อ่านยังไงก็ไม่ซึ้ง

เอ๊ะ รึว่าเราผิดปกติ

ผมก็คิดว่าผมผิดปกติ
และมีความผิดปกติเป็นปกติของผม
ถึงแม้ทุกยามในเวลาปกติ
ผมจะรู้สึกถึงความผิดปกติ อยู่เป็นปกติ
ผมก็ยังรู้สึกเป็นปกติดี กับความผิดปกติที่มีจนเป็นปกติของผม
หากจะมีบ้างบางคราวที่ไม่ใช่เวลาปกติ
ผมอาจต้องทิ้งความผิดปกติ แล้วทำตัวให้ดูปกติเหมือนเช่นคนปกติทั่วๆไป
เพราะไม่ใช่เรื่องง่ายที่ใครทั้งหลายผู้มีปกติ จะมาเข้าใจถึงความผิดปกติ
ว่าเป็นปกติ ทั้งๆที่จริงมันก็คือปกติ แต่มันเป็นปกติที่ผิดปกติจากคนปกติทั่วไปนิดหน่อยเท่านั้นเอง

พอเท่านี้ดีกว่า พร่ำมากกว่านี้เดี๋ยวจะหาว่าฉันเป็นคนปกติ

จะให้บอก ว่าคนปกติ กับคนผิดปกติต่างกันยังไง

ต้องกล่าวมธุรสวาจา และยกยอปอปั้นด้วยก่อนสิ

เพราะหากถ้อยคำยกยอไม่แพ่วผ่านมากระทบ
บทธรรมอันไพเราะจะดูเหมือนมันฝืดๆ รีดเค้นยังไงมันก็ไม่ค่อยอยากออกมา

เรื่องนี้สอนให้เรารู้ว่า --- อย่าพยายามมองข้ามตัวเอง

ตัวเราเองสามารถมีอิทธิพลต่อสิ่งแวดล้อมให้น่าอยู่ได้ บางทีมันอาจจะเป็นแค่เพียงความใส่ใจความห่วงใยอันจริงใจ ของคุณเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ก็สามารถนำพาเอาแสงสว่างอันเจิดจรัสอย่างไม่มีขีดจำกัดมาสู่โลกได้
ด้วยเหตุนี้ความหวังความใฝ่ฝันที่แรงกล้าของพวกเรา …
เพื่อนพ้องทั้งหลาย …
อย่ามัวเห็นแก่ตัวกันหรือเสียดายมันอยู่เลย หวังว่านับแต่บัดนี้เป็นต้นไป
พวกเราจะสามารถมอบหัวใจแห่งความรักและความเมตตาที่เราอัดเก็บ ไว้ในใจมาเป็นเวลานานแสนนานนั้นมอบให้กับคนอื่นด้วยความเต็มใจ จุดประกายแห่งความสว่างแก่โลก….
ถึงแม้จะเป็นแสงเพียงริบหรี่เท่านั้น
แต่สำหรับคืนอันหนาวเหน็บอันเย็นยะเยือกของฤดูหนาว มันเป็นประกายแห่งความอบอุ่นและแสงสว่างอันสุกสกาวจริงๆ

ผมก็คิดว่าผมผิดปกติ
และมีความผิดปกติเป็นปกติของผม
ถึงแม้ทุกยามในเวลาปกติ
ผมจะรู้สึกถึงความผิดปกติ อยู่เป็นปกติ
ผมก็ยังรู้สึกเป็นปกติดี กับความผิดปกติที่มีจนเป็นปกติของผม
หากจะมีบ้างบางคราวที่ไม่ใช่เวลาปกติ
ผมอาจต้องทิ้งความผิดปกติ แล้วทำตัวให้ดูปกติเหมือนเช่นคนปกติทั่วๆไป
เพราะไม่ใช่เรื่องง่ายที่ใครทั้งหลายผู้มีปกติ จะมาเข้าใจถึงความผิดปกติ
ว่าเป็นปกติ ทั้งๆที่จริงมันก็คือปกติ แต่มันเป็นปกติที่ผิดปกติจากคนปกติทั่วไปนิดหน่อยเท่านั้นเอง

พอเท่านี้ดีกว่า พร่ำมากกว่านี้เดี๋ยวจะหาว่าฉันเป็นคนปกติ