ขอบคุณและอนุโมทนาสาธุกับข้อธรรมที่คุณโฮฮับยกมาอ้างอิงอธิบายขอให้อิ่มบุญอิ่มกุศลยิ่งๆขึ้นไป
เป็นโอกาสอันดีแล้วที่เราจะได้มาฟังธรรมทัสนะอีกแง่มุมหนึ่งที่อาจค้นหาจากพระสูตรมาอ้างอิงไม่ได้แต่กลับมีอยู่ในสัจธรรมความจริงในชีวิตจริงที่สามารถคืบลามรู้ได้ด้วยสติปัญญาและสามัญสำนึก
เราจะได้เห็นคำว่า “อริยสาวก” กันอยู่ทั่วไปในพระสูตรต่างๆแต่คำแปลและความหมายของอริยสาวกนั้นเราได้ฟังการแปลโดยศัพท์บัญญัติ แต่ไม่ค่อยได้ฟังการแปลโดยอรรถหรือปรมัตถ์ซึ่เป็นความหมายที่แท้จริงอันเป็นที่มาของศัพท์บัญญัตินั้น
“อริยสาวก” มาจากคำว่า “อริยะ” สนธิกับคำว่า “สาวก”
“อริยะ” แปลว่าประเสริฐ ในทางพุทธศาสนานั้นจะทำให้เข้าใจไปถึงอริยบุคคล อันได้แก่พระโสดาบันขึ้นไป หรือถ้าเป็นอริยสัจ 4 ก็แปลว่าความจริงอันประเสริฐ 4 ประการ
“สาวก”แปลสั้นๆว่า ผู้ติดตาม ถ้าจะแปลยาวๆก็อย่างเช่น
สาวก แปลว่า ผู้ฟัง คือผู้ฟังตามครูบาอาจารย์ผู้สั่งสอนหลักธรรม ใช้สำหรับบุรุษ ถ้าเป็นสตรีใช้ว่า สาวิกา
สาวก ในคำวัดใช้หมายถึงผู้ฟังโอวาทนุสาสนี หรือคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าโดยเคารพ ใช้เรียกทั้งที่เป็นบรรพชิตและคฤหัสถ์ เช่นใช้ว่า พระอรหันตสาวก พระสงฆ์สาวก ภิกษุสาวก ภิกษุณีสาวิกาและใช้หมายถึงลูกศิษย์ของศาสดาอื่นๆ ด้วย เช่นวสาวกของนิครนถ์นาฏบุตร สาวกของพราหมณ์พาวรี
สาวก ในคำไทยใช้หมายรวมไปถึงลูกศิษย์ ลูกน้อง ผู้ติดตามนักบวชนักบุญผู้มีชื่อเสียงตลอดถึงผู้มีอำนาจ เช่นใช้ว่า
"เจ้าสำนักแห่งนั้นมีชื่อเสียงไม่น้อยจึงมีสาวกอยู่ทั่วไป"
รวมความแล้ว “อริยสาวก”แปลโดยพยัญชนะหรือบัญญัติที่นิยมกัน คือ สาวกหรือผู้ติดตามที่เป็นพระอริยเจ้าอันได้แก่พระเสขะบุคคล ตั้งแต่พระโสดาบันขึ้นไปและพระอเสขะบุคคลอันหมายถึงพระอรหันต์
ซึ่งนี่ก็เป็นความหมายที่คุณโฮฮับคุณกบและผู้คนเป็นส่วนใหญ่ยึดถือกันอยู่
แต่ ความหมายของคำว่า “อริยสาวก” มีอีกนัยยะหนึ่งซึ่งแปลโดยอรรถะนั้นคงจะไม่ค่อยได้ยินและไม่ค่อยยอมรับกันว่า
อริยสาวก หมายถึง ผู้ติดตาม ยอมรับนับถีอปฏิบัติตามท่านผู้เป็นอริยะ คือติดตามพระพุทธเจ้าและพระอริยบุคคลทั้งหลาย ลองสังเกตและพิจารณากันดูให้ดีว่า คำว่า “อริยสาวก”นี้สามารถแปลและให้ความหมายได้เป็น 2 นัยยะ
ดังนั้นการที่คุณโฮฮับและมากท่านจะเชื่อและยึดถือว่าอริยมรรคมีองค์แปดนั้นเป็นธรรมเฉพาะพระอริยะเจ้าไม่ใช่ของปุถุชนคนธรรมดาก็จึงดูไม่ผิดอะไร แต่ ในใจของอีกหลายท่านคงจะรู้สึกขัดๆ ไม่ลงตัว ไม่สมดุลย์ ไม่เป็นธรรมที่ยุติคำถามและความสงสัยได้ เพราะถ้าเห็นว่าเป็นธรรมเฉพาะพระอริยเจ้าอย่างนี้แล้วพระบรมศาสดาจะทรงสอนว่ามรรค8เป็นทางสายกลางอันประเสริฐที่จะยังให้ผู้เจริญได้เข้าถึงความเป็นอริยะบุคคลคือบรรลุพระนิพพานไปทำไม?
ปุถุชนคนธรรมดาไม่มีสิทธิที่จะรู้เข้าใจและเจริญบนทางสายกลางนี้เลยหรือ
เมื่อมาพิจารณาคำว่า “อริยสาวก”โดยปรมัตถ์หรืออรรถะ ผู้ติดตาม ยอมรับนับถือปฏิบัติตามท่านผู้เป็นอริยะ คือติดตามพระพุทธเจ้าและพระอริยบุคคลทั้งหลายนั้นประกอบไปด้วย ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกาหรือพุทธบริษัททั้ง 4 ซึ่งจะเห็นได้ว่ามีทั้งที่เป็นอริยชนและปุถุชน แม้ในครั้งพุทธกาลผู้ที่ไปพังธรรมแม้เรื่องอริยสัจ 4 มรรค 8 ก็ตามก็มีทั้งอริยชนและปุถุชนซึ่งเมื่อฟังแล้วน้อมนำมาใส่ใจใคร่ครวญพิจารณาก็ย่อมจะยังสติปัญญาให้เกิดเป็นสัมมาทิฐิ สัมมามรรค แล้วบรรลุธรรมที่สูงขึ้นไปได้ ปุถุชนก็กลายเป็นอริยชน เสขะบุคคลก็ยกระดับขึ้นไปๆจนเป็นอเสขบุคคลคือพระอรหันต์
ถ้าเราพากันมายอมรับความหมายของ”อริยสาวก”ตามอรรถะดังที่กล่าวมาข้างต้นนี้ ปัญหาข้อถกเถียงต่างๆในกระทู้ตั้งหลายกระทู้ในมหาจัตตารีสูตร หรือสัมมาทิฏฐิสูตร หรือสูตรอื่นๆก็คงจะยุติลงสู่ความเป็นธรรมได้และสบายใจกันทุกฝ่าย
ในที่สุดแห่งการวิจารณ์วิจัยธรรมในวันนี้อยากกราบขอความกรุณาท่านผู้ดูแลที่เชี่ยวชาญคัมภีร์อย่างท่านพุทธฎีกาได้โปรดมาชี้แนะด้วยครับจะเป็นพระคุณยิ่ง
คุณโฮฮับและคุณกบก็สบายๆใจดูไปฟังไปแล้วอย่าลืมเอาความเห็นนี้ไปพินิจพิเคราะห์ตามธรรมด้วยนะครับ มิใช่ตามความผูกยึดในบัญญัติที่ได้รู้มาแต่เพียงอย่างเดียวมีความเห็นอะไรดีๆก็หยิบยกมาวิตกวิจารณ์วิจัยกันต่อไป

อริยะสาวก....ผมเข้าใจอย่างเดียวว่า...สาวกที่ถึงความเป็นอริยะ...

จะแปลผิดหลักภาษา...รึ....ก็ว่าไป

แต่...จะเข้าใจอย่างนี้แหละ

คุณนี้น่าไม่อายนะครับ ตอนแรกมากล่าวหาผมว่า พูดไม่รู้เรื่องพูดนอกธรรม
แต่พอคุณมาถึงทางตัน ถึงกลับลืมตัวไปยกเรื่องอะไรมาก็ไม่รู้ ไม่มีที่มาที่ไป
แถมสิ่งที่พูดมา มันคนละเรื่อง ต้องพูดว่าไปได้น้ำขุ่นๆ
สงสัยตั้งใจอ่านพระไตรปิฎกที่ผมยกมาจนสติแตกแล้วมั้งครับ
ที่เราคุยกันอยู่ มันเป็นมรรคหรืออริยมรรคมีองค์แปด
เราเถียงกันถึงเรื่องที่ว่า มรรคหรืออริยมรรค พระพุทธเจ้าท่านทรงสอน
บุคคลประเภทใด คุณไปยกเอาเรื่อง อริยสาวกแปลว่าอะไร ผมว่าคุณจะมั่วแล้วครับ
ถ้าจะคุยเรื่องอริยสาวกแปลว่าอะไรก็ได้ครับ แต่ให้เรื่องนี้มันจบไปก่อน



.พุทธพจน์ครับ.....
[๒๕๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สัมมาทิฐิของพระอริยะที่เป็นอนาสวะ
เป็นโลกุตระ เป็นองค์มรรค เป็นไฉน ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปัญญา ปัญญินทรีย์
ปัญญาพละ ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์ ความเห็นชอบ องค์แห่งมรรค ของภิกษุผู้มี
จิตไกลข้าศึก มีจิตหาอาสวะมิได้ พรั่งพร้อมด้วยอริยมรรค เจริญอริยมรรคอยู่
นี้แล สัมมาทิฐิของพระอริยะที่เป็นอนาสวะ เป็นโลกุตระ เป็นองค์มรรค ฯ
ภิกษุนั้นย่อมพยายามเพื่อละมิจฉาทิฐิ เพื่อบรรลุสัมมาทิฐิ ความพยายาม
ของเธอนั้น เป็นสัมมาวายามะ ฯ
ภิกษุนั้นมีสติละมิจฉาทิฐิได้ มีสติบรรลุสัมมาทิฐิอยู่ สติของเธอนั้น
เป็นสัมมาสติ ฯ
ด้วยอาการนี้ ธรรม ๓ ประการนี้ คือ สัมมาทิฐิ สัมมาวายามะ
สัมมาสติ ย่อมห้อมล้อม เป็นไปตามสัมมาทิฐิของภิกษุนั้น ฯ
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/s ... A%D9%B5%C3

คุณโสกะผมไม่รู้ว่าคุณไปเอาคำว่าอริยสาวกมาจากไหน
สิ่งที่ผมเอามาอ้างอิง มันเป็นพุทธพจน์
พระองค์พูดว่า "ดูกรภิกษุ" พระองค์เรียกเหล่าสาวกของท่านว่าภิกษุ
และจากคำพูดพระองค์บอกว่า "สัมมาทิฐิของพระอริยะ"
สัมมาทิฐิเป็นมรรคหรืออริยมรรค "ของพระอริยะ มั้นก็คืออริยมรรคของพระอริยะ"
และพระองค์กล่าวว่า การปฏิบัติมรรคอีก7ตัวที่เหลือ ต้องมีอริยมรรคสัมมาทิฐิ
เป็นประธานเป็นตัวนำ นั้นย่อมแสดงว่า บุคคลนั้นย่อมต้องมีอริยมรรคสัมมาทิฐิแล้ว
จึงจะสามารถปฏิบัติอริยมรรคอีกเจ็ดได้

ผมถึงได้บอกว่า มรรคหรืออริยมรรคมีองค์แปดมีไว้สอนพระอริยะบุคคล
เพื่อบรรลุไปเป็นอรหันต์ ไม่ได้เอาไว้สอนปุถุชน
ปุถุชนถ้ายังไม่ได้มีสัมมาทิฐิที่เป็นโลกุตระ ย่อมไม่เข่าใขวิธีปฏิบัติในเรื่องอริยมรรค
ปุถุชนต้องปฏิบัติภาวนาให้ได้มาซึ่งสัมมาทิฐิอนาสวะ(โลกุตระ)เสียก่อน
หรือจะกล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือต้องเป็นอริยบุคคลขั้นต้น
หรือเป็นโสดาบันเสียก่อน

เรื่องสัมมาทิฏฐิ ที่เป็นสาสวะและอนาสวะนี้ก็เช่นกันถ้าตีความโดยพยัญชนะก็อาจทำให้เข้าใจว่ามรรคมีองค์ 8 นี้เป็นธรรมเฉพาะพระอริยะ
............ความหมายโดยอรรถนั้นสัมมาทิฏฐิที่เป็นสาสวะ เป็นความเห็นถูกต้องเพื่อการทำกุศลผลบุญคุณความดีที่ยังมีผลต้องทำให้เกิดสังขารไปรับผลความดีเหล่านั้นในสวรรค์สมบัติ รูปสมบัติ อรูปสมบัติ

............สัมมาทิฏฐิที่เป็นอนาสวะนั้นเป็นความเห็นถูกต้องที่เห็นอริยสัจ 4 เห็นไตรลักษณ์ เห็นปฏิจจสมุปบาทและธรรมที่ทำให้ผู้ปฏิบัติได้เข้าถึงพระนิพพานได้ความเป็นอริยะยิ่งๆขึ้นไป ความที่เรียกว่าเป็นธรรมของพระอริยนั้นเพราะผู้ใดที่เป็นปุถุชนเมื่อได้นำธรรมแห่งพระอริยะมาประพฤติปฏิบัติแล้วที่สุดย่อมจะได้ความเป็นอริยบุคคลจริงๆเป็นผลผู้ที่เป็นโสดาบันก็จะได้ความเป็นสกิทาคามีบุคคล ผู้ที่เป็นสกิทาคามีบุคคลก็จะได้ความเป็นอนาคามีบุคคล ผู้เป็นอนาคามีบุคคลก็จะได้ความเป็นอรหันต์บุคคลอันเป็นที่สิ้นสุด

..........มีสิ่งที่น่าสังเกตจากพระสูตรท่อนที่คุณโฮฮับยกมาซึ่งได้คาดสีแดงไว้ดังนี้
พุทธพจน์ครับ.....
[๒๕๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สัมมาทิฐิของพระอริยะที่เป็นอนาสวะ
เป็นโลกุตระ เป็นองค์มรรค เป็นไฉน ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปัญญา ปัญญินทรีย์
ปัญญาพละ ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์ ความเห็นชอบ องค์แห่งมรรค ของภิกษุผู้มี
จิตไกลข้าศึก มีจิตหาอาสวะมิได้ พรั่งพร้อมด้วยอริยมรรค เจริญอริยมรรคอยู่
นี้แล สัมมาทิฐิของพระอริยะที่เป็นอนาสวะ เป็นโลกุตระ เป็นองค์มรรค ฯ
ภิกษุนั้นย่อมพยายามเพื่อละมิจฉาทิฐิ เพื่อบรรลุสัมมาทิฐิ ความพยายาม
ของเธอนั้น เป็นสัมมาวายามะ ฯ
ภิกษุนั้นมีสติละมิจฉาทิฐิได้ มีสติบรรลุสัมมาทิฐิอยู่ สติของเธอนั้น
เป็นสัมมาสติ ฯด้วยอาการนี้ ธรรม ๓ ประการนี้ คือ สัมมาทิฐิ สัมมาวายามะ
สัมมาสติ ย่อมห้อมล้อม เป็นไปตามสัมมาทิฐิของภิกษุนั้น ฯ

ภิกษุนั้นย่อมพยายามเพื่อละมิจฉาทิฐิ เพื่อบรรลุสัมมาทิฐิ ดูที่ความข้อนี้
จะ[color=#FF0000]สังเกตเห็นว่าภิกษุนั้นอาจหมายถึงภิกษุปุถุชน หรือภิกษุที่เป็นเสขะบุคคลที่ยังไม่ถึงความเป็นพระอรหันต์ก็ได้ เพราะยังเป็นผู้พยายามเพื่อละมิจฉาทิฏฐิถ้าเป็นพระอริยบุคคลระดับพระอรหันต์หรืออะเสขะบุคคล เรื่องการเจริญมรรค 8 หรือสัมมาทิฐิมิได้จำเป็นต่อท่านแล้ว[/color]

อย่างผมเขาเรียกตีความตามอรรถครับ อย่างคุณนั้นแหล่ะเรียกเรียกว่า ตีความตามตัวหนังสือ
พอเห็นว่ามี ประโยคที่เกี่ยวกับทิฐิของปุถุชนด้วย ก็เลยคิดว่ากำลังสอนปุถุชนอยู่ ทำไมหนอ
กล่าวหาอะไรผมมันถึงได้ย้อนเข้าหาตัวเองหมด

ผมจะตีความโดยอรรถโดยธรรมให้ดูนะครับ

ยกตัวอย่างให้ดู ถ้าแบ่งคนเป็น2พวก พวกหนึ่งอ่านหนังสือไม่เป็น
อีกพวกอ่านหนังสือเป็น
การทำงานเขาต้องเอาพวกอ่านหนังสือเป็น มาทำและการทำงานนั้น
เขาจะแบ่งระดับขั้นการทำงานโดยขึ้นกับ ความชำนาญเช่นเป็น
เสมียน หัวหน้างานและผู้จัดการ เป็นเสมียนก็ต้องเรียนรู้งานให้เกิดความชำนาญ
เพื่อไต่ระดับขึ้นไป ที่พูดมาเป็นกลุ่มของคนทำงานที่เรียกบริษัท

ทีนี้มาดูคนที่อ่านหนังสือไม่ออก ถ้าคุณลองเอาคนที่อ่านหนังสือไม่ออก
มาลองทำงานในบริษัทที่ว่า ถามหน่อยเขาจะรู้เรื่องมั้ยครับ
อยากทำงานบริษัท มันต้องไปหัดอ่านหนังสือให้ออกก่อน

มันก็เหมือนกับคุณ ที่เอาคนที่ยังไม่มีสัมมาทิฐิ(โลกุตระ)มาเรียนเรื่อง
อริยมรรคมีองค์แปด

พนักงานบริษัทเป็นกลุ่มคนที่อ่านหนังสือออก คนที่ไม่ได้เป็นพนักงานบริษัท
คือกลุ่มคนที่อ่านหนังสือไม่ออก ถ้าคนที่อ่านหนังสือไม่ออกอยากเป็นพนักงานบริษัท
ก็ต้องไปหัดอ่านหนังสือเสียก่อน เส้นแบ่งระหว่างพนักงานบริษัทกับคนที่ไม่ได้ทำงานบริษัท
มันอยู่ตรงที่การอ่านหนังสือออกหรือไม่ออก(นี่เป็นการเปรียบเทียบเฉยๆ)

มันก็เหมือนปุถุชนอยากจะเรียนมรรคให้ครบองค์แปด
มันก็ต้องไปปฏิบัติให้ได้สัมมาทิฐิก่อน เส้นแบ่งปถุชนกับอริยะมันก็คือสัมมาทิฐิ(โลกุตระ)


สัมมาทิฐิ(โลกุตระ) ก็เปรียบเหมือนคนที่อ่านหนังสือออกอ่านหนังสือเป็นแล้ว
ส่วนอริยมรรคอีกเจ็ดตัวที่เหลือก็เปรียบเหมือนตำราอีกเจ็ดเล่ม ต้องเข้าใจ
ต้องอ่านหนังสือให้ออกเสียก่อน ถึงจะไปอ่านตำราเจ็ดเล่มเข้าใจ

พุดโถ่! แล้วทำมาคุยว่าตีความตามอรรถไม่ได้ตีความตามบัญญัติ แบบนี้แหล่ะ
เขาเรียกไม่ได้ตีความอะไรเลย เห็นตัวหนังสือเขียนอะไรก็ยกมาทั้งดุ้น

เรื่องนี้ต้องยกพระอภิธรรมมาตีความด้วยครับ เราต้องรู้เรื่องรูปนาม ขันธ์ห้า
ตัวปัญญาสัมมาทิฐิมันคือการเห็นไตรลักษณ์และที่สำคัญมันก็คือไตรลักษณ์
ตัวสัมมาทิฐิ เกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป แต่การดับไปของมันจะกลายเป็น สัญญา
ปุถุชนต่างจากโสดาบันตรงที่ ไม่มีสัญญาในส่วนของสัมมาทิฐิ แต่โสดาบันมี

เรื่องมิจฉาทิฐิ ทำไมถึงเรียกมิจฉาทิฐิ ก็เพราะว่า
ยามใดที่เรายังไม่ได้เอาสติ ดึงเอาส่วนสัญญาที่เป็นสัมมาทิฐิมาใช้ เขาเรียกว่า
ยังไม่ละมิจฉาทิฐิ อย่าลืมว่าการละมิจฉาทิฐิต้องอาศัยสติปัฏฐานสี่ด้วย

และเรื่องความเพียรพยายาม เขาใช้เป็นตัวนำสติ
เพื่อให้สติไปนำปัญญาสัมมาทิฐิออกมาใช้
สังเกตุดูมันมีตัวสติเชื่อมต่อระหว่าความเพียรพยายามกับสัมมาทิฐิ
อย่าลืมสัมมาทิฐิเกิดแล้วก็เป็นสัญญา ถ้าสติยังไม่นำสัมมาทิฐิมาใช้
ก็ยังไม่นับว่าละมิจฉาทิฐิ

จะบอกให้ครับการอ่านพระสูตรต้องอ่านให้จบบท แล้วจึงค่อยตีความ
ต้องเอาเนื้อหาทั้งหมดมาตีความร่วมกัน ไม่ใช่หยิบมาเป็นท่อนแบบคุณ
พระพุทธเจ้าก็ทรงกล่าวไว้ว่า
"ด้วยอาการนี้ ธรรม ๓ ประการนี้ คือ สัมมาทิฐิ สัมมาวายามะ
สัมมาสติ ย่อมห้อมล้อม เป็นไปตามสัมมาทิฐิของภิกษุนั้น ฯ"
เขามีสามตัวเล่นดึงมาสองตัว แล้วมาพูดจ้อยๆ
ถ้าไม่รู้ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้ารู้ก็น่าไม่อายครับ

ความเห็นของคุณโฮฮับ

ผมจะตีความโดยอรรถโดยธรรมให้ดูนะครับ

ยกตัวอย่างให้ดู ถ้าแบ่งคนเป็น2พวก พวกหนึ่งอ่านหนังสือไม่เป็น
อีกพวกอ่านหนังสือเป็น
การทำงานเขาต้องเอาพวกอ่านหนังสือเป็น มาทำและการทำงานนั้น
เขาจะแบ่งระดับขั้นการทำงานโดยขึ้นกับ ความชำนาญเช่นเป็น
เสมียน หัวหน้างานและผู้จัดการ เป็นเสมียนก็ต้องเรียนรู้งานให้เกิดความชำนาญ
เพื่อไต่ระดับขึ้นไป ที่พูดมาเป็นกลุ่มของคนทำงานที่เรียกบริษัท

ทีนี้มาดูคนที่อ่านหนังสือไม่ออก ถ้าคุณลองเอาคนที่อ่านหนังสือไม่ออก
มาลองทำงานในบริษัทที่ว่า ถามหน่อยเขาจะรู้เรื่องมั้ยครับ
อยากทำงานบริษัท มันต้องไปหัดอ่านหนังสือให้ออกก่อน

มันก็เหมือนกับคุณ ที่เอาคนที่ยังไม่มีสัมมาทิฐิ(โลกุตระ)มาเรียนเรื่อง
อริยมรรคมีองค์แปด

พนักงานบริษัทเป็นกลุ่มคนที่อ่านหนังสือออก คนที่ไม่ได้เป็นพนักงานบริษัท
คือกลุ่มคนที่อ่านหนังสือไม่ออก ถ้าคนที่อ่านหนังสือไม่ออกอยากเป็นพนักงานบริษัท
ก็ต้องไปหัดอ่านหนังสือเสียก่อน เส้นแบ่งระหว่างพนักงานบริษัทกับคนที่ไม่ได้ทำงานบริษัท
มันอยู่ตรงที่การอ่านหนังสือออกหรือไม่ออก(นี่เป็นการเปรียบเทียบเฉยๆ)

มันก็เหมือนปุถุชนอยากจะเรียนมรรคให้ครบองค์แปด
มันก็ต้องไปปฏิบัติให้ได้สัมมาทิฐิก่อน เส้นแบ่งปถุชนกับอริยะมันก็คือสัมมาทิฐิ(โลกุตระ)

สัมมาทิฐิ(โลกุตระ) ก็เปรียบเหมือนคนที่อ่านหนังสือออกอ่านหนังสือเป็นแล้ว
ส่วนอริยมรรคอีกเจ็ดตัวที่เหลือก็เปรียบเหมือนตำราอีกเจ็ดเล่ม ต้องเข้าใจ
ต้องอ่านหนังสือให้ออกเสียก่อน ถึงจะไปอ่านตำราเจ็ดเล่มเข้าใจ


อโศกะตอบ
เพราะความติดยึดอยู่ในบัญญัติเสียจนเคยชินของคุณโฮ...จึงได้สำคัญผิดว่าตัวอย่างที่ยกมานี้เป็นปรมัตถ์
คุณโฮ..ไปเอาบัญญัติความรู้หนังสือไม่รู้หนังสือมาตัดสินการเลือกคนเข้าทำงานในบริษัท นี่มันเป็นการกำหนดหรือตีกรอบธรรมชาติด้วยความเห็นผิดของคุณโฮ...เองตัวอย่างนี้อธิบายความจริงตามธรรมชาติไม่ได้หรอกครับ

.......ตัวอย่างที่จะอธิบายความจริงตามธรรมชาติหรือปรมัตถธรรมที่คล้ายๆกับเรื่องที่คุณโฮ..ยกมานั้นต้องเป็นอย่างนี้ครับ
.......ชีวิตของคุณโฮ...ที่เติบโตมา ได้เรียนหนังสือรู้ตำรามามากมายจนจมและยึดอยู่กับตำราและตัวหนังสือจนลืมธรรมชาติที่เป็นจริงไปนี้มิใช่เป็นผลมาจาก ทรัพย์สมบัติและการเลี้ยงดูของพ่อแม่บรรพบุรุษที่ไม่รู้หนังสือหรือรู้หนังสือน้อยของคุณหรอกหรือครับ

คุณโฮ..เคยได้ทราบชีวประวัติของเจ้าสัวหรือเศรษฐีดังๆของเมืองไทยหลายท่านที่ไม่ได้เรียนหนังสือหรือไม่จบแม้ชั้น ป.4 แต่สามารถประสบความสำเร็จเป็นเจ้าของธุรกิจใหญ่โตในเมืองไทยมีบริวารที่จบการศึกษาสูงๆทุกระดับจนถึงระดับดอกเตอร์

ความเจริญก้าวหน้าและความสำเร็จของชีวิตทั้งทางโลกทางธรรมไม่จำเป็นต้องมาจากการรู้หนังสือเสมอไป

ถ้าจะเอาความรู้บัญญัติมาตัดสินว่าจึงจะบรรลุธรรมเบื้องสูงได้มาชี้วัด พระที่เรียนจบเป็นมหาเปรียญ 7 – 8 - 9 ประโยคทั้งหลายคงเป็นพระโสดาบัน อนาคา อรหันตา กันไปหมดแล้ว

บริษัทใหญ่ๆดังๆในเมืองไทยไม่ใช่ใหญ่มาได้ด้วยแรงงานและการทำจริงของคนงานพนักงานที่รู้หนังสือน้อยหรือไม่รู้หนังสือแต่เป็นผู้ลงมือทำงานจริงๆให้กับบริษัทในโรงงานในไร่สวนของบริษัทหรอกหรือ?
.........ถ้าบริษัทมีแต่ผู้จัดการ เสมียนพนักงานที่รู้หนังสือ จบการศึกษาสูงๆ คนเหล่านั้นจะกล้าลงไปคลุกฝุ่นดินทรายอันตรายในโรงงานได้อย่างพนักงานที่รู้น้อยหรือไม่รู้หนังสือหรือ บริษัทจะประสบความสำเร็จได้หรือเปล่าถ้าปราศจากพนักงานคนงานกรรมกรผู้ใช้แรงงานผู้รู้น้อยหรือไม่รู้หนังสือทั้งหลาย

ที่ใกล้ตัว ชีวิตของคุณที่อยู่รอดมานี้ ข้าวทุกเม็ด เนื้อ หมู ไก่ ไข่ ปลา อาหารผลไม้ เครื่องนุ่งหม ที่อยู่อาศัยที่คุณโฮ..ได้กินได้ใช้มีชีวิตรอดมาอยู่ทุกวันนี้ ไม่ได้มาจากชาวนาชาวสวนจนๆ นายช่างคนงานก่อสร้างพนักงาน กรรมกรในโรงงานที่ไม่รู้หนังสือหรอกหรือครับ คุณอย่าได้ลอยสูงจนลืมบุญคุณของผู้คนเหล่านี้
คำพูดของโฮฮับ
“มันก็เหมือนกับคุณ ที่เอาคนที่ยังไม่มีสัมมาทิฐิ(โลกุตระ)มาเรียนเรื่อง
อริยมรรคมีองค์แปด”

Asoka วิเคราะห์
คำพูดนี้ค้านตัวเองอยู่ในตัวเห็นชัดๆสังเกตให้ดีนะครับว่า ถ้าคนมีสัมมาทิฐิโดยโลกุตระชัดๆอันหมายถึงผู้ได้ถึงความเป็นพระอริยเจ้าแล้ว ท่านจะจำเป็นอะไรอีกที่จะต้องมาเพียรทำให้เกิดสัมมาทิฐิ เพราะท่านได้ถึงผลได้รับผลของสัมมาทิฐิแล้ว

สิ่งที่ถูกต้องตามธรรมตามสัจจะ ปรมัตถ์จึงควรจะเป็นว่า
อริยมรรคมีองค์แปด ไม่ใช่เป็นธรรมเฉพาะของพระอริยะแต่
อริยมรรคมีองค์แปดคือธรรมที่ผู้นำมาใส่ใจประพฤติปฏิบัติจะได้ทำตนให้เข้าถึงความเป็นพระอริยเจ้า
แล้วอันที่คุณบอกว่าต้องเจริญสติปัฏฐาน 4 มาก่อนจนเกิดสัมมาทิฐิ นั่นก็แสดงถึงความไม่รู้หรือรู้ไม่ถูกต้องหรือติดในบัญญัติของมหาจัตตารีสูตรจนไม่ฉุกใจคิดได้ว่า “การเจริญสติปัฏฐาน 4 นั้นก็คือการเจริญมรรค 8 อยู่แล้วในตัว เป็นการเจริญสมาธิมรรคในข้อสัมมาสติอยู่แล้วเชียว”
(ยังมีต่อเมื่อได้เวลาอันเหมาะสม)

โฮฮับพูด
คุณโสกะ คุณเป็นอะไรไปแล้วครับ ตั้งสติก่อนครับ
เดี๋ยวธาตุไฟเข้าแทรก ผมว่าหยุดพักไปหาหมอบ้างก็ดีนะครับ

asokaพูด
คำพูดของคุณโฮฮับที่กล่าวข้างบนควรจะกลับไปบอกตัวคุณโฮฮับเองได้แล้วด้วยครับเพราะผมตอบคำอธิบายเรื่องพนักงานรู้ไม่รู้หนังสือของคุณให้คุณเข้าใจตามความเป็นจริงแต่คุณไม่เข้าใจ

ก็สู้อุตสาห์วงเล็บไว้ว่า"เป็นการเปรียบเทียบ" ก็ยังดันทุรัง
เดินลุยน้ำไปหาผักบุ้ง แต่หาผักบุ้งไม่ได้สักต้น กลับน้ำขุ่นเต็มท้องทุ่ง

เอาองกรณ์ที่ต้องอาศัย เอกสารหรือคอมพิวเตอร์ในการทำงาน ยกมาให้ดูว่าความสำคัญ
มันอยู่ที่ต้องอ่านหนังสือออก เพราะเขาสื่อสารกันด้วยตัวหนังสือ ยังไม่เข้าใจอีก
เถียงกลับมาชนิดที่พูดได้คำเดียวว่า น่ารำคาญ ไปไหนมาสามวาสองศอกจริงๆ

คุณโสกะครับคุณอ่านหนังสือไม่แตกหรือว่าหน้าแตกครับ
ถึงได้ทนเขียนเรื่องดร่าม่าไร้สาระมาซะเต็มเยียดแบบนี้

ด่าคนอื่นพูดนอกธรรม พอเขาเอาพระพจน์มาอ้างอิง
ก็ว่าเขาอีก หาว่ายึดติดกับบัญญัติ คุณจะเอายังไงกันแน่ครับคุณโสกะ
พระสูตรก็ไม่ได้เรื่อง พระอภิธรรมก็ไม่ได้ความ ยังมีหน้ามาว่า
คนอื่นพูดนอกธรรม

เอาง่ายๆและสั้นๆ......
อริยบุคคลแตกต่างจากปุถุชนในเรื่องปัญญาสัมมาทิฐิ ตรงที่
อริยบุคคลได้พบปัญญาสัมมาทิฐิแล้ว จึงเรียกได้ว่า อริยบุคคลมีสัญญา
ในส่วนของปัญญาสัมมาทิฐิแล้ว

แต่ปุถุชนไม่มีสัญญาในส่วนของปัญญาสัมมาทิฐิ
เพราะปุถุชนยังไม่พบปัญญาในส่วนนี้

แบบคุณเขาเรียกว่าหางอึ้งครับ ยิ่งปฏิบัติปัญญาก็ยิ่งหดหาย
ดูก็รู้แล้วว่า ไม่รู้จักไตรสิกขา อริยมรรคแต่ละมรรค มีธรรมอื่นเป็นส่วนประกอบ
มีธรรมอื่นเป็นเหตุปัจจัย ที่พูดมาจ้อยๆรู้ได้ทันทีว่าไม่ได้เข้าใจในสิ่งที่ตัวเองพูด
แม้แต่น้อย จำบัญญัติใดได้ก็ออกเสียงเป็นนกแก้ว
ไล่ให้กลับไปปฏิบัติเรื่อง ทาน ศีล ภาวนาก็ไม่ฟัง

เรื่องสติปัฏฐานสี่มันเป็นเรื่องที่คุณไม่มีความเข้าใจแต่ต้นแล้ว
จะบอกให้ครับ สติปัฏฐานสี่เป็นเพียงเหตุปัจจัยหนึ่งในการเข้าถึงอริยมรรค
มันยังมีธรรมอื่นเป็นองค์ประกอบอีก

สติปัฏฐานสี่เป็นธรรมที่พระอริยะ ใช้เป็นเหตุปัจจัยเรียกสัญญาที่เป็นปัญญาสัมมาทิฐิ
ออกมาเป็นประธานในการพิจารณาธรรม
แล้วทำไมจึงต้องเรียกสติปัฏฐานสี่ ก็เพราะการพิจารณาธรรมจะต้องใช้
สติทั้งสี่ฐานมาพิจารณา

คุณโสกะครับ ผมว่าที่ผมพูดไปคุณคงไม่เข้าใจหรอกครับ
เพราะมันข้ามขั้นตอนเกินกว่าที่คุณจะเข้าใจ ผมว่าคุณไปเริ่มที่
ทาน ศีล ภาวนา มีสติอยู่กับปัจจุบันผมว่าแบบนี้จะดีกว่านะครับ

คุณโสกะรู้จักหัวมังกุท้ายมังกรมั้ยครับ ถ้าไม่รู้จักก็ดูที่คำพูดของคุณซิครับ
คุณนี่มันมั่วสุดประมาณการเลยนะครับ

เอาเหมือนเดิมครับ พูดมากไปคุณก็ไม่รู้เรื่อง ผมยกพุทธพจน์มาเทียบเคียง
ให้ดูจะรู้เรื่องไม่รู้เรื่อง มันขึ้นอยู่กับคุณเองที่จะเอาปัญญาเป็นหางลูกอ๊อด
หรือจะเป็นหางจิ้งจก

พุทธพจน์...

[๒๗๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย บรรดาองค์ทั้ง ๗ นั้น สัมมาทิฐิย่อมเป็นประธาน
ก็สัมมาทิฐิย่อมเป็นประธานอย่างไร คือ เมื่อมีสัมมาทิฐิ สัมมาสังกัปปะจึงพอเหมาะได้
เมื่อมีสัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจาจึงพอเหมาะได้ เมื่อมีสัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ
จึงพอเหมาะได้ เมื่อมีสัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะจึงพอเหมาะได้ เมื่อมีสัมมาอาชีวะ
สัมมาวายามะจึงพอเหมาะได้ เมื่อมีสัมมาวายามะ สัมมาสติจึงพอเหมาะได้ เมื่อมีสัมมาสติ
สัมมาสมาธิจึงพอเหมาะได้ เมื่อมีสัมมาสมาธิ สัมมาญาณะจึงพอเหมาะได้ เมื่อมีสัมมาญาณะ
สัมมาวิมุตติจึงพอเหมาะได้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ด้วยประการนี้แล พระเสขะผู้
ประกอบด้วยองค์ ๘ จึงเป็นพระอรหันต์ประกอบด้วยองค์ ๑๐

*คุณโสกะ รู้จักมัคสมังคีมั้ย มัคสมังคีหรือมรรคสามัคี คือการเกิดอริยมรรคครบแปด
แล้วลักษณะการเกิด คุณก็ดูเอาจากพุทธพจน์ที่ผมยกมา และสังเกตุดูให้ดี
สัมมาสมาธิ เกิดจากสัมมาอื่นทั้งเจ็ดได้เกิดขึ้นแล้ว
การรวมกันเป็นหนึ่งของอริยมรรคทั้งเจ็ด เขาเรียกว่า สัมมาสมาธิ

ทั้งหมดที่แสดงมาก็เป็นธรรมมะสไตล์ลุงโฮฮับผมไม่จำเป็นต้องโต้ตอบแสดงเหตุผลอะไรมากเอาแค่ข้อความท่อนที่ยกมาต่อไปนี้ ก็ขัดกันเองอยู่แล้ว


เรื่องสติปัฏฐานสี่มันเป็นเรื่องที่คุณไม่มีความเข้าใจแต่ต้นแล้ว
จะบอกให้ครับ สติปัฏฐานสี่เป็นเพียงเหตุปัจจัยหนึ่งในการเข้าถึงอริยมรรคมันยังมีธรรมอื่นเป็นองค์ประกอบอีก

สติปัฏฐานสี่เป็นธรรมที่พระอริยะ ใช้เป็นเหตุปัจจัยเรียกสัญญาที่เป็นปัญญาสัมมาทิฐิ
ออกมาเป็นประธานในการพิจารณาธรรม
แล้วทำไมจึงต้องเรียกสติปัฏฐานสี่ ก็เพราะการพิจารณาธรรมจะต้องใช้
สติทั้งสี่ฐานมาพิจารณา


asoka วิเคราะห์
สติปัฏฐานสี่เป็นเพียงเหตุปัจจัยหนึ่งในการเข้าถึงอริยมรรค นี่ความท่อนที่ 1 (เป็นพระอริยะเจ้าแล้วจะต้องมาทำเหตุอะไรให้ถึงอริยมรรคอีก)

สติปัฏฐานสี่เป็นธรรมที่พระอริยะ ใช้เป็นเหตุปัจจัยเรียกสัญญาที่เป็นปัญญาสัมมาทิฐิ นี่ความท่อนที่ 2 (พระอริยเจ้ามีสัมมาทิฐิอยู่เป็นนิจแล้วจำเป็นอะไรที่จะต้องเรียกหาสัมมาทิฐิ)

ลองพิจารณาให้ดีๆลึกๆจะเห็นความขัดกันกับที่คุณอธิบายมาทั้งหมด แค่นี้ก็พอแล้วว่าคุณโฮฮับฟั่นเฟือนในบัญญัติป่วยประโยชน์ที่จะพูดเรื่องอี่น

ไอ้ที่บอกว่า"ไม่จำเป็นต้องตอบเนี่ย" พูดออกมาไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือครับ
ถ้าจะไม่ตอบก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปซะก็หมดเรื่อง ทำไมต้องแสดงออก
เหมือนกำลังประจานตัวเองครับ

พระอริยะมีกี่ระดับคุณไม่รู้เลยหรือ เห็นพูดพูดแจ้วๆถึง เสขะ อเสขะ
พระอริยะระดับเสขะคือ โสดา สกิทาคาและอนาคา ส่วนอเสขะคือพระอรหันต์
ที่เรียกอริยมรรคมีองค์แปดนั้นน่ะ เขามีไว้ให้พระอริยะระดับเสขะปฏิบัติเพื่อให้เข้าถึง
พระอริยะระดับอรหันต์
ประเด็นสำคัญก็คือ พระอรหันต์หรือพระอเสขะมีอริยมรรคครบองค์แปดแล้ว
แต่พระอริยะอื่นๆหรือพระเสขะยังมีอริยมรรคไม่ครบองค์แปด ในลักษณะมัคสมังคี

ธรรมทั้งมวลล้วนเป็นไตรลักษณ์ ปัญญาเมื่อรู้แล้วก็เป็นไตรลักษณ์
สิ่งที่รู้แล้วดับไปก็กลายเป็นสัญญา มันเป็นเรื่องกระบวนการขันธ์ห้า
การมีปัญญาหรือสัมมาทิฐิเป็นนิจนั้น ต้องอาศัยสติไปดึงสัญญาที่เป็นปัญญา
ออกมาเมื่อเกิดผัสสะขึ้น

เรื่องขัดมันไม่ขัดอยู่แล้ว ปัญหามันเกิดจากคุณไม่รู้ในสิ่งที่ผมรู้
พระพุทธเจ้าสอนให้รู้เหตุปัจจัย แต่คุณเล่นทางลัดมาดูแต่ผล
พอมีคนมาพูดถึงเหตุที่มาของผลให้ฟัง คุณก็มีอาการงงเป็นไก่ตาแตก

ผมถึงได้บอกว่า มรรคหรืออริยมรรคมีองค์แปดมีไว้สอนพระอริยะบุคคล
เพื่อบรรลุไปเป็นอรหันต์ ไม่ได้เอาไว้สอนปุถุชน
ปุถุชนถ้ายังไม่ได้มีสัมมาทิฐิที่เป็นโลกุตระ ย่อมไม่เข่าใขวิธีปฏิบัติในเรื่องอริยมรรค
ปุถุชนต้องปฏิบัติภาวนาให้ได้มาซึ่งสัมมาทิฐิอนาสวะ(โลกุตระ)เสียก่อน
หรือจะกล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือต้องเป็นอริยบุคคลขั้นต้น
หรือเป็นโสดาบันเสียก่อน

ที่ยกมาข้างบนนี้คือความติดยึดอย่างแน่นหนาของคุณโฮฮับ เพราะจะไปแสดงความเห็นที่ไหนก็จะยกบทนี้และมหาจัตตารีสูตรมาอ้างรับรองว่าความเห็นของตนเองนั้นถูกต้อง

asoka จึงกล่าวว่าความยึดติดในความเห็นอย่างนี้เป็นความเห็นผิด มิจฉาทิฐิ พยายามที่จะขัดโดยวิธีการต่างๆเพื่อให้คุณโฮฮับได้สติและสัมปชัญญะกลับคืนมาจะได้กลับมาสู่ความเป็นคนธรรมดาสามัญติดดินกินข้าวราดแกงเหมือนผู้คนทั้งหลายแต่ก็ยากเย็นแสนเข็ญ จึงต้องทั้งคาะและขัดกันอย่างแรงๆไปบ้าง คุณโฮฮับทราบหรือเปล่าว่าคำว่าขัด โดยบัญญัติแปลว่า ขวาง แต่โดยปรมัตถ์นั้นแปลว่า "ทำให้ขาวสะอาดเงางาม"
ดังนั้นการที่ผมขัดคุณก็ด้วยปารถนาดีอยากจะให้คุณขาวและเงางามขึ้นจากความเห็นผิดยึดผิด

คุณโฮฮับยึดตัวหนังสือในพระสูตรเป็นหลักแล้วบอกว่านี่คือใช่ นี่คือพุทธวัจจะนะ ใครกล้าเถียง ใครไม่เชื่อไม่ได้นะ แล้วเที่ยวไปคัดลอกตัวหนังสือในพระไตรปิฎกมาข่มทับปรับวาทะผู้อื่นเช่นนี้ คุณรู้ตัวไหมว่ากำลังทำผิดพุทธวัจจนะในเรื่องอื่นๆ
พุทธวัจจนะที่ส้้นและเข้าใจง่ายอย่างเช่น "สัพเพธัมมา นาลัง อภินิเวสายะ" แปลว่า "ธรรมทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น" ข้อนี้คุณโฮฮับได้เอามาใส่ใจใคร่ครวญหรือประพฤติปฏิบัติบ้างไหม?

อีกข้อหนึ่งก็คือพุทธดำรัสเรื่อง กาลามสูตร คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำผิดหลักกาลามสูตร เพราะคุณไปเชื่อตัวหนังสือในมหาจัตตารีสูตรแล้วยึดติดแน่น พระพุทธบิดาทรงสอนมิให้สาวกเชื่ออะไรโดยง่ายแต่ทรงสอนให้พิสูจน์จนเห็นจริงแล้วจึงค่อยเชื่อ แล้วคุณโฮฮับได้พิสูจน์ตามตัวหนังสือที่แปลมหาจัตตารีสูตรมาดีแล้วหรือยังจึงได้เชื่อเป็นตุเป็นตะอย่างไม่ลืมหูลืมตาเช่นนี้ คุณรู้ไหมว่าการผูกยึดในความเห็นเป็นเครื่องบอกชี้ถึงพฤติกรรมของบุคคล ดังพฤติกรรมของคุณโฮฮับที่ทำอยู่ทุกวันนี้

คุณโฮฮับทราบไหมว่าasoka ก็ยึดธรรมเหมือนกันแต่ไม่ยึดแน่นโดยไร้สัมปชัญญะอย่างคุณโฮฮับ asoka ยึดเพื่อพิสูจน์ว่าจริงไหม?ตามพุทธดำรัสและก็ได้พิสูจน์แล้วว่า มรรคมีองค์แปดนั้นพระพุทธองค์ทรงดำรัสตรัสสอนไว้ให้เป็นธรรมอันเอกเป็นเครื่องมืออันวิเศษที่สัตว์โลกผู้นำไปเจริญจะได้พัฒนาตนจากความเป็นปุถุชนขึ้นสู่ความเป็นอริยชนตามลำดับแห่งธรรมและasokaก็ได้รับผลจากการเจริญมรรคมีองค์ 8 นี้เพิ่มขึ้นๆทุกเมื่อเชื่อวัน
ข้อธรรมอันไหนหรือที่asokaยึดขึ้นมาพิสูจน์ ก็เป็นพุทธดำรัสที่ทรงตรัสไว้เป็นอมตะวาจา เป็นหลักฐานสำคัญที่จะแสดงถึงความมั่นคงดำรงอยู่่ของพระพุทธศาสนาคือคำว่า

"สัมมาวิหาเรยุง อสุญโญโลโก อรหันเตหิ" แปลความโดยอรรถะว่า หากยังมีผู้ประพฤติปฎิบัติตามสัมมาทั้ง 8 ข้อ คือ มรรคมีองค์ 8 ตราบนั้นโลกนี้จักไม่ว่างจากพระอรหันต์

พุทธวัจจนะข้อนี้คุณโฮฮับเคยเอามาใส่ใจ่พิจารณาและพิสูจน์ดูหรือยังครับถ้ายังต้องรีบพิสูจน์ เพราะจะได้รู้ความจริงว่า มรรคมีองค์ 8 นั้นเป็นสิ่งที่พระพุทธบิดาทรงประทานให้กับชาวโลกทุกชิวิตจิตวิญญาณ มิใช่เฉพาะพระอริยบุคคล เพราะความในมรรคมีองค์ 8พระพุทธองค์ได้ทรงอธิบาย จำแนกแจกแจง ทำให้ง่ายและเข้าใจกันได้ในบุคคลทุกระดับชั้น ไม่เหลือวิสัยที่คนธรรมดาสามัญทั้งหลายจะรู้ เข้าใจและนำไปประพฤติปฎิบัติได้

คลายความเห็นผิดยึดผิดเสียทีนะคุณโฮฮับจะได้กลับมาสู่ปกติธรรมดา

(ยังมีต่ออีกเมื่อถึงกาลอันควร)