโรธ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา ฯ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ทุกขอริยสัจเป็นไฉน แม้ชาติก็เป็นทุกข์ แม้ชราก็ เป็นทุกข์
แม้มรณะก็เป็นทุกข์ แม้โสกะ ปริเทวะทุกข์โทมนัสอุปายาส ก็เป็น ทุกข์ แม้ความประจวบกับสิ่งไม่เป็นที่รักก็เป็นทุกข์ แม้ความพลัดพรากจากสิ่ง ที่รักก็เป็นทุกข์ ปรารถนาสิ่งใดไม่ได้ แม้
อันนั้นก็เป็นทุกข์ โดยย่อ อุปาทานขันธ์ ทั้ง ๕ เป็นทุกข์ ฯ

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เราจักแสดง ซึ่งการถึงซึ่งอันตั้งอยู่ไม่ได้แห่งทุกข์(ทุกขอัตถังคนะ) แก่พวกเธอทั้งหลาย, เธอทั้งหลายจงฟังซึ่งความข้อนั้น, จงทำในใจ
ให้สำเร็จประโยชน์, เราจักกล่าวบัดนี้.
(ครั้นภิกษุทั้งหลายเหล่านั้น ทูลสนองรับพระพุทธดำรัสแล้ว, พระผู้มีพระภาคเจ้า ได้ตรัส
ถ้อยคำเหล่านี้ว่า:-)
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ก็การถึงซึ่งอันตั้งอยู่ไม่ได้แห่งทุกข์ เป็นอย่างไรเล่า?
(๑) ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะอาศัยตาด้วย รูปทั้งหลายด้วย จึงเกิด
จักขุวิญญาณ; การประจวบพร้อมแห่งธรรมสามประการ (ตา+รูป+จักขุวิญญาณ)
นั่นคือ ผัสสะ; เพราะมีผัสสะเป็นปัจจัย จึงมีเวทนา; เพราะมีเวทนาเป็นปัจจัย จึงมี
ตัณหา. เพราะความจางคลายดับไปไม่เหลือแห่งตัณหานั่นเอง, จึงมีความดับ
แห่งอุปาทาน; เพราะมีความดับแห่งอุปาทาน จึงมีความดับแห่งภพ; เพราะมี
ความดับแห่งภพ จึงมีความดับแห่งชาติ; เพราะมีความดับแห่งชาตินั่นแล ชรามรณะ
โสกะปริเทวะทุกขะโทมนัสอุปายาสทั้งหลาย จึงดับสิ้น: ความดับลงแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้น
นี้ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้ นี้คือ การถึงซึ่งอันตั้งอยู่ไม่ได้แห่งทุกข์.

คุณโฮ......คุณโฮ.......คุณโฮ......ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เรียกหลายครั้งเพื่อดึง "สัมปชัญญะ" ของคุณโฮ..ให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวนะครับ

อย่าตั้งท่าเถียงดะตะพึดตะพือตามนิสัยเดิมที่สารภาพไว้กับสาธารณชนซิครับ

ดูให้ดีๆ นี่คุณฝึกจิตเขายกข้อความตามพุทธวัจนะในพระ สูตรมาแสดง
ไม่ใช่ความเห็นของคุณฝึกจิตโดยขาดพยานหลักฐาน

โปรดพิจารณาดูให้ดีๆ ถึงความเกี่่ยวโยงของอริยสัจ กับ ปฏิจจสมุปบาทที่คุณฝึกจิตมีเมตตาจะเชื่อมโยงให้ผู้อ่านได้รู้นะครับ