กุหลาบสีชา เขียน:
ความรู้ทางโลก
แม้เรียนไปอีกหลายภพชาติก็ไม่สามารถเรียนได้จบ
แต่ความรู้ทางธรรม
และการฝึกฝนประพฤติปฏิบัติตนทางธรรม นั้น
หากเรียนและนำไปปฏิบัติอย่างจริงจังจนสุดสายปลายทางนั้น
จะ “รู้หมด... จบเลย”
(หากวาสนาบารมีถึงในชาติภพนี้)

แต่หากยังไม่ถึงในชาติภพนี้
ก็จะสั่งสมเป็นพลวปัจจัยให้สืบสานต่อยอดไปได้ในชาติภพต่อไป
แตกต่างจากความรู้ด้านอื่นๆ ที่เป็น "สัญญา"
ซึ่ง “ตายไป...เกิดใหม่...... ลืมหมด”
ต้องเริ่มสะสมกันใหม่อีกครั้ง

จะว่าลืมมันก็ใช่อยู่หรอกครับ แต่มันไม่ได้หมดไปจากสัญญา เพราะว่ามันมีการระลึกได้ และที่ว่าต้องเริ่มสะสมกันใหม่นั้นแท้จริงแล้วเป็นการสะสมต่อ....เพราะบุญบารมีที่ทำสำเร็จไว้แล้วนั้นจะไม่มีการสูญหายไปไหนมีแต่จะพอกพูนขึ้นเรื่อยๆจนเต็มเปี่ยม (มิได้คัดค้านนะครับ...แต่มันสะดุดนิดนึงที่ตรงนี้ครับ)

เคยเปิดรูปที่คุณโพสต์มาในงาน วันวิสาขบูชาให้เค้าดูนะคะ
เค้าตื่นเต้นมาก ไม่เคยเห็น ถามจนไม่รู้จะตอบอะไร(เพราะตัวเองก็ไม่ค่อยรู้เท่าไหร่ )
สรุปว่า น้าพาหนูไปได้ไม๊ หนูอยากไป

คุณชาติสยาม ปรกติคุณก็แนะนำเราอยู่ ครั้งนี้อยากให้แนะนำหน่อยน่ะค่ะ

เรื่องพวกนี้ พระพุทธเจ้าบอกว่า
1. ให้ทำให้สิ่งที่รัก (ฉันทะ)
2. แล้วมันจะเกิดวิริยะขึ้นมาเอง
3.เมื่อลงมือทำแล้ว ถ้ามันเป้นสิ่งที่รักจริงๆละก็ มันจะเกิดจิตใจที่จดจ่อมุ่งมันไม่หันหลัง(จิตตะ)
4. เมื่อทั้งรัก ทั้งลงมือทำ ทั้งมุ่งมั่น มันจะเกิด Research & Development ขึ้นมาเอง
คือพัฒนาองค์ความรู้ยิ่งๆขึ้นไปเอง (วิมังสา)

แล้ววงจรอิทธิบาทนี้ ยิ่งหมุนไปเท่าไหร่ มันจะยิ่งแก่รอบ แก่วิชา
คนเป็นอัจฉริยะก็เพราะอย่างนี้
ไม่เชื่อลองนึกถึงคนที่เขาเก๋าๆในแต่ละด้านสิ
ลองเอามาฃำแหละดูว่าเขาขาดอะไรในอิทธิบาท 4 บ้าง
ลองไปศึกษาเรื่องราวในชีวิตเขาดูสิว่า มีใครไหมที่เริ่มจากความไม่รัก
ทุกคนเป็นไปตามหลักอิทธิบาท 4 ทั้งนั้น

คนที่ประสบความสำเร็จเหล่านั้น ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะพูดว่า
ฉันไม่รักในสิง่ที่ฉันทำ
ฉันไม่ได้พยามอะไรเลยนะ มันมาเอง
ฉันเลิกสนใจมันแล้ว ฉันไม่เอาแล้ว แต่มันยังฐาโถมมาใส่ฉัน
ความรู้ทั้งหลายของฉันที่มันมากมายนี้ มันมาเอง ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย

ทีนี้ ที่มันเป้นปัญหาเพราะว่า
ฉันทะของพ่ออย่างหนึ่ง ของแม่อย่างหนึ่ง
ของญาติอย่างหนึ่ง ของตัวเด็กก็อีกอย่างหนึ่ง
คราวนี้เด็กมันรักเรานี่ เด็กดีไม่อยากขัดใจเรา
เราก้เลยเอาความรักของเรานี่แหละ ไปเป็นกรงขังเด็กๆ เอาไปบงการเด็กๆ
ให้มันไม่กล้าคิดไม่กล้าทำอะไรที่มันรัก ไม่กล้าทำอะไรเอง
เพราะเรามีทิฐิว่าเราอยากจะให้เด็กมันได้ดี
เลยพยามจะตบแต่งจิตใจเด็กว่าเขาควรจะชอบอันนั้น ชอบอันนี้ ถึงจะดี ถึงจะรอด ถึงจะสบาย เอาทิฐิเราไปยัดใส่หัวเด็กอีกนะ

ถ้าพ่อแม่แลญาติ อยากจะทำหน้าที่ให้พอดี ก็ควรจะมีหน้าที่ให้โอกาส ให้ข้อมูล
อยากทำอะไรปล่อยให้ทำ เขาอยากรู้อะไรพาไปดู อยากลองอะไรพาไปลอง
ตั้งหน้าตั้งตาหา $$$ เตี๊ยมไว้ให้ทันใช้ก็แล้วกัน
แต่อย่าแอบชักจูงในทีให้ทำอะไรอย่างที่เราต้องการ

แล้วค่อยไปใช้อำนาจในการบังคับเขาเมื่อเขาอยากลองอะไรที่มันเสื่อม
เช่นบังคับไม่ให้เที่ยวกลาวคืน กินเหล้า เล่นพนัน อะไรทำนองนั้น โอเลย
ถ้าไม่ฟัง เบิร์ดกะโหลกสักเป๊กสองเป๊กยังได้เลย เพราะนี่มันเป้นหน้าที่ของความเป้นพ่อแม่ ในการปกป้องอันตรายให้ลูก สัตว์ในป่ามันก้ทำหน้าที่อย่างนี้ทั้งนั้น
ถ้าไม่ทำสิ ถึงจะเรียกว่าพ่อแม่บกพร่องในหน้าที่


หน้าที่นั้น อย่าให้เกิน อย่าให้ขาด

อืม...ต้องขอพูดว่า "That 's Cool !!!"

วันหลังขอเรียนเชิญไปเป็น guest speaker
ให้เด็กๆ ฟังในวันปัจฉิมนิเทศก์ หน่อยนะคะ คุณพระเอก ...

ขอบคุณครับ

พูดให้เด็กๆฟังมันรักษาไม่ถูกคนนะคับผมว่า
ต้องงานประชุมผู้ปกครองอะไรทำนองนั้น

แต่ไม่กล้าหรอกฮับ
เพราะผู้ปกครองจะตกใจคน speak ว่า่อ่อนคราวลูกจะมารู้อะไร

แต่แหม ! คุณชาติสยาม
ถ้าไม่ฟัง เบิร์ดกะโหลกสักเป๊กสองเป๊กยังได้เลย เป็นพระเอกทำไมใจร้ายจัง

"ครูสอนศิษย์ดีที่สุดนั้น ไม่ใช่ครูที่ทรงความรู้
แต่เป็นครูที่ให้ความบันดาลใจแก่ศิษย์อย่างลึกซึ้ง
แม้อายุ และความรู้จะน้อยกว่าศิษย์..."

(เป็นคำของ ท่านเขมานันทะ
ผู้ที่ตนเองถือว่าเป็นครูบาอาจารย์ท่านนึงได้กล่าวไว้น่ะค่ะ)

(ก็เห็นมากล่าวได้ "โดน" ซะขนาดนี้
ก็ทำให้ปรุงตรึกนึกไปว่าเป็น "คุณปู่ หรือคุณลุง"
ที่เคยอบรมลูกหลานมาหลายชั่วอายุแล้ว)

แวะมาดูแลลานอย่างเดียวหรือคะ
ปรกติคุณnatdanai ก็จะเป็นผู้รู้คนหนึ่ง อยากขอความคิดเห็นด้วยน่ะค่ะ

เอ....อย่างนี้จะเข้าข่ายว่าระลึกได้รึเปล่าคะ คุณ natdanai

...เพราะไปอเมริกากลัวหาที่วัดที่จะทำบุญไม่ได้เหมือนเมืองไทยถ้าอยากปล่อยปลา ทำทานบริจาค ก็ไม่รู้จะไปที่ไหนกลัวว่าถ้าไม่รีบสั่งสมบุญ ทานแต่ตอนนี้ เกิดบังเอิญตายไปถ้าต้องเกิดใหม่กลัวเกิดมาแล้วลำบาก ไม่สบายเหมือนตอนนี้ ...