พบทางสงบเย็น ในท่ามกลางความวุ่นวายได้...ก็สาธุ อนุโมทนา

ปัจฉิมสาวก สุภัททะภิกษุ

พระตถาคตเห็นความตั้งใจของสุภัททะ จึงรับสั่งให้พระอานนท์นำสุภัททะไปบรรพชาอุปสมบท พระอานนท์ทรงทำตามรับสั่ง นำสุภัททะปริพาชกไปปลงผม โกนหนวด บอกกรรมฐาน ให้ตั้งอยู่ในไตรสรณคมน์ศีล สำเร็จเป็นสามเณร บรรพชาแล้วนำมา เฝ้าพระตถาคตซึ่งทรงตรัสบอกกรรมฐาน อีกครั้งหนึ่ง

ตลอดราตรีนั้น พระภิกษุสุภัททะได้ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะทำกรรมฐาน เดินจงกรมอย่างไม่ยอมย่อท้อ ไม่คำนึงถึงความเหน็ดเหนื่อยเพื่อบูชาคุณแห่งพระบรมศาสดาผู้จะปรินิพพานในปัจฉิมยามนี้ ในขณะที่เดินจงกรมอยู่ภายใต้แสงจันทร์เต็มดวง ในคืนวิสาขปุรณมีนั้น พระจันทร์ที่สุกสกาวเจิดจรัส เต็มท้องฟ้านั้น กลับถูกเมฆก้อนใหญ่ดำทมึนเคลื่อนคล้อยเข้าบดบัง จนมิดดวงไป แต่ไม่นานนักก้อนเมฆนั้นก็เคลื่อนคล้อยออก แสงจันทร์นวลสุกสกาวกลับสว่างตามเดิมนั่นเป็นเหตุให้ดวงปัญญาของพระภิกษุสุภัททะบังเกิดขึ้น เมื่อท่านเปรียบเทียบแสงจันทร์และก้อนเมฆนั้น

“โอ.. จิตนี้เป็นธรรมชาติที่ผ่องใส มีรัศมีเหมือนดวงจันทร์แต่อาศัยกิเลศที่จรมาเป็นครั้งคราว
จิตนี้จึงเศร้าหมอง เหมือนก้อนเมฆบดบังดวงจันทร์ให้อับแสง”

แล้ววิปัสนาญานก็บังเกิดแก่พระภิกษุสุภัททะ สามารถขจัดอาสวะกิเลสทั้งมวล บรรลุอรหัตผลในคืนนั้น จึงนับเป็น พระอัครสาวกองค์สุดท้ายที่พระพุทธเจ้าทรงประทานบวชให้


ที่มา : http://www.phuttha.com/%E0%B8%9E%E0%B8% ... 9%E0%B8%B8

สาธุ ภันเต

แนะนำว่าให้ไประลึกถึงความตายเอาไว้ให้คิดว่าชีวิตเป็นของไม่แน่จะตายตอนไหนก็ไม่รู้
สำหรับคุณระลึกบ่อยๆทุกวันจิตจะมีกำลัง จะดูจิตต่อได้

หลวงพ่อคะ่ สองใจก็ระลึกถึงความตายอยู่เนื่องๆ
ตอนนี้ สองใจกลับมาตามรู้ตามดูจิตได้ตามปกติแล้วค่ะ
ปัญญามันนำหน้า สมาธิไม่พอ เลยเป็นเหตุให้ต้องเข้ามาขอคำแนะนำในบอร์ดแห่งนี้
แต่การกลับมาตามดูตามรู้ ในครั้งนี้ ไม่เหมือนเดิมเจ้าค่ะ โปร่ง โล่ง เบา สบาย ไม่มีภาระ

ทำไมคุณสองใจจึงมั่นใจเรียกท่านว่า หลวงพ่อ ล่ะ
คือ เอกอนเองนั่งอ่านความเห็นท่าน ก็รู้สึกสะดุดตาสะดุดใจอยู่



เอกอนเห็นความเห็นท่านแล้วเอกอนรู้สึกดีใจที่ได้เห็นท่านน่ะ

ถ้าความจำได้หมายรู้ในการฟังธรรมของสองใจไม่ได้ผิดเพี้ยน ท่านจะพูดแต่หลักของการปฏิบัติอย่างแน่วแน่ มั่นคง ท่านคงใช่หลวงพ่อที่สองใจเคารพ มั้งค่ะ

เหตุที่จิตหนีการรู้ทุกข์ เป็นเพราะจิตไม่ตั้งมั่นหรือสมาธิไม่พอนั่นแหละ มีสองวิธี
1ทำสมาธิเพิ่มให้จิตตั้งมั่น
2รู้ทันตัญหาที่พอใจในภพโล่งๆสบายนี้
ลองไปทำดูครับ
อีกอย่างผมไม่ใช่พระครับแค่คนธรรมดา

ข้อนี่แหละค่ะ งานยาก งานละเอียด ม๊ากมากเลยค่ะ

ตอนภาวนาแล้วเกิดภพโล่งสบายลองไปดูจิต2แบบนะครับ
1 รู้สึกชอบแบบที่เป็นอยู่
2 รู้สึกกังวนใจที่มันไม่ก้าวหน้า

แล้วลองไปเดินจงกรมแบบนี้ดู
เดินไปแล้วเมื่อเท้ากระทบพื้นแล้ว ถัดจากนั้น อะไรที่นอกเหนือจากเท้ากระทบพื้น ปรากฎ ให้รู้สึก

ตอนนี้สติไวมากเลยเจ้าค่ะ รู้เห็นถี่ยิบไปหมด มันว่างมันโล่งก็จริงนะคะ แต่ไม่ติดเฉย
มีสติเกิดตลอดเวลาที่ถูกกระทบ หรือ เวลาที่จิตเค้าไปแอบคิดๆ ทั้งในปัจจุบัน อดีต อนาคต
คิดตลอดเวลาไม่เคยหยุดพัักเลย แต่เราก็มีความสุขเนาะ เห็นก็สุข ไม่เห็นก็สุข

ถ้าสติเกิดแบบนี้ถูกแล้วทำต่อไป จนหมดหนทางเจริญก้าวหน้า จนคนพบว่า ไม่มีทางนั่นแหละคือทาง
ใกล้ถึงเป้าหมายแรกแล้วครับ

เป้าหมายแรกคือ.....................
สงสัยนิดนุงค่ะ
555555555555555555555555555555555

เข้าใจผิดแล้วที่ว่าคุณ"tel1998" พูดแต่หลักปฏิบัติ
เอาแค่ที่แกพึ่งพูดมันก็ผิดหลักของการปฏิบัติแล้ว

มันมีเยี่ยงอย่างที่ไหน อยู่ดีๆให้ระลึกถึงความตายเนื่องๆ การปฏิบัติมันต้องมีเหตุผลครับ
เหตุแห่งทุกข์เป็นอย่างไร เราต้องเอาธรรมที่ถูกต้องมาดับเหตุแห่งทุกข์
ไม่ใช่อยู่ดีๆก็ให้ระลึกถึงความตาย แบบนี้เขาเรียกไปจำขี้ปากชาวบ้านมาพูดโดยขาดความเข้าใจ

ยกตัวอย่าง ถ้าพึ่งเริ่มปฏิบัติ แต่กลับมาระลึกถึงความตายเนื่องๆ
แบบนี้เราจะปฏิบัติทำไม เพราะเดี๋ยวก็ตายแล้ว ดูแล้วมันตลกมั้ย

การระลึกถึงความตาย มันเป็นอนุสติเป็นหนึ่งในกรรมฐานสี่สิบ ท่านมีไว้เพื่อดับนิวรณ์
การระลึกถึงความตาย(มรณานุสติ)มันขึ้นอยู่ที่ว่านิวรณ์ตัวไหนมารบกวนจิต

ไม่ใช่ตะบี้ตะบี้ระลึกถึงความตาย แบบนี้มันเป็นจิตของผู้ที่หมดอาลัยตายอยากครับ

อยากจะบอกคุณสองใจ ฟังธรรมต้องมีสติ อย่าเคลิ้มอย่าหลง
ฟังให้รู้ว่ามันมีเหตุผลหรือไม่ ถ้าคุณมีอาการติดอกติดใจกับคำพูดของคนอื่น
ถึงขนาดคาดเดาไปต่างๆนาๆ แสดงว่าคุณกำลังหลงในตัวบุคคล
คุณยังขาดความเข้าใจในอรรถเนื้อหาของธรรม