ท่านอย่าลืมว่าท่านให้ไปหาแหล่งอ้างอิงในขั้นวิปัสนามา ว่าห้ามเพ่ง

จาก ตัณหาสูตร พระไตรปิฎก เล่มที่ 17


ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ความกำหนัดด้วยอำนาจความพอใจ ใน รูปตัณหา นี้เป็นอุปกิเลสแห่งจิต
ความกำหนัดด้วยอำนาจความพอใจในสัททตัณหา ฯลฯ
ใน คันธตัณหา ฯลฯ
ในรสตัณหา ฯลฯ
ในโผฏฐัพพตัณหา ฯลฯ
ในธรรมตัณหา ฯลฯ

[213] อิทธิบาท 4 (คุณเครื่องให้ถึงความสำเร็จ, คุณธรรมที่นำไปสู่ความสำเร็จแห่งผลที่มุ่งหมาย - path of accomplishment; basis for success)
1. ฉันทะ (ความพอใจ คือ ความต้องการที่จะทำ ใฝ่ใจรักจะทำสิ่งนั้นอยู่เสมอ และปรารถนาจะทำให้ได้ผลดียิ่งๆ ขึ้นไป - will; aspiration)
2. วิริยะ (ความเพียร คือ ขยันหมั่นประกอบสิ่งนั้นด้วยความพยายาม เข้มแข็ง อดทน เอาธุระไม่ท้อถอย - energy; effort; exertion)
3. จิตตะ (ความคิด คือ ตั้งจิตรับรู้ในสิ่งที่ทำและสิ่งนั้นด้วยความคิด เอาจิตฝักใฝ่ไม่ปล่อยใจให้ฟุ้งซ่านเลื่อนลอยไป - thoughtfulness; active thought)
4. วิมังสา (ความไตร่ตรอง หรือ ทดลอง คือ หมั่นใช้ปัญญาพิจารณาใคร่ครวญตรวจตราหาเหตุผลและตรวจสอบข้อยิ่งหย่อนในสิ่งที่ทำนั้น มีการวางแผน วัดผล คิดค้นวิธีแก้ไขปรับปรุง เป็นต้น - investigation; examination; reasoning; testing)
D.III.221;
Vbh.216. ที.ปา. 11/231/233;
อภิ.วิ. 35/505/292.

จาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน

ความหมาย

[หฺยาก] ก. ปรารถนา, ประสงค์, ต้องการ, ใคร่ ๆลๆ

เพราะ ถิรสัญญา คือคำตอบของคำถามที่ว่า
"ถ้า ไม่ให้จงใจ(ตั้งใจ)เจริญสติ แล้ว สัมมาสติจะปรากฏได้อย่างไร???"
(เป็นคำถามที่สืบเนื่องมาจากแนวคิดที่ว่า การจงใจ(ตั้งใจ)เจริญสติเป็นภาวะที่ผิดพลาด)
ซึ่งคำตอบ ก็คือ เจริญถิรสัญญา นั่นเอง

แต่บ่อยครั้งมาก ที่ในชั้นหลัง เราไปแปล คำว่าสติ ว่า การกำหนดรู้ ซึ่งแสดงถึง ความจงใจที่จะรู้ อันมีตัณหาอยู่เบื้องหลังของการกระทำดังกล่าว

ดังที่อรรถกถามหาสติปัฏฐานสูตร ระบุไว้อย่างชัดเจนว่า

"สติอันกำหนดรู้รูปนามเป็นอารมณ์ เป็นทุกขสัจจ์

ตัณหาที่อยู่เบื้องหลังการกำหนดรู้รูปนามเป็นอารมณ์ เป็นสมุทัย"

"สติอันกำหนดรู้รูปนามเป็นอารมณ์ เป็นทุกขสัจจ์
ตัณหาที่อยู่เบื้องหลังการกำหนดรู้รูปนามเป็นอารมณ์ เป็นสมุทัย"

จะเพ่งไม่เพ่งก้ช่างคุณเถอะ
คิดว่าอะไรดีก็ดี อะไรไม่ดีก็ไม่ดี

คน ไหนสอนผิดก็ช่างเขา ตัวเองถูกก้ทำไป
คนสอนผิดมีอีกเป้นพันล้านคนในโลก
แน่ จริงไปแก้เขาสิ

"สติอันกำหนดรู้รูปนามเป็นอารมณ์ เป็นทุกขสัจจ์
ตัณหาที่อยู่เบื้องหลังการกำหนดรู้รูปนามเป็นอารมณ์ เป็นสมุทัย"

"สติอันกำหนดรู้รูปนามเป็นอารมณ์ เป็นทุกขสัจจ์
ตัณหาที่อยู่เบื้องหลังการกำหนดรู้รูปนามเป็นอารมณ์ เป็นสมุทัย"

แปลอีกที
กำหนดรู้ทุกข์(รูปนาม)ด้วยสติ...จึง รู้ทุกข์
ตันหา เป้นสมุทัย

ท่านบอกมาซิครับว่าไม่ยอมรับหลวงพ่อจรัญ กับหลวงตา
ดังที่ผมยกมากกล่าวอ้างหรือ ที่ยกมาอ้างนั้นผิดถูกอย่างไร

แต่มันก็เป็นเรื่องของท่านอีกนั่นแหละ ผมกลัวจะเสียภาพภจน์นักดูจิต ถามข้อธรรมทีไรก็ตอบไม่ได้ซักที ดังคนอื่นๆ ที่ผมเคยประสบมา ประมาณนั้น

จริงแล้วท่านจะทำอย่างไรมันก็เป็นเรื่องของท่าน ผมก็ไม่ได้คิดจะแก้ไขท่าน

มิใช่หลงแห่กันไปเหมือนไปดูคอนเสริจเบิร์ดทงชัย ประมาณนั้น

ดังนั้นท่านชาติจึงมีคุณกับผมมาก มิฉะนั้นผมก็ไม่รู้จะสนทนากับนักดูจิตคนไหนเหมือนกัน เพราะพอถามข้อธรรมทีไรก็ไล่ไปฟังซีดีทุกที เหอะๆ

พระคุณเจ้าท่านแปล หรือสาวกท่านแปล

เอางี้ถามใหม่จะได้เคีย การกำหนดรู้รูปนามผิดบ่ ตอบมาอย่าเฉไฉ

"กำหนดรู้รูปนาม" VS "สติระลึกรู้รูปนาม"

ท่านชาติ
ถ้าไม่กำหนดรู้รูปนามของตน แล้วจะให้กำหนดอะไรล่ะ

การกำหนดรู้รูปนาม

[205] กิจในอริยสัจจ์ 4 (หน้าที่อันจะพึงทำต่ออริยสัจ 4 แต่ละอย่าง, ข้อที่จะต้องปฏิบัติให้ถูกต้องและเสร็จสิ้นในอริยสัจ 4 แต่ละอย่าง จึงจะชื่อว่ารู้อริยสัจหรือเป็นผู้ตรัสรู้แล้ว - functions concerning the Four Noble Truths)
1. ปริญญา (การกำหนดรู้ เป็นกิจในทุกข์ ตามหลักว่า ทุกฺขํ อริยสจฺจํ ปริญฺเญยฺยํ ทุกข์ควรกำหนดรู้ คือ ควรศึกษาให้รู้จักให้เข้าใจชัดตามสภาพที่เป็นจริง ได้แก่ การทำความเข้าใจและกำหนดขอบเขตของปัญหา - comprehension; suffering in to be comprehended)
2. ปหานะ (การละ เป็นกิจในสมุทัย ตามหลักว่า ทุกฺขสมุทโย อริยสจฺจํ ปหาตพฺพํ สมุทัยควรละ คือ กำจัด ทำให้หมดสิ้นไป ได้แก่การแก้ไขกำจัดต้นตอของปัญหา - eradication; abandonment; the cause of suffering is to be eradicated)
3. สัจฉิกิริยา (การทำให้แจ้ง เป็นกิจในนิโรธ ตามหลักว่า ทุกฺขนิโรโธ อริยสจฺจํ สจฺฉิกาตพฺพํ นิโรธควรทำให้แจ้ง คือ เข้าถึง หรือบรรลุ ได้แก่การเข้าถึงสภาวะที่ปราศจากปัญหา บรรลุจุดหมายที่ต้องการ - realization; the cessation of suffering is to be realized)
4. ภาวนา (การเจริญ เป็นกิจในมรรค ตามหลักว่า ทุกฺขนิโรธคามินี ปฏิปทา อริยสจฺจํ ภาเวตพฺพํ มรรคควรเจริญ คือ ควรฝึกอบรม ลงมือปฏิบัติ กระทำตามวิธีการที่จะนำไปสู่จุดหมาย ได้แก่การลงมือแก้ไขปัญหา - development; practice; the path is to be followed or developed)

ในการแสดงอริยสัจจ์ ก็ดี ในการปฏิบัติธรรมตามหลักอริยสัจจ์ ก็ดี จะต้องให้อริยสัจจ์แต่ละข้อ สัมพันธ์ตรงกันกับกิจแต่ละอย่าง จึงจะเป็นการแสดงและเป็นการปฏิบัติโดยชอบ ทั้งนี้ วางเป็นหัวข้อได้ดังนี้
1. ทุกข์ เป็นขั้นแถลงปัญหาที่จะต้องทำความเข้าใจและรู้ขอบเขต (ปริญญา) - statement of evil; location of the problem.
2. สมุทัย (เป็นขั้นวิเคราะห์และวินิจฉัยมูลเหตุของปัญหา ซึ่งจะต้องแก้ไขกำจัดให้หมดสิ้นไป (ปหานะ) - diagnosis of the origin.
3. นิโรธ เป็นขั้นชี้บอกภาวะปราศจากปัญหา อันเป็นจุดหมายที่ต้องการ ให้เห็นว่าการแก้ปัญหาเป็นไปได้ และจุดหมายนั้นควรเข้าถึง ซึ่งจะต้องทำให้สำเร็จ (สัจฉิกิริยา) - prognosis of its antidote; envisioning the solution.
4. มรรค เป็นขั้นกำหนดวิธีการ ขั้นตอน และรายละเอียดที่จะต้องปฏิบัติในการลงมือแก้ปัญหา (ภาวนา) - prescription of the remedy; program of treatment.

ความสำเร็จในการปฏิบัติทั้งหมด พึงตรวจสอบด้วยหลัก [73] ญาณ 3

Vin. I. 10;
S.V.422. วินย. 4/15/20;
สํ.ม. 19/1666/529

ไม่เข้าใจว่า กิจที่พึงกระทำในอริยสัจจ์สี่ สามารถนำมาอธิบายประเด็น

" การจงใจ(ตั้งใจ)ฝึกเจริญสติ เป็นภาวะผิดพลาด เพราะ มีตัณหา(เนื่องกับ ฉันทราคะ)อยู่เบื้องหลัง"

ได้อย่างไร???

สติกำหนดขันธ์ ๕ เป็นอริยสัจ ๔
แต่ในที่นี้ มีข้อต่างกันอย่างเดียว คือพึงประกอบความอย่างนี้ว่า สติกำหนดขันธ์เป็นอารมณ์ เป็นทุกขสัจ ดังนี้แล้ว พึงทราบว่า เป็นทางปฏิบัตินำออกจากทุกข์ของภิกษุผู้กำหนดขันธ์เป็นอารมณ์.
คำที่เหลือก็เช่นนั้นเหมือนกัน.
http://www.84000.org/tipitaka/attha/att ... b=10&i=273