คือ เป็นคนที่ชอบคิดมากอะคะ ชอบเอาเรื่องที่เจอมาเอามาคิดเล็กคิดน้อย แบบส่วนมากจะเป็นเกี่ยวกับเพื่อน คือกลุ่มเพื่อนเรามีประมาน6คน แต่เราชอบเครียดกับเพื่อนคนนึง คือ เวลาเพื่อนนิ่งๆไม่คุยด้วย เวลาเดินเป็นกลุ่มก็คุยกับคนอื่นปกติ แต่จะไม่ค่อยคุยกับเรา เราก็ชอบคิดว่าเพื่อนโกรธ หรือ เพื่อนไม่พอใจอะไรเรา เราก็จะชอบมานั่งคิดว่าเราไปทำอะไรให้เพื่อนโกรธรึเปล่า แต่เราก็ไม่ได้ทำอะไร แบบเมื่อวานคุยเล่นกันสนุกมาก พอมาอีกวันหนึ่งก็นิ่ง ๆใส่เรา ไม่ค่อยคุยกับเรา บางทีเพื่อนเราจะไปไหนหรือจะเอาอะไร เราไม่กล้าปฏิเสธเพื่อนเลย กลัวเพื่อนจะโกรธ บางทีเพื่อนชวนกันไปไหนแล้วไม่ชวนเรา เราก็จะมานั่งคิดมาก ว่าทำไมเพื่อนถึงไม่ชวนเราไปด้วย เราก็จะมานั่งเครียดคนเดียว แบบกังวลใจ ไม่สบายใจเลย จะแก้ไขยังงัยดีคะ มีวิธีไหนที่ทำให้เลิกคิดมาก เลิกคิดเล็กคิดน้อยบางมั๊ยคะ หรือเราควรจะปฏิบัติตัวอย่างไรดี สุขกาย แต่ไม่สุขใจเลยคะ
ช่วยแนะนำหน่อยนะคะ ขอบคุณทุกความเห็นล่วงหน้าเลยคะ
Ps.ลองนั่งสมาธิดูแล้วก็ไม่ค่อยดีขึ้นอะคะ

ก่อนอื่นขอสวัสดีและขอต้อนรับน้องใหม่ครับ

และเห็นด้วยกับคำตอบของคุณทักทาย

ปลงใจง่าย ไม่ถือสา กับ แล้วๆไป เตือนใจบ่อยๆ เพื่อนดีไม่ดีแบบไหน ใจเราก็ไม่ติดขัด ขอรับ

พี่ก็เคยเป็นค่ะ ของพี่เป็นคนเกอกวันเดือนปีเดียวกันด้วย เราแคร์กัน แต่เราก็มีปัญหากัน กับคนอื่น เธอไม่มีปัญหา เธอมีปัญหากับพี่คนเดียว

พี่เคยสงสัย แต่ตอนนี้เลิกสงสัย เพราะรู้ว่ามันเป็นกรรมแต่ชาติก่อน ชาติก่อนเป็นคนไม่กินเส้นกันมา ชาตินี้มาเป็นเพื่อนกัน ธรรมดาค่ะ

แก้ไขได้ค่ะ น้องต้องเข้าใจก่อน อย่าใส่ใจจนกลายเป็นยึดติดและทำร้ายตัวเอง เพื่อนน้องก็รู้สึกแบบเดียวกันค่ะ เขาเริ่มไม่ถูก น้องก็เริ่มไม่ถูก คุยกันดีมั้ยคะ อดีตมันเป็นอดีตที่เรียกกลับมาไม่ได้ แต่สมัยนี้อดีตเรียกกลับมาเพื่อเป็นบทเรียนให้เราแก้ไขปัจจุบัน

น้องกับเพื่อนจับมือกันเลยค่ะ พูดกันสองคน เปิดใจพูดอย่างจริงใจและไว้ใจ เชื่อในความเป็นเพื่อน เชื่อในความเป็นน้อง ชาตินี้ทั้งน้องทั้งเพื่อนน้องรักจะคบกันดีๆค่ะ แต่ว่ามันจะหงิดๆในใจเพราะจิตมันจำมาแต่ชาติก่อน

คุยแบบที่พี่ว่า เข้าใจว่าสาเหตุคือแบบนี้นะ แล้วเราช่วยกันแก้นะเพื่อน เพื่อนไม่ต้องเกรงใจเรา และเราจะไม่เกรงใจเพื่อน ไม่เกรงใจในที่นี้ คือ รู้จักขอบเขตของการเกรงใจน่ะค่ะ

เชื่อพี่นะคะ พี่เคยอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ของพี่เองก็เรียกกลับมาแก้ไขได้ ของน้องก็ได้ ขึ้นอยู่กับว่าจะเรียกขึ้นมาแก้ไขหรือเปล่า

เราแคร์เขา ไม่ได้หมายความว่า เขาไม่ได้แคร์เรา เพื่อนน้องก็รู้สึกแบบเดียวกับน้องค่ะ เชื่อพี่นะคะ

อย่าไปคิดกับเพื่อนมากไปครับน้อง ควรจะเฉยๆบ้าง คือทำตัวปกติอย่าไปแคร์เพื่อนมาก และเกรงใจเพื่อน
มากเกินไป ควรทำตัวสบายๆ เพราะนี่แหละทำให้ทุกข์ใจในสมัยเรียน บางครั้งถึงเวลาเราทำให้ พอเราอยากให้เพื่อนทำให้เพื่อนกลับไ่ม่ทำ ถ้าจิตไม่สบายแล้ว จะไปนั่งสมาธิก้คงจะไม่เกิดผลดีสักเท่าไร
ควรแก้ที่ความคิดที่ผูกมัดกับการเทคแคร์ของเืพื่อน อย่าไปคาดคั้นอะไรกับเพื่อนเรยครับ ถ้าเขาไม่อยากชวนเราไปเที่ยวเพราะเขาคงไม่อยากชวนหรือลืมเรา น้องเองก้อย่าไปสนใจ เจอเพื่อนก้ถามแบบมีมุขหน่อย
ว่า เอ๊ะไง๋ไปเที่ยวกันไม่ชวนเราเรยนะ แล้วก้เฉยๆไป อย่าไปแสดงอาการน้อยใจให้เพื่อนเหนเรย เมื่อไรที่น้องคิดได้สบายใจ เพื่อนพวกนี้จะกลับมาเองแหละ รักตัวเองให้มากกว่ารักเพื่อนๆนะ.............ทำใจกว้างๆเข้าใจ จะได้ร้สึกว่าเราไม่ใช่ไม่มีใคร แต่เรามีตัวเองที่ดูแลตัวเองได้ ถึงจะน้อยใจก้ยอมน้อยใจไม่
นานและก้พยายามกลับคืนสู่ความปกติสุขอีกครั้ง..............

ถ้าอยากจะฝึกสมาธิจริงๆละก็ ควรปลงเรื่องนี้ให้ตกซะก่อน เพราะสมาธิไม่ใช่มีแค่ทำจิตให้สงบจากเรื่องเพื่อนๆหรอกนะ แต่ทำให้ความตั้งใจในการเรียนดีขึ้น และแน่นอนจะทำให้คนรอบข้างเข้าใจเราได้ดีขึ้นด้วย..........

เพราะบุคคลบางคนในโลกนี้มักปรารภโลก คือ แคร์กับชาวโลก แคร์คนอื่นจนตนเองเป็นทุกข์ไม่มีความสุข อย่างนี้ ชื่อว่าปรารภโลก
แท้ที่จริง หากใครรู้ความจริงว่า คนเรานั้น จะสุขจะทุกข์ ก็อยู่ที่ใจของตนเอง ..เพราะใจเท่านั้นที่รู้สึกเป็นสุข และใจเท่านั้นที่รู้สึกเป็นทุกข์...
แม้กายจะเป็นทุกข์ บางคนผู้มีปัญญามาก เขาก็ไม่ทุกข์
เพราะเข้าใจเหตุผล..ทุกข์กายนั้น ใจก็รับรู้ความจริงอยู่ แต่ไม่เดือดร้อนถึงใจ..
วิบากใดๆที่ปรากฏเป็นอารมณ์ที่ส่งทางตา หู จมูก ลิ้น กายนั้น เขาก็รู้ในความเป็นวิบาก รู้ในความเป็นสักว่า เป็นอารมณ์..เขาก็รู้และยอมรับได้ ใจจึงไม่เดือดร้อน
เมื่อมีใจที่ดี ใจที่ฉลาด ย่อมเสมือนได้เพื่อนที่แสนดีตลอดเวลา ฉลาดในการสร้างเหตุบุญ ฉลาดในการละเว้นบาป รักตนเองเป็น เมตตาตนเองได้ ใจก็ไม่เดือดร้อน
ดังนั้น สำหรับผู้มีตาดี..เขาย่อมมีจิตใจมากด้วยการยอมรับ
ดีก็ได้ ไม่ดีก็ยอมรับ..สวยก็ได้ ไม่สวยก็ไม่เป็นปัญหา..เร็วช้า ได้หรือเสีย ทุกอย่างคือ ความลงตัวอย่างสมบูรณ์แบบ
สมบูรณ์ลงตัวด้วยกรรม
จบ..ไม่ต่อเรื่องต่อราว ไม่สืบความยาวสาวความยืด..อยู่แบบลงตัว เพราะยอมรับเป็น

ต่อให้เป็นประธานาธิบดี สมบูรณ์ด้วยกามคุณอารมณ์ทั้งห้า...แต่ถ้าบัดนั้น เขามีใจที่เสีย เขาก็เป็นทุกข์ ..ดังนั้น จะสุขหรือทุกข์ ขึ้นอยู่ที่ใจว่า มีใจที่ดี ฉลาด หรือมีใจที่ไม่ดี เป็นใจที่เขลา?
เพื่อนโกรธ ก็เป็นบาปของเพื่อน..เหตุไฉนเราจะต้องเป็นไปกับบาปด้วยโทสะของตนเป็นทุกข์เดือดร้อนเพราะโทสะของคนอื่นด้วยเล่า?.. หรือเหตุไฉนเราจะต้องเป็นไปกับบาปด้วยความหดหู่เสียใจ เป็นทุกข์เดือดร้อนเพียงเพราะเขาไม่ชวนด้วยเล่า?

วันนี้ เธอไม่รักฉัน ก็ไม่เป็นไร..เพราะฉันยังรักตนเองอยู่ ..

วันนี้ เธอรักฉัน ก็ไม่เป็นไร..เพราะฉันก็ไม่ถลำใจไปยึดเอาว่า รักของเธอจะเที่ยงหรือคงทน..อะไรถูกใจเธอ เธอก็รัก..อะไรไม่ถูกใจเธอ เธอก็เกลียด..ฉันคงไม่สามารถเพียรเพื่อให้เธอรักฉันหรือพอใจฉันได้ตลอดเวลา
เพราะฉันเองจำเป็นต้องขวนขวายในการที่จะเมตตาตน ..ฉันจำเป็นต้องดูแลจิตใจของฉันเอง.... ฉันไม่อาจจะดูแลจิตใจของเธอหรือคนอื่นได้หรอก...
บัดนี้ ความสุขความทุกข์ของฉัน ไม่ได้ถูกกำหนด หรือพิพากษาที่ขึ้นอยู่กับปัจจัยภายนอกหรือแม้แต่ความรักของเธออีกต่อไป เพราะปัจจัยภายนอกทั้งหลายก็ย่อมแปรปรวนเสมอๆ ..มิฉะนั้นนั้น ใจฉันจะเดือดร้อนทุกเมื่อ เพราะเดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย ไม่เที่ยงแท้สักอย่างเลย..

คนที่วางใจให้อุเบกขาในอารมณ์ที่ตนจำต้องกระทบทั้งดีทั้งร้ายได้อย่างดีนั้น ชื่อว่า เป็นคนที่อยู่ในความทุกข์โดยไม่ทุกข์...จะต้องเป็นคนมีปัญญามาก เพราะเขาจะทำใจอย่างนั้นได้ เขาต้องมีปัญญามากทีเดียว

ขอให้น้องรักตนเองเป็น มีตนเองเป็นเพื่อนที่ดีของตนเองได้ครับ

ไม่ทราบว่าหลายเดือนมานี่ ท่านดิ่ดี๋ รัปทาน อะไรเป็นอาหาร(ขม๋อง/ปัญญา)เจ้าคะ...

รู้สึกว่า ยิ่งนับวัน ๆ ความชาญฉลาดในการตอบกระทู้ของท่าน ก็ยิ่งพราวแพรว
ดั่งดาวประกายเพชร มันระยิบระยับ บาดลูกตาข้าน้อย...เหลือเกิ๊น เหลือเกิน...
เกินห้ามใจ ห้ามนิ้วที่กำลัง ระริก ระริก อยากจะหยิก...ไม่ได้
แต่หยิกด้วยมือไม่ได้ ก็ต้องหยิกด้วยอักษร นี่ล่ะ...เจ้าค่ะ...

นึกแล้วอยากมีปัญหา... มาออเซาะท่าน ดิ่ดี๋...จังเยยยย...หง่ะ



กินอะไรเล่าเธอ ถึงได้งามจริงเชียว...
บอกมานะ...น๊าาา ... จะไปหากินบ้าง...ง่ะ
แบบว่า ขี้เกี้ยม อยากงามมมมม....บ้าง...

ดีใจที่เห็นคนไร้สาระกลับมาทำหน้าที่ เป็นกำลังใจให้ อุปสรรคทำให้คนเกร็งครับ

เอาใจไปผูกกับเขา ก็คงตอบได้สถานเดียวว่า... อย่าเอาใจไปผูกกับเขา ส่วนจะทำยังไง ก็เห็นจะตอบยาก เพราะขึ้นอยู่กับตัวของเราเอง... ลองเจริญสติดูไม๊ แบบดูจิตที่เขาทำๆ กัน

ก็เคยเป็นคนคิดมากค่ะ
และก็สังเกตว่า เวลาตัวเองคิดมาก ตัวจะเย็น หัวใจเต้นไปเป็นจังหวะ
เหงื่อจะเริ่มออก ท้องจะปวด หรือไม่ก็ต้องปวดหัว....
นอนไม่เป็นสุข ตื่นก็ไม่เป็นสุข...

พอสังเกต...เห็นอาการอุปทานอันไร้สาระของตนแล้ว...
และชักจะทนกับสภาวะเดิม ๆ ไม่ได้...
ก็เลยนั่งพิจารณาหาสาเหตุ ว่าทำไมเราต้องคิดมากในเรื่องต่าง ๆ ...

เทคนิคหนึ่งที่เราใช้ ก็คือ
การเขียนปัญหาที่เราประสบออกมา เขียนลงกระดาษวาดเขียน แบบเว้นบรรทัดไว้กว้าง ๆ หน่อย
เพราะคุณจะต้องใช้พื้นที่ในการวิเคราะห์ปัญหาของตัวเอง
เขียนแบบ เจาะไปในสิ่งที่คุณคิดตั้งแต่เริ่มต้น เช่น

วันนี้ เจอเพื่อน แล้วเขาก็ แล้ว แล้ว แล้ว แล้ว ไล่จนจบกระบวนการคิดมากของคุณ...
เมื่อบันทึกจบแล้ว เมื่อทุกอย่างไหลออกมาจนหมดแล้ว
ตอนนี้คุณก็กลับมาย้อนดูนะ... หาจุดอ่อนให้ได้ ทำ highlight ไว้
และ วิเคราะห์พิจารณา ประเด็นปัญหา และหาธรรมที่เหมาะสมมาเยียวยาไปทีละจุด...
ถ้าจุดไหน ไม่แน่ใจ หยิบมาปรึกษาผู้รู้...

ถ้าคุณใส่ใจ และละเอียดละออ กับการแก้ปัญหาให้กับตัวเองอย่างจริงจัง...นะ...
คุณจะได้ กระบวนวิธีรับมือกับอาการคิดมากของคุณ
คือ คุณจะได้พิชัยยุทธที่จะรับมือกับสงคราม(ปัจจัยที่ทำให้คุณคิดมาก) ตั้งแต่มันโผล่หัวมาเลย
และบางที คุณก็อาจจะรู้วิธีตัดรากถอนโคนมันเลยก็ได้
และที่สำคัญมันเป็นสิ่งที่กลั่นกรองออกมาจากฝีมือคุณเอง...
ความรู้สึกที่คุณอยากจะทำมันให้สำเร็จ และได้ภูมิใจกับผลที่ได้รับ ...
มันจะกระตุ้นให้คุณรู้สึกดี ที่อยากจะมุ่งมั่นที่จะเอาชนะนิสัยเดิม ๆ (คิดมาก) ของตนให้ได้...

การเขียนบันทึกที่มีประโยชน์ต่อตนเอง และต่อผู้อื่น แยกให้ออกนะ
บันทึกที่มีลักษณะการเขียนอันเป็นประโยชน์ ก็อย่างบันทึกของ ดาร์วินชี่...
คือ ท่านเขียนด้วยทักษะของความเป็นปราชญ์ เป็นนักคิด นักวิเคราะห์
ไม่ใช่เขียนเรื่อยเปื่อยตามอารมณ์...นะ
อ่านดูก็รู้ ว่ามันคนละเรื่องกัน
เขียนเพื่อวิเคราะห์หาปัญหาและแนวทางการแก้ปัญหา
กับเขียนเรื่อยเปื่อย อรรถประโยชน์ในเนื้อความที่จะนำไปใช้ประโยชน์ได้นั้น...มันต่างกัน...
ตรงนี้ ต้องระวัง ถ้าคิดจะแก้ปัญหา ต้องรู้จักเขียนให้เหมาะกับสิ่งที่ต้องการจะแก้...

เราก็เขียนบันทึกนะ แต่ไม่บ่อย
แต่บันทึกของเรา จะเหมือนกระดาษทดซะมากกว่า...
เพราะจะมีวัตถุประสงค์ ด้วย....
เราจะแทนด้วยรูป สัญลักษณ์ อักษรนิด ๆ หน่อย ๆ
บันทึกของเราจะดูคล้าย รูปปฏิกริยาทางเคมี ฟิสิกส์... คณิตศาสตร์....
พอสุดท้ายก็มีการ วิเคราะห์ และ บทสรุป ...

คุณถนัดแบบไหน ก็ลองประยุกต์ใช้... นะ...

ขอให้โชคดีกับทางสายธรรม นะจ๊ะ

ขอบคุนทุกความเห็นนะคะ
ถ้าใครมีข้อเสนอแนะอื่น ก็ช่วยบอกอีกนะคะ

เป็นคนตอบอะไรไม่เก่งเท่าไรนะ = =" (หมายถึงในบอร์ด)

แต่ถ้าถามถึงคติธรรมที่จะช่วยได้ ก็อยากจะให้ดังนี้

พึ่งตนเอง อย่าไปพึ่งผู้อื่น

ถ้าพึ่งตนเองได้ ผู้อื่นเขาก็จะมาให้พึ่งเอง

อาการที่คุณเป็นอยู่น่ะ มันเป็นประเภทแบบว่า อยู่คนเดียวไม่ได้ อยู่คนเดียวแล้วกังวลคิดมาก อะไรนานาต่างๆ มันก็มีความหมายว่าคุณน่ะพึ่งพาตัวเองไม่ได้ คุณก็เลยต้องให้เพื่อนเป็นที่พักพึง.. ซึ่งบางทีแล้วมันไม่ถูกต้องหรอก เพราะมันแสดงให้เห็นว่าคุณเป็นคนที่อ่อนแอ... และมีจุดอ่อนตรงนี้ บางคนอาจใช้ตรงนี้ของคุณเป็นจุดอ่อนเพื่อล่อลวงคุณได้...

ดังนั้น ต่อให้เพื่อนไม่มีหรือมี... มันไม่สำคัญอะไรเลย
คุณต้องอยู่ตัวคนเดียวให้ได้
ถ้าคุณรู้ว่าตัวคุณเองอะ อยู่คนเดียวก็สามารถอยู่รอดได้

ทีนี้คุณก็ไม่ต้องไปกังวล หรือหวังพึ่งพาใครแล้ว ชีวิตของคุณก็จะสงบสุข
แล้วคนอื่นก็จะมาขอพึ่งพาคุณเอง...

มี กลอนพอเพียง มาฝากค่ะ
อ่านแล้วกำลังใจเพียบค่ะ สู้ๆนะค้าาา

ไม่ต้องบินให้สูงอย่างใครเขา...
จงบินเอาเท่าที่เราจะบินไหว
ท่าที่บินไม่จำเป็นต้องเหมือนใคร
แค่บินไปให้ถึงฝัน เท่านั้นพอ

หนูชอบเพลงรักๆใครชอบแนวรักๆลองไปที่นี่ดูค่ะ

ฟังเพลงเพราะๆ เพลงใหม่ ฟังเพลงใหม่ เพลงmp3 คลายเครียดดีกว่าค่ะ
โหลดเพลง โหลดเพลงmp3 โหลดเพลงฟรี โหลดmp3 ไม่มีนะค่ะ