โทษที จ้า!!!

ยายมัทกะลังอินกับ ท่านสาธุเด้อฯ.. อยู่น่ะจ๊ะ

ไม่ว่า....อยาก...จะเป็นปราชญ์....

ไม่ว่า....อยาก...จะฉลาด.....

ไม่ว่า.....อยาก.......จะพ้นทุกข์......


สิ่งเดียวที่ต้องกระทำ

สันทิฏฐิโก อะกาลิโก เอหิปัสสิโก โอปะนะยิโก ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิติ

(หาอ่านคำแปลเองนะค่ะ ไม่งั้นมันจะไม่ขลัง)

เท่านั้น

เจ้าค้า...... อนุโมทนา สาธุ สาธุ

สาธุ..สาธุ...สาธุเจ้าค่ะ ท่าน napatzx1



เป็นสิ่งที่ผู้ศึกษาและปฏิบัติ พึงเห็นได้ด้วยตนเอง
เป็นสิ่งที่ปฏิบัติได้ และให้ผลได้ไม่จำกัดกาล
เป็นสิ่งที่ควรกล่าวกะผู้อื่นว่าท่านจงมาดูเถิด
เป็นสิ่งที่ควรน้อมเข้ามาใส่ตัว
เป็นสิ่งที่ผู้รู้ พึงรู้ได้เฉพาะตน ดังนี้ ฯ

แต่ข้าพเจ้ามองอีกมุมนึงว่า จะแปลหรือไม่
ก็ข้างต้นนี่แหละ...

คือความขลังอันแท้จริงของธรรม

(อ้าว ! แปลแล้วหรือนี่เรา !!!)

หวัดดีครับ อาหยาม และกัลยาณมิตรธรรมทุกท่าน ขอเข้ามาร่วมด้วย

มุนี นักปราชญ์ คือ ผู้สละเรือนและทรัพย์สมบัติแล้ว มีจิตใจตั้งมั่นเป็นอิสระ ไม่เกาะเกี่ยวติดพันในสิ่งทั้งหลาย สงบเย็น ไม่ทะเยอทะยานฝันใฝ่ ไม่แส่พร่านหวั่นไหว มีปัญญาเป็นกำลัง และมีสติรักษาตน, พระสงฆ์หรือนักบวชที่เข้าถึงธรรมและดำเนินชีวิตอันบริสุทธิ์ , ผู้มีปัญญารอบรู้

คำว่า ปราชญ์ เป็นคำที่มาจากภาษาสันสกฤต ว่า ปฺราชฺญ ซึ่งแปลว่า ผู้มีปัญญารอบรู้ มีความหมายใกล้เคียงกับคำว่าปราชญา หรือ ปัญญา ซึ่งความหมายก็มีส่วนตรงกันกับคำว่า “ บัณฑิต ” ซึ่งแปลว่าผู้ทรงความรู้ ผู้มีปัญญา นักปราชญ์ ผู้มีความสามารถเป็นพิเศษโดยกำเนิด

ลักษณะที่เด่นของบัณฑิตทางพระพุทธศาสนา ที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสไว้ ประกอบไปด้วย 3 ส่วน คือ มีความคิดดี มีการพูดดี และมีการกระทำดี ในอุปโภอัตถสูตร มีพระพุทธดำรัสเกี่ยวกับเรื่องความเป็นบัณฑิต โดยมีพระคาถาว่า “ ทิฎ เฐ ธมฺเม จ โย อตฺโถ โย จตฺโถ สมฺปรายิโก อตฺถาภิสมยา ธีโร ปณฺฑิโตติ ปวุจฺจติ ” แปลว่า ธีรชน (นักปราชญ์) ท่านเรียกว่า บัณฑิต เพราะยึดไว้ได้ซึ่งประโยชน์ทั้งสอง คือ ประโยชน์ชาตินี้ (ขยันหา รักษาไว้ คบเพื่อนดี ดำรงชีวีที่เหมาะสม) และประโยชน์อันเป็นเบื้องหน้า (ศรัทธา, ศีล, จาคะ, ปัญญา)

เมื่อดูตามพระพุทธดำรัสแล้ว การที่จะเป็นปราชญ์หรือให้ใครยกย่องว่าเป็นปราชญ์ ก็ต้องมาประกอบเนื้อหาของสิ่งเหล่านี้ให้มีความสมบูรณ์ ถ้าหากขาดสิ่งเหล่านี้แล้วความเป็นปราชญ์จะสมบูรณ์ไม่ได้ เพราะจะขัดกับความรู้สึกนึกคิดของประชาชนโดยทั่วไป ทำอย่างไรเราจึงจะเป็นผู้รอบรู้ หรือสามารถฝึกฝนให้ผู้อื่นเป็นผู้รอบรู้ได้? ตามหลักพุทธศาสนาจะสอนให้ปฏิบัติตามหลักหัวใจนักปราชญ์ ซึ่งเป็นหลักปฏิบัติเพื่อให้เป็นผู้รอบรู้และเชี่ยวชาญในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง โดยมีหลักปฏิบัติ ๔ ประการคือ
๑.สุตะ คือการฟัง ซึ่งรวมทั้งการดูและการอ่านจากสื่อต่างๆ
๒.จิตตะ คือการคิด โดยนำสิ่งที่ฟังหรืออ่านมานั้นมาคิดพิจารณา
๓.ปุจฉา คือการสอบถามผู้รู้
๔.ลิขิต คือการจดจำหรือบันทึก
การที่จะเป็นผู้รอบรู้หรือนักปราชญ์ได้นั้นจะต้องสนใจศึกษา, รู้จักคิด, รู้จักสอบถามผู้รู้, และรู้จักจดจำบันทึก

ในความคิดของผม ในลานธรรมจักรนี้มีปราชญ์อยู่หลายท่านครับ



เจริญในธรรมครับ

แบบ..ปาด..ปร้าด..ปรู้ดด(ตดเหม็นไปทั่ว)..ไม่เอานะครับ

ปราชญ์ต้องสุภาพด้วยเน๊าะ..จึงดี

เอกอนก็เห็น...ท่านตามติดตดปราดไปทั่ว
นั้นยังไม่พอ ท่านยังตดแข่งกับปราด

หื้ออออ..... หรือว่าข้าน้อยตาฝาดไป...



เพราะเอกอนก็ตาม ตามสังเคราะห์กลิ่น

ตดเป็นเพลงคริสต์มาส

ท่านผู้มีสัมมาทิฐิครับเรียกว่าปราชญ์

ปราชญ์ต้องเป็นผู้ที่สุตะมาก

มีศีล สมาธิ ปัญญา

ทั้งหมดนี้เป็นสมบัติของอริยะบุคคลเช่นกัน

ครับท่านชาติสยาม

จบเปรียญ9 ไปเข้าพวกคริสต์มีอยู่

นู๋ไบกอน...มีงานอดิเรกใหม่แล้วเหรอ...!?!

สาธุกับท่าน นิ้งหน่อง และท่าน mes ด้วยเจ้าค่ะ



( ท่าน mes ซำบายดีบ่เจ้าคะ...ห่างหายไปนาน)



ข้าพเจ้าขอแสดงความเห็นเพิ่มเติมอีกซักเล็กน้อยแก่ผองเพื่อนทั้งหลาย
ว่านอกจากจะต้องมี "หัวใจนักปราชญ์" แล้ว

ปราชญ์ที่แท้ในทางพระพุทธศาสนายังต้อง

“บอกให้รู้ ทำให้ดู อยู่ให้เห็น ทำให้เป็น เย็นให้สัมผัส”...

ให้ได้จริงด้วยอ่ะค่ะ....
จึงจะคู่ควรแก่คำนี้...

แท้จริงไม่ง่ายเลย...นะจาบอกให้

ปราชญ์แท้คมต่อตน ปราชญ์สับสนคมต่อผู้อื่น