การฟังพระธรรมเท่านั้นที่ทำให้คลายวิจิกิจฉา(ความสงสัย)
เพราะกำลังฟังเพื่อรู้ความต่างของกุศลและอกุศล
เริ่มเข้าใจถูกตรงปัจจุบันธรรมจึงเจริญกุศลเพิ่มขึ้น
เพราะกุศลตรงสัจจะตามคำสอนของพระพุทธเจ้า
เกิดจากความเข้าใจถูกต้องตรงตามปกติตามเป็นจริง
และพระพุทธเจ้าไม่ได้สอนให้มีสัมโมหะคือทำเอ๋อเอ๋อ
นิ่งเฉยไม่รู้ไม่ชี้ไม่ติเตียนโพนทะนาหากมีผู้ทำผิดตามธรรม

สัมโมหะหมายถึงความหลงพร้อมที่ประกอบไว้ด้วยอัตตา
ไม่รู้จักตัวจริงธรรมตามเป็นจริงจึงถูกกิเลสตนเองลวงจิต
ซึ่งมาในรูปความคิดหลงผิดของตนเองเพราะขาดการฟัง
ทำให้หลงเชื่อว่าสิ่งที่ตนเองกระทำนั้นถูกต้องดีงามแล้ว
หลงคิดพูดทำจำทุกอย่างและเชื่อตามแต่จะชอบใคร
ก็จะทำตามผู้นั้นเพราะตนเองมีแนวโน้มชอบแบบนั้น
แปลว่ากิเลสชอบลวงและบอกว่าจริตใครจริตมัน
แต่พระพุทธเจ้าว่าอย่างไรไม่สนใจจะศึกษาคือ
ไม่ฟังเพื่อให้คิดถูกตรงตามได้เป็นปัจจุบัน

พฤติกรรมสัมโมหะตัวอย่างเช่นโดนลวงจากการกระทำของตนเองหรือผู้อื่นว่า
วางเฉยได้คือไม่ยินดีไม่ยินร้ายก็คือมีโมหะมูลจิตโดยไม่มีโลภะโทสะ
เข้าใจผิดว่าตนเองไม่มีกิเลสเช่นทำไม่รู้ไม่ชี้ไม่รักไม่ชังใครแล้ว
ก็นั่งทำซื่อบรื้อเอ๋อเอ๋อไปก็นึกว่าตัวเองเป็นคนดีคือบรรลุแล้ว
ที่ไหนได้ไม่พึ่งคิดตามพระธรรมแปลว่าไม่มีปัญญาเข้าใจ
ในคำสอนของพระพุทธเจ้าแปลว่าไม่รู้จักพระพุทธเจ้าเลย
https://youtu.be/wR_94HJw8-I