"จิดเห็นจิต"
เหมือนมีคนสองคนอยู่ในใจ
คนหนึ่งเฝ้าดู อีกคนหนึ่งโลดเต้นให้ดู
คนดูเฝ้าตามดูไปเรื่อย ยิ่งดูยิ่งน่าเบื่อ ไม่น่าเป็นไม่น่าเอา
คนเต้นก็เต้นไปเรื่อย ยิ่งเต้นยิ่งเหนื่อย น่าเบื่อน่าอาย

ดูกันไป เต้นกันไป สุดท้ายก็เหนื่อยล้า
หยุดพักนั่งใต้ร่มไม้ สงบ เย็น

เคยแปลกใจเรื่องดูอย่างเดียว โดยไม่ต้องไปทำอะไร
จะมีใครสักกี่คนที่เข้าใจตรงจุดนี้

ดูอย่างเดียวแต่ไม่มีสติรู้เข้าไปกำกับ ก็จะไม่ทำให้เกิดปัญญาที่จะอบรมจิต
แต่เมื่อมีสติรู้กำกับ มีโยนิโสมนสิการ รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในจิตผิดถูกอย่างไร
มีปัญญาอบรมจิตไปเรื่อยๆ ตามแนวแห่งสติปัฏฐาน 4
ซึ่งในสติปัฏฐาน 4 ท่านไม่ได้ให้ดูเฉยๆ แต่ให้ดูจนรู้จัก รู้ชัด
ว่ามันคืออะไร เป็นอย่างไร มีที่มาที่ไปยังไง
แล้วก็น้อมพิจารณากำกับไปด้วยว่า ทุกสิ่งทุกอย่างไม่เป็นอันน่ายึดถือ ควรแต่จะละทิ้ง ..
(เป็นผู้ที่ไม่กระทบกระเทือนกับความชอบใจไม่ชอบใจทั้งหลาย และไม่ยึดถืออะไรๆในโลก)