รู้ไหมตะวัน ทำไมเราไม่เคยอ่านโพสของเธอเลย...

เพราะเธอไม่ได้ปฎิเวธตรงนั้น สิ่งที่เธอพูด ออกจากการตรอง การตรึก

การคาดคะเน จากการอนุมานเท่านั้น..มันไม่ใช่เกิดขึ้นจริงด้วยจิตของเธอ



อ่านแล้ว ใจมันบอกว่าของปลอม...ใจมันก็เพิก ไม่อ่านต่อ

ไม่ใช่เราปิดหูปิดตาไม่รับความเห็นของเธอ แต่ปัญญาญานในตัวเรา

มันกรองของมันเอง และมันตัดของมันเอง..เลยอ่านแล้วไม่อิน

อ่านแล้วไม่รู้เรื่อง

เมื่อเอาใจผัสสะไปที่ตัวอักษรขณะอ่าน ใจจะบอกว่า มันมั่ว มันมั่ว มันไม่ได้จริง

นี่มันหลวม นี่ขั้นตอนหยาบ เจอจริงไม่ท่องคล่องมาแบบนี้หรอก



ความแจ้งในสุตมยปัญญา มันหยาบมากถ้าเทียบกับการที่จิตตกผลึกแล้วด้วยจิตมยปัญญา

และจิตมยปัญญา มันหยาบมาก ห่างกันเป็นโยชน์เป็นกัป กับภาวนามยปัญญา

เราไม่จำเป็นต้องเขียนแจกแจงอะไร เพื่อให้นักปราชญ์อย่างเธอ มายืนยัน ว่าเราใช่ไม่ใช่

เธอด่าเรา ในเมื่อมันไม่จริง ด่ามากๆเราก็รำคาญนะสิ เราก็ด่าคืน

เราอดเราทนกับกิเลสและความยึดมั่นของตัวเองก็พอ เราไม่คิดทนกับกิเลสคนอื่นที่แฝงมากับคำสวยหรูแต่เจตนา สอดเสียด ประชดประชัน กดคนอื่นยกตัวเองให้สูง หรอก(เจตนาเจืออกุศล แม้พูดธรรมยังไง มันก็เป็นอกุศลอยู่ดี)

คำพูดเธอตอนพูดธรรมแบบตรองมาหรือตกผลึกมาแล้วมันดูดี แต่เมื่อไหร่เธอแสดงสันดานแท้ๆของเธอออกมาที่แฝงมาในตัวอักษร เราว่ามันใช้ไม่ได้

มันสวนทางกับคำพุดที่เธอพุดธรรมออกมา

เธอมันนักปราชญ์ ส่วนเรามันนักปฎิบัติ ในเมื่อเราเป็นคนละประเภทกัน เราย่อมคุยกันไม่รู้เรื่อง

ไม่ใช่เราไม่เปิดใจให้เธอ แต่เธอท่องมา...มันก็จบแล้ว นกแก้ว ไม่เคยเป็นของจริงได้เลย ในเมื่อไม่ลงมือกระทำ แล้ว ส่งเสียง แผดเสียงดังลั่นตลอดเวลา กุนี่เก่ง กุนี่เก่ง นี่ไงจะท่องให้ฟัง แก้วจ๋า แก้วจ๋า
.
.
.
.
เราสามารถพูดละเอียดยิบได้...ถ้าเธอมีสภาวะทำได้ทำถึง แล้วมาถาม เราจะแจกแจงเชื่อมโยง ขยาย หรือย่อ ให้ง่ายเข้า ให้เธอได้เข้าใจ และจะช่วยทุกทาง เพื่อให้เธอถึงฝันที่เธอปรารถนาไว้

แต่อยู่ๆจะพูดออกมากับคนที่แม้โสดามรรคยังไม่ได้ ระดับจิตโสดามรรคยังวางไม่ได้ ซึ่งดูจาก กรรมบทสิบ ที่เป็นศีลประจำใจของพระโสดาผล ตรงนี้เธอยังไม่มีเลย

แล้วเธอก็ไม่เจียมตัว ไปพูดเรื่องของ กิจของพระอรหันต์มรรค ที่ต้องทำกิจละอุปาทานเพื่อจบกิจไป

ตัวเองเป็นมด แต่ตะโกนก้องฟ้า เพื่อไปคุยกับนกเขา นก เขาคงจะคุยด้วยหรอก..ตะวัน

เราว่าเธอหาเพื่อนที่ถูกจริต คุยไปในทางเดียวกับเธอ ถกธรรมเพื่อความเพลินจิต เธอเข้าหาเพื่อนที่เหมือนเธอดีกว่า

เราไม่ได้ถกธรรมเพื่อความเพลิน ทุกคำที่เราพูดออกมา มันต้องเป็นประโยชน์ และคำนึงถึงว่า ควรหรือไม่ควรพูดในธรรมนั้น...ธรรมที่เราจะพูด เราดูคนที่สนทนาด้วย เราถึงพูดในระดับเดียวกับคู่สนทนา

สำหรับตะวัน เราที่คุยด้วยส่วนใหญ่เป็นธรรมที่ปรับสัมมาทิษฐิให้ตรงทางเพื่อเข้าสู่ทางแห่งอริยมรรคเท่านั้น(ที่พิมพ์ๆมาอยู่นี่ ใช่หมด)

ซึ่งมันเป็นคุณสมบัติพื้นฐานของนักปฎิบัติธรรมที่ดี ธรรมที่สูงกว่านี้ ไม่ควรพูดกับตะวัน เพราะตะวันจะจับคำเรานั้นไปถกธรรมเพื่อความเพลิดเพลินของตัวเอง

เราคุยกันในลานหนึ่งมานาน นานเพียงพอที่จะรู้ใส้ของกันและกัน เราถึงพูดเสมอ เธอไปไกลๆ อย่ามาคุยกับเรา

ไม่ใช่เราหยิ่งหรือเรารังเกียจเธอ แต่ธรรมเราไม่เสมอกัน คุยกันทีเราด่ากันทุกที เธอก็รู้ตัว แต่ดันทุรัง

เห็นเราโผล่มาหน้าลาน กระหือลือ วิ่งเข้าหา เพื่อถก ถลก เรา..เธอรู้ตัวบ้างไหม ว่าเธอโรคจิต ไปรับยาช่องสามบ้างนะตะวัน มันจะได้ดีขึ้นมาบ้าง

อุส่าห์โปรดคุณเมยเขาเต็มที่เลยซะขนาดนี้

บรรยายธรรมแบบละเอียดลึกซึ้งพิศดาร
ให้เห็นโทษของการอ่านนิยาย....
หลงติดในความเพลินของสัญญาสังขาร
จากนิยาย..ละเอียดยิบขนาดนี้

ถ้ายังไม่คิดจะฝึกตัวเองให้...เลิกติดนิยาย..ให้ได้แล้ว..
ก็ไม่รู้จะว่ายังงัยแล้วล่ะนะ...คุณเมยเอ๊ย...
อย่ามัวแต่มุดอยู่...ใต้โคลนตมอีกเลย...
ที่บอกว่าเอาแต่มุดอยุ่ใต้โคลนตม...

เพราะเห็นคุณเมย....พูดประโยคนี้เอาไว้งัย--->>...ไม่ใช่เราไม่เปิดใจให้เธอ...
และอีกหลายคำในโพสข้างบน...ที่มีความหมายแนวไม่ยอมเปิดใจรับ..แสงสว่าง...
ที่คุณตะวัน................เขาฉายแสงส่องมาโปรด.........................

โผล่ออกมาจากโคลนตม...มายอมรับแสงสว่าง...จากคุณตะวัน...ได้แล้ว
หายากอยู่นะนี่...คนที่จะพูดถึงพิษโทษภัยอันตราย...ของการหลงเพลิน
ติดในสัญญาสังขาร...ของนิยาย...ได้ละเอียดยิบแบบ..คุณตะวัน..เขานี่..หุหุ

อันนี้ขอแสดงความเห็น...กับโพสของ...คุณโรส...สักหน่อยแล้วกัน

แต่การอบรมเจริญปัญญาไม่ใช่การไปนั่งหลับตาขัดสมาธิ

มีข้อจำกัดแบบนี้อยู่เหรอ??...เราว่าจะเจริญปัญญา..ด้วยการหลับตานั่งสมาธิ..ก็ได้
หรือจะเจริญปัญญา..ด้วยการ..ออกจากอิริยาบถการนั่งสมาธิแล้ว..ก็ได้นะ
ทำได้..เจริญปัญญาได้ทั้งสองแบบนั่นแหละ...

แต่ว่าข้อสำคัญ...ก่อนจะไปเจริญปัญญา..ที่ว่านี่...
เราจะต้องทำสมาธิให้จิตมีกำลังให้มากๆซะก่อน..
การพิจารณาอะไรหรือเจริญปัญญาอะไรต่างๆ..
ถึงจะสามารถทำให้กิเลสมันสะเทือนได้..
หรือพูดง่ายๆสามารถกำจัดกิเลสออกจากใจได้นั่นแหละ...

ถ้าจิตไม่มีกำลังสมาธิอะไรแล้ว...พิจารณาไปก็ไม่เป็นปัญญาให้หรอก...
เป็นได้แค่..สัญญาสังขาร..ความคิดปรุงแต่งธรรมดาเท่านั้น
...ไปจัดการถอดถอนกิเลสอะไรไม่ได้...

เพราะการเข้าสมาธิแบบหลับตาเป็นการอยู่กับความคิดตนเอง
โดยไม่พึ่งการคิดถูกตามคำสอนตอนลืมตาเห็นแจ้งสิ่งที่กำลังมีจริงๆ

แบบที่คุณโรส..ว่าไปนี่...อันนี้ไม่ใช่การทำสมถะเหรอ???
และการทำสมถะก็ไม่ได้จำกัดแบบเดียวให้แต่นั่งหลับตาหรอก...

ลืมตาทำก็ได้..เช่นไปเดินจงกรม..หรือทำการทำงานบ้านต่างๆ
ที่ไม่ต้องใช้ความคิดปรุงอะไรมาก
ก็สามารถทำสมถะความสงบให้ใจมีกำลังได้เช่นกัน

การทำสมถะที่ว่านี้คือการบริกรรม..พุทโธๆๆๆ...ไปเรื่อยๆ
หรือจะกำหนดลมหายใจเข้าพุท ออกโธ ก็ได้

แล้วแต่ว่าใครจะชอบแบบไหน พอทำสมถะให้ใจสงบเย็น
มีกำลังพอสมควรแล้วก็ออกมาพิจารณาทางปัญญา
..แบบที่ว่าเอาไว้ข้างบนนั่นแหละ..
ซึ่งจะนั่งหลับตาเจริญปัญญา..หรือลืมตาเจริญปัญญาก็ได้ทั้งนั้น

ก็มาออกความเห็นเพิ่มเติมในส่วนที่...คิดต่าง..จากคุณโรส..เท่านี้ล่ะนะ
คือจากที่เราศึกษาเทศน์คำสอน..ของพระอรหันต์(หลวงตามหาบัว)..ท่านมา
และเอามาพิจารณาร่วมกับธรรมะในพระไตรปิฎก..ที่เห็นในพระสูตร...
ก็เลยได้ความเห็นไปแบบข้างบนนั่นแหละ

.................หลวงตามหาบัวท่านนำพระคาถานี้มาเทศน์บ่อยมาก.................
เรื่อง...ใช้สมาธิหนุนช่วยปัญญา..ตามคาถานี้....เราก็เข้าใจได้จากการฟังเทศน์ของท่านนี้เอง)

คือมีธรรมะในพระไตรปิฎกที่ยืนยันในสิ่งที่เราว่าไปข้างบนนั้นดังนี้
............... สมาธิปริภาวิตา ปัญญา มหัปผลาโหติ มหานิสังสา...............
..................เมื่อเจริญสมาธิดีแล้วปัญญาเป็นอานิสงส์ใหญ่....................

คือทำสมาธิ..จนมีกำลังมาก(ซึ่งจะนั่งหลับตาทำหรือลืมตาทำสมาธิสมถะก็ได้ทั้งนั้น)
ที่ว่าเจริญสมาธิดี..ก็คือทำสมาธิให้มีกำลังมาก..สงบเย็นใจมาก..นั่นแหละ
แล้วก็นำ..กำลังของสมาธิ..ที่ได้ไปหนุนช่วยในการพิจารณาธรรมะต่างๆ
เช่นขันธ์ห้า หรือ ไตรลักษณ์เป็นต้น
ซึ่งเรียกว่า...เป็นการเจริญปัญญา...

ที่ว่า...ปัญญาเป็นอานิสงส์ใหญ่..ก็คือปัญญาที่มีสมาธิเป็นกำลังหนุนนี้
จะมีพลังมากมีประสิทธิภาพมาก..สามารถตัดทำลายกำจัดกิเลสในใจของเรา..
....ให้หมดสิ้นหรือขาดออกจากใจของเราได้....เปรียบเหมือนกับมีดที่คมกล้านั้นเอง...

สมาธิ..เทียบอีกอย่างได้ก็เหมือนเราไปลับมีดให้..คมกล้า..นั้นแหละ
พอมีดคม(ปัญญาคมกล้า)ก็สามารถนำไปตัดไปทำลายถอดถอนกิเลสในใจได้

หรือจะเทียบว่า...สมาธิ..คือการที่เราไปกินข้าวกินน้ำให้มีกำลังมีพลัง
แล้วก็จะสามาถ..ไปทำการงานต่างๆ(เจริญปัญญา)ให้เสร็จเรียบร้อยได้อย่างง่ายดาย

..เช่นไปขัดเช็ดถูรอยเปื้อนอะไรต่างๆออกให้หมด
จากสิ่งที่เราต้องการทำความสะอาดแบบนี้...ก็ได้เหมือนกัน

ถ้าไม่กินข้าวกินน้ำ(ไม่ทำสมาธิ)ก็ไม่มีกำลัง
ที่จะไปทำการงานต่างๆ(เจริญปัญญา)ให้เสร็จได้
ไม่สามารถถอดถอนกิเลสได้...เพราะไม่มีเรี่ยวแรง
ที่จะไปขัดไปถู(ใช้ปัญญา)รอยเปื้อนต่างๆ(กิเลส)
ให้ออกจากตัวบ้าน(ใจ)ของเราได้

.....................“สมาธิปริภาวิตา ปญฺญา มหปฺผลา โหติ มหานิสํสา” .......................
ปัญญาที่สมาธิอบรมดีแล้ว ย่อมมีผลมาก มีอานิสงส์มาก” คือ สมาธิเป็นเครื่องสนับสนุนปัญญาได้ดี แต่ไม่ใช่มีสมาธิแล้วจะเกิดเป็นปัญญาขึ้นมาเองโดยเจ้าของไม่ต้องพิจารณา อย่างนี้เป็นไปไม่ได้
............................หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน............................


ตามหลักปฏิบัติแล้วต้องพิจารณา พิจารณาตรงไหน จุดใดอาการใด ให้มีความรู้สึกสัมผัสพันธ์ มีสติ มีความรับทราบ มีความจงใจอยู่ในจุดนั้น ในอาการนั้น ในธาตุนั้น หรือขันธ์ นั้น ๆ จึงชื่อว่า “ปัญญา ”

เมื่อพิจารณาเข้าใจแล้ว ปัญญาจะค่อยซึมซาบไปใน ขันธ์ และธาตุอื่น ๆ โดยลำดับลำดา เป็นความเพลิดเพลินในการพิจารณา ไม่ใช่จะพิจารณาด้วยการบังคับเสมอไป

เมื่อจิตได้เห็นคุณค่าของการถอดถอนกิเลสด้วยปัญญามากน้อยเพียงไร ย่อมมีความดูดดื่มต่องานของตนไปเองโดยลำดับ เพื่อถอดถอนกิเลสที่ยังมีอยู่ กระทั่งไม่มีอันใดเหลืออยู่ภายในจิตใจนั้นเลย จิตย่อมมีความเพลินเพราะมีต้นทุน คือสมาธิไว้แล้ว เป็นความสุขสบาย..

บางส่วนจากพระธรรมเทศนา หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน - สร้างเรือนสามชั้นให้จิต ๑๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๑๙
http://www.luangta.com/thamma/thamma_ta ... 67&CatID=1
https://www.youtube.com/watch?v=MVyUS4PG81w

อนิฏฐารมณ์ อารมณ์ที่ไม่น่าปรารถนา, สิ่งที่คนไม่อยากได้ไม่อยากพบ แสดงในแง่ตรงข้ามกับกามคุณ ๕ ได้แก่ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ที่ไม่น่ารักใคร่ ไม่น่าชอบใจ แสดงในแง่โลกธรรม ได้แก่ ความเสื่อมลาภ ความเสื่อมยศ การนินทา และความทุกข์ ตรงข้ามกับอิฏฐารมณ์


อิฏฐารมณ์ "อารมณ์ที่น่าปรารถนา" สิ่งที่คนอยากได้อยากพบ แสดงในแง่กามคุณ ๕ ได้แก่ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ที่น่ารักใคร่ น่าชอบใจ แสดงในแง่โลกธรรม ได้แก่ ลาภ ยศ สรรเสริญ และความสุข

ที่เกิดอยู่นี่ค่ะมีมิจฉาทิฏฐิไงคะ
ถ้าไม่เริ่มต้นฟังคำสอนก็เป็นมิจฉาไปเรื่อยๆเพราะปัญญาคือเข้าใจถูก
สมถภาวนาคือการสะสมสมาธิอย่างเดียวไม่มีปัญญาเจตสิกเกิดร่วมด้วย
แปลว่าที่อยู่กับความคิดของตนเองแล้วรู้ตัวตนทำตามคิดเองไม่คิดตามเป็นมิจฉาสมาธิตลอดเวลาไงคะ
สุตมยปัญญาถ้าไม่ทำฟังไม่มีทางรู้ความจริงถูกตามคำสอนได้เพราะต้องรู้คิดถูกตามตัวจริงของปรมัตถ์
ทีละ1คำตรงตัวจริงธัมมะตามเสียงที่ตรงกับทางเกิดตัวธัมมะที่กายตอนกำลังฟังเข้าใจถูกตามได้ทีละนิด

ปล่อยให้คุณโรสฟุ้งอยู่คนเดียว จขกท.หายไปไหนอ่ะ เมโลกสวยซึ่งมีบารมีสมน้ำสมเนื้อกับคุณโรสก็ไปแล้ว