การกระทำจิตให้stopนั้น เราสามารถฝึกได้กระทำได้ก่อนเข้าสู่สภาวะขั้นปฐมฌานได้ไหม?(

:b6:



ได้ป๊ะตัวววว....

เห็นอ๊บซ์ อ๊บซ์ มีได้ไปแล้ว แบบว่ามีแอบอิจฉาน่ะ ...

ผมถามหน่อย การกระทำจิตให้stopนั้น เราสามารถฝึกได้กระทำได้ก่อนเข้าสู่สภาวะขั้นปฐมฌานได้ไหม?(ต้องเอาพระไตรปิฏกมาอ้างด้วยนะ)

มันยากก็ตรง..ต้องยกตำรามาด้วยนี้แหละ..

มวยวัดนั่งรอดูดีกว่า...

โอภาส มีทั้งโอภาสที่เป็นนิมิตแสง, สี กับโอภาสที่เกิดจากกำลังของสมาธิ

โอภาสที่คุณmes นำมากล่าวถึง เป็นโอภาสแบบไหนหรือคะ?

แล้วโอภาสที่คุณmes เคยพบเจอ เกิดขึ้นแบบไหนคะ ขณะจิตเป็นสมาธิ มีความรู้สึกตัว กับไม่มีความรู้สึกตัวคะ หรือขณะที่กำลังแผ่เมตตา, กรวดน้ำ?

เรื่อง พระเจ้าจักรพรรดิมหาสุทัสสนะ เมืองกุสาวดี
หน้าต่างที่ ๒ / ๒.

เจริญฌาน
[๑๗๙] ดูกรอานนท์ ครั้งนั้นแล พระเจ้ามหาสุทัสสนะได้ทรงพระดำริว่า นี้เป็นผลแห่งกรรมอะไรของเราหนอ เป็นวิบากแห่งกรรมอะไร ที่เป็นเหตุให้เรามีฤทธิ์มากอย่างนี้ มีอานุภาพมากอย่างนี้ ในบัดนี้. ดูกรอานนท์ ลำดับนั้น พระเจ้ามหาสุทัสสนะได้ทรงพระดำริว่า นี้เป็นผลแห่งกรรม ๓ ประการของเรา เป็นวิบากแห่งกรรม ๓ ประการ ที่เป็นเหตุให้เรามีฤทธิ์มากอย่างนี้ มีอานุภาพมากอย่างนี้ ในบัดนี้. กรรม ๓ ประการ คือ ทาน ทมะ สัญญมะ. ดูกรอานนท์ ลำดับนั้น พระเจ้ามหาสุทัสสนะเสด็จเข้าไปยังกุฏาคารหลังใหญ่ ครั้นเสด็จเข้าไปแล้วประทับยืนที่ประตูกุฏาคารหลังใหญ่ทรงเปล่งพระอุทานว่า “ กามวิตกจงหยุด พยาบาทวิตกจงหยุด วิหิงสาวิตกจงหยุด กามวิตกจงกลับเพียงแค่นี้เถิด พยาบาทวิตกจงกลับเพียงแค่นี้เถิด วิหิงสาวิตกจงกลับเพียงแค่นี้เถิด. ”
ดูกรอานนท์ ลำดับนั้น พระเจ้ามหาสุทัสสนะเสด็จเข้าไปยังกุฏาคารหลังใหญ่ ประทับนั่งบนบัลลังก์แล้วด้วยทอง ทรงสงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรม ทรงบรรลุปฐมฌาน มีวิตก มีวิจาร มีปีติ และสุขเกิดแต่วิเวกอยู่. ทรงบรรลุทุติยฌานมีความผ่องใสแห่งจิตในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร เพราะวิตกวิจาร สงบไป มีปีติและสุขเกิดแต่สมาธิอยู่. เป็นผู้มีอุเบกขา มีสติสัมปชัญญะ และเสวยสุขด้วยนามกายเพราะปีติสิ้นไป ทรงบรรลุตติยฌาน ที่พระอริยะทั้งหลายสรรเสริญว่า ผู้ได้ฌานนี้ เป็นผู้มีอุเบกขา มีสติอยู่เป็นสุข. ทรงบรรลุจตุตถฌาน ไม่มีทุกข์ไม่มีสุข เพราะละทุกข์ละสุข และดับโทมนัส โสมนัสก่อนๆ ได้ มีอุเบกขาเป็นเหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่.

(ขอตัดกลับไปท้ายเรื่อง)
พระผู้มีพระภาคผู้สุคตศาสดา ได้ตรัสไวยากรณภาษิตนี้จบลงแล้ว จึงได้ตรัสคาถาประพันธ์ ต่อไปอีกว่า
[๑๘๖] สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ มีอันเกิดขึ้นและเสื่อมไปเป็นธรรมดา. บังเกิดขึ้นแล้ว ย่อมดับไป. การเข้าไประงับสังขารเหล่านั้นเสียได้ เป็นความสุข ดังนี้.
จบ มหาสุทัสสนสูตร ที่ ๔

(อ่านต่อเอาเองทั้งหมดได้ที่)
http://84000.org/tipitaka/read100/read100163_02.php

คำอุทานสำคัญของพระพุทธองค์ โดนทำให้หายไป คือคำนี้ครับสำคัญมากติฏฺฐติ
ถ้าไม่มีหลวงพ่อวัดปากน้ำเราไม่รู้เลย
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=7&t=29288&view=print