คิด ก็เห็นสิ่งที่คิด สิ่งที่เราเก็บมาวุ่นวายใจ

หยุดคิด ก็เห็นสภาวะธรรมที่ใจไม่วุ่นวาย

คุณลูกพระป่าครับ อย่ามัวแต่เล่นคำเลยครับ คุณค่าของปริญญาธรรม
มันต้องบอกกล่าวกันครับ มันจะได้เกิดคุณค่า
ผมเห็นคุณพูดเหมือนกับว่า ให้เพื่อนสมาชิกไปหาคำตอบเอาเอง
ก็เลยสงสัยครับว่า แล้วคุณจะมาตั้งกระทู้แนวนี้ ทำนองนี้ทำไมครับ

คุณให้พิจารณาไปที่ตัวรู้กับตัวไม่รู้ อยากถามครับว่า ไอ้ตัวไม่รู้มันเป็นอย่างไรครับ
พุดโถ๋เอ๋ย! เอาธรรมหลวงปู่มาทำซะปนปี้ เห็นธรรมของหลวงปู่มีรู้กับไม่รู้ก็หยิบมาเล่น
หน้าตาเฉย ไม่รู้เลยว่าที่มาที่ไปเป็นอย่างไร เฮ่อ!

พูดมากเสียมาก พูดน้อยเสียน้อย นิ่งเสียโพธิสัตว์

คิดเท่าไรก็ไม่รู้ เมื่อหยุดคิดนั่นแหละจึงรู้....ประโยคนี้ก็มีความหมายตามอย่างนั้นแล้วครับ คือ ตรงๆ ซื่อๆ ตามความเป็นจริง ความคิดมันเป็นสังขารความปรุงแต่งของจิต คิดปรุงไปเรื่อยแล้วก็ดับไปเรื่อยๆ การคิดปรุงเองบ้าง สิ่งภายนอกมาปรุงบ้าง มันจะไปรู้อะไรก็มันเป็นสังขารอาการของจิต ต่อให้คิดมากเท่าไร มันก็ได้แค่คิดเท่านั้น มันจะวนเวียนอยู่อย่างนั้น พอมารู้ว่า ความคิดนี้เบื่อ จะสุขก็ไม่ใช่ จะทุกข์ก็ไม่ใช่ นั่นแหละจึงจะรู้ว่า ไม่มีอะไรที่จะคิดก็มันดับของมันเอง

ที่รู้นี้ คือ รู้อะไร ก็รู้ความจริงของมัน ตามภาวะของจิตที่เป็นขณะนั้น หยาบ ละเอียด วูบไป ถี่ลงๆ นั่นแหละ รู้ตรงนั้น ตรงที่มันหยุดคิด หยุดแสวงหา ตามที่ท่านกล่าวไว้....

"คิดเท่าไรก็ไม่รู้ ต่อเมื่อหยุดคิดจึงรู้"

ท่านเปรียบไว้ เหมือนเราขับรถแหละ ขณะที่รถวิ่ง
เห็นป้ายข้างทางเบลอ ๆ อ่านไม่ออก ไม่ชัดเจน
เมื่อเราหยุดรถ ป้ายนั้นก็ชัด อ่านก็ออกและเข้าใจ

อย่างนี้แหละ ...

ในป่า กับดัก จะยังไม่ถูกจัดว่าเป็นกับดัก ตราบเท่าที่ไม่มีสัตว์เข้าไปติด

ถึงเราจะเรียกมันว่า กับดัก แต่มันก็ยังไม่ทำหน้าที่ดักอะไรได้



จิต

กับดักของใจ...ใสละเอียด...ติดอยู่ทุกวี่วัน...

ของใคร..ก็ของมัน...

ปัจจัตตัง...ของตัวเอง