เพราะ เอกอนเห็นเอกอนท่องไป....พบปะกับธรรมต่าง ๆ มากมาย
เพราะ เอกอนมี... จึงปรากฎเอกอนท่องไป
และถ้า เอกอนไม่มี... จะปรากฎ...อะไร
และ ปัจจัยใด... ทำให้เอกอน ไม่ปรากฎ

สวัสดีมังกรน้อย

มังกรน้อยท่องไป ในกาลอันยาวนานอันเบื้องต้นสุดไม่อาจกำหนดได้
"จิตนั้นปภัสสร แต่เศร้าหมองด้วยอุปกิเลสที่จรมา"
จิตที่ว่านี้ คือธาตุรู้ แต่เป็นธาตุรู้ที่รู้ โดยยังเป็นรู้หลง จึงท่องเที่ยวไปในสังสารวัฏฏ์
ธาตุรู้ที่ประกอบกับอวิชชาธาตุ(ธาตุแห่งความหลง) การประกอบกันแบบนี้จึงเป็นสิ่งผสมปรุงแต่ง

สิ่งผสมปรุงแต่ง ที่เป็นได้ทั้ง กายสังขาร วจีสังขาร จิตตสังขาร ซึ่งแล้วแต่ความ"รู้"นั้นจะถูกอวิชชาธาตุ
ประกอบกันในลักษณะใด

เพราะอาสวะเป็นปัจจัยแก่อวิชชา และอวิชชาก็เป็นปัจจัยแก่อาสวะ
จิตของเอกอนจึง ถึงความปรากฏ

เอกอนไม่ถึงความปรากฏ คืออุบัติขึ้น คือความเข้าถึงชาติ
เพราะจิตเอกอนไม่ปรุงแต่ง ภพ ความมีความเป็นเอกอนน่ะสิ

มังกรน้อย ...รู้ ให้ใช้ได้ นะ

คุณเข้าใจผิดแล้ว............อวิชชาไม่ใช่ความยึดมั่นถือมันนะคะ
แต่................อวิชชาคือความหลงค่ะ ^^

ในวงจรปฏิจสมุปบาทตลอดทั้งสายอยู่ภายใต้การบงการของความหลง
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีการปรุงแต่ง
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีการรับรู้
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีกายกับจิต
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงอวัยวะรับความรู้สึก
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีการกระทบ
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีความรู้สึก
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีความอยาก
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีความยึดมั่นถือมั่น
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีการเกิด
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีการดำรงอยู่
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีการเสื่อมสลายดับไป

อวิชชาคือความหลงไม่ใช่ความยึดมั่นถือมั่น อย่างที่คุณถูกสังขารจิตหลอกให้เชื่ออยู่นะคะ
ความหลงนั่นเองเป็นรากเหง้าแห่งวงจรปฏิจสมุปบาทและเป็นปัจจัยในปฏิจสมุปบาทตลอดสาย

สรุปว่า ความยึดมั่นถือมั่นนั้นก็คืออุปาทานซึ่งมีรากเหง้ามาจากความหลงนั่นเองนะคะ

:b1: กรณีที่คุณจางบางคิดว่า อวิชชา ไม่ใช่ความหลง
แต่หมายถึง การยังไม่มีวิชชา เรื่องอริยสัจจ์ครบสมบูรณ์
ดิฉันขอชี้แนะดังนี้ค่ะ
การจะรู้ได้ว่าอวิชชาคือความหลงนั้นแม้แต่พระพุทธเจ้าก็ต้องมีธรรมฐิติญาณอันเป็นญาณรู้ชัดรู้แจ้งแทงตลอดในปฏิจสมุปบาทเกิดขึ้นเสียก่อน
ส่วนคำว่า "อวิชชา" ที่กล่าวถึงในความหมายว่าไม่มีวิชาหรือความไม่รู้นั้นท่านใช้กับเรื่องอริยสัจจ์ไม่ได้หมายถึงอวิชชาในปฏิจสมุปบาทนะคะ
คุณจางบางฯ คงต้องพิจารณาให้ดีในข้อนี้ว่าพระพุทธองค์เริ่มเห็นอริยสัจจ์ตั้งแต่พระราหุลเกิดจึงทรงตัดสินพระทัยออกผนวชเพื่อค้นหาวิชชาความรู้มาดับทุกข์ และนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาพระองค์ก็เรียกความไม่รู้ในอริยสัจจ์ว่าอวิชชา
จนกระทั่งถึงวันที่พระองค์ทรงตรัสรู้เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า
พระองค์เพิ่งได้ธรรมฐิติญาณในวันนั้นเอง เพราะได้รู้ชัด รู้แจ้งแทงตลอดในปฏิจสมุปบาทว่าแท้จริงแล้วอวิชชาก็คือความหลงนั่นเอง

การจะรู้ได้ว่าอวิชชาคือความหลงนั้นแม้แต่พระพุทธเจ้าก็ต้องมีธรรมฐิติญาณอันเป็นญาณรู้ชัดรู้แจ้งแทงตลอดในปฏิจสมุปบาทเกิดขึ้นเสียก่อน

ส่วนคำว่า "อวิชชา" ที่กล่าวถึงในความหมายว่าไม่มีวิชาหรือความไม่รู้นั้นท่านใช้กับเรื่องอริยสัจจ์ไม่ได้หมายถึงอวิชชาในปฏิจสมุปบาทนะคะ

คุณจางบางฯ คงต้องพิจารณาให้ดีในข้อนี้ว่าพระพุทธองค์เริ่มเห็นอริยสัจจ์ตั้งแต่พระราหุลเกิดจึงทรงตัดสินพระทัยออกผนวชเพื่อค้นหาวิชชาความรู้มาดับทุกข์ และนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาพระองค์ก็เรียกความไม่รู้ในอริยสัจจ์ว่าอวิชชา

จนกระทั่งถึงวันที่พระองค์ทรงตรัสรู้เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า
พระองค์เพิ่งได้ธรรมฐิติญาณในวันนั้นเอง เพราะได้รู้ชัด รู้แจ้งแทงตลอดในปฏิจสมุปบาทว่าแท้จริงแล้วอวิชชาก็คือความหลงนั่นเอง

:ดิฉันขอยกข้อความในพระไตรปิฏกที่กล่าวถึงธรรมฐิติญาณมาให้ดูดังนี้นะคะ ^^
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๓
ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค
.............

[๙๘] ในกรรมภพก่อน ความหลงเป็นอวิชชา กรรมที่ประมวลมาเป็น
สังขาร ความพอใจเป็นตัณหา ความเข้าถึงเป็นอุปาทาน ความคิดอ่านเป็นภพ
ธรรม ๕ ประการในกรรมภพก่อน เหล่านี้ เป็นปัจจัยแห่งปฏิสนธิในอุปปัตติภพนี้
ปฏิสนธิเป็นวิญญาณ ความก้าวลงเป็นนามรูป ประสาท (ภาวะที่ผ่องใสใจ) เป็น
อายตนะ ส่วนที่ถูกต้องเป็นผัสสะ ความเสวยอารมณ์เป็นเวทนาในอุปปัตติภพนี้
ธรรม ๕ ประการในอุปปัตติภพนี้เหล่านี้ เป็นปัจจัยแห่งกรรมที่ทำไว้ในปุเรภพ
ความหลงเป็นอวิชชา กรรมที่ประมวลมาเป็นสังขาร ความพอใจเป็นตัณหา
ความเข้าถึงเป็นอุปาทาน ความคิดอ่านเป็นภพ (ย่อมมี) เพราะอายตนะทั้งหลาย
ในภพนี้สุดรอบ ธรรม ๕ ประการในกรรมภพนี้เหล่านี้ เป็นปัจจัยแห่งปฏิสนธิ
ในอนาคต ปฏิสนธิในอนาคตเป็นวิญญาณ ความก้าวลงเป็นนามรูป ประสาทเป็น
อายตนะ ส่วนที่ถูกต้องเป็นผัสสะ ความเสวยอารมณ์เป็นเวทนา ธรรม ๕ ประ-
*การในอุปปัตติภพในอนาคตเหล่านี้ เป็นปัจจัยแห่งกรรมที่ทำไว้ในภพนี้ พระ-
*โยคาวจร ย่อมรู้ ย่อมเห็น ย่อมทราบชัด ย่อมแทงตลอด ซึ่งปฏิจจสมุปบาท
มีสังเขป ๔ กาล ๓ ปฏิสนธิ ๓ เหล่านี้ โดยอาการ ๒๐ ด้วยประการดังนี้
ชื่อว่าญาณ เพราะอรรถว่ารู้ธรรมนั้น ชื่อว่าปัญญา เพราะอรรถว่ารู้ชัด
เพราะเหตุนั้นท่านจึงกล่าวว่า ปัญญาในการกำหนดปัจจัย เป็นธรรมฐิติญาณ ฯ

เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑ บรรทัดที่ ๑๑๓๐ - ๑๒๑๘. หน้าที่ ๔๖ - ๕๐.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v ... 130&Z=1218

สรุปว่าอวิชชาในปฏิจสมุปบาทคือความหลงดังนี้ค่ะ

เพระฉะนั้นหากคุณจะยึดพระไตรปิฏกก็ควรจะศึกษาให้ถ้วนถี่เสียก่อนดีกว่าค่ะ
ไม่ใช่ไปหยิบยกมาแค่เพียงพระสูตรเดียวหรือสองพระสูตรแล้วมาเหมารวมว่าความหมายในพระสูตรนั้นๆ เป็นความหมายที่ถูกต้องสำหรับอีกพระสูตรหนึ่งเช่นนี้นะคะ
อนุโมทนาค่ะ ^^

ผมบอกอย่างที่คุณอ้างหรือครับ ผมบอกว่าวงปฏิจฯมีความยึดมั่นถือมั่นควบคุมอยู่
แล้วที่คุณโพสว่า ความหลงเป็นรากเหง้า มันไม่ใช่
มันต้องเปลี่ยนความหลงทั้งหมดของคุณ ให้เป็นความยึดมั่นถือทั้งหมด
และที่โพสไว้ว่า ความหลงเป็นรากเหง้าแห่งความยึดมั่นถือมั่น ต้องแก้เป็น
ความยึดมั่นถือมั่นเป็นรากเหง้าแห่งความหลงครับ

ผมยกพระธรรมมาสนับสนุนความเห็นผม ในคำกล่าวที่ว่า
ธรรมทั้งปวงไม่ควรยึดมั่น คุณลองไปพิจารณาดูว่า ธรรมทั้งปวงคืออะไร
ที่คุณว่าอุปาทานคือความยึดมั่นถือมั่นคุณว่ามันไม่ขัดกันหรือ

มันเป็นเพราะธรรมทั้งปวงมีรากเหง้ามาจากความยึดมั่นถือมั่น
ดังนั้นพระพุทธจึงสดับว่า ...ธรรมทั้งปวงไม่ควรยึดมั่น
ที่มาhttp://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=12&A=7915&Z=8040
หัวข้อที่ 434 ไปอ่านเอาเอง

แล้วพรุ่งนี้จะมาพูดเรื่องธรรมฐิติญาณให้ฟังครับ
ผมเห็นคุณโม้ให้คุณจางบางฟังแล้วขำอย่างแรงครับ

อวิชชา เป็นสภาวะธรรมตามธรรมชาติของปุถุชน เป็นลักษณะตามปกติของปุถุชน
ว่ากันตามจริงแล้ว มันก็คือการไม่มีสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่เพิ่มเข้าไป

อวิชชามันเป็นส่วนหนึ่งของปฏิจจสมุบาท ที่เราดูแตกต่างเพราะ เราไปกล่าวถึงพระพุทธเจ้า
ในขณะที่กำลังค้นหาหนทางแห่งการตรัสรู้ ท่านทรงรู้ในเรื่องอริยสัจก่อน
กระบวนนการการตรัสรู้ในปฏิจจสมุบาท ยังไม่ครบสมบูรณ์ คือพระองค์ยังไม่ค้นพบ
เหตุปัจจัยที่สมบูรณ์เต็มวงปฏิจฯ

ในอวิชชามันมีอวิชชา8 แยกได้คือ อวิชชา4ความไม่รู้ในอริยสัจ4
และอวิชชาในส่วนที่เหลืออีก4ก็คือ ความไม่รู้ในอดีต ความไม่รู้ในอนาคต
ความไม่รู้ในอดีตและอนาคต สุดท้ายก็คือ ความไม่รู้ใน ปฏิจจสมุบาท

พระพุทธเจ้าทรงญาณตรัสรู้ ด้วยการรู้แจ้งแทงตลอดในปฏิจจฯแล้ว
นั้นคือวงปฏิจจฯได้ครบสมบูรณ์แล้ว