เพราะมีเกิด จึงมีตาย
เพราะมีตาย จึงมีเกิด

คุณ mes เคยอ่านพุทธพจน์ที่ตรัสเกี่ยวกับการเกิดการตายในปัจจุบันชาติไหม

พิจารณาดูครับ



“ความสำคัญตนที่เป็นกิเลสหมักหมม ย่อมไม่เป็นไปแก่บุคคลผู้ดำรงอยู่ในธรรมสี่ประการ

(คือ ปัญญา สัจจะ จาคะ อุปสมะ)

เมื่อไม่มีความสำคัญตนที่เป็นกิเลสหมักหมมเป็นไป ย่อมเรียกได้ว่า เป็นมุนีผู้สงบ”

ข้อความที่กล่าวไว้ดังนี้นั้น เราได้กล่าวโดยอาศัยเหตุผลอะไร ?

(ชี้แจงว่า)

ความสำคัญตนย่อมมีว่า

เราเป็นบ้าง

เราไม่เป็นบ้าง

เราจักเป็นบ้าง

เราจักไม่เป็นบ้าง

เราจักเป็นผู้มีรูปบ้าง

เราจักเป็นผู้ไม่มีรูปบ้าง

เราจักเป็นผู้มีสัญญาบ้าง

เราจักเป็นผู้ไม่มีสัญญาบ้าง

เราจักเป็นเนวสัญญานาสัญญีบ้าง

ดูกรภิกษุ ความสำคัญตน เป็นโรคร้าย เป็นฝีร้าย เป็นศรร้าย

เพราะก้าวล่วงความสำคัญตน (ว่าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้) ทั้งหมดได้ จึงจะเรียกว่า เป็นมุนีผู้สงบ

ดูกรภิกษุ มุนีผู้สงบ ย่อมไม่เกิด

ย่อมไม่แก่

ย่อมไม่ตาย

ย่อมไม่วุ่นใจ

ย่อมไม่ใฝ่ทะยาน สิ่งอันเป็นเหตุที่เขาจะเกิด ย่อมไม่มี

เมื่อไม่เกิด จักแก่ได้อย่างไร

เมื่อไม่แก่ จักตายได้อย่างไร

เมื่อไม่ตาย จักวุ่นใจได้อย่างไร

เมื่อไม่วุ่นใจ จักใฝ่ทะยานได้อย่างไร


“ความสำคัญตนที่เป็นกิเลสหมักหมม ย่อมไม่เป็นไปแก่บุคคล ผู้ดำรงอยู่ในธรรมสี่ประการ

เมื่อไม่มีความสำคัญตนที่เป็นกิเลสหมักหมมเป็นไป ก็เรียกได้ว่า เป็นมุนีผู้สงบ”

ข้อความที่เรากล่าวไว้ดังนี้ เราได้กล่าวโดยอาศัยเหตุผลดังว่ามานี้

ดูกรภิกษุ เธอจงทรงจำการจำแนกธาตุ ๖ โดยย่อ แห่งเราดังนี้"



(ที่มาหลายแห่งเช่น ม.อุ.14/693/446 ฯลฯ )

-แก่ = เสื่อม หรือ สูญเสีย
คุณ mes เคยอ่านพุทธพจน์ที่ตรัสเกี่ยวกับการเกิดการตายในปัจจุบันชาติไหม

พิจารณาดูครับ



“ความสำคัญตนที่เป็นกิเลสหมักหมม ย่อมไม่เป็นไปแก่บุคคลผู้ดำรงอยู่ในธรรมสี่ประการ

(คือ ปัญญา สัจจะ จาคะ อุปสมะ)

เมื่อไม่มีความสำคัญตนที่เป็นกิเลสหมักหมมเป็นไป ย่อมเรียกได้ว่า เป็นมุนีผู้สงบ”

ข้อความที่กล่าวไว้ดังนี้นั้น เราได้กล่าวโดยอาศัยเหตุผลอะไร ?

(ชี้แจงว่า)

ความสำคัญตนย่อมมีว่า

เราเป็นบ้าง

เราไม่เป็นบ้าง

เราจักเป็นบ้าง

เราจักไม่เป็นบ้าง

เราจักเป็นผู้มีรูปบ้าง

เราจักเป็นผู้ไม่มีรูปบ้าง

เราจักเป็นผู้มีสัญญาบ้าง

เราจักเป็นผู้ไม่มีสัญญาบ้าง

เราจักเป็นเนวสัญญานาสัญญีบ้าง

ดูกรภิกษุ ความสำคัญตน เป็นโรคร้าย เป็นฝีร้าย เป็นศรร้าย

เพราะก้าวล่วงความสำคัญตน (ว่าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้) ทั้งหมดได้ จึงจะเรียกว่า เป็นมุนีผู้สงบ

ดูกรภิกษุ มุนีผู้สงบ ย่อมไม่เกิด

ย่อมไม่แก่

ย่อมไม่ตาย

ย่อมไม่วุ่นใจ

ย่อมไม่ใฝ่ทะยาน สิ่งอันเป็นเหตุที่เขาจะเกิด ย่อมไม่มี

เมื่อไม่เกิด จักแก่ได้อย่างไร

เมื่อไม่แก่ จักตายได้อย่างไร

เมื่อไม่ตาย จักวุ่นใจได้อย่างไร

เมื่อไม่วุ่นใจ จักใฝ่ทะยานได้อย่างไร


“ความสำคัญตนที่เป็นกิเลสหมักหมม ย่อมไม่เป็นไปแก่บุคคล ผู้ดำรงอยู่ในธรรมสี่ประการ

เมื่อไม่มีความสำคัญตนที่เป็นกิเลสหมักหมมเป็นไป ก็เรียกได้ว่า เป็นมุนีผู้สงบ”

ข้อความที่เรากล่าวไว้ดังนี้ เราได้กล่าวโดยอาศัยเหตุผลดังว่ามานี้

ดูกรภิกษุ เธอจงทรงจำการจำแนกธาตุ ๖ โดยย่อ แห่งเราดังนี้"



(ที่มาหลายแห่งเช่น ม.อุ.14/693/446 ฯลฯ )

-แก่ = เสื่อม หรือ สูญเสีย

เมื่อกำจัดกิเลสได้ ก็เกิด (ชาติ) ตาย (มรณะ) คือ ชาติมรณะกันเดี๋ยวนั้น

แม้นชาติ การเกิดก็เป็นทุกข์
แม้นชรา ความแก่ก็เป็นทุกข์
แม้นมรณะ ความตายก็เป็นทุกข์ ๆลๆ
ทั้งเกิด ทั้งตาย มันก็ทุกข์ทั้งนั้นละครับ
เพียงแต่ตอนเกิดเราจำกันไม่ได้เท่านั้นละ
ท่านผู้รู้บอกว่า เวลาเกิดมันทรมานที่สุด ... แต่ เราจำไม่ได้กันเอง
ถ้าไม่เกิด มันก็ไม่ตาย
ถ้าไม่ตาย มันก็ไม่เกิด
เพราะมีเกิด จึงมีตาย
เพราะมีตาย จึงมีเกิด
จะพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิด ก็ต้องสิ้นกิเลส สิ้นเชื้อแห่งการเกิดใหม่

ท่านอาจารย์ตรงประเด็น

ในโลกของความจริงนั้น

ไม่มีเกิด

ไม่มีตาย

มีแต่กระแสแห่งเหตุปัจจัย เป็นแค่การเปลี่ยนสภาวะ

เพราะสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี

เพราะสิ่งนี้ไม่มี สิ่งนี้จึงดับ

ผู้รู้เห็นชาติ (ชรา) มรณะ ฯลฯ ที่เป็นปัจจุบันขณะนี่แล้ว จะเข้าใจการเกิดตาย (ชาติมรณะ)

สงสัยผมต้องถามผู้รู้แล้วครับ ตามที่อ้างไว้ข้างล่าง เขารู้เขาเห็นกันอย่างไร ที่ว่าปัจจุบันขณะ
ในขณะนั้นๆมันเกิดมันตายอย่างไร
ท่านใดพอรู้ช่วยอธิบายหน่อยครับ บังเอิญที่ผมรู้เห็นมา ไม่รู้ว่าจะถูกต้องหรือเปล่า???

บังเอิญที่ผมรู้เห็นมา ไม่รู้ว่าจะถูกต้องหรือเปล่า???

รู้เห็นอะไรยังไงขอรับ ที่ว่า รู้เห็นมา

เมื่อรู้เห็นรู้เข้าใจรูปนามจริงๆ แล้วไม่มีอารมณ์อยากไม่มีอารมณ์เบื่อ