การมีธรรมเอกผุดขึ้นตั้งมั่นในภายในในแต่ละฌาณภายในหรือภายนอกล่ะ

สมถะกรรมฐาน40กองกองใดกองหนึ่งก็ไม่ได้ฌาณไม่เอาจะไปรู้ภายในอะไรๆมันไม่ได้อยู่แล้วครับ
แถมภายนอกยังไม่รู้อะไรกันเลย

เรื่อง คิดอกุศลกับใครก็ไม่ดีทั้งนั้นครับ
ยิ่งพระสงฆ์องค์เจ้าด้วยแล้วยิ่งแย่ไปกันใหญ่
เมื่อจิตเศร้าหมองก็ไปอบายได้ทั้งนั้นแหละครับ
ก็ให้ระวังกันมากๆ

อนุโมทนาบุญกับทุกๆคำตอบคะ

อนุโมทนาครับ การที่เราเข้ามาแชร์ความคิดเห็น ทั้งของตนเอง และความรู้ที่ยกมาจากที่อื่น หากทำให้เราสบายใจว่าสิ่งที่เราเอามาเขียนเป็นประโยชน์ก็เป็นสิ่งที่ดี ส่วนตัวผมก็ชอบเข้ามาอ่าน อ่านได้เท่าที่มีเวลาละครับ หากเพื่อนร่วมเวปมีความสุขใจเราก็สุขใจด้วย ส่วนมากก็มีแต่คนสุขใจนะ บางครั้งทุกข์ใจก็ไม่เอามาพูด เดี๋ยวเราก็ลืมเรื่องทุกข์ใจเราเอง หากเราหมกมุ่นอยู่แต่เรื่องใกล้ตัวคือชีวิตทางโลกเราก็ซึมซับเอาแต่เรื่องทางโลก หากเราหันหน้าเข้าหาธรรมบ้างเราก็ซึมซับเอาเรื่องที่บางทีอาจสะกิดใจเราให้หยุดดูตัวเองก่อน ห้ามใจในสิ่งที่ควรห้าม พูดคิดเห็นในสิ่งที่ควรพูดคิดเห็น เราไม่หลุดพ้นเราก็มีความสุขกายสบายใจ เราเข้ามาในเวปนี้เพื่อแข่งกับตัวเราเอง ชนะใจตัวเอง ตัวเราเองคือคู่แข่งขันของเรา

รู้ชัดภายนอก หมายถึงรู้ชัดจริงๆ เมื่อรู้ชีดในสภาวะภายนอกจริงๆ จะเห็นว่า มีแต่เรื่องของเหตุและผล

รู้ชัดภายใน ได้แก่ รู้ชัดในกาย เวทนา จิต ธรรม แม้ขณะที่จิตตั้งมั่น


สภาวะที่เกิดขึ้น

รู้อารมณ์ของสมาธิ ได้แก่ รู้ตัวก่อนที่จิตจะเป็นสมาธิ ๑ รู้สึกตัวทั่วพร้อมขณะที่กำลังเป็นสมาธิ ๑ รู้ขณะที่สมาธิกำลังคลายตัว ๑

รู้ตัวก่อนที่จิตจะเป็นสมาธิ ได้แก่ รู้ตัวขณะที่จิตกำลังจะเป็นสมาธิว่า มีอารมณ์แบบไหน มีลักษณะสภาวะที่เกิดขึ้นเป็นอย่างไร จะรู้ตั้งแต่แบบหยาบๆจนกระทั่งละเอียด


รู้แบบหยาบ (มีบัญญัติเป็นอารมณ์)

ได้แก่ การอาศัยบัญญัติเป็นอารมณ์ในการทำให้จิตเป็นสมาธิ เช่น การใช้การกำหนดต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นคำบริกรรม หรือการกำหนดต้นจิต


รู้ละเอียดขึ้นมาอีก (มีรูปเป็นอารมณ์)

ได้แก่ รู้แบบมีรูปเป็นอารมณ์ คือ รู้ตามความเป็นจริง เช่น รู้ลมหายใจเข้าออก รู้ท้องพองยุบ รู้การเคลื่อนไหวในส่วนต่างๆของกาย รู้ที่ชีพจรเต้น เรียกว่า ยังมีรูปที่จับต้องได้เป็นอารมณ์


รู้ที่ละเอียดขึ้นอีก (มีอรูปเป็นอารมณ์)

ได้แก่ รู้แบบมีอรูปเป็นอารมณ์ คือ รู้ชัดในความว่างที่ปรากฏขึ้นแทนรูป ได้แก่กายหยาบ หรือรูปแบบหยาบที่สามารถสัมผัสได้

รู้แบบอรูป เป็นรู้ซ้อนรู้ของการรู้ในความว่างที่ปรากฏขึ้นแทนรูปที่มีอยู่ ไม่สามารถสัมผัสได้ แต่รู้ได้ด้วยจิต นี่เป็นอีกหนึ่งของสภาวะจิตเห็นจิต ไม่ใช่รู้ชัดในอารมณ์ แต่รู้ชัดในอรูปที่ปรากฏขึ้น กายสักแต่ว่ากาย


รู้แบบละเอียดขึ้นไปอีก

ได้แก่ รู้แบบไม่มีประมาณ รู้ชนิดนี้ ไม่ว่าจะอยู่ในสภาวะไหนๆ จิตจะทรงความเป็นสมาธิอยู่เนืองๆ




รู้สึกตัวทั่วพร้อมขณะที่จิตกำลังเป็นสมาธิ


ได้แก่ รู้ชัดในสภาวะต่างๆที่เกิดขึ้นในขณะที่จิตเป็นสมาธิ เช่น


รู้ชัดในกาย ตั้งแต่สภาวะรูป จนถึงอรูป คือ รู้ชัดใน กายในกาย


รู้ชัดเวทนา ได้แก่ รู้ชัดในสภาวะต่างๆที่เกิดขึ้นกับกาย เช่น ร้อน เย็น อ่อน แข็ง ปวด เมื่อยฯลฯ


รู้ชัดในจิต ได้แก่ รู้ชัดในอารมณ์ความรู้สึกต่างๆที่เกิดขึ้นในจิต เช่น ความชอบ,ชัง ตลอดจนอารมณ์ต่างที่เกิดขึ้น


รู้ชัดในธรรม ได้แก่ รู้ชัดในความคิดต่างๆที่เกิดขึ้น ขณะที่จิตเป็นสมาธิ



รู้ขณะที่สมาธิกำลังคลายตัว

ได้แก่ จะรู้ตั้งแต่สมาธิเริ่มคลายตัว ขณะกำลังคลายตัว จนกระทั่งสมาธิดับหายไป แล้วเริ่มเกิดขึ้นมาใหม่ จะสามารถรู้สึกตัวและรู้ชัดได้ตลอด




รู้กำลังของสมาธิ

รู้ชัดในความแนบแน่นของสมาธิแต่ละขณะว่า มีกำลังแนบแน่น มากน้อยแค่ไหน


สภาวะทั้งหมดนี้สามารถรู้พร้อมกันได้หมด เพียงแต่รู้คนละขณะเท่านั้นเอง เพียงแต่จะมีสติรู้ทันของการเกิดแต่ละสภาวะหรือเปล่า

หากสติยังไม่มีมากพอ จะรู้เพียงแต่ว่า มีความคิดเกิด มีการเคลื่นไหวในส่วนต่างๆของกาย มีความรู้สึก ความชอบ ความชัง ตลอดจนอารมณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น กำลังของสมาธิแนบแน่นหรือมากน้อย ฯลฯ สิ่งต่างๆเหล่านี้จะรู้หมดขณะที่จิตเป็นสมาธิ



รู้ขณะที่ไม่มีสมาธิเหลืออยู่

แม้กระทั่งสภาวะที่ไม่มีกำลังของสมาธิ ก็สามารถแยกแยะได้ว่าขณะนี้จิตมีสมาธิ ขณะนี้จิตไม่มีสมาธิ







สภาวะนิกันติ เป็นสภาวะความใคร่ที่ใครๆไม่สามารถกำหนดรู้ได้ว่าเป็นกิเลส

เมื่อยึดถือว่า ความว่าง เกิดขึ้นแก่เราแล้ว เป็น ทิฏฐิคาหะ (ยึดถือด้วยทิฏฐิ)

เมื่อยึดถืออยู่ว่า ความว่างน่าพึงพอใจจริง เกิดขึ้นแล้ว เป็น มานคาหะ (ยึดถือด้วยมานะ)

เมื่อชื่นชมความว่างอยู่ เป็น ตัณหาคาหะ (ยึดถือด้วยตัณหา)



เมื่อสภาวะความว่างปรากฏ ไปสนใจในความว่าง ไม่สามารถรู้ชัดอยู่ในกายและจิตได้

วิถีของวิปัสสนาชื่อว่า ก้าวออกไปนอกทาง ก็ละทิ้งมูลกัมมัฏฐาน คือ กัมมัฏฐานเดิมของตน (อารมณ์กัมมัฏฐานที่กำหนดรู้อยู่แต่เดิม ได้แก่ กายและจิต)


สภาวะใดๆก็ตามที่ปรากฏขึ้นขณะที่จิตเป็นสมาธิ เช่น ปีติ สุข ความสงบ นิมิตต่างๆ โอภาส ความว่าง กายเหมือนถูกมัดแน่น กายแข็ง ตัวแข็งฯลฯ

เมื่อสภาวะต่างๆเหล่านี้เกิดขึ้น แต่ไม่สามารถรู้ชัดในกาย เวทนา จิต ธรรมได้ พึงทำสติให้มากขึ้น โดยการปรับอินทรีย์ ได้แก่ เดินให้มากกว่านั่ง ปรับไปเรื่อยๆจนกว่าจะสามารถรู้ชัดอยู่ในกาย เวทนา จิต ธรรม ขณะที่จิตเป็นสมาธิอยู่



นิพพาน คือ ความดับ ได้แก่ ดับเหตุภายใน และดับเหตุภายนอก

ดับเหตุภายใน คือ ดับที่ต้นเหตุของการเกิด ได้แก่ กิเลส

ดับเหตุภายนอก คือ ไม่สร้างเหตุใหม่ที่เป็นเหตุของการเกิดให้เกิดขึ้น ได้แก่ ขณะผัสสะเกิด (สิ่งที่มากระทบ) แล้วก่อให้เกิดความชอบหรือชัง ให้รู้ไปตามความรู้สึกที่เกิดขึ้น แต่อย่าก่อให้เกิดการกระทำออกไป

แต่เนื่องจากยังมีความไม่รู้ชัดในเรื่องของเหตุที่กระทำและผลที่ได้รับ ย่อมมีการสร้างเหตุให้เกิดขึ้นใหม่ด้วยความไม่รู้









ธรรมเอกผุดของคุณหลับอยู่คืออะไรคะ? ช่วยอธิบายที จะได้รู้ว่าเข้าใจตรงกันไหม

เมื่อไม่มีตัวตน แล้วใครเข้าสู่นิพพาน

ตอบ.........walaiporn

ธรรรมเอกไม่ใช่เป็นของหลับอยุ่

ถ้ารู้ชัดใน...ๆลๆเป็นแบบที่วลัยพรบอก........มหาปัฏฐานอันลึกล้ำของพระองค์ก็ไม่มีความหมาย

แค่ถามความคิดเห็นเท่านั้นเอง ที่คุณโพสมาก็เรื่องของคุณนะ ส่วนใบเหลือง ใบดำ ใบแดง หรือจะสีอะไร อยากจะชูก็ชูไป ถ้าไม่ต้องการสนทนาก็แล้วไป