.ใส่ใจสังเกต ให้ขยันรู้ทันปัจจุบันต้นกลางสุด ทำใจให้เกิดความปราโมทย์ อิ่มใจมีความสุุขสงบตั้งมั่น รู้ทันตามเป็นจริง จึงจะเบื่อหน่ายคลายความคิดยึด แล้วหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวง

เพราะรู้ทันทุกอย่าง ใส่ใจขยันสังเกตระลึกรู้ใจตั้งมั่นรู้ทันจะคิดดับทุกลมหายใจเข้าดับออกดับ ดับคิดปรุงแต่งได้ จึงถึงนิพพานพ้นทุกข์ถาวร

สาธุรู้ทัน ธรรมแท้พิสูจน์ได้ และรักษาพระพุทธศาสนาได้ยาวนานค

ธรรมแท้พิสูจน์ได้ แต่ธรรมที่เธออ้างกล่าวลอยๆนั้น เธอเองก็ยังพิสูจน์คำสอนของเธอเอง ยังไม่ได้เลย
แค่ตั้งท่าไส่ใจ นั่นก็ไม่ตรงกับทางๆนี้เอาเสียเลย เพราะไม่รู้ทันไง เรย ตั้งท่าไปใส่ใจ
การไส่ใจนั่น คือการทำไปด้วยจิตที่ผิดปกติเสียแล้ว และจะหาความปกติได้ที่ไหน ในเมื่อผิดไปตั้งแต่ต้น
ขยันหมั่นเพียร ในโภคทรัพย์ ในโลกียะ ต่างกันลิบ กับความเพียรนะคะ

จะบอกตามตรงนะคะ

พระพุทธเจ้า พระองค์ไม่ได้สอน ให้ละคิด คิดดับๆ ตะพึดตะพือแบบเธอพร่ำตลอดเวลามากเยอะแยะกระทู้

หากแต่พุทธบริษัทใด ได้ศึกษา และปฎิบัติ ตรงตาม อรรถะ และ พยัญชนะ ที่พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้ดีแล้ว
พุทธบริษัทนั้น ก็จะเข้าถึง ปริยัติ ปฎิบัติ ปฎิเวธ ที่ถูกต้องตรงตามคำสั่งสอนของพระพุทธองค์

จะมาละคิดๆๆตะพึดตะพือ โดยไม่เข้าใจ ลักขณูปนิฌาน โดยลำดับแห่งวิปัสสนาญาน10
ไม่ได้ศึกษา พระอภิธรรมปิฎก 42000
ไม่มีความรู้ ความคิด ในปรมัตติธรรม ไม่ได้มีความรู้ในสมมุติบัญญัติ
ไม่ได้ผ่านการศึกษา อภิธรรมมัตตถสังคหะ9
จะไปเที่ยวละคิดๆๆๆตะพึดตะพือ แบบนั้นไม่ได้ดอก

การละคิดตะพึดตะพือแบบเธอน่ะ เป็นปกติมรรค หรืออริยะมรรคล่ะ เป็นมรรคหรือเปล่า อยู่ในมรรคมั๊ยล่ะ

ความคิดเธอ เป็นเจตสิกประเภทใดล่ะ ในองค์มรรค8 มัคคจิตปุบาท4 กี่ดวงกัน
การละความคิดตะพึดตะพือแบบเธอ จะเป็นสัมมาทิฎฐิได้หรือ
การไปละความคิดตะพึดตะพือแบบเธอ ก็ได้แต่สะสม อวิชชานุสัย อยู่นั่นเอง

ในพระสูตร 21000 พระวินัย21000 พระอภิธรรม 42000 ไม่มีเลยที่จะเที่ยวละคิดตะพึดตะพือไปทั้งหมดอย่างนั้น

ปริยัติติ แปลว่ารู้ทั่ว เมื่อรู้ยังไม่ทั่ว จะไปรู้ทันได้จริงหรือ

ก็ต้องหัด อบรมให้เจริญ ในปริยัตติ จนเป็นปัจจัย ให้เกิดปริยัตติญาณ จึงจะรู้ทั่ว และรู้ทัน ในโลกุตระธรรม
จนถึงปฎิเวธ จะมาตื้นเขินอยู่ด้วยการละคิดๆๆๆ ไม่ได้

ในความคิดน่ะ มีทั้งสังขารจิต และกริยาจิต ทั้งในโลกียะ และโลกุตระ ความคิดในพระอริยะบุคคลระดับต่างๆ

จะไปละคิดตะพึดตะพือ เธอก็ขาดสติในศึล สติในขนิกะสมาธิ สติในอุปจารสมาธิ สติในอัปปนาสมาธิ หรือแม้สติที่เป็นบาทฐานของวิปัสสนา
และยังอีกหลายสติ ที่ขาดหายไป เพราะมัวและละยึดตะพึดตะพือ แบบเธอ ที่ไม่ใช่แบบพระพุทธเจ้าทรงสอน จะมีสติจริงเหรอ

ปริยัติยังไม่รู้ เพราะมัวแต่ละยึด ละคิด มั่วไปหมด แล้วจะมีความคมกล้าที่จะไปต่อ การเจริญสติปัฎฐาน หรือวิปัสสนาในขั้นต่างๆ ได้เช่นไร

จะมาเที่ยวกล่าวพ้นทุกข์ ๆๆ ที่เที่พร่ำพูดว่าหยุดคิดๆๆ นั่นแหละ โลกียจิต เป็นโลภะเจตสิก ไม่ใช่โลกุตรจิตเอาเสียเลย ไม่ประกอบด้วยองค์มรรค
คันถะธุระ และวิปัสสนาธุระ คือสองอย่างที่พระพุทธองค์สอน ขาดไป เอาแต่ละคิดตะพึดตะพือ สติปัญญาจะเกิดได้หรือ

จะมาไม่ยึดไม่ยึด ไม่คิดๆ ละความคิดๆๆ โดยไม่ยึดลอยๆ ละลอยๆ โดยไม่มีหลัก ไม่มีสภาวะรองรับ ก็ได้แต่พูดลมๆแล้งๆ เท่านั้น

ความไม่ยึดนั้น ต้องมีความเป็นอาการที่กลางของเจตสิก เช่นในมหากริยาจิต ของพระอรหันต์
ไม่ใช่บอกไม่ยึดๆๆอย่างมั่วๆ

ก็กลับไปเริ่มต้นเรียนปริยัติเสีย จะได้ปฎิปัติถูกทาง จนถึงปฎิเวธ ตามที่พระพุทธเจ้าทรงสอนนะคะ

แบบนั้นมันเป็นความหลงผิดของเธอเอง ไม่ตรงตามที่พระพุทธองค์สอน

กลับไปหัดคิดพิจารณาซะนะคะ เริ่มต้นให้ถูกต้อง ตามอริยะมรรค เสียก่อน