นี่ๆ คิดไปทำไมมากมาย

คนเราเที่ยวหาวัตถุอันใดที่จะมาดลจิตดลใจคนอื่นให้นิยมเรา
ต่อให้ขึ้นชื่อว่าฤทธานุภาพมากปานใด ก้ยังเป้นที่สงสัยคลางแคลงใจอยู่ดี
ได้ผลบ้าง ไม่ได้ผลบ้าง ได้ผลไม่ชัดบ้าง

แต่เพียงแค่คุณยิ้มใส่คนที่ไม่รู้จัก ยิ้มอย่างจริงใจ
แค่นี้เขาก้มีจิตใจเบิกบานขึ้นมาแล้ว
เป้นของพิสุจน์ได้คาตา และพิสุจน์ได้ง่ายจริงๆ
จะมีวัตถัมงคลอันใดทำให้คนยิ้มได้ง่ายปานนี้

นี่ยิ่งเป้นการพูดคุยโอภาปราศัยน้ำใจไมตรีด้วยแล้ว
ยิ่งขลังเข้าไปอีก สามารถผูกสมัครมัดใจผู้คนได้

ของขลัง คนขลัง สู้ตัวเราเองขลังมิได้ดอก

ดูดาราสิครับ เขาร่ำรวยเพราะมีคนชอบโดยแท้

ใครพูดชั่วทำชั่วก้ทำลายตนเอง
แบรนด์สินค้าก็ไม่อยากจ้างเพราะภาพลักษณ์ไม่ดี
คนในวงการก็แรงพอๆกัน ก็ไม่มีใครอยากเรียกไปทำงานเพราะหมั่นไส้

ตัวเองนี่แหละครับ
ของขลัง ที่พึ่งได้จริงๆ

ต่อๆ...
เรามาโม้กันต่อดีกว่า...
ในยุคที่ศาสนาพราหมณ์ รุ่งเรือง ก็มีการทำวัตถุมงคลออกมาให้สาวก พุทธเราก็ทำออกมาบ้าง จะหาว่ามหายานไม่ดีก็ไม่ถูก...(การบรรลุธรรมไม่ใช่อยู่ที่นิกาย) ทางมหายานเองก้เผยแพร่พุทธศาสนาในเมืองหนาวๆ ได้เป็นอย่างมาก ๆลๆ
ส่วนไทยเรานิกายมนตรายันเข้ามาเป็นพันปีแล้วไม่ใช่เพิ่งเข้ามา เท่าที่จำได้จาก อ เสถียร โพธินันทบรรยาย...
คือนิกายมนตรายัน เพื่อที่จะเผยแพร่พุทธศาสนาแข่งกับพราหมณ์ แต่พอนานไป ก็กลายเป็นเน้นการ เสกเป่า!ๆๆ
ไม่ค่อยเน้นการปฏิบัติ (ทิ้งการศึกษาในตำราข้อปฏิบัติการบำเพ็ญมาเป็นอาจารย์เสกเป่ากันมาก) นานเข้านานเข้าก็เสกเป่า ท่องคาถา อ้อนวอนก้หลุดพ้น
ก็มีศาสนาอิสลามยกกองทัพมาเพียง 200คน! ฆ่าพระที่อินเดียตายไปมาก พุทธศาสนาเลยสูญหายไปจากอินเดีย...
ไปหาฟัง อเสถียร บรรยายประวัติศาสตร์ต่อได้เองนะ(แค่ฟังก็ยาวแล้วแต่ไม่อืด มันส์สสส!)
ขออภัยหากผิดพลาด


ส่วนพระเครื่องราง ก็ต้องดูอาจราย์ที่เสกไว้ด้วยว่า มาจากจิตที่เป้นกุศลฌาณหรือ อกุศลฌาณ (ขอเว้นฌาณอัพยากฤตไว้ก่อน)สามารถทำฤทธิ์ได้ทั้ง2ฝ่าย
แล้วยังมีopions อีกมาก ต้องมีพลังจิตแบบ อเสถียรโพธินันทะ ที่จับพลังได้ว่า ยันต์ตัวนี้ๆ ผู้ที่เสกมีพลังจิตขนาดไหน! (ตอนหลัง อเสถียร เลิกหมดเลย(วันๆเอาแต่ช่วยตรวจพลังให้คนอื่นสำนึกได้ว่าไม่พ้นทุกข์เหนื่อยเปล่า) แล้วตรวจดูชะตาตัวเองด้วยโหราศาสตร์ก็รู้ว่าตัวเองอายุไม่ยืน