ตอบได้น่า จ ริง ครับ

ถามว่า ทำธุรกิจแบบไหนถึงประสบความสำเร็จ ก็ต้องไปถามคนที่สำเร็จแล้ว ถึงจะได้คำตอบ

เอ๋..แล้วในสมัยพุทธกาล..ท่านพาหิยะ..ไปปฏิบัติกรรมฐาน..มาจากที่ไหนหนอ..

มิใช่..เพราะท่านใช้ใจ..โยนิโส..พระธรรมคำสอน..อันย่อ..จากพระพุทธองค์..ดอกหรือ

ติ๊ก..ต๊อก..ๆ ๆ

กระทู้ที่ผมตั้งกำกวมครับ

ผมน่าจะใช้คำว่า รูปแบบ แทน คำว่า แบบแผน จะชัดเจนกว่าครับ




ที่เรียกว่าศาสนาพุทธ คือการบรรลุธรรมตามอริยะมรรค ในสมัยพุทธกาลนั้นเรียกว่า ประพฤติ

พรหมจรรย์

คำว่าศาสนาพุทธรุ่นหลังตั้งขึ้นมา

ตรงนี้แหละครับเป้นจุดม่งหมายของผม

อริยะมรรคที่มีองค์แปดก็ดี สติปัฏฐานสี่ก็ดี เป็นธรรมชาติ เป็น ธรรมฐิติ

ชนรุ่นหลังรวบรวมจัดระเบียบวางระบบเป็นตำรา

ตำราหลักคือพระไตรปิฎก

ย่อยๆลงมาเป็นอรรถกถา

เป็นทิฏฐิ หรือ ทฤษฎีของแต่ละสำนักแต่ละอาจารย์

จนเกิดรูปแบบต่างๆขึ้นมากมาย

และแตกต่างกันไปจนเกิดวิวาทะกันของต่างสำนักไม่รู้จักจบสิ้น


ในความคิดเห็นผมนั้น

อริยะมรรคที่มีองค์แปดก็ดี

สติปํฏฐานสี่ก็ดี

มีอยู่ในมนุษย์เป็นธรรมชาติ

ตัวอย่างของปัจเจกพุทธเจ้าเป็นต้น

ท่านคงไม่ได้เดินตามรูปแบบของสำนักทิศาปราโมทย์สำนักใดๆ


การวางกรอบให้กับสิ่งต่างๆมีทั้งผลดีและผลเสีย

ผลดีคือความเป็นระเบียบ

ผลเสียคือความคับแคบ


หากเราแหกคอก ยกกรอบทิ้งเสีย

เอาสาระเป็นที่ตั้ง

เราคงไม่จำเป็นต้องมาทุ่มเถียงกันให้บาดหมางใจกัน



ขำขันประจำวัน

ขณะที่มีบางคนบางกลุ่มกำลังทุ่มเถียงถึงโสดาบัน

หลายคนที่ฟังสิ่งที่คนกลุ่มนั้นกำลังวิวาทะอยู่ไม่เข้าใจ ได้บรรลุโสดาบันไปนานแล้ว


จึงมีคำถามว่า

เรากำลังหาทางปลดเปลื้องกิเลสเพื่อบรรลุเป็นอริยะบุคคล

หรือเรากำลังต้องการเลี่ยนแบบอริยะบุคคล

จากไหนเอย!!!!!!!!!!!!!!!!!

ไม่รุ

กบนอกกะลาเฉลยครับ

แต่อย่าจำท่านพาหิยะ สับ กับท่านอื่นอีก

นะจะบอกให้ อิอิอิ

เห็นด้วยกับท่านกามโภคีครับ


โสดาบันก็มีลักษณะภายนอกเป็นคนธรรมดานี่แหละครับ

และไม่ได้เรียบร้อยสงบเสงี่ยมอะไรด้วย

ก่อนเป็นปุถุชนเป็นอย่างไรก็ยังเป็นเหมือนเดิม


แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ

คุณธรรมความคิดครับ


ถ้ามีโสดาบัน หรือ สกิทาคามี ตัวจริงเสียงจริง มาแนะนำตัวกับเรา

ร้อยทั้งร้อย ผมว่าไม่มีใครเชื่อ


อริยะบุคคลอยู่ที่จิต (วิญญาณ)ครับ

ไม่ใช่กิริยาท่าทาง

ทุกวันนี้

อริยะจอมปลอมนุ่งห่มจีวรสีสวย จิบปากจิบคอเวลาพูด จะเดินเหินก็กระตุ้งกระติ้ง จนคนนึกว่าเป็น

พระอรหันต์ ขนเงินทองไปถวายให้ท่านล้างผลาญเป็นว่าเล่น

ขณะที่เลยไปอีกไม่กี่กิโลเมตร

พระอรหันต์ตัวจริงของใครก็ตามในสถานสงเคราะห์คนชรากำลังขาดแคลนทั้งเงินทอง และคนดูแล


เงินสิบบาทยี่สิบบาทสร้างวัตถุอะไรไม่ได้หรอกครับ

แต่สร้างความสุขให้กับท่านเหล่านั้นได้

ผมเลยเป็นตัวแทนของอนาคตพวกเราประชาสัมพันธ์กันเลย

ครับผม

รับทราบครับ

ท่านเปลี่ยนฉายาเถอะครับ

อ้าวอาจารย์ตามมหาวิทยาลัยคณะนักธุรกิจบริหาร

ทราบแล้วเปลี่ยน

อิอิอิ

ห้ามทำร้ายอาจารย์ผม

นะจ๊ะ

จะบอกไห้!!!!!!!!!!!

ห้ามทำร้ายอาจารย์ผม

นะจ๊ะ

จะบอกไห้


คุณ mes คุ้มกัน อ. สุดชีวิตน้อ

บางครั้งอ่านแล้วก็ผ่อนคลาย ครับ

คุณพี่เมสครับ จะชวนสังเหตุอย่างนี้
คนเป้นเถ้าแก่เจ้าสัวในปัจจุบัน ตั้งแต่หลักแสนบาทถึงแสนล้าน
ถามว่ามีกี่คนจบปริญญา
ส่วนมาก ป.4 กันทั้งนั้นแหละครับ
เป็นเจ้านายปริญญชาชน

ปริญญาชนสมัยนี้ แม้กระทั้งด๊อกเตอร์
ถามว่ามีกี่คนที่เป็นนายตัวเอง เป็นนายคน
ทีเหลือก็ลูกจ้างทั้งนั่นแหละครับ

คนเป็นเถ้าแก่ ก็ด้วยความเรียนน้อย รู้น้อย เลยไม่คิดมาก
เมื่อไม่คิดมาก ก็จะทำไปด้วยความเพียร ความขยัน
เพียรในเหตุมาก ผลก็เกิดมาก
ถ้าบริบทช่วยเสริม ก็เจริญหลุดความยากลำบากขึ้นไป

ส่วนคนเรียนมาก ก็เพราะรู้มาก ก้คิดมาก ทฤษฏีเยอะ
มีทิฐิอุปาทานมาก จะทำอะไรก็สร้างสังขารจิตขึ้นมามากมาย แล้วก็ยึดถือไว้มาก
สุดท้ายก็ไม่กล้าทำอะไร ไม่กล้าเสียง
เมื่อเสี่ยงน้อย ก็ได้น้อย

ผมส่งเสริมการเรียนนะ
ผมยินดีที่คนจะเรียนอะไรเพื่อเพื่อรู้ เพื่อใช้ เพื่อประโยชน์
ผมไม่สนับสนุนการเรียนเพื่อค่านิยม หรือเรียนเพราะอายว่าไม่มีปริญญา

เพราะนิสัยบารมีความเป็นเถ้าแก่ เป็นนายตัวเองของคุณพี่
นั่นแหละ ยิ่งกว่าปริญญาใดๆในโลก
ถ้าตัวเราไม่มีเอง ปริญญาที่ไหนก็สอนให้ไม่ได้

ของพวกนี้คนทั่วไปคิดว่าเกิดมาแล้วมาสร้าง
ตายแล้วเอาไปไม่ได้ ชาติเดียวก็จบกันไป
หารู้ไม่ว่าพลังจิต หรือกำลังใจประเภทนี้มันเป็นสมบัติติดตัวไปได้
และเป้นสมบัติของสั่งสมมาหลายภพชาติ
เหมือนพระพุทธเจ้าของเรา ก้ต้องสั่งสมพลังจิตในด้านต่างๆมาไม่รู้กี่ชาติ
เช่นความเพียร ความอดทน ความใจเด็ด ความฉลาด


ผมคิดว่า มันคล้ายๆการปฏิบัติธรรม

คนรู้มาก จะมัววุ่นวายแต่กับความรู้ ทำอะไรก้จะมีแต่มัวคิดอยู่ สังขารจิตเต้มไปหมด
คิดอยู่นั่นแหละ ไม่ยอมแลก กลัวเสียหาย กลัวจน กลัวตาย กลัวเจ็บ

คนรู้น้อย ก็คล้ายๆปฏิปทาครูบาอาจารย์
คิดน้อย รู้น้อย "รู้น้อยจริงๆ(เล่นคำนะ คือรู้อยู่ิอย่างเดียว)"
แต่กล้ามาก เพียรมาก กล้าขนาดเอาชีวิตเข้าแลกเลย
ไม่มีนิสัยกระเสาะกระแสะ กลัวผิด กลัวถูก กลัวเจ็บ กลัวตาย กลัวเสียประโยชน์
ในที่สุดก็หลุดพ้นโลกไปเลย เพราะไม่กลัวตาย

อย่างไรก็ตาม คนประเภทนี้ต้องมีบุญมาก ไม่งั้นไม่รอด
ซึ่งก้คือมีสุดยอดกัลยาณมิตรอย่างหลวงปู่มั่น
เหมือนเถ้าแก่โชคดี ที่มีลูกเต้าดี มีคู่ครองดี มีญาติดี มีเพื่อนดี มีจังหวะที่ดี
อยู่ในแดนอุดมสมบูรณ์ บ้านเมืองสงบสุข ผู้คนเจริญ
ทำมาหากินเลยสบาย อย่างเมืองไทยเมืองพุทธนี่แหละ ครบทุกอย่าง

คุณน้อง ชาติสยาม

คำตอบข้างบนตรงใจผมที่สุด

การปฏิบัติธรรมก็เหมือนการทำการค้า


คนรู้มากมัวแต่เงื้อง่าราคาแพง

คนไม่มีความรู้ก้มหน้าก้มตาทำมาหากินเป็นเศษฐีจ้างพวกจบสูงๆมาเป็นลูกน้องดูแลกิจการ



นักปริยิติธรรมทั้งหลายบางท่านก็ได้แค่ใบกระดาษเปล่า

ยิ่งเรียนยิ่งติดล่ม

ไม่ไหนไม่รอด

สู้หลวงตาไม่ได้

แบกกลดขึ้นบ่านั่งฝึกสติที่หน้าผา

ไม่สงสัยว่าธรรมบรรทัดใดหน้าใดว่าอย่างไร


เมื่อท่านลงจากหน้าผา

ขณะที่นักปริยัติยังอ่านตำราถกเถียงกันไม่เสร็จ


แต่หลวงตาสำเร็จไปแล้วหลายขุม

ตั้งแต่

สัมมาสังกัปปะ ............



แต่

ก็อย่าประมาท

กัลยาณมิตรเป็นบุพกาลแห่งอรุณรุ่งของการบรรลุธรรม

ช่วยชี้แจงเพิ่มเติมได้รึเปล่าครับ ตัวแทนอนาคต นี่ครับ
ท่านมี ทัศนะ ในเรื่องนี้อย่างไร
คือเหมือนว่าท่านกำลังมีเป้าหมายบางอย่าง ในด้านจิตอาสา อยู่ในใจน่ะครับ...